Παρόλα αὐτὰ πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐξ ἀρχῆς πελαγοδρομοῦσαν καὶ πελαγοδρομοῦν, ἀναδιπλώνονται, ἀγνοοῦν ἐπιδεικτικὰ τὶς παρατηρήσεις μας καὶ τὰ ἐρωτήματά μας καί, χωρὶς ἴχνος ἁγιοπατερικοῦ πνεύματος, χωρὶς τεκμηριωμένες ἀναιρέσεις, ἀλλὰ μὲ ἀνούσιες ἀναρτήσεις, θριαμβολογοῦν γιὰ τὰ κατορθώματά τους! Ταυτόχρονα ὑβρίζουν, συκοφαντοῦν καὶ διαγράφουν αὐτὸ τὸν ἁγιοπατερικὸ ἀγώνα ἐναντίον τῆς αἱρέσεως, στηριζόμενοι σὲ ἕωλες μεταπατερικὲς ὀρθολογικὲς χαρτοπολεμικὲς ἐφευρέσεις, μόνο καὶ μόνο, ἐπειδὴ δὲν ἀκολουθοῦμε τὸν δικό τους ἐσφαλμένο δρόμο, ἐπειδὴ δὲν προδίδουμε τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων καὶ δὲν βαδίζουμε τὸν ὀλισθηρὸ δρόμο τῆς ἀπολυτότητας τῶν μέν, ἢ τῶν συμβιβασμῶν ποὺ ἀντιπροτείνουν οἱ ἄλλοι (ἢ ἀκόμα καὶ τὸν δρόμο τῆς προδοσίας). Νὰ σημειώσουμε ὅτι ὁ π. Εὐθύμιος (πολὺ περισσότερο ὁ γράφων) σὲ πολλά κείμενά του παρακαλοῦσε: ἂν διακρίνουν κάποιοι ὅτι ἑρμηνεύει λανθασμένα τοὺς Πατέρες, θὰ αἰσθανόταν εὐγνωμοσύνη, ἂν τοῦ ὑποδείκνυαν τὸ λάθος του. Καὶ βέβαια οἱ μεγαλόσχημοι καὶ τιτλοῦχοι Πρωτοπρεσβύτεροι καὶ Πατέρες τὸν ἀπαξίωσαν πλήρως, ἀποδεικνύοντας περίτρανα τό …«ἐνδιαφέρον» τους γιὰ τὴν ἀπὸ κοινοῦ ἀντιμετώπιση τῆς Παναιρέσεως, τὸ ἐνδιαφέρον τους γιὰ τὴν Πίστη καὶ τὸν συλλειτουργό τους!
Ἡ παραπάνω τακτική τους, δὲν τοὺς ἐπέτρεψε νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ αὐτονόητο γεγονὸς τῆς ἀναποτελεσματικότητος τοῦ ἀγῶνος ποὺ ἀκολουθοῦν καὶ διεξάγουν. Δὲν εἶναι ἱκανοὶ νὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι, ἂν ἀπὸ τὸ 2008 περίπου, ποὺ ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Κορναράκης καὶ ἄλλοι πολλοὶ διαφώνησαν μαζί τους, γιὰ τὴν ἀπραξία τους· ἢ ἔστω, ἂν ἀπὸ τὸ 2010 ποὺ ξεκίνησαν οἱ πρῶτες ἀποτειχίσεις -ἂν ἀπὸ τότε-ξεκινοῦσαν ἐν σώματι πρωτοπρεσβύτεροι, καθηγητὲς Πανεπιστημίου, Ἡγούμενοι –Ἁγιορεῖτες καὶ μή, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου-Ἀποτείχιση, ΟΧΙ ΜΟΝΟ θὰ περιοριζόταν ἡ οἰκουμενιστικὴ ἔξαρση τῶν τελευταίων χρόνων, ἀλλὰ καὶΔΕΝ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΤΟ Η ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ!!! Ἤ, ἀκόμα καὶ στὴν περίπτωση ποὺ ἡ Ν. Τάξη ἐπέβαλε τὴν πραγματοποίησή της (ἐπειδὴ εἶχε ἐνταχθεῖ στὰ παγκοσμιοποιητικὰ χρονοδιαγράμματά της), θὰ εὕρισκε ἀντιμέτωπη μιὰ εὐρύτερη ὁμάδα Λαοῦ ἑνωμένη, ποὺ δυναμικά θὰ τὴν ἀποκήρυττε! Κάτι ποὺ δὲν συμβαίνει τώρα, παρότι μὲ ἀπάτες καὶ ληστρικὸ τρόπο ἐπεβλήθη, ἐξ αἰτίας ΚΥΡΙΩΣτῆς ὀλιγωρίας των, καὶ φυσικὰ τὰ λάθη καὶ τὶς παραλείψεις ὅλων μας!
Ἔτσι τώρα, οἱ πελαγοδρομοῦντες «ἀντι-Οἰκουμενιστές»,
ἔδωσαν –μὲ τὴν ὀλιγωρία τους– τὴν εὐκαιρία νὰ γιγαντωθεῖ ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ νὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ ληστρικὴ αὐτὴ Σύνοδος.
Ἔδωσαν τὴν εὐκαιρία –μὲ τὴν ὀλιγωρία τους– νὰ ὑποκύψουν οἱ ἀδελφοί μας στὰ διλήμματα τῆς Δεσποτοκρατίας, περὶ ὑπακοῆς στὸν Ἐπίσκοπο καὶ τὴν τάχα ἀπώλεια τῆς σωτηρίας, ὅποιου θὰ ἀπομακρυνόταν ἀπὸ τὴν μάνδρα τῶν παναιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, ποὺ αὐτοὶ ἀποκαλοῦν Ἐκκλησία.
Ἔδωσαν τὴν εὐκαιρία –μὲ τὴν ὀλιγωρία τους– νὰ ὑποστεῖ ὁ Ὀρθόδοξος Λαός τὸν «Οἰκουμενιστικὸ Μιθριδατισμό», νὰ ἐθισθεῖ δηλαδὴ καὶ νὰδηλητηριασθεῖ ἀπὸ τὶς χιλιάδες εἰκόνες, φωτογραφίες, βίντεο, τὰ ὁποῖα παρουσίαζαν καὶ παρουσιάζουν τὸ ὄργιο τῶν συμπροσευχῶν, κοινῶν συναντήσεων, Διαλόγων κ.λπ., καὶ ἔτσι νὰ μὴν ἀντιδρᾶ.
Ἔδωσαν τὴν εὐκαιρία –μὲ τὴν ὀλιγωρία τους– στοὺς Οἰκουμενιστὲς νὰ προκαλέσει σύγχυση στοὺς πιστοὺς καὶ μὲ ποικίλα στρατηγήματα νὰ ἐμποδίσουν τὸ Λαὸ νὰ ἐκφράσει τὴν ὀργή του ἐναντίον τῶν θεομπαιχτῶν καὶ προδοτῶν τῆς Πίστεως διὰ τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ αὐτούς, καθὼς ὡς νανούρισμα ἄκουγε τὴν ἐπιβεβαίωση τῶν Ποιμένων ὅτι «ἄχρι καιροῦ» θὰ παραμένουν σὲ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, χωρὶς νὰ ἀπεμπολοῦν τὴν Πίστη, χωρὶς νὰ κινδυνεύει ἡ σωτηρία μας!
Καὶ τέλος, ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἐπέτρεψαν νὰ ἐμφανιστοῦν ζιζάνια στὸν ἀγώνα, ἀφ’ ἑτέρου ἀπονεύρωσαν ἰδίαις χερσὶ τὴν ἀποτείχιση, ἀφοῦ στέλνουν κατ’ οἰκονομίαν τοὺς πιστοὺς νὰ κοινωνοῦν ἀδιάκριτα πότε στοὺς ἀποτειχισμένους, καὶ πότε στοὺς «εὐσεβεῖς» Οἰκουμενιστές! Ὡσὰν ὁ κοινωνῶν μὲ τὴν αἵρεση «εὐσεβής» –κόντρα καὶ σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων– νὰ μπορεῖ διὰ τῆς εὐσεβείας του νὰ προστατεύσει τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὸνὁμολογούμενο μολυσμὸ τῆς αἱρέσεως!
Οἱ τῆς Γατζέας καὶ οἱ συνοδοιπόροι τους (μὲ εὐθύνη ΟΛΩΝ μας γιὰ ὅσα κακῶς πράξαμε ἢ παραλείψαμε νὰ πράξουμε), ἔδωσαν –προσωρινὰ ἔστω– τὴννίκη (κατ’ ἄνθρωπον) στοὺς Οἰκουμενιστές. Μεγάλη ἡ εὐθύνη τους, ἀπέναντι Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, καθόσον μάλιστα μένουν ἀμετανόητοι γιὰ τὰ κατορθώματά τους! Δὲν εἶναι δικό μου τὸ συμπέρασμα, ἀλλὰ τοῦ ἀείμνηστου Ἰωάννη Κορναράκη, ὁ ὁποῖος εἶχε στείλει καὶ σχετικὸ ἄρθρο στὸν π. Μᾶρκο Μανώλη τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου», διὰ τῆς ὁποίας ἐπέρριπτε τὶς εὐθύνες γιὰ τὴν ἀποτελμάτωση τοῦ ἀντι-Οἰκουμενιστικοῦ ἀγώνα στὸν π. Θεόδωρο Ζήση. Ἡ ἐπιστολὴ ποὺ ἔμεινε στὸ ἀρχεῖο τῆς οἰκογενείας, μὲ παρέμβαση τοῦ π. Θεόδωρου Ζήση δὲν δημοσιεύθηκε ποτέ! Μάλιστα ὁ π. Θεόδωρος ζήτησε ὁ ἴδιος δι’ ἐπιστολῆς ἀπὸ τὸν Κορναράκη νὰ ἀποσύρει τὸ ἄρθρο του!
Καὶ εἶναι, βέβαια, ἀλήθεια ὅτι πολλοὶ ἀδελφοὶ μὲ ὅλα αὐτὰ κουράστηκαν πρὶν καλά-καλὰ ἀρχίσουν οἱ οὐσιαστικοὶ διωγμοὶ ἐναντίον ὅσων ἀγωνίζονται κατὰ τῶν μηχανισμῶν τῆς Ν. Τάξης καὶ τῆς Παναιρέσεως («πρὸς τὰς ἀρχάς, τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου»). Κουράστηκαν, ἀπογοητεύθηκαν (γιατὶ εἴμαστε ἄνθρωποι χωρὶς μεγάλη πίστη καὶ γεμᾶτοι πάθη) καὶ τείνουν εὐήκοον οὖς, σὲ φωνὲς συμβιβασμοῦ καὶ ψευδεπιγράφου ἑνότητος μὲ ἐκείνους πού, ἂν καὶ δηλώνουν ἀγωνιστές, νοθεύουν τὸν ἀγώνα. Τείνουν εὐήκοον οὖς σὲ ἐκείνους, ποὺ ἀλλοιώνουν ἐπικίνδυνα τὴν ἀποτελεσματικότητα τῆς διακοπῆς μνημοσύνου–ἀποτείχιση, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν δοκιμασμένη καὶ τελεσφόρο διαχρονικὴ στάση τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τῶν παναιρετικων Οἰκουμενιστῶν! Κι ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν, εἴτε ἐπειδὴ δὲν ἀντέχουν τὶς πιέσεις καὶ τὸν διωγμό, ἢ ἐπειδὴ οἱ ἀρχηγικές τους βλέψεις τοὺς ὁδηγοῦν στὴν παρερμηνεία ἢ τὴν ἀποσιώπηση καὶ ἀπόκρυψη τῶν κειμένων ποὺ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὶς ἀντοχές τους, ἢ τέλος, ἐπειδὴ ἔχουν εἰσχωρήσει στὸ χῶρο καὶ κάποιοι ποὺ ἀνέλαβαν νὰ ἐξυπηρετήσουν ἀλλότρια σχέδια!
Τέλος, τείνουν εὐήκοον οὖς σὲ ἐκείνους ποὺ ἐρωτοτροποῦν μὲ τὸ σχίσμα, ὡς λύση ἀνάγκης. Γιὰ μᾶς, ὅμως, εἶναι ἀδύνατον νὰ συν-αγωνιστοῦμε μὲ ἀνθρώπους ποὺδὲν μᾶς κοινωνοῦν! Καὶ δὲν μᾶς κοινωνοῦν, γιατὶ ἔχουν δογματοποιήσει τὸ Ἡμερολόγιο καὶ δὲν ἀρκοῦνται στὴν ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὴν αἵρεση, ἀλλὰ ἀπαιτοῦν νὰ προσχωρήσουμε στὶς «Ἐκκλησίες» τους, ἤ νά ἀκολουθήσουμε ὑποχρεωτικά τό παλαιό ἡμερολόγιο, ἀφοῦ –κατ’ αὐτούς– μόνο τότε θὰ εἶναι ὁ ἀγώνας …σωστός!!!
Ἔτσι πραγματοποιήθηκε κι αὐτὸ τὸ τραγελαφικό: Κάποιοι ποὺ βρίσκονταν στὸ χῶρο τῆς ἀποτειχίσεως, ἔφυγαν καὶ πῆγαν σὲ κάποια παράταξη τῶν Παλαιοημερολογιτῶν καὶ ξαναβαπτίστηκαν ἐκεῖ! (Κι ἂς μᾶς διαβεβαιώνουν οἱ ἱστολόγοι Παλαιοημερολογίτες ὅτι …δὲν ἀναβαπτίζουν!). Ἐκεῖ, μᾶς λένε, ὑπάρχει ἡ κανονικὴ Ἐκκλησία. Κι ἀφοῦ πῆγαν στὴν «κανονικὴ ἐκκλησία», κατόπιν …ἀποτειχίστηκαν κι ἀπὸ τὴν «κανονικὴ ἐκκλησία» τῶν Παλαιοημερολογιτῶν στὴν ὁποία βαπτίστηκαν!!! [Νά, ἡ ἀκριβῆς διατύπωση αὐτοῦ τοῦ τραγικοῦ παραλογισμοῦ:«Έτσι κι εγώ όταν λέω ότι πέρασα από τον χώρο της λεγόμενης αποτείχισης εφόσον προήλθα από το τίποτα της αίρεσης δεν εντάχθηκα απομακρυνόμενη από την κρατούσα Εκκλησία μαγικά στην όντως Εκκλησία. Έπρεπε να ενταχθώ στην Εκκλησία πρώτα προκειμένου να πω ότι αποτειχίστηκα. Στην περίπτωσή μου επειδή δεν είχα βαπτισθεί, αρχικά βαπτίσθηκα Ορθόδοξα και έπειτα επειδή οι γοχ παρουσιάζουν σοβαρές παθογένειες (βλ. Σεργιανισμός, ΘΝΠ) αναγκάστηκα να αποτειχισθώ»].
