Η κρατική επιβουλή κατά της Ορθοδόξου Συνειδήσεως

Η διακήρυξις από το ΣτΕ της υπεροχής του δικαιώματος της ελευθέρας αναπτύξεως της ορθοδόξου συνειδήσεως των νέων έναντι οιασδήποτε κρατικής επιβουλής.
Διεθνής, υπερκρατική, υπερσυνταγματική, υπερνομοθετική και άμεσα εφαρμοστέα πλέον η προστασία του δικαιώματος του ορθοδόξου νέου για ομολογιακό μάθημα εντός του δημοσίου σχολείου.
Ποινικοποίηση και χαρακτηρισμός ως απόπειρας ομαδικού προσηλυτισμού η εισαγωγή προγραμμάτων μεικτής διαθρησκειακής παιδείας.
Καταιγισμός αρνητικών αντιδράσεων προέκυψε ύστερα από την δημοσίευση της απόφασης 660/2018 του ΣτΕ, δια της οποίας ακυρώθηκαν τόσο τα κείμενα των προγραμμάτων των θρησκευτικών όσο και η συνολική λογική τους. Κατά τη γνώμη μας η ένταση και ο όγκος των αντιδράσεων οφείλεται στο γεγονός ότι η απόφαση αυτή δυσαρέστησε κατεστημένες αντιλήψεις του πολιτικού συστήματος περί δημοσίας εκπαιδεύσεως αλλά και τμήμα της ακαδημαϊκής ελίτ, η οποία αναπτύχθηκε μετά τη μεταπολίτευση.

Μετά τη μεταπολίτευση προέκυψε μία τερατογένεση ελληνικού τύπου, στην οποία σύγκλιναν κρατιστές και νεοφιλελεύθεροι στο να θεωρούν πολιτικώς ορθό, προοδευτικό και δημόσιο καθήκον την αποδόμηση του ομολογιακού χαρακτήρα της ορθοδόξου πίστεως στο ελληνικό σχολείο. Οι μεν νεοφιλελεύθεροι θεωρούν ότι οι αγορές δεν πρέπει να έχουν ηθικές ενοχές και εμπόδια στην παγκόσμια επέλασή τους, οι δε κρατιστές θύματα του παραδοσιακού υλισμού τους, θεωρούν υποχρέωση να αποδομούν κάθε τι πνευματικό. Αποδόμηση βεβαίως δεν συντελείται μόνον από τους υλιστές αλλά και από κύκλους προσκείμενους στην Εκκλησία, οι οποίοι νομίζουν ότι ερμηνεύουν αυθεντικότερα το ορθόδοξο φρόνημα από τη διαχρονική ενότητα της πατερικής συν­είδησης.
Η φολκλορική προσέγγιση της Ορθοδοξίας η η αντικατάστασή της με ένα μάθημα ιδεολογικό, τύπου εκθέσεως ιδεών, όπου αντί του ορθοδοξείν, εμφανίζεται ως πρότυπο εκπαίδευσης, ιδιαίτερα στο λύκειο, ένα μάθημα το οποίο αποκοιμίζει τους νέους με γενικόλογες διακηρύξεις και μεγαλοστομίες, οι οποίες ούτε ενοχλούν ούτε θίγουν κανένα, είναι εξίσου προβληματικό.
Η απόφαση του ΣτΕ προβαίνει σε μία εντυπωσιακά λεπτομερή ανάγνωση των προγραμμάτων σπουδών και αφενός μεν εντοπίζει τις λογικές τους αντιφάσεις αφετέρου δε κάνει διαπιστώσεις, οι οποίες βασίζονται στον κοινό νου. Π.χ. λέει η απόφαση ότι δεν είναι δυνατόν μουσουλμάνοι, εβραίοι και ρωμαιοκαθολικοί να έχουν το δικαίωμα αυτόνομης εκπαίδευσης και μάλιστα με θρησκευτικά εργαλεία που παρέχουν οι θρησκευτικές τους κοινότητες και οι ορθόδοξοι νέοι να υποχρεούνται να κολυμπήσουν μέσα σε μία διαθρησκειακή σάλτσα, για να μη ενοχλήσουν τους ετεροδόξους και τους ετεροθρήσκους. Αυτό συν­ιστά κραυγαλέα και άνιση μεταχείριση εις βάρος των ορθοδόξων.
Η απόφαση του ΣτΕ όχι μόνο δεν αποτελεί οπισθοδρόμηση, αλλά μας εναρμονίζει με τις τελευταίες εξελίξεις του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως αυτές εκφράστηκαν από το δικαστήριο του Στρασβούργου βάσει των οποίων το δικαίωμα στην ελεύθερη ανάπτυξη της ατομικής θρησκευτικής συνειδήσεως του κάθε παιδιού ανήκει στους γονείς και στα παιδιά και όχι στο κράτος ούτε στα κόμματα ούτε στις ιδεολογίες ούτε στους προοδευτικούς η μη πανεπιστημιακούς. Δεύτερον, εναρμονίστηκε με ένα άλλο κεκτημένο του διεθνούς δικαίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κατά το οποίο η θρησκευτική ελευθερία είναι απλά το μη εξαναγκαστό της οποιασδήποτε πίστεως αλλά και το ελεύθερο να παύσει κανείς να έχει οποιαδήποτε πίστη. Όλες οι άλλες αρχές που διακινούνται στον ελληνικό χώρο περί ουδετεροθρησκείας, περί πολυθρησκειακότητος, περί κοσμικού κράτους και περί χωρισμού εκκλησίας-πολιτείας είναι ιδεολογίες, οι οποίες καμία σχέση δεν έχουν με τον πυρήνα της θρησκευτικής ελευθερίας. Όπως επίσης είπε το δικαστήριο του Στρασβούργου στην υπόθεση Lautsi κατά Ιταλίας η υπερέχουσα παρουσίαση της χριστιανικής πίστεως δεν συν­ιστά παραβίαση της ΕΣΔΑ (Ευρωπαϊκής Συμβάσεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου).Το ΣτΕ διευκρίνισε για τους αθέους και τους αγνωστικιστές ότι καλύπτονται με το δικαίωμά τους να ζητήσουν εξαίρεση ακυρώνοντας και σε αυτό το σημείο την προσπάθεια του υπουργείου να επιβάλλει στους πάντες την ίδια ιδεολογική ατζέντα. Η απόφαση του ΣτΕ όχι μόνο δεν ανάγεται στο παρελθόν, αλλά αντιθέτως είναι το νέο υπερπροοδευτικό εργαλείο προστασίας του ορθόδοξου νέου και της οικογένειάς του από την λαίλαπα των πολιτικοκοινωνικών ιδεολογιών και της ακαδημαϊκής αυθαιρεσίας έναντι της υποβάθμισης της ακεραιότητος της πίστεώς τους και της συμπίεσής τους είτε σε μία διαθρησκειακή χοάνη είτε σε μία εξίσου προβληματική κοινωνιολογία.
Η πίστη είναι υπερφυές αγαθό και δεν αποτελεί αγαθό συγκρίσιμο με την πολιτική ιδεολογία, την κοινωνιολογική ανάλυση η τον οικονομικό προγραμματισμό των κρατών. Είναι αυτόνομη αξία που τυγχάνει διεθνούς υπερκρατικής προστασίας και όποιος κρατικός φορέας προσπαθήσει να επιβάλλει ενιαία και ισοπεδωτική διδασκαλία σε ορθοδόξους, ετεροδόξους και ετεροθρήσκους διαπράττει το ποινικό αδίκημα του ομαδικού προσηλυτισμού με την επιβαρυντική περίπτωση του νόμου ότι τελείται το αδίκημα εντός σχολείου.
Τα ανωτέρω σημαίνουν ότι χάριν του αλλοδαπού η χάριν του διεθνισμού δεν μπορούν να αποκρυβούν ούτε η ομολογιακή ιδιοπροσωπία ούτε ο κατηχητικός χαρακτήρας και η παγκόσμια ακτινοβολία της υπερφυσικής χριστιανικής Αποκάλυψης. Όταν λέμε πίστη εννοούμε μέθεξη σε υπερφυείς καταστάσεις, η οποία δεν έχει σχέση με την διδακτική των άλλων μαθημάτων του φυσικού κόσμου. Η μεγάλη δόξα της Ορθοδοξίας μετά την παύση των ησυχαστικών ερίδων ήταν η διαφοροποίησή της έναντι του Βααρλαμισμού με την καθιέρωση της διπλής μεθοδολογίας. Είναι η ορθόδοξη αξιοποίηση της λογικής απαγορεύσεως της μίξεως των γενών και της λογικής απαγορεύσεως της συγχύσεως του υπερφυσικού με το φυσικό. Ο διάσημος προτεστάντης θεολόγος Κarl Barth είπε μία φοβερή φράση. «Να προσέξουμε μία φοβερή πλάνη. Να μη ταυτίσουμε τον Χριστιανισμό με αυτό που φαίνεται ότι είναι, δηλαδή μία φιλοσοφία».
Εδώ θέλει παρά πολύ προσοχή από τους αγωνιστές θεολόγους, οι οποίοι κέρδισαν μία τόσο περιφανή νίκη στο ΣτΕ να προσπαθήσουν να εξηγήσουν και στους μαθητές αλλά και στους συναδέλφους τους ότι η ορθοδοξία προσεγγίζεται με νηπτικές προϋποθέσεις και με μυστηριακή ζωή εντός της Εκκλησίας και όχι με αφηρημένες παιδαγωγικές αρχές, οι οποίες ίσως ταιριάζουν σε φιλολογικά μαθήματα, αλλά όχι στο τρόπο της εισαγωγής στην μυσταγωγία του Αγίου Πνεύματος, γιατί κατ’ ουσία είναι η πίστη.
Όταν μιλάμε για δημοκρατία αυτομάτως πρέπει να εννοούμε μία πολυεπίπεδη σκέψη, η οποία κατοχυρώνει τόσο το δικαίωμα του πιστού να εκφράζει και να βιώνει ιδιωτικά και δημόσια την πίστη του όσο και το δικαίωμα του αθέου να μη έχει καμία πίστη. Η ειρωνεία, από όπου και να προέρχεται, του δικαιώματος του ενθέου από αθέους η δήθεν από προοδευτικούς ορθοδόξους συνιστά μορφή μικρονοϊκού, μικρόψυχου, και χυδαίου φασισμού με τον οποίο οι πολλές συζητήσεις είναι χάσιμο χρόνου. Η δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει όταν δεν είναι σεβαστό το δικαίωμα του πιστού και όταν αυτό είναι αντικείμενο μπούλινγκ γκεμπελιστικού τύπου.
Το ΣτΕ διακήρυξε πανηγυρικά την αρχή της υπεροχής του διεθνούς δικαίου της προστασίας της συνειδήσεως έναντι συνταγμάτων, απειλών για τροποποίηση του συντάγματος, νομοθετικών πρωτοβουλιών και διοικητικών πράξεων. Η προσ­πάθεια του υπουργείου Παιδείας να θεωρήσει ότι αυτή η απόφαση αφορά πράξη του προηγούμενου υπουργού στερείται νομικής σοβαρότητος, διότι πέρα ότι συμπροσβάλονται και πράξεις του νυν υπουργού η απόφαση αυτή διακηρύσσει αρχές που αφορούν και αρχές οι οποίες διατηρούνται αναλλοίωτες και στο παρόν ελαφρώς τροποποιημένο πρόγραμμα σπουδών κατά δήλωση και του νυν υπουργού παιδείας. Η απόφαση αυτή είναι διακήρυξη αρχών διαχρονικής ισχύος erga omnes, έναντι πάντων, και έχει το direct effect, το περίφημο άμεσο αποτέλεσμα του ευρωπαϊκού δικαίου, δηλαδή είναι εφαρμοστέα εδώ και τώρα. Πρέπει δε να προστεθεί ότι επειδή κατά την ελληνική έννομη τάξη η ορθόδοξη Εκκλησία καλώς η κακώς είναι και νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου η απόφαση δεσμεύει και αυτήν, οποιαδήποτε δε προσπάθεια παρακάμψής της μέσω μυστικών η αλλού τύπου διαπρα­γματεύσεων με το υπουργείο συν­ιστά συμμετοχή σε συντα­γματική εκτροπή.
Οι απειλές περί συνταγματικής μεταρρυθμίσεως εις βάρος της Εκκλησίας μετά την διεθνή κατοχύρωση του δικαιώματος της θρησκευτικής συνειδήσεως συνιστούν από εδώ και πέρα συνήθη ιδεολογικό εκφοβισμό και όχι σοβαρή νομική απειλή κατά της Εκκλησίας.
Στα χεριά του πλέον ο ορθόδοξος λαός έχει ένα δυνατό εργαλείο, το οποίο τελειώνει άπαξ δια παντώς την κομματική ιδεολογική πατρωνεία, τον στυγνό κρατισμό και την ανεξέλεγκτη προσπάθεια της αλώσεως της ορθόδοξης νεανικής ψυχής από δημόσιες υπηρεσίες και ποδηγέτησή της εις οδούς αλλοτρίας. Από την δυναμικότητα του έλληνα κληρικού και λαϊκού θα εξαρτηθεί, αν το πνευ­μα της εν Χριστώ ελευθερίας θα ξανά αναπνεύσει στα σχολεία και αν τα φαντάσματα της πολιτειοκρατίας που βασάνισαν αυτόν τον τόπο θα εξοριστούν στο χώρο που τους ανήκει. Στο χώρο της ιστορικής λήθης.

ΕΡΗΜΟΠΟΛΙΤΗΣ