Μύρον και δροσιά -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου ομ. Καθ. ΑΠΘ

Στην υλόφρονη και κατά τεκμήριο αντιπνευματική εποχή μας το γεγονός της Πεντηκοστής αφήνει αδιάφορους τους πολλούς, ανυποψίαστους για την ατίμητη προσφορά του αγίου Πνεύματος. Κι όμως είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται και διακαώς επιθυμεί η ψυχή μας. Στην τόση κακοφωνία της συγχύσεως, που ξεχύνεται γύρω και μέσα μας, στο θόρυβο των ντεσιμπέλ, που αμβλύνουν την ακοή και ταλαιπωρούν το νευρικό μας σύστημα, στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα που ταλανίζει την κοινωνία μας, λαχταρά η ψυχή μας να αφουγκρασθεί τους ψιθυρισμούς του Πνεύματος· να αισθανθεί τη θωπεία του ως «αύρας λεπτής»· να οσφρανθεί τη θεία ευωδία του, να ζωογονηθεί από το θείο «ρείθρον ζωής» που αυτό παρέχει. 

Φως και ζωή, Θεός αληθινός το άγιο Πνεύμα είναι αυτό που έφερε στη ζωή τον κόσμο. Στους προ Χριστού αιώνες ζωογονούσε την ελπίδα για τη γέννηση του Λυτρωτή και την αναγέννηση του ανθρώπου. Αύγαζε την προφητική σκέψη. Τότε το άγιο Πνεύμα προανήγγειλε και τη δική του «επιδημία» στη γη· ότι «ως μύρον» και «ως δρόσος Αερμών» θα χυθεί στον κόσμο η χάρις του Θεού αρχίζοντας από την Σιών· «ότι εκεί ενετείλατο Κύριος την ευλογίαν, ζωήν έως του αιώνος» (Ψαλμ. 132,3).                                                                                                                                            

Την ημέρα της Πεντηκοστής το τρίτο πρόσωπο της αγίας Τριάδος έθεσε επίσημα την πύρινη σφραγίδα του στο πρόσωπο της ιστορίας κι άλλαξε το πρόσωπο του κόσμου, αναπλάθοντας την καρδιά του ανθρώπου. Η δροσιά και το μύρο της αρχαίας Σιών, που αναγγέλθηκαν ως τύποι από τον προφήτη, αποκαλύπτονται τώρα στην πνευματική τους υπόσταση ως γνωρίσματα και χαρίσματα της ανασυστημένης οικογένειας του Θεού, της Εκκλησίας.                                                         

Με την έμπνευση του Παρακλήτου απλώνεται η δροσιά της αγάπης στη φρυγμένη γη, ενώνονται τα «διεστώτα», και το άρωμα της αγνότητας εκτοπίζει τη δυσωδία της ανηθικότητας και της διαφθοράς. Γίνεται «του πλήθους των πιστευσάντων η καρδία και η ψυχή μία»(Πράξ. 4, 32). Στην καινή κτίση της Εκκλησίας, φωτισμένος από το άγιο Πνεύμα, ο άνθρωπος ανακαλύπτει στον άλλο όχι τον αντίπαλο ή τον ανταγωνιστή ούτε απλά τον συνάνθρωπο αλλά τον αδελφό. Αδελφώνονται οι λαοί και τα έθνη. Διευρύνονται οι ορίζοντες κι ανασαίνει η ανθρωπότητα την απλωσιά της παγκοσμιότητας, χωρίς να συνθλίβεται και να ισοπεδώνεται από τον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης.                                                                             

Ο Παράκλητος «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας», αλλά και συγκρατεί όλη τη δημιουργία στο ρυθμό του θείου θελήματος. Αποτρέπει την αποδιοργάνωση της ασυνάρτητης και άχαρης ζωής του εκτός της Εκκλησίας κόσμου. Εμπνέει τους πιστούς όχι μόνο να ζουν στη χάρη του Θεού, αλλά και να διακονούν τον κόσμο με έργα αγάπης καλώντας τον στη βασιλεία του Θεού. Η δισχιλιόχρονη εμπειρία της Εκκλησίας επιβεβαιώνει ότι το άγιο Πνεύμα είναι η δροσιά και το άρωμα αυτού του κόσμου. Μαρτυρεί ότι η Εκκλησία πλουτίζει τη φτωχή κοινωνία μας, συνδέοντάς την με τον Παράκλητο, τον «θησαυρό των αγαθών» και χορηγό της αληθινής ζωής.