Καὶ γίνονται ὅλα αὐτά, ἐπειδὴ οἱ προηγούμενοι καὶ οἱ τωρινοὶ Ποιμένες ἄφησαν ἀποίμαντο τὸ Λαό, κι ὄχι μόνο δὲν μᾶς προετοίμασαν γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν Παναίρεση, ἀλλὰ καὶ οἱ ἴδιοι ἀγνοοῦν τὴν ἀλφαβῆτα τῆς ποιμαντικῆς σὲ περίοδο αἱρέσεως. Ἀγνοοῦν παντελῶς (ἢ ἠθελημένα ἀγνοοῦν) τὴν σχετικὴ διδασκαλία τῶν Ἁγίων, μὲ ἀποτέλεσμα μόνοι μας νὰ ψάχνουμε γιὰ τὸ δέον γενέσθαι.
Ὅμως ὅλοι μας πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ πρὸς συνέχιση τοῦ ἀγώνα δίδεται πλουσία, ὅταν ὁ ἀγώνας διεξάγεται μὲ ταπείνωση καὶ ὑπομονή, παρὰ τὰ λάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες μας· ὅταν διεξάγεται μὲ καλὴ προαίρεση, μὲ γνώμονα πάντα τὴν ἀλήθεια, θεοφιλῶς κι ὄχι «εὐσεβοφανῶς»· ὅταν δὲν διεξάγεται ἐξουσιαστικῶς ἢ ἐγωϊστικῶς.
Αὐτὰ μᾶς ἀνάγκασαν νὰ προτάξουμε τοῦ κυρίου θέματος οἱ ἀνάγκες καὶ οἱ ἐξελίξεις τῶν ἡμερῶν, γιατὶ σήμερα σκοπεύουμε νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὴν ἀνταπάντηση τοῦ κ. Σαραντίδη σὲ προηγούμενη ἀνάρτησή μας σὲ συνδυασμὸ μὲ τὶς ἀδιάψευστες πληροφορίες ὅτι ὁ π. Νικόλαος Μανώλης (καὶ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης ποὺ δὲν διεχώρησε τὴν θέση του) ἐξευτελίζει τὴν ἱερὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας περὶ ἀποτειχίσεως καὶ στέλνει τοὺς πιστοὺς πίσω στὸ ἴδιο ἐξέραμα τῶν Οἰκουμενιστῶν, δημοσιεύοντας στὰ ἱστολόγιά του ἀπαράδεκτα καὶ ἀδι-ανόητα ἄρθρα, γιὰ τὴν ὑποστήριξη τῶν ἀντιπατερικῶν θέσεών τους (ὅπως αὐτὸ ἐδῶ αὐτὸἐδῶ)!
Δημοσιεύοντας τὴν παρελθοῦσα ἑβδομάδα ἄρθρο τοῦ κ. Σαραντίδη ποὺ ἀφοροῦσε τὴν ἀποτείχιση, τὸ σχολιάσαμε, προσπαθώντας νὰ εἴμαστε, ὅσο περισσότερο εὐγενεῖς μᾶς ἐπέτρεπαν οἱ ἀντι-Εὐαγγελικὲς καὶ ἀντι-ἁγιοπατερικὲς τοποθετήσεις του.
Δυστυχῶς ὁ κύριος Σαραντίδης, ἀντὶ νὰ ἐκτιμήσει τὴν ἤπια κριτική μας στὶς ἀντι-πατερικές τοποθετήσεις του ποὺ ἄξιζαν αὐστηρότατη κριτική, ἐκνευρίστηκε σφόδρα (ὅπως δείχνει ἡ ἀνταπάντησή του καὶ τὰ σχόλια ποὺ ἔστειλε στὰ ἱστολόγια) καὶ ἔτσι διπλασίασε τὴν ἀστοχία του προβαίνοντας σὲ ἐπίθεση ἐναντίον μας καὶ ἐναντίον τοῦ κ. Τσακίρογλου, ὁ ὁποῖος εἶχε αἰσθανθεῖ τὴν ἀνάγκη νὰ ἀπαντήσει (ἐδῶ). Καὶ ἀνταπάντησε ὁ Σ.Α. μὲ ἦθος καὶ μὲ χαρακτηρισμοὺς ἥκιστα εὐγενικούς, μᾶλλον δὲ ἐμπαθεῖς. Ἔγραψε ὅτι ἡ κριτική μας ἦταν «σφοδρή, ὀργίλη καὶ ἀρνητική», «που δεν συνάδει καθόλου με ορθόδοξα φρονήματα»· λέει ὅτι εἴμαστε «άτομα που θεωρούν εαυτόν υπέρ ορθόδοξο», ὅτι θεωροῦμε πὼς οἱ «πνευματικοί μας ταγοί έχουν την απόλυτη αλήθεια, ενώ στην πραγματικότητα πλανώνται και πλανούν», ὅτι«αναθεματίζουμε και αναθεματιζόμαστε, αποκοπτόμενοι σχισματικά και αυτοχειριακά από την Εκκλησία». Ἰσχυρίζεται καὶ τὰ ἑξῆς: «λέτε ανοησίες, βλακείες και παραπλανάτε τον λαό» καὶ ὅτι «είστε τόσο σκοτεισμένοι από την πλάνη σας»!! Κι ὅλα αὐτὰ χωρὶς νὰ κατοχυρώνει αὐτὰ ποὺ λέει στοὺς Ἁγίους Πατέρες κι ὄχι στοὺς πατέρες του!
Κι ἀκόμα, ὅταν ἀποκαλύψαμε μὲ ἄρθρο ὅτι ἄλλα εἶπε σὲ παλαιότερη συνέντευξη κι ἄλλα λέει τώρα (ὁ τίτλος τοῦ ἄρθρου: «Οταν ο κ. Σαραντίδης ήταν ...εναντίον του κ. Σαραντίδη και υπέρ ημών που τώρα υβρίζει!», ἐδῶ) σὲ σχόλιο του ἔγραψε τὰ ἑξῆς:
«Ντροπή σας, ιστολόγιο, που λέτε ανοησίες πάνω στα λόγια μου με πηχιαίους τίτλους και παραπλανάτε τον λαό, ότι τάχα υβρίζω και κάνω κωλοτούμπες! Τον αστερίσκο που έβαλα δεν τον ακούσατε; Τη δήλωσή μου http://sarandides.blogspot.gr/2016/09/blog-post_8.html δεν τη γνωρίζετε; Πότε έγραψα ότι υποστηρίζω το άχρι καιρού;; Και φυσικά είναι ακοινώνητος ο επίσκοπος που κοινωνεί με ακοινώνητο. Το πρόβλημα είναι στο ποίμνιο, αγαπητοί αλλά είστε τόσο σκοτεισμένοι από την πλάνη σας που δεν βλέπετε. Συνέλθετε! Έως τότε, σταματήστε να αναφέρεστε στο όνομά μου. Αρκετά!».
Συγκεκριμένα· ἀποδείξαμε στὸν κ. Σαραντίδη Ἀπ. (Σ.Α.) τὴν πλάνη ἑαυτοῦ καὶ τῶν πνευματικῶν του πατέρων στὸ θέμα τῆς ἀντιμετώπισεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ διὰ δεκάδων ἁγιοπατερικῶν χωρίων. Χρέος κάθε πιστοῦ, ὅταν τοῦ παρουσιάζουν ἁγιοπατερικὰ κείμενα, εἶναι νὰ ἐξετάσει μετὰ φόβου, ἂν ἀποδεικνύουν τὰ κείμενα αὐτὰ τὴν πλάνη ποὺ τοῦ προσάπτουν. Ὁ Σ.Α. ὅμως, ἀντὶ νὰ ἐξετάσει τὰ ὑποδεικνυόμενα, τὰ διαγράφει μὲ μιὰ μονοκονδυλιά, ἀρκούμενος νὰ γράψει ἀναπόδεικτα ὅτι ὅλα ὅσα ἐναντίον τους λέγονται «περί πλάνης και αιρέσεως», δὲν εἶναι παρὰ «ύβρεις»! Σήμερα, ποὺ μὲ εὐκολία καὶ ταχύτατα μπορεῖ νὰ βρεῖ κανεὶς δεκάδες ἁγιοπατερικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀποδεικνύουν τὴν ὀρθότητα τῶν θέσεών του (ἂν πράγματι εἶναι ὀρθές), ὁ (Σ.Α.) δὲν προσέφερε στὴν συζήτηση οὔτε ἕνα Πατερικὸ κείμενο! Γιατί; Μήπως γιατὶ δὲν ὑπάρχει; Καὶ τί προσφέρει; Μόνο ἀτυχεῖς ὀρθολογικοὺς συλλογισμούς! Ἀκόμα κι ὅταν μὲ ἄρθρο ὁ κ. Τσακίρογλου τοῦ ἐπεσήμανε ὅτι «δὲν ἀναφέρει (ὁ Σ.Α.) καμία πατερικὴ πηγὴ γιὰ τὴν πιστοποίηση τῶν γραφομένων του, παρὰ μόνο προσωπικὰ συμπεράσματα καὶ κατηγορίες» καὶ πὼς δὲν«ἀναφέρει πατερικὲς πηγές», γιατὶ δὲν μπορεῖ νὰ «βρεῖ καμία ποὺ νὰ δικαιολογεῖ αὐτὰ ποὺ ὁ κ. Σαραντίδης λανθασμένα πρεσβεύει», ἀκόμα καὶ τότε, ὁ Σ.Α. στὴν διὰ σχολίου ἀπάντησή του, καὶ πάλι δὲν βρῆκε καὶ δὲν τόλμησε νὰ παραθέσει ΕΝΑ (γιὰ δεῖγμα!) ἁγιοπατερικὸ χωρίο, μὲ τὸ ὁποῖο νὰ στηρίζει τὶς θέσεις του, παρὰ μόνο κατηγόρησε τὸν κ. Τσακίρογλου ὅτι «εἶναι ἀλλοῦ»!!!
Διαμαρτύρεται ὁ Σ.Α. καὶ ἐγκαλεῖ ὅσους ἤλεγξαν αὐτόν, ἀλλὰ καὶ τὸν π. Νικόλαο Μανώλη καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Γατζέας, γιὰ πλάνες καὶ κατακρεούργηση τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων. Γι’ αὐτὸν εἶναι «βλακεῖες» ὅσα περὶ «χαρτοπολέμου τῆς Γατζέας» λέγονται. Νά, ὅμως, ποὺ αὐτὰ τὰ εἶπε πρὶν ἀπὸ μᾶς ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Ἰωάννης Κορναράκης μετὰ λόγου γνώσεως καὶ πρόβλεψε τὴν κατάληξη αὐτοῦ τοῦ χαρτοπόλεμου· καί, βέβαια, ἡ πρόβλεψή του στὸ μεγαλύτερο μέρος της ἐπιβεβαιώθηκε, ὅπως καταδεικνύει ἡ πραγματικότητα τοῦ καταστροφικοῦ γιὰ τὴν Πίστη «ἀγώνα» τῆς Γατζέας, καὶ ὅπως ἀποδεικνύει ἡ τραγικὴ διάσπαση τῶν ἐκεῖ συναζομένων Πατέρων! Καὶ ἡ αἰτία τῆς διάσπασης ἦταν ἡ ἀσέβεια ποὺ ἐπέδειξαν ἐν γνώσει τους(!) πρὸς τὴν ξεκάθαρη διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων ὡς πρὸς τὴνστάση μας στοὺς αἱρετικούς! Καλύτερα, θὰ λέγαμε, ἡ συνειδητὴ καὶ κακόβουληδιαστροφὴ τῆς διδασκαλίας αὐτῆς!
Σὲ ποιό, ἄραγε, ἁγιογραφικὸ χωρίο, ἱερὸ Κανόνα ἢ διδασκαλία Ἁγίου στηρίζει ὁ Σ.Α. τὴν θέση του (δική του, τοῦ π. Νικόλαου Μανώλη καὶ τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση) ὅτι ὁ πιστός, ἂν δὲν ὑπάρχει ἀποτειχισμένος ἱερέας, μπορεῖ νὰ ἐκκλησιάζεται «σε έχοντα ορθόδοξο φρόνημα που για τους δικούς του λόγους ακόμη μνημονεύει» τοὺς αἱρετικούς; Σὲ καμία! Ἤ, μᾶλλον, σὲ ἐκείνη τῶν νεοπατέρων π. Θεοδώρου Ζήση καὶ π. Νικολάου Μανώλη, ὁ ὁποῖος πρὶν λίγες μέρες συμβούλεψε «πατρικὰ» τὰ παιδιά του: «Αν θελετε προηγιασμενες ή τις ακολουθιες της Μεγαλης εβδομαδας να πηγαινετε στις ενοριες σας»! (ἐδῶ) καὶ σήμερα (λίγο πρὶν ἀναρτήσουμε τὸ ἄρθρο αὐτό) δημοσιεύει ἕνα ἀλλοπρόσαλλο ἄρθρο γεμᾶτο ἀντινομίες (ἐδῶ) ὅπως ἡ παρακάτω: «Ἕκτον: Ἀσφαλέστατα καὶ ὁ ἐν λόγῳ 15ος ἱερῶς Κανὼν δὲν εἶναι ὑποχρεωτικός. Ἀπόδειξη τρανή είναι, ὅπου συγκεκριμένοι ἱερῶς Ἀποτειχισμένοι δὲν ἀπολυτοποιοὺν τὸν δρόμο τῆς ἀποτείχισις οὔτε μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε». Σ’ αὐτή, ὡς ἀπόδειξη τῆς μὴ ὑποχρεωτικότητος τῆς Ἀποτειχίσεως, μᾶς φέρνει ὡς τεκμήριο ΟΧΙ τὸ τί ἔκαναν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἀλλὰ τὸ τί κάνουν οἱ μεταπατερικοὶ θεολόγοι π. Ζήσης καὶ π. Μανώλης!!!
Νά, λοιπόν, ὁ Σ.Α. παραβλέπει τὴ διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τόσων Πατέρων, ποὺ διδάσκουν τὴν ἀπομάκρυνση (κληρικῶν καὶ λαϊκῶν) ἀπὸ τοὺς κακοδιδασκάλους αἱρετίζοντες ἢ αἱρετικούς, ὡς «ἀπὸ ὄφεως» καὶ «λύκου». Γιατί ἀκολουθεῖ τοὺς πατέρες Θεόδωρο, Νικόλαο καὶ Φώτιο, ποὺ διδάσκουν κακόδοξα ὅτι μπορεῖ ὁ πιστὸς σὲ περίοδο αἱρέσεως νὰ ἐκκλησιάζεται σὲ «εὐσεβεῖς» ἱερεῖς; Οἱ ὁποῖοι εἶναι τόσο «εὐσεβεῖς», ποὺ κοινωνοῦν π.χ. μὲ τὸν κ. Ἄνθιμο, ποὺ εἶναι καὶ κακόδοξος, καὶ ἄδικος, καὶ ἀπὸ τὸν ὁποῖο αὐτοί –γιὰ τὶς κακόδοξες θέσεις του– ἀποτειχίστηκαν!!! Ἤ -ἀκόμα χειρότερα- ἂν ἀποδόθηκαν αὐτολεξί κι ὄχι κατὰ νόημα τὰ παραπάνω πρόσφατα λόγια του, στέλνει τοὺς πιστοὺς πίσω στὶς ἐνορίες τους!!! Μήπως αὐτὸ ἔχει κάποια σχέση μὲ τὶς διαβουλεύσεις γιὰ τὸ εἶδος τῆς ποινῆς ἀπὸ τὴ Σύνοδο;
Ἀκολουθώντας, στὴ συνέχεια ὁ Σ.Α. τὸν π. Θεόδωρο Ζήση (καὶ τὸν π. Νικόλαο), ποὺ διέστρεψε τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ὡς πρὸς τὸ «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος», (διδασκαλία ποὺ κι ὁ ἴδιος ἐδίδασκε -ἐδῶ, ἀλλὰ χωρὶς θεολογικὴ ἀναίρεση τὴν ἄλλαξε καὶ διέγραψε) διατυπώνει τὸ ἑξῆς φαιδρολόγημα, ἰσχυριζόμενος ἀνισχύρως, ἢ καλύτερα κινδυνολογικῶς, ὅτι ἡ ἀποδοχὴ τῆς ἀρχῆς «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἔσται», μᾶς ὁδηγεῖ στὴν περὶ Πρωτείου παπικὴ κακοδοξία! «Θεὲ καὶ Κύριε»! Γράφει:
«Από την άλλη, υπάρχει η άποψη της πλήρους διακοπής κοινωνίας με όσους μνημονεύουν, ακόμη και αν έχουν ορθόδοξο φρόνημα διότι αλυσιδωτά κοινωνούν με την κορυφή της παναιρέσεως που είναι το Φανάρι αλλά τα Μυστήρια που τελούνται για την ώρα από όλους, θεωρούν ότι είναι έγκυρα. Η άποψη εκ πρώτης όψεως φαίνεται ορθή. Σχηματικά όμως διακρίνεται μια Μαθηματική δομή και η Ορθοδοξία δεν είναι Μαθηματικά. Ο κοινωνών, ο κοινωνούμενος, το ακοινώνητον, το απευθείας κακό που μεταδίδεται από τον πρώτο (τον αρχιαιρεσιάρχη) και μολύνει. Σαν να ενώνει ένα αόρατο καλώδιο με τον Πρώτο ο οποίος ένας δεν είναι ο Χριστός. Αν το αντιστρέψουμε ως νοητικό σχήμα, θα έχουμε την πλήρη ενότητα με το απόλυτα καλό, τον αλάθητο Πρώτο. Ο νοών νοείτω. Είπαμε ότι καταλαβαινόμαστε. Αν δεν σημάνει εδώ ένας μικρός; Ορθόδοξος συναγερμός, η πλάνη καραδοκεί».
Χρειάζεται ἀναίρεση αὐτὸς ὁ ἀθεολόγητος ἀχταρμάς;
Γαλουχημένος, ἐπίσης, στὴν θεωρία περὶ τῆς ἀνάγκης τῆς Θ. Χάριτος γιὰ νὰ πάρεις τὴν ἀπόφαση νὰ ἀποτειχιστεῖς (κακοδόξου ἐμπνεύσεως τοῦ π. Νικολάου Μανώλη) λέγει τὰ παρακάτω:
«Είναι αναγκαίο επίσης να γνωρίζουμε ότι η απόφαση και στιγμή τηςαποτείχισης αφορά αποκλειστικά ιερωμένο, είναι προσωπική του λειτουργίαδι’ Αγίου Πνεύματος, λόγο δίνει μόνο στον Θεό και στη συνείδησή του και είναι αδύνατο στην πολυμορφία και ελευθερία του ανθρώπινου γένους, το αυτεξούσιο που μας χαρίστηκε και είμαστε άνθρωποι και όχι ζώα να γίνονται τέτοιες σοβαρές για την ψυχή ενέργειες κατευθυνόμενες, ομαδικά καιταυτόχρονα»!
Τί νὰ πρωτοσχολιάσει ἐδῶ κανείς; Τὴν ἀντίθετη μὲ τὴν πραγματικὴ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, κι ἄρα ἀνιστόρητη καὶ κακόδοξη θέση, ὅτι «η αποτείχιση αφορά αποκλειστικά ιερωμένο» κι ὄχι λαϊκό; Δηλαδή, ἐὰν δὲν ἀποτειχισθεῖ ἱερωμένος, οἱ πιστοὶ εἶναι ὑποχρεωμένοι, ὡς ἄβουλα ὄντα, νὰ ἀκολουθοῦν τὸν αἱρετίζοντα ἱερωμένο. Καὶ οἱ πιστοὶ ποὺ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μ. Βασιλείου ἢ τοῦ Ἁγ. Κυρίλλου προσευχόντουσαν κατὰ ὁμολογία τῶν Ἁγίων ἀποίμαντοι στὶς ἐρημιὲς ἦταν ζῶα;;;; Κι ὅμως ὁ κ. Σ.Α. (ἐκεῖ ποὺ τὸν συμφέρει!) μᾶς κάνει μαθήματα περὶ «αυτεξουσίου», ἐφόσον «είμαστε άνθρωποι και όχι ζώα» καὶ ὅτι δὲν πρέπει να γίνονται «τέτοιες σοβαρές για την ψυχή ενέργειες κατευθυνόμενες, ομαδικά και ταυτόχρονα». Ἐδῶ ὅμως, μᾶς λέει πὼς εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ἀκολουθοῦμε στὴν φωτιὰ καὶ στὸνγκρεμὸ τῆς αἱρέσεως τὸν ἱερέα μας, ὅσο αὐτὸς παραμένει στὴν αἵρεση καὶ δὲν ἀποτειχίζεται!
Τὴν ἄλλη θέση ὅτι ο «ιερωμένος δίνει λόγο μόνο στον Θεό»; Οἱ Ἅγιοι καὶ οἱ Απόστολοι ἔδιναν λόγο μόνο στὸν Θεό; Δὲν ἔδιναν καὶ στοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ὁποίους –ἂν κακῶς καθοδηγοῦν– ὁδηγοῦν στὸν «θάνατο» διὰ τῆς κοινωνίας τῆς αἱρέσεως; Δὲν ζήτησαν τὸν λόγο οἱ λαϊκοὶ ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο, ἀπὸ τὸν Μ. Βασίλειο, ἀπὸ τὸν Ἅγ. Γρηγόριο, ἀπὸ τοὺς φιλενωτικοὺς ὑπογράψαντες τῆς Φερράρας Φλωρεντίας;;
Τί νὰ πρωτοσχολιάσει κανείς; Τὴν ἄλλη πρωτοφανῆ του θέση ὅτι τέτοιες ἐνέργειες (ὅπως ἡ ἀποτείχιση) δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι «κατευθυνόμενες», ἢ νὰ γίνονται «ομαδικάκαι ταυτόχρονα»; Καταναγκαστικὰ δὲν μπορεῖ νὰ γίνονται. Ἀσφαλῶς. «Κατευθυνόμενες, ὅμως, «ομαδικά και ταυτόχρονα», ἀλλ’ ἐλεύθερα, μὲ τὴν παρακίνηση ἀπὸ ἕναν πνευματικό, γιατί δὲν μπορεῖ νὰ γίνονται;
Ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἄλλη του παράδοξη θέση ὅτι τὴν ἀποτείχιση τὴν θεωρεῖ ΕΙΔΙΚΗ «προσωπικὴ λειτουργία δι’ Αγίου Πνεύματος», τί νὰ πεῖ κανείς; Ἀσφαλῶς οὐδεὶς Ὀρθόδοξος ἀμφιβάλλει γιὰ τὴν «λειτουργία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο»! Αὐτὴ ἡ Θ. Χάρις τοῦ Θεοῦ, ὅμως, λειτουργεῖ πάντα! Σὲ κάθε ἀπόφασή του τὴν ἐπικαλεῖται ὁ πιστὸς καὶ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς του. Ἐδῶ ὅμως, αὐτὴ ἡ εἰδικὴ Θ. Χάρις τοῦ π. Νικολάου Μανώλη, τί σημαίνει; Μπορεῖ νὰ ἰσχυρισθεῖ κάποιος λαϊκός (πολὺ περισσότερο κάποιος «εὐσεβὴς» κληρικός) ὅτι δὲν ἀποτειχίστηκε ἀπὸ τὴν αἵρεση, γιατὶ δὲν τὸν παρακίνησε σ’ αὐτὸ ἡ Θ. Χάρις; Δὲν ὁδηγεῖ αὐτὴ ἡ τοποθέτηση στὴν κακοδοξία ὅτι κάποιος δὲν φταίει ποὺ δὲν ἀποτειχίστηκε, ἀλλὰ φταίει ἡ Θ. Χάρις ποὺ δὲν τὸν φώτισε; Γιὰ τὴν μὴ ἐφαρμογὴ τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, δηλαδή, φταίει ἡ Θ. Χάρις κι ὄχι ἡ ἀδιαφορία, ἡ δειλία, ὁ φόβος, ἡ ἀσέβεια τῶν ἀνθρώπων; Ἂρα οἱ μὴ ἀποτειχισμένοι καλὰ κάνουν καὶ δὲν ἀποτειχίστηκαν, γιατί δὲν ἔλαβαν τὴν Θ. Χάρη!!! Ἀγνοεῖ ὁ Σ.Α. ὅτι ἡ Θ. Χάρις κρύπτεται στὶς Ἐντολές; Ὅτι δίδεται σὲ κάθε ἕνα ποὺ τὴν ἐπιζητεῖ;
Εἶναι, λοιπόν, τραγικὴ ἡ λογικὴ τοῦ Σ.Α. (καὶ αὐτοκαταστροφική). Διαπιστώνει τὴν ζοφερὴ πραγματικότητα, καὶ τὴν διαζωγραφίζει δραματικά. Γράφει: «έχουμε να κάνουμε με τη μεγαλύτερη παναίρεση, ήτοι με θάνατο»! Καί· «η αίρεση οδηγεί κατευθείαν στον πνευματικό θάνατο φορώντας στον άνθρωπο πνευματικώς παραμορφωτικά γυαλιά ώστε να μη βλέπει ή να έχει δογματικές παραισθήσεις»!Καὶ ἀλλοῦ: «Με την αίρεση είμαι χαμένος “από χέρι”!
Καὶ παρὰ ταῦτα θεωρεῖ –μὲ μακάβρια ἀπάθεια!– ὅτι εἶναι εὐσεβεῖς οἱ ἱερωμένοι ποὺ κοινωνοῦν μὲ τὸν θάνατο καὶ τὸν μνημονεύουν στὰ πρόσωπα τῶν Οἰκουμενιστῶν, καὶ τὸν κάνουν πορτραῖτο διὰ τοῦ «εὐσεβοῦς» ἀντιοικουμενιστοῦ λέοντος καὶ «εὐσεβοῦς» μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ (ὁ χαρακτηρισμὸς ἀνήκει στὸν π. Θ. Ζήση, ἀλλὰ τὸν ἀποδέχεται καὶ ὁ π. Ν. Μανώλης)!
Καὶ ποιός εἶναι ὁ λόγος ποὺ ὁ Σ.Α. ταυτίζεται μὲ τὴν ἀπαράδεκτη θέση τοῦ π. Νικόλαου Μανώλη καὶ π. Θεοδώρου Ζήση; Μήπως ὑπάρχει κάποιος σοβαρὸς λόγος τὸν ὁποῖον –ὡς Οἰκονομία– θὰ μπορούσαμε νὰ τὸν ἐφαρμόσουμε, ἀφοῦ γνωρίζουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία χρησιμοποιεῖ καὶ τὴν Οἰκονομία; Δυστυχῶς, ἐπινοεῖ ἕνα τέτοιο λόγο ὁ Σ.Α., ὁ ὁποῖος ἐκπλήσσει γιὰ τὴν ἀντιθεολογική του λογική καὶ τὴν ἀντι-εκκλησιαστικότητά του:
«Η πλήρης διακοπή με την αίρεση βέβαια θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ.Προ συνοδικής όμως καταδίκης και εν όψει του πλήθους των πιστών και τουελάχιστου αριθμού των αποτειχισμένων έως τώρα, είναι εντελώς αδύνατη ηεξυπηρέτηση των πνευματικών αναγκών όλων. Εάν λοιπόν δεν υπάρχει η μείζονα δυνατότητα, θα μπορούσε κατ’ οικονομία και υπό στενές προϋποθέσεις να εξυπηρετούνται οι πιστοί σε χώρους λατρείας ορθοδόξων το φρόνημαιερέων που ακόμη έστω μνημονεύουν. Εφόσον τα Μυστήρια είναι από όλουςέγκυρα, …δεν υπάρχει άλλη λύση από τη συμμετοχή στις λατρευτικές εκδηλώσεις αυτών»!!!
Ὤ, μέγεθος παρερμηνείας τῆς ἁγιοπατερικῆς μας διδασκαλίας, καὶ διαστροφῆς! Ποιός ποτὲ Ἅγιος διετύπωσε αὐτὴν τὴν θέση τοῦ Σ.Α. καὶ τῶν νεοπατέρων Ζήση καὶ Μανώλη; Πράττουν ὀρθοδοξα οἱ Ἱερεῖς, ποὺ ἔχουν ἀποδεχθεῖ τὴν συμμετοχή μας στὸ ἀντίχριστο Π.Σ.Ε., ποὺ ἔχουν ἀποδεχθεῖ ἀδιαμαρτύρητα τὸ Μπάλαμαντ, τὸ Πόρτο Ἀλέγκρε, τὸ Πουσάν; Πράττουν ὀρθόδοξα οἱ Ἱερεῖς ποὺ μετὰ τὴν Κολυμπάριο Σύνοδο μνημονεύουν τοὺς Ἐπισκόπους ποὺ ὑπέγραψαν ἢ ἀποδέχονται τὶς ἀποφάσεις της; Πράττουν ὀρθόδοξα οἱ Ἱερεῖς ποὺ μοίρασαν τὴν προπαγανδιστικὴ Ἐγκύκλιο τῆς «Ἱερᾶς Συνόδου» πρὸς ἀποδοχὴ τῶν ἐν Κολυμπαρίῳ κακοδόξων ἀποφάσεων; Αὐτὸς ἐξ ἄλλου δὲν ἦταν ὁ λόγος ποὺ ἀποτειχίστηκαν οἱ ὡς ἄνω Πατέρες; Πράττουν ὀρθόδοξα οἱ Ἱερεῖς, ποὺ δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν προστασία τοῦ Ποιμνίου ἀπὸ τὴν αἵρεση; Ἂς διαβάσει ὁ Σ.Α. τὴν ἀνάρτησή μας περὶ τῶν σχετικῶν θέσων τοῦ Μ. Βασιλείου περὶ τῶν Μανώλειας καὶ Ζήσειας ἐμπνεύσεως «εὐσεβῶν» Ἱερέων (ἐδῶ) καὶ ἂς μᾶς προσφέρει τὸν ἀντίλογό του.
Μὲ ἄλλα λόγια ὁ Σ.Α. μᾶς συμβουλεύει νὰ παραμείνουμε σὲ κοινωνία μὲ τοὺς «εὐσεβεῖς» ἱερεῖς, γιὰ νὰ ἐξυπηρετούμεθα μολυνόμενοι ἀπ’ αὐτοὺς «κατ’ οἰκονομίαν»! Καμιὰ στέρηση γιὰ τὸ Χριστό! Παραμένοντας ὅμως, κοντά τους, γιὰ νὰ ἐξυπηρετοῦμε τὶς μυστηριακές μας ἀνάγκες, ποιά εἶναι ἡ πρόβλεψη τοῦ Σ.Α.; Ἡ Θ. Κοινωνία, ποὺ δὲν μᾶς βοήθησε ἕως τώρα νὰ πάρουμε δύναμη καὶ νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὴν αἵρεση (γιατὶ δὲν ἐφαρμόζαμε τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ περὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς), θὰ μᾶς βοηθήσει τώρα, ποὺ ἡ αἵρεση ἐπικρατεῖ καὶ «κατέχει» τὰ πάντα καὶ οἱ ἱερεῖς μνημονεύουν τοὺς αἱρετικοὺς Ἐπισκόπους ἢ ὅσους τοὺς ἀνέχονται; Θὰ μᾶς βοηθήσει τώρα ποὺ παραμένουμε σὲ κοινωνία μὲ τοὺς ὑπεύθυνους τῆς ἐπεκτάσεως τῆς ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ καὶ ἐπηρεαζόμαστε καὶ μολυνόμαστε ἔτι καὶ ἔτι, ἐρχόμενοι σὲ καθημερινὴ ἐπαφὴ ἀπὸ τὴν νοσογόνο περιρρέουσα παναιρετικὴ ἐκκοσμικευμένη ἀτμόσφαιρα; Ποιά λογική, ἀνθρώπινη ἢ θεία ἀποπνέουν οἱ θέσεις του;
Ἂς μιλήσουμε καὶ γιὰ τὸ ἄλλο παραδοξολόγημά του. Γράφει:
«Προ συνοδικής όμως καταδίκης και εν όψει του πλήθους των πιστών και του ελάχιστου αριθμού των αποτειχισμένων έως τώρα, είναι εντελώς αδύνατη η εξυπηρέτηση των πνευματικών αναγκών όλων».
Μὰ ὁ ἴδιος παραδέχεται ἀλλοῦ ὅτι «προ συνοδικής καταδίκης» ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει ἀπὸ τοὺς Ἁγίους ἀποδειχθεῖ ὡς ἡ «μεγαλύτερη παναίρεση» ποὺ ἰσοδυναμεῖ «μεθάνατο»! Ὅτι αὐτὴ «η αίρεση οδηγεί κατευθείαν στον πνευματικό θάνατοφορώντας στον άνθρωπο πνευματικώς παραμορφωτικά γυαλιά ώστε να μη βλέπει ή να έχει δογματικές παραισθήσεις»! Ὅτι κοινωνώντας μ’ αὐτὴ «την αίρεση είμαι χαμένος “από χέρι”! Ὁ ἴδιος παραδέχεται ἀλλοῦ, πὼς συνειδητοποιώντας «ότι πρόκειται για αίρεση», ἐφόσον «έχω ορθόδοξο φρόνημα, ακόμη και να μην υπήρχε Κανόνας απίθανο να μείνω συνδεδεμένος με αιρετικό»!
Αὐτὰ λέγει σὲ ἕνα σημεῖο τοῦ ἄρθρου του. Τώρα, δὲν ἀνατρέπει τὰ προηγούμενα μὲ τὰ νέα; Ὅλα αὐτὰ δὲν γίνονται «προ συνοδικής καταδίκης»; Θὰ πάρω λοιπόν τὸν θάνατο, περιμένοντας «μετά τὴ συνοδική καταδίκη» νὰ τὸν ἐξουδετερώσω; Ὁ π. Ν. Μανώλης καὶ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης δὲν ὑποτίθεται ὅτι ἀποτειχίσθηκαν πρὸ συνοδικῆς καταδίκης τοῦ ἐπισκόπου τους Ἀνθίμου; Καὶ ἀντὶ οἱ πατέρες αὐτοὶ νὰ ἐλέγξουν τὸν Σ.Α. γιὰ τὰ ἀθεολόγητα φληναφήματά του, κατηγοροῦν ἐμᾶς ὡς ἀκραίους καὶ οἱ ἴδιοι στέλνουν τὰ παιδιά τους στὸ στόμα τοῦ λύκου; Τὴν δική τους ἀσφάλεια τὴν ἐξασφάλισαν· τῶν παιδιῶν τους;
Ἀκόμα· σὲ ἄλλο σημεῖο ὁμιλεῖ γιὰ τὸν χρόνο ποὺ μποροῦμε νὰ παραμένουμε σὲ κοινωνία μὲ αἱρετικούς! Σὲ ποιό ἁγιογραφικὸ χωρίο, ἱερὸ Κανόνα ἢ Ἅγιο στηρίζει ὁ Σ.Α. τὴν θέση του (δική του καὶ τοῦ π. Νικόλαου Μανώλη καὶ π. Θεοδώρου Ζήση) ὅτι μπορεῖ ὁ πιστὸς νὰ κοινωνεῖ μὲ κοινωνοῦντα μὲ αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀμετανόητοι καὶ διακινοῦν τὴν αἵρεση δεκαετίες; Ἂν τότε, ποὺ τὰ μέσα ἐπικοινωνίας περπατοῦσαν σὰν τὴν χελώνα, οἱ Πατέρες ἔδιναν ἐλάχιστο χρονικὸ περιθώριο γιὰ νὰ μετανοήσουν οἱ αἱρετικοί, σήμερα ποὺ ἡ πληροφόρηση κινεῖται σὰν ἀστραπή, γιὰ ποιό «περιορισμένο χρονικό διάστημα» μᾶς μιλάει ὁ Σ.Α., ποὺ μάλιστα ἀποφασίζειὅτι «που μπορεί να είναι και μεγάλο»; Δὲν τοῦ φτάνει τὸ χρονικὸ διάστημα δεκαετιῶν ποὺ διαδίδεται ἡ Παναίρεση;
«Και αυτά, για περιορισμένο χρονικό διάστημα που μπορεί να είναι και μεγάλο. Η ποιμαντική ξεπερνά και πρέπει να ξεπερνά εμπόδια και να παρέχει ορθόδοξες διεξόδους. Η υπό όρους οικονομία συναντάται μέσα στην εκκλησιαστική ιστορία και σε βίους μεγάλων αγίων και άλλωστε ας μην ξεχνούμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία κατ’ οικονομία κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων. Ποιός είναι ακριβώς άξιος;»!
Ὁ κ. Σ.Α., ἐνῶ συμπεραίνει ὅτι «πουθενά δεν αναφέρεται κάποια ποινή που θα καταφέρεται σε όσους δεν αποτειχίζονται από αιρετικό ψευδεπίσκοπο», σὲ κάποια ἄλλα σημεῖα (ἀντιφάσκων φανερὰ πρὸς ἑαυτόν) ἐπιρρίπτει εὐθύνες σὲ ἐκείνους ποὺ δὲν ἀποτειχίστηκαν ἐδῶ καὶ χρόνια! ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ γιὰ τὴν ἐπέκταση τῆς Παναιρέσεως οἱ πιστοὶ ποὺ δὲν ἀποτειχίστηκαν «λίγα χρόνια» νωρίτερα, γράφει:«Αν αυτό γίνονταν σε μεγάλον αριθμό (πιστῶν) λίγα χρόνια πριν, δεν θα φτάναμε σήμερα σε αυτό το σημείο»! Ὅποιος εὐθύνεται γιὰ κάποια παράλειψη, μένει ἀτιμώρητος; Δὲν ὑπάρχουν πνευματικοὶ νόμοι, ἀλλὰ μόνο νομικὲς τιμωρίες; Κι ὁ Σ.Α. στὸ σημεῖο αὐτό, δὲν γράφει μόνο ὅτι εὐθύνονται, ἀλλὰ ἀκόμα περισσότερο, τοὺς κατηγορεῖ ὡς ἀλαζόνες καὶ ἀσεβεῖς πρὸς τοὺς Ἁγίους!!! Γράφει:
«Αν πεισθώ ότι πρόκειται για αίρεση και έχω ορθόδοξο φρόνημα, ακόμη και να μην υπήρχε Κανόνας απίθανο να μείνω συνδεδεμένος με αιρετικό... Εάν δεν πειθαρχήσω, πέραν της αλαζονικής συμπεριφοράς που με διακατέχει, προσβάλλω τη μνήμη και το έργο του αγίου Αποτειχιζόμενος όμως από αιρετικό και δη επίσκοπο, δεν αποτειχίζομαι από τον άνθρωπο που είναι εικόνα του Χριστού μου, αλλά από το πνευματικό νόσημα, την αίρεση που κουβαλά. Τούτο, είναι ξεκάθαρο στην Ορθοδοξία. Το οξύμωρον όμως τώρα που δημιουργείται είναι, το πώς είναι δυνατόν να μην κοινωνώ με αίρεση, μνημονεύοντας, αφού ο ψευδεπίσκοπος είναι ο φορέας της. Η απάντηση φυσικά και είναι ότι αυτό είναι αδύνατο και αν δεν είμαι ήδη πλανεμένος γίνομαι έμμεσα κατά κοινωνία, ψευδόμενος ενώπιον της Αγίας Τράπεζας, ότι ο επίσκοπός μου ορθοτομεί».
Τό ἄκρον ἄωτον τῆς ἀντίφασης καί διγλωσσίας!
Σταματοῦμε ἐδῶ. Ἡ διαπίστωση ὅτι τὰ πράγματα εἶναι τραγικά, εἶναι πεποίθηση ὅλων μας. Καὶ λειτουργεῖ αὐτὴ ἡ κατάσταση ὑπὲρ τῆς Παναιρέσεως. Ὑπάρχει λύση; Γιὰ Χριστιανοὺς ὑπάρχει. Τὸ πρόβλημα εἶναι ἂν θέλουμε νὰ τὴν ἐφαρμόσουμε.
Ἂς μᾶς ὑποδείξουν οἱ σοφότεροι ἀπὸ μᾶς Πατέρες μιὰ ἁγιοπατερικὴ λύση καὶ εἴμαστε πρόθυμοι νὰ τὴν ἀκολουθήσουμε.
Ἐμεῖς θὰ ἐπαναλάβουμε ἐκείνη ποὺ θεωροῦμε σωστότερη. Εἶναι ἀνάγκη νὰ συναντηθοῦν πρῶτα ὅλοι οἱ Πατέρες (σὲ ἕνα διήμερο προσευχῆς καὶ συζητήσεως). Νὰ ἐξετάσουν μὲ ἄνεση καὶ προσοχὴ τὴν τακτικὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων ὡς πρὸς τὴν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων. Νὰ ἀποφασίσουν μόνο γι’ αὐτήν, καὶ νὰ ἀφήσουν ἔξω ἄλλα ζητήματα, ὅπως ἡ ἐγκυρότητα τῶν μυστηρίων, ἀφοῦ αὐτὸ ποὺ ἐπείγει εἶναι ἡ ΚΟΙΝΗ καὶ μὲ ΕΝΟΤΗΤΑ ἀντιμετώπιση τῆς Παναίρεσης. Νὰ συζητήσουν γιὰ τρέχοντα ζητήματα, ὅπως εἶναι ἡ συστηματικὴ καὶ προγραμματισμένη ἐξυπηρέτηση τῶν ἀποτειχισμένων. Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν διώξεων, τῶν καθαιρέσεων καὶ τῶν ἄλλων ποινῶν ἐκ μέρους τῶν Οἰκουμενιστῶν.
Εἶναι ἀνάγκη νὰ συζητήσουν ἀπὸ ΚΟΙΝΟΥ καὶ τὸ θέμα τοῦ Ἡμερολογίου. Μία ρεαλιστικὴ ἀντιμετώπιση εἶναι: Μὲ ὅσους Παλαιοημερολογίτες κρατοῦν τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ ἐκκλησιολογία μποροῦμε νὰ ἔχουμε συνεργασία, χωρὶς νὰ ὑποχρεώσουμε ἐμεῖς ἐκείνους, ἢ ἐκεῖνοι ἐμᾶς νὰ ἀλλάξουμε Ἡμερολόγιο, ὄχι γιατὶ τὸ ἀπεχθανόμαστε (ἀπόδειξη ὅτι καὶ στὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ στὶς χῶρες ὅπου λειτουργοῦν μὲ τὸ Παλαιό, δὲν ἔχουμε πρόβλημα νὰ λειτουργηθοῦμε), ἀλλὰ δὲν δεχόμαστε τὴν δογματοποίησή του, δὲν δεχόμαστε τὸν κατακερματισμό τους, δὲν θέλουμε νὰ ἐμπλακοῦμε στὶς διαιρέσεις τους, καὶ γιατὶ τὸ προέχον εἶναι ἡ ἀντιμετώπιση τῆς Παναιρέσεως. Κι ἂν δὲν τὰ βρίσκουμε ἐκεῖ, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ μὴ δογματικὰ θέματα. Αὐτὰ μποροῦμε νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε σὲ ἄλλο καιρό. Καὶ τέλος, εἶναι εὐνόητο, ὅτι θὰ ἔχουμε κοινωνία μεταξύ μας, ἀφοῦ εἶναι ἀδιανόητο Χριστιανοὶ νὰ ἀγωνίζονται ἐναντίον τῆς Παναιρέσεως χωρὶς ἑνότητα, χωρισμένοι.
Ἂς ἐλπίσουμε ὅτι ἀκόμα καὶ τώρα δὲν εἶναι ἀργὰ νὰ καταλάβουν οἱ ὑπεύθυνοι ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ περιμένουν ἀπὸ αὐτοὺς λόγο ποιμαντικὸ καὶ ἀγωνιστικό, λόγο ἁγιοπατερικό. Ἐνέργειες καὶ πράξεις θυσίας, ταπεινώσεως· μίμηση τῶν Ἁγίων.
Παναγιώτης Σημάτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου