Απάντηση Β’ προς Χρήστο Λιβανό -- του Αποτειχισθέντος θεολόγου Νικολάου Πανταζή

«ΕΦ΄ΗΝΙΑΝ ΠΑΙΔΕΣ!»

Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ μου Χρήστο,

Είμαι απολύτως πεπεισμένος πως έχεις πολύ έντονο μέσα σου το αίσθημα της δικαιοσύνης. Αγανακτείς με τους αδίκους και την αδικία, οποιασδήποτε μορφής. Και αυτό το λέγω, όχι για να σε καλοπιάσω αλλά για να επιβεβαιώσω κάτι που σίγουρα και σένα δεν σου αρέσει. Βέβαια, είναι εκτός του δικού σου ελέγχου.. Θα μπορούσες όμως κάποιο έλεγχο να ασκήσεις και εκεί…

Πιστεύω να παρατήρησες μετά λύπης και εσύ ο ίδιος πως όλα τα λοιπά «χριστιανούλικα ιστολόγια» τα οποία δημοσίευσαν περιχαρώς και «θριαμβευτικώς» την επιστολή τη δική σου προς τον αγαπητό αδελφό Παναγιώτη Σημάτη, όμως αρνήθηκαν να δημοσιεύσουν επί ίσοις όροις και την απάντηση του Παναγιώτη, αλλά και τη δική μου επιστολή, μιας και αναφέρθηκες γενικώς στους Αποτειχισθέντες αδελφούς σου. Μάλιστα, άφησες και κάποια ειρωνικά υπονοούμενα για «κατ’ οίκον περιορισμούς» και άλλα παράλογα παράγωγα της λοιδορίας. Σε αγαπούμε και σε συγχωρούμε. Δεν είμαστε εχθροί. Κοινός μας εχθρός, ο Οικουμενισμός.

Επί πλέον, αρνήθηκες και εσύ ο ίδιος να μας απαντήσεις, τερματίζοντας τόσο πρόωρα έναν όμορφο, γόνιμο και δημιουργικό διάλογο. Θα τολμούσα να πω, ότι επιτελείς μια «πνευματική έκτρωση» καθότι «τερματίζεις την κύηση» της αληθείας και της ανερεύσεως της Πατερικής Οδού, προειδοποιώντας μας προκαταβολικά: “δεν θα απαντήσω”. Δεν μπορώ να σε πιέσω. Η αγάπη πρέπει να εκχέεται αυθόρμητα και πηγαία, δίχως καταπίεση και καταναγκασμό.

Για αυτό και η εμπάθειά σου, να με συγχωρείς, η οποία μηχανεύτηκε το αλλόκοτο και λίαν συκοφαντικό κατηγορητήριο για δήθεν «επίμονη και φορτική άσκηση πιέσεων» ήταν τελείως απαράδεκτη, ιδίως προερχόμενη από ένα συναγωνιστή, συναντιλήπτορα και «Αντι-οικουμενιστή» αδελφό.

Ο Παναγιώτης Σημάτης σου εξήγησε τόσο περιεκτικά και αποστομωτικά θα έλεγα, πως αυτό (καθώς και οι λοιπές κατηγορίες σου), δεν ισχύουν. Ισχύει μόνο η Πατερική Αλήθεια ως προς τη στάση τη δική μας έναντι των αιρετικών επισκόπων. Αυτό είναι το ζητούμενο. Και εφ’ όσον ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος μας εντέλλεται (επαναλαμβάνω «εντέλλεται», δεν μας προσφέρει εναλλακτική, δυνητική επιλογή) αλλά προστάζει «αιρετικόν άνθρωπον μετά πρώτης και δευτέρας νουθεσίας παραιτού!» (στην Προστακτική! Τίτον 3, 10), τότε εμείς οι λαϊκοί πρέπει να παραιτούμαστε, να απομακρυνόμαστε από αιρετικόν «άνθρωπον». Στον όρο «ανθρωπος» εντάσσεται και ο επίσκοπος, κι ο αξιωματικός. Τον ονομάζει «αιρετικόν άνθρωπον» χωρίς αυτός ο αιρετικός να έχει προηγουμένως καταδικασθεί ως αιρετικός από κάποια Σύνοδο.

Και μας διατάζει να παραιτηθούμε, απομακρυνθούμε από αυτόν τον αιρετικό, όποιος και να είναι, όσο ψηλά και εάν ίσταται, οποιαδήποτε εξουσία κι αν κατέχει, να φύγουμε ολοταχώς ΧΩΡΙΣ να περιμένουμε πρώτα κάποιο σύνθημα απομακρύνσεως από επίσκοπο, ο οποίος δύναται (όπως συμβαίνει σήμερα κατά συντριπτική πλειοψηφία) να συντάσσεται με τον αιρετικό και να πολεμεί, να αφορίζει και να καθαιρεί τον λαϊκό η τον ιερέα τον απλό που θέλει να προστατευτεί αλλά και να προστατέψει και τα λοιπά μέλη από τον αιρετικό επίσκοπο ο οποίος ενσωματώνεται με τον Παναιρετικό Πατριάρχη Βαρθολομάιο, ο οποίος με τη σειρά του συνεργάζεται άμεσα με τον Αιρεσιάρχη Πάπα, κοινωνεί ανεπιφύλακτα με τις καταστρεπτικές αιρέσεις και τις μολυσματικές βλασφημίες του Π.Σ.«ε», αναγνωρίζει τον Πάπα ως «Κανονικό Επίσκοπο», ως «Παναγιώτατο» και αποδίδει Σωτηριολογικές διαστάσεις σε όλα τα «αδελφά» αιρετικά δόγματα!

Μη μου προβάλλεις πάλι διπλωματικά αδελφέ μου, πως αυτό το χωρίο «παραιτού» αναφέρεται τάχα στον Τίτο μόνο και άρα σε Αποστόλους, Ιερείς και Επισκόπους. Ο αείμνηστος Νικόλαος Σωτηρόπουλος, τον οποίο επικαλέστηκες στην πρώτη σου επιστολή, διακήρυττει πανταχού πως τα συμφραζόμενα εξηγούν, αναλύουν και απαντούν. Δύο μόνο χωρία νωρίετερα, στο Τίτον 3, 8, εκεί ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος εξηγεί πως αναφέρεται στους «πεπιστευκότες τω Θεώ», σε απλούς πιστούς που πιστεύουν στο Θεό, σε απλούς «αγγέλους» και όχι αρχαγγέλους, σε απλούς στρατιώτες και όχι αξιωματικούς, όπως πάλι διπλωματικά, για να μην πω, πονηρά διατείνεσαι.

Η αλήθεια είναι, και η Αλήθεια να λέγεται, πως η ερώτησή σου αποτελεί σοφιστεία, σόφισμα και τέχνασμα ρητορικό: «Σε ποιο στράτευμα, μάλιστα εν καιρώ πολέμου, τέθηκαν επικεφαλής στρατιώτες υπαρχόντων αξίων αξιωματικών;» Θα σου απαντήσω!

Στο στράτευμα το οποίο ΔΕΝ υπάρχουν στην ουσία, στην κυριολεξία, «άξιοι» αξιωματικοί! Η αξιότητα δεν είναι μόνο στην ηθική, αλλά και στην δογματική καθαρότητα και παρθενία, (την άρνηση δηλαδή πνευματικής συν-ουσίας, λειτουργικής ενώσεως και μοιχειακής κοινωνίας). Ακόμη και οι «άξιοι» όπως λες αξιωματικοί, καταδέχονται να συν-ουσιάζονται και να ενώνονται με ισόκυρη και ισότιμη μελότητα στο Βέβηλο και Εωσφορικό Πορνείο του Παγκοσμίου Συμβουλίου Βλασφημιών!

Όταν λοιπόν οι «άξιοι» αξιωματικοί διατηρούν ΚΟΙΝΩΝΙΑ με τον εχθρό, όταν συντάσσονται τω σατανά σύμφωνα με την αιρετική “Βαπτισματική θεολογία”, όταν συμπροσεύχονται, συντρώγουν και συμπίνουν με τον εχθρό, τότε ΥΠΟΧΡΕΟΥΝΤΑΙ οι στρατιώτες Χριστού να αναλάβουν «την πανοπλίαν του Θεού, να περιζωσθούν την οσφύν της αληθείας (και όχι της αιρέσεως με την οποία τους έχουν οι αξιωματικοί ασφυκτικά δεμένους), να υψώσουν τον θυρεόν της Πίστεως (την Ασπίδα της Ορθοδοξίας, όταν οι αξιωματικοί αυτοί ΔΕΝ ορθοδοξούν) και εάν οι πιστοί στρατιώτες θέλουν να σωθούν και να δεχθούν την περικεφαλαία (εξουσία) της σωτηρίας «την περικεφαλαίαν του σωτηρίου δέξασθε» να αναλάβουν τότε τα ηνεία «ΕΦ΄ΗΝΙΑΝ ΠΑΙΔΕΣ!» Να φωνάξουν από μόνοι τους αέρα! Αέρα! Αέρα! (Εφεσ. 6, 13-17).

* Δεν είναι λοιπόν ορθό, αυτό που μας επισυνάπτεις ότι «αυτοδιοριζόμαστε εμείς οι λαϊκοί επιτελάρχες».

 * Ενεργούμε κατ’ εντολήν Κυρίου Παντοκράτορος.

  Δεν αποτειχιζόμαστε ως εξουσίαν έχοντες αλλ’ ως την των Πατέρων Οδόν κατέχοντες.

  Δεν υποσκάπτουμε το έργο τους.

 * Δεν ακυρώνουμε την διδασκαλία τους.

 * Δεν περιφρονούμε το θέλημα του Θεού.

 * Δεν καταφρονούμε το Άγιο Πνεύμα και

* δεν καταπατούμε τους Ιερούς Κανόνες, εφεύροντες δική μας νέα οδό, νεό τρόπο αντιμετωπίσεως των αιρετικών επισκόπων, κοινωνούντες μετ’ αυτών και αποδεχόμενοι αυτούς ως κανονικούς ποιμένες, ΕΝΩ το Αγιο Πνεύμα τους αποκαλεί Ψευδεπισκόπους και Λυκοποιμένες, εμείς δυστυχώς τους αναγνωρίζουμε εις τόπον και τύπον Χριστού!

Επειδή πήγα εκουσίως φαντάρος, (δεν γνωρίζω εάν υπηρέτησες ο ίδιος – και ρωτώ όχι υπεροπτικά αλλά γνωρίζοντας πως οι Έλληνες του Εξωτερικού έχουν τη δυνατότητα να διαφύγουν τη στράτευση) αν και είχα ο ίδιος τη δυνατότητα έννομης διαφυγής στη λήξη των Θεολογικών σπουδών μου, παρ’ όλα αυτά ζήτησα επιμόνως να στρατευτώ και σε διαβεβαιώ πως σε ΟΛΑ τα αληθινά στρατεύματα, «μάλιστα εν καιρώ πολέμου» οι στρατιώτες τίθονται εκουσίως επικεφαλείς όταν οι υπάρχοντες αξιωματικοί είναι βαρειά τραυματισμένοι ή τεθανατωμένοι ή ανύπαρκτοι (όπως τα δικά μας δεσποτοκρατικά αξιωματικά τα δένδρα δίχως φύλλα, δίχως καρπούς, «δένδρα φθινοπωρινά άκαρπα, (πεθαμένα πνευματικώς όχι μία αλλά…) «ΔΙΣ αποθανόντα» εαυτούς ποιμένοντες, (μιλάει για ποιμένες-επισκόπους, ψευδεπίσκοποι του εαυτού τους!) νεφέλαι άνυδροι, υπό (οικουμενιστικών) ανέμων παραφερόμεναι… εκριζωθέντα (από το θρόνο της χάριτος και της αληθείας και ριζωθέντα στην δουλική υποτέλεια του αιρεσιάρχου Βαρθολομαίου)…

Δεν θα συνεχίσω τη λίστα, να μη τους συγχύσω και πάθουν καμία δεσποτική συγκοπή….

Σε κανένα στράτευμα πάντως, δεν θα βρεις στρατιώτες οι οποίοι όταν βλέπουν πως θανατώθηκαν, νεκρώθηκαν, αποβλακώθηκαν η ΠΟΥΛΗΘΗΚΑΝ οι αξιωματικοί, δεν θα βρεις στρατιώτες να αλληλοκοιτιώνται και αποβλακωμένοι ν’ αναρωτιώνται «να ζει κανείς ή να μη ζει» – νε επιτεθεί κανείς ή να μην επιτεθεί; ή να καθίσουμε ως πρόβατα επό σφαγή επειδή κανείς από μας δε φοράει τα γαλόνια;;

Ολόκληρο το Β’ και Γ΄ Κεφάλαιο της Β’ Πέτρου επιστολής είναι αφιερωμένο σε ψευδοπροφήτες και ψευδοδιδασκάλους εκ των έσω, προδότες της Πίστεως, «εντρυφώντες εν ταις απάταις αυτών, συνευωχούμενοι υμίν» θα ζουν ανάμεσά σας, δικοί σας τάχα, να τρώνε και να πίνουν μαζί σας και αλλά μαζί με τον Πάπα, (το «συνευωχούμενοι» το μεταφράζει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ως «συνεορτασμόν και συγκοινωνίαν εν ταις ευωχίαις ημών!»), ιερείς και αρχιερείς μοιχεπιβάτες «οφθαλμούς έχοντες μεστούς μοιχαλίδος» (πνευματική μοιχεία επίσης), και με την συνύπαρξη, ένωση και συνουσία αυτή «δελεάζοντες ψυχὰς αστηρίκτους», (εκφοβίζοντάς τους πως εάν απομακρυνθούν θα τελέσουν «σχίσμα») ενώ οι Οικουμενιστές είναι «άλογα ζώα» και «κατάρας τέκνα» οι οποίοι «την των προβάτων φθορά κατεργάζονται» και «εν τη φθορά αυτών καταφθαρήσονται!».

Μιλάει για πρώην ορθοδόξους οι οποίοι θα εγκαταλείψουν την ΕΥΘΕΙΑ ΟΔΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ «καταλιπόντες ευθείαν οδόν επλανήθησαν». Ο επίσκοπος είναι (υποτίθεται) και η «πηγή» της επισκοπής, η πηγή της ενότητος και όταν παύει να είναι πηγή Ύδατος Ζώντος και γίνεται πηγή μολυσμένη, αιρετική, τότε καθίσταται πηγή ΔΙΧΩΣ ΝΕΡΟ: «πηγαί άνυδροι, νεφέλαι υπό (οικουμενιστικού) λαίλαπος ελαυνόμεναι, οις ο ζόφος του σκότους (η Κόλαση!) εις αιώνα τετήρηται…» (Β’ Πετ. 2, 17).

Ξαφνικά μιλάει για τα προειρημένα και όπως εξηγεί ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αναφέρεται στο «εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε» και μας παρακαλεί να μην ξεχάσουμε την «ΕΝΤΟΛΗ» του Κυρίου για άμεση απομάκρυνση και διαχωρισμό: «μνησθήναι των προειρημένων ρημάτων υπό των αγίων προφητών και της των Αποστόλων υμών εντολής του Κυρίου και σωτήρος!»

Εδώ προτρέπει τους απλούς πιστούς, όχι τους αξιωματικούς, «υμείς ουν, αγαπητοί, προγινώσκοντες (αφού τα γνωρίζετε καλά από ΠΡΙΝ) φυλάσσεσθε (να προφυλάγεσθε, να λαμβάνετε αυστηρά μέτρα, να απομακρύνεστε και να στείνετε προστατευτικά ΤΕΙΧΗ γύρω ΑΠΟ την Πίστη) ίνα μη τη των αθέσμων πλάνη συναπαχθέντες εκπέσητε του ιδίου στηριγμού!» (Β’ Πετ. 3, 17). Θα μπορούσε να πει απλά, «ίνα μη εκπέσητε» αλλά προσθέτει επιτακτικά το «συναπαχθέντες εκπέσητε»… Να ΜΗΝ πλανηθείτε κατά συναρπαγήν, εκ των έσω, εκ δεξιών, διατηρούντες κοινωνία και συνύπαρξη με την αίρεση και τους αιρετικούς ποιμένες, και ξεπέσετε έτσι από το ακλόνητο στήριγμα της Ορθοδοξίας!

Ποια «τάξη» μου λες, όταν διασαλεύεται συθέμελα η σύμπασα Αγιογραφική, Αποστολική, Πατερική Τάξη με την επίσημη μνημόνευση του Πάπα και το Δογματικό-Ενωτικό-Αρχιερατικό φιλί του «αγαπήσωμεν αλλήλους» εν τη Θεία Λειτουργία, λίγο πριν την Θεία Κοινωνία!

Ποια ευταξία και ποια ευμορφία βλέπεις και επικαλείσαι το «ευσχημόνως και κατά τάξιν γινέσθω», όταν οι υπόλοιποι Πατριάρχες (Ανωτάτοι Δικαστές) και Ορθόδοξοι Αρχιερείς ΔΕΝ τον ανακαλούν στην ΤΑΞΗ και δεν συμβάλλουν οι ίδιοι στην επικράτηση της τάξεως και ΔΕΝ τηρούν οι ίδιοι την Τάξη;;;

Ποια «τάξη» αναλαμβάνεις εσύ, όταν (ΣΥ ΕΙΠΑΣ) καταδικάζεις (δικαίως) την αδράνεια των ιερέων, (όλων των ιερέων συμπεριλαμβανομένων και των Αγίων Γερόντων!) την σκανδαλώδη σιωπή του Αγίου Όρους; (συμπεριλαμβανωμένων και των Χαρισματούχων Ασκητών και ΔΕΙΛΩΝ Ηγουμένων).

Όλοι αυτοί, τους οποίους εσύ ανέφερες, είναι οι ανύπαρκτοι «αξιωματικοί» οι οποίοι επιδίδονται σε ανώφελο και μάταιο χαρτοπόλεμο και σε αστήρικτες συλλογές υπογραφών. Οι οποίοι καταργούν των Αγίων Πατέρων το Δι’ Ευχών και εισαγάγουν Νέα Αίρεση Απωλείας, το «δι’ ευχών των αγίων γερόντων ημών» και διαιωνίζεται η αίρεση και παρατείνεται η παναίρεση δια της αδρανείας, δειλίας και σιωπής των! Ποιος θα εφαρμώσει λοιπόν την τάξη; Ταξη….μερώματα!

 Κι εφ’ όσον μιλάς για τάξη, θα σου πω ένα προσωπικό παράδειγμα:

 Όταν ήμουν το 2000 δάσκαλος θρησκευτικών στο Κολλέγιο της «Ιεράς» Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας, Διευθυντής του «Ορθοδόξου Κολλεγίου Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος» ήταν τότε ένας ένθερμος Παπικός, Ρωμαιοκαθολικός, ο Henry Corcoran, (λες και ο Πρόδρομος καταδέχεται να κονωνεί με τον Παπισμό και να καταπατεί ο ίδιος το δικό του «ουκ έξεστί σοι», λες και χάθηκαν οι Ορθόδοξοι Διευθυντές, ή μήπως όντως χάθηκαν;;) όπου εκεί, στη δική μου τάξη, υπήρχε μια άθεη μαθήτρια της Β’ Γυμνασίου η οποία διαφήμιζε προκλητικά στο Σχολικό Ντοσιέ της, έναν δεδηλωμένο Αρχισατανιστή, τον Marilyn Manson δίπλα από δύο ολόγυμνες γυναίκες σε στάση σκέτη πορνό.

 Ως έχων εξουσία, στη δική μου τάξη, την ανεκάλεσα στην τάξη και την προειδοποίησα πολύ αυστηρά να μην το ξαναφέρει αυτό το υλικό στην τάξη. Αυτή, εις αντιποίηση αρχής, με προειδοποίησε να μην της δακτυλοδείχνω από την έδρα της τάξεως, να μην εκτείνω τον δείκτη μου διότι θα μου κάνει μήνυση! Όταν όμως τόλμησε και ξαναέφερε την εωσφορική αφίσα στην τάξη, άρπαξα βιαίως την αφίσα, την ξέσκισα παραδειγματικά και αυτή έφυγε έξω τρέχοντας από την τάξη. Κατάλαβα πως πήγαινε στον «ελευθέρων ηθών» οικουμενιστή Διευθυντή.

 Σε λίγο ήρθε και με αντικατέστησε άλλος δάσκαλος λέγοντάς μου πως με περίμενε ο Διευθυντής (ο Παπικός) στο Γραφείο του για ανάκριση… Αφού πήγα με παρρησία, είδα δίπλα του να στέκεται η «κοκόνα» με ψεύτικους λυγμούς διότι θίξαμε το είδωλό της, και ο ταλαίπωρος ο διευθυντής αφού του εξιστόρησα το συμβάν ότι πρόκειται για πορνογραφικό υλικό δεδηλωμένου Αρχισατανιστή και Αρχιερέα του Σατανά, μου είπε πως «ο ίδιος δεν είχε κανένα πρόβλημα με αυτό!!!!!»

 Η χαρωπή πια μαθήτρια έτρεξε στη τάξη να πανηγυρίσει τη νίκη της και μένα στο τέλος μου δόθηκε φάκελος με «πασαπόρτι!» Για ποια τάξη μου μιλας;; Εφ’ όσον δεν ενήργησε ο «αξιωματικός», ενήργησα εγώ ο απλός δασκαλάκος, και απομάκρυνα το μίασμα ίνα μη μολυνθούν και οι άλλοι μαθητές! Στο τέλος τιμωρούμαστε και διωκώμαστε, μας αφορίζουν και μας απομακρύνουν αυτοί. Εσείς όμως προτιμάτε τη σιωπή και παραμένετε αδρανείς, αρεσκόμενοι να διαμαρτύρεστε μόνον, μηδενός διώκοντος και μηδενός διωκομένου. Να κοινωνείτε και να συνυπάρχετε. Χωρίς όμως ποτέ να μας παραπέμπετε σε ΠΟΙΟΥΣ ακριβώς Αγίους Πατέρες παροτρύνουν και επευλογούν αυτόν τον συμβιβασμό, αυτήν την αθέμιτη και Θεομίσητη κοινωνία!

 Και έχετε το θράσος να μας εγκαλείτε για «απόπειρα πνευματικής αυτοκτονίας». Παρά ταύτα, το σώμα των «αντι-οικουμενιστών» όζει πολυήμερο…. Αχ, Λάζαρε, ΔΕΥΡΟ έξω! Έξελθε εκ του σιγονταροκοινωνιακού του τάφου! Και συνεχίζεις: «Σε τέτοια απόπειρα έχουν προβεί:

 * ορισμένοι αφελείς (σ’ ευχαριστώ για την ευγένεια) και

 * υπερευαίσθητοι Ορθόδοξοι, (σ’ ευχαριστώ για τις ύβρεις…)

 * υπερήφανα δυστυχώς πνεύματα, (σ’ ευχαριστώ για τα υπεροπτικά σου επίθετα…)

 * θεολογικότεροι των θεολόγων γενόμενοι, (σ’ ευχαριστώ για τη συκοφαντία…) και

 * αγιότεροι των αγίων και πατερικότεροι των Πατέρων (σ’ ευχαριστώ για την προσβολή…)

 * οι οποίοι έπαυσαν να εκκλησιάζονται και να μετέχουν των Ιερών Μυστηρίων σε οποιοδήποτε ναό, και μένουν στο σπίτι τους, «ίνα μη μιανθώσι» από το μικρόβιο του Οικουμενισμού, (σ’ ευχαριστώ για τις ειρωνίες…) και…

 * κινδυνεύουν έτσι, επί πολύ αφιστάμενοι της Θ. Κοινωνίας, να γίνουν «θηριάλωτοι υπό του νοητού λύκου» και να χάσουν την ψυχή τους (σ’ ευχαριστώ για το ενδιαφέρον…),

 * μη αντιλαμβανόμενοι σε ποια πονηρή παγίδα τους έρριψε ο Διάβολος (αφού το λες εσύ, έτσι θα ‘ναι…. αφού είδες τις παγίδες του διαβόλου ηπλωμένες εν τη γη…)

 Επίσης γράφεις παραπλανητικώς:

 «Ο μακαριστός Νικόλαος Σωτηρόπουλος είχε ελέγξει αυστηρώς τέτοια πρόσωπα (σαν μαθητής του και πνευματικός «υιός» του, όταν του ανακοίνωσα την εν Θεώ απόφασή μου να Αποτειχιστώ, ΔΕΝ ΜΕ ΗΛΕΓΞΕ ΠΟΤΕ, ούτε με απέτρεψε, μάλλον με συνεχάρη, αν και κάποτε, κρίμασιν οις οίδε Κύριος, με προέτρεψε να πάω να κοινωνήσω σε Ναούς του Στυλιανού και αρνήθηκα και προτίμησα «πειθαρχείν Θεώ μάλλον παρά ανθρώποις») και, με σχετικό άρθρο του, είχε προειδοποιήσει για τον κίνδυνο, που διατρέχουν (προσωπικώς ΔΕΝ με προειδοποίησε ποτέ και για κανένα «κίνδυνο»!). Δυστυχώς τα πρόσωπα αυτά, απ’ ό,τι γνωρίζει ο γράφων, «ουκ ηβουλήθησαν συνιέναι».

 Σ’ ευχαριστώ που με παρομοιάζεις με τον Ιούδα! Καλοσύνη σου! Εάν αυτό είναι το τίμημα «της πρεπούσης τιμής παρά τοις Ορθοδόξοις» τότε παράσημα μας δίνεις και εάν υπομείνουμε αγόγγυστα αυτό τον σταυρό και τη φονική μαχαιριά από αδελφούς εν Χριστώ, μόνο και μόνο επειδή αρνούμαστε να κοινωνούμε με ακοινώνητους, τότε ίσως γενεί ίλεως ο Θεός επί τω εξερχομώ και αφορισμώ ημών και μας στείλει κάποιον επίσκοπο (έχουμε τον Σεβασμιώτατο Αρτέμιο και μην επικαλεστεί κανείς την Εθνική περιφέρεια της Σερβίας, η Ορθοδοξία είναι υπέρ άνω Εθνών…) από την Ελλαδική Σύνοδο, (ας πούμε τον Πειραιώς) ο οποίος εάν ανανήψει και επιστρέψει στην προτέρα αυτού δόξα των ιδίων Αναθεμάτων και αντιληφθεί πως δεν έχει νόημα και αποτελεί σχιζοφρένεια εκκλησιολογική να κοινωνεί με αυτούς που Επισήμως Αναθεματίζει, τότε τελικώς θα δει (καθώς και εσύ, αδελφέ μας Χρήστο) πως υπάρχουν ΟΝΤΩΣ οι προυποθέσεις για Αποτείχιση Αγιοπατερική προς δόξαν του Χριστού και της Αληθείας Αυτού!

 Αγαπητέ μου Χρήστο, 

Κλείνω με ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΕΠΑΙΝΕΤΙΚΑ, ΤΙΜΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΑ ΣΟΥ ΛΟΓΙΑ:

 «Αποτειχίστηκε ο αγωνιστικός και ασκητικός και αδίκως καθαιρεθείς Ιερομόναχος π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς και τα πνευματικά του τέκνα τον ακολούθησαν και καλώς έπραξαν. Και η αποτείχισή του αυτή έλαβε μεγαλύτερη εγκυρότητα και κανονικότητα μετά την κοινωνία του με τον επίσης καθαιρεθέντα αδίκως και αντικανονικώς μαρτυρικό Σέρβο Μητροπολίτη πρ. Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιο!»

 Εφ΄ όσον, κατά δική σου πