Αν το θρησκεύειν έχει κοινωνικό ρόλο και δεν είναι μόνο «προσωπική υπόθεση», γιατί να μη γίνει κοινωνικός κανόνας;
Από τον Δημήτρη Κ. Σέργιο*
Οι διοικούντες την «Ευρωένωση», παρά την κατατριβή τους με ένα αντικείμενο που (υποτίθεται ότι...) αποτελεί πραγμάτωση κοινωνικής και, προφανώς, μονιμότερης ενότητος μεγάλου αριθμού λαών, επηρεάζονται τόσο πολύ από τρέχοντα ερωτήματα (γεωπολιτικά, διοικητικά, δικαστικά, οικονομικά, νομισματικά, τραπεζικά κ.λπ.), ώστε δεν έχουν πια νου, ικανότητα και χρόνο να εξετάσουν βαθύτερα κριτηριακά ζητήματα ενότητος των Ευρωπαίων.
Συμμετείχα προ καιρού σε μια τηλεοπτική συζήτηση με θέμα, πλην άλλων, και το παραπάνω ζήτημα. Γνωστό δημόσιο πρόσωπο, που αρθρογραφεί σε σοβαρές εφημερίδες των Αθηνών και κατακτά συνεχώς και κεντρικότερα αξιώματα στην πολιτική, επέμενε στη συζήτηση ότι η θρησκεία είναι «αυστηρώς προσωπική υπόθεση» και οφείλει να «μην επηρεάζει κριτηριακώς» (!) την κοινωνία. Αντιδρώντας στην εκτίμηση αυτή, είπα ότι κάνει λάθος, ότι η θρησκεία δεν είναι μόνο «προσωπική υπόθεση», είναι και «κοινωνική υπόθεση», και, μάλιστα, κατά τη γνώμη μου, «πρωτευόντως», δεδομένου ότι τα πρόσωπα διαμορφώνονται στη βάση, κυρίως, κοινωνικών διδασκαλιών.
«Οχι, κύριε», απάντησε θυμωμένα, «είναι απολύτως προσωπική υπόθεση, δεν σας επιτρέπεται να κάνετε, ιδίως σήμερα (!), τέτοιες παρατηρήσεις περί κοινωνικού ρόλου της θρησκείας» (σημ.: τι σήμαινε η κορόνα «ιδίως σήμερα» δεν ξέρω! Μάλλον θα εννοούσε... «χρυσούν αιώνα του πλανήτη»!). «Εσείς κάνετε λάθος» απάντησα. «Είναι πρωτευόντως “κοινωνική υπόθεση”», επέμενα, «διαμορφώνει βεβαίως και προσωπικές συνειδήσεις, αλλά, ξέρετε, όλες οι προσωπικές συνειδήσεις έχουν βασικό κριτήριο διαμόρφωσης κοινωνικές κοσμο-βιο-θεωρίες, όπως είναι και οι θρησκείες».
Πείσμωσε ο επιφανής στοχαστής. Μας κοιτούσε κατάματα αμφοτέρους η τηλεοπτική κάμερα, αφήνοντας κατά μέρος τους άλλους συζητητές. «Λάθος κάνετε, είναι προσωπική υπόθεση η θρησκεία» επαναλάμβανε, «Εσείς κάνετε λάθος, είναι προεχόντως κοινωνική κοσμο-βιο-θεωρία» του έλεγα εγώ. Το λεκτικό αυτό πινγκ-πονγκ («προσωπική υπόθεση» - «κοινωνική υπόθεση») διήρκεσε πάνω από τρία λεπτά... Η εκπομπή έκλεισε μετά με διαφημιστικές ατάκες, νομίζω άρεσε στον σταθμό η προηγηθείσα «βαβούρα»! Ισως, τώρα, διερωτηθείτε ποιος ευρω-μαρξιστής μού έλεγε τα παραπάνω... Θα σας αποκαρδιώσω: Ηταν επιφανής (επιφανέστατος, μάλιστα!) διανοούμενος της... νεοφιλελέ μεταπολιτευτικής Δεξιάς, δυστυχώς! Μεταξύ μας, αυτή ακριβώς η Δεξιά -η νεοφιλελέ!- είναι η αυθεντική «Ακροδεξιά»! Οχι όλη η... υπόλοιπη, που μάθανε κάποιοι ευφυείς να τη λένε περιφρονητικώς... «λαϊκή» (προς τιμήν της και δόξα της!).
Αν, λοιπόν, το θρησκεύειν έχει -σύμφωνα με την άποψη του υπογράφοντος- κυρίαρχο κοινωνικό ρόλο και δεν είναι μόνο «προσωπική υπόθεση», όπως λένε οι ευρωμαρξιστές και οι ευρω-νεο-φιλελέδες, γιατί, άραγε, δεν θα μπορούσε να γίνει ταυτόχρονα και κοινωνικός κανόνας; Γιατί δεν μπορεί, φέρ’ ειπείν, να «προστατεύεται» ο χριστιανισμός στα Συντάγματα και στη νομοθεσία των ευρωπαϊκών λαών;
Γιατί δεν μπορούν να απαγορεύονται οι εξω-χριστιανικές αιματηρές θυσίες ζώων και παιδιών, γιατί δεν τίθενται εκποδών οι κλειτοριδεκτομές, οι λιθοβολισμοί των μοιχαλίδων, οι αυτομαστιγώσεις μέχρις αίματος σε δρόμους, πλατείες και τζαμιά, τα συμβόλαια ισλαμο-παππούδων ότι δεκάχρονες ή ενδεκάχρονες κορούλες και εγγονές «εκχωρούνται» διά συμβάσεων ως σύζυγοι και παλλακίδες;
Ποια «ευρωπαϊκή» λογική μπορεί να τα θεωρεί όλα τούτα «ισόβαθμα», δήθεν, προς τη χριστιανική παιδεία; Οπως επιμένει ο κατά τα λοιπά «ιεραπόστολος» (!) μεσολαβητής του Τσίπρα στο... μισθολογικό των παπάδων (αν είναι δυνατόν!) Γαβρόλου, κήρυκας της ουδετεροθρησκείας στα σχολειά μας;
*Δικηγόρος Α.Π. - Συγγραφέας
Από τον Δημήτρη Κ. Σέργιο*
Οι διοικούντες την «Ευρωένωση», παρά την κατατριβή τους με ένα αντικείμενο που (υποτίθεται ότι...) αποτελεί πραγμάτωση κοινωνικής και, προφανώς, μονιμότερης ενότητος μεγάλου αριθμού λαών, επηρεάζονται τόσο πολύ από τρέχοντα ερωτήματα (γεωπολιτικά, διοικητικά, δικαστικά, οικονομικά, νομισματικά, τραπεζικά κ.λπ.), ώστε δεν έχουν πια νου, ικανότητα και χρόνο να εξετάσουν βαθύτερα κριτηριακά ζητήματα ενότητος των Ευρωπαίων.
Συμμετείχα προ καιρού σε μια τηλεοπτική συζήτηση με θέμα, πλην άλλων, και το παραπάνω ζήτημα. Γνωστό δημόσιο πρόσωπο, που αρθρογραφεί σε σοβαρές εφημερίδες των Αθηνών και κατακτά συνεχώς και κεντρικότερα αξιώματα στην πολιτική, επέμενε στη συζήτηση ότι η θρησκεία είναι «αυστηρώς προσωπική υπόθεση» και οφείλει να «μην επηρεάζει κριτηριακώς» (!) την κοινωνία. Αντιδρώντας στην εκτίμηση αυτή, είπα ότι κάνει λάθος, ότι η θρησκεία δεν είναι μόνο «προσωπική υπόθεση», είναι και «κοινωνική υπόθεση», και, μάλιστα, κατά τη γνώμη μου, «πρωτευόντως», δεδομένου ότι τα πρόσωπα διαμορφώνονται στη βάση, κυρίως, κοινωνικών διδασκαλιών.
«Οχι, κύριε», απάντησε θυμωμένα, «είναι απολύτως προσωπική υπόθεση, δεν σας επιτρέπεται να κάνετε, ιδίως σήμερα (!), τέτοιες παρατηρήσεις περί κοινωνικού ρόλου της θρησκείας» (σημ.: τι σήμαινε η κορόνα «ιδίως σήμερα» δεν ξέρω! Μάλλον θα εννοούσε... «χρυσούν αιώνα του πλανήτη»!). «Εσείς κάνετε λάθος» απάντησα. «Είναι πρωτευόντως “κοινωνική υπόθεση”», επέμενα, «διαμορφώνει βεβαίως και προσωπικές συνειδήσεις, αλλά, ξέρετε, όλες οι προσωπικές συνειδήσεις έχουν βασικό κριτήριο διαμόρφωσης κοινωνικές κοσμο-βιο-θεωρίες, όπως είναι και οι θρησκείες».
Πείσμωσε ο επιφανής στοχαστής. Μας κοιτούσε κατάματα αμφοτέρους η τηλεοπτική κάμερα, αφήνοντας κατά μέρος τους άλλους συζητητές. «Λάθος κάνετε, είναι προσωπική υπόθεση η θρησκεία» επαναλάμβανε, «Εσείς κάνετε λάθος, είναι προεχόντως κοινωνική κοσμο-βιο-θεωρία» του έλεγα εγώ. Το λεκτικό αυτό πινγκ-πονγκ («προσωπική υπόθεση» - «κοινωνική υπόθεση») διήρκεσε πάνω από τρία λεπτά... Η εκπομπή έκλεισε μετά με διαφημιστικές ατάκες, νομίζω άρεσε στον σταθμό η προηγηθείσα «βαβούρα»! Ισως, τώρα, διερωτηθείτε ποιος ευρω-μαρξιστής μού έλεγε τα παραπάνω... Θα σας αποκαρδιώσω: Ηταν επιφανής (επιφανέστατος, μάλιστα!) διανοούμενος της... νεοφιλελέ μεταπολιτευτικής Δεξιάς, δυστυχώς! Μεταξύ μας, αυτή ακριβώς η Δεξιά -η νεοφιλελέ!- είναι η αυθεντική «Ακροδεξιά»! Οχι όλη η... υπόλοιπη, που μάθανε κάποιοι ευφυείς να τη λένε περιφρονητικώς... «λαϊκή» (προς τιμήν της και δόξα της!).
Αν, λοιπόν, το θρησκεύειν έχει -σύμφωνα με την άποψη του υπογράφοντος- κυρίαρχο κοινωνικό ρόλο και δεν είναι μόνο «προσωπική υπόθεση», όπως λένε οι ευρωμαρξιστές και οι ευρω-νεο-φιλελέδες, γιατί, άραγε, δεν θα μπορούσε να γίνει ταυτόχρονα και κοινωνικός κανόνας; Γιατί δεν μπορεί, φέρ’ ειπείν, να «προστατεύεται» ο χριστιανισμός στα Συντάγματα και στη νομοθεσία των ευρωπαϊκών λαών;
Γιατί δεν μπορούν να απαγορεύονται οι εξω-χριστιανικές αιματηρές θυσίες ζώων και παιδιών, γιατί δεν τίθενται εκποδών οι κλειτοριδεκτομές, οι λιθοβολισμοί των μοιχαλίδων, οι αυτομαστιγώσεις μέχρις αίματος σε δρόμους, πλατείες και τζαμιά, τα συμβόλαια ισλαμο-παππούδων ότι δεκάχρονες ή ενδεκάχρονες κορούλες και εγγονές «εκχωρούνται» διά συμβάσεων ως σύζυγοι και παλλακίδες;
Ποια «ευρωπαϊκή» λογική μπορεί να τα θεωρεί όλα τούτα «ισόβαθμα», δήθεν, προς τη χριστιανική παιδεία; Οπως επιμένει ο κατά τα λοιπά «ιεραπόστολος» (!) μεσολαβητής του Τσίπρα στο... μισθολογικό των παπάδων (αν είναι δυνατόν!) Γαβρόλου, κήρυκας της ουδετεροθρησκείας στα σχολειά μας;
*Δικηγόρος Α.Π. - Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου