Θαλάσσιος και Λιμναίος οι Όσιοι Πατέρες ημών ήκμασαν εν Συρία επί των
ημερών του Επισκόπου Κύρου Θεοδωρήτου (393-458) όστις έγραψε και τον Βίον
αυτών. Και ο μεν εις εκ των δύο τούτων Οσίων, ο Θαλάσσιος, κτίσας ασκητήριον
επί μικρού όρους άνωθεν χωρίου τινός της Κύρου, ονομαζομένου Τιλλίμας,
υπερέβαλεν όλους τους τότε Οσίους κατά την απλότητα του ήθους και κατά το
ταπεινόν φρόνημα. Ο δε έτερος, ο Λιμναίος, όστις ήτο τότε πολύ νέος κατά την
ηλικίαν, υπεραγαπών την ασκητικήν ζωήν, επήγε προς τον ανωτέρω μέγαν Θαλάσσιον,
και διδαχθείς παρ’ αυτού τα της ασκητικής πολιτείας μαθήματα, επήγεν έπειτα προς
τον αοίδιμον Όσιον Μάρωνα. Τούτου του Μάρωνος μιμηθείς την ζωήν ο θείος
Λιμναίος, ηγάπησε να διέλθη τον βίον του χωρίς στέγην και σκέπασμα·
όθεν,
αναβάς επί της κορυφής όρους τινός, άνωθεν του χωρίου του ονομαζομένου Τέργαλα,
έζη εκεί ασκητικώς, χωρίς να κτίση καλύβην, αλλά περιφράξας εαυτόν μόνον με
περιτείχισμα εκ ξηρολίθων, το οποίον είχε στέγην τον ουρανόν. Εκ των τοιούτων
λοιπόν αγώνων έλαβε Χάριν παρά Θεού ο μακάριος να διώκη δαιμόνια και να ιατρεύη
ασθενείας. Περιπατών δε ποτε, εδαγκάθη υπό όφεως και δια μόνης της προσευχής
του έμεινεν αβλαβής και ελυτρώθη εκ του θανάτου· άλλοτε δε, προσβληθείς υπό
κολικής (η οποία είναι πάθος της κοιλίας δεινόν και δυσκολοθεράπευτον, ήτοι ο
κοινώς λεγόμενος κώλικας), έλαβε την υγείαν του με την επίκλησιν του θείου Ονόματος.
Ούτος ο Όσιος, συναθροίσας όλους τους τυφλούς όσοι ηναγκάζοντο να ζητώσιν
ελεημοσύνην και κτίσας τόσα κελλία, όσοι ήσαν και οι τυφλοί, ετοποθέτησεν
αυτούς εντός των κελλίων, αυτός δε τους εχορήγει την αναγκαίαν τροφήν, την
οποίαν ωκονόμει από τους Χριστιανούς, όσοι προσήρχοντο προς αυτόν χάριν
ευλογίας. Βιώσας λοιπόν επί τριακονταοκτώ έτη ασκεπής ο αοίδιμος, εν ειρήνη
παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας του Θεού. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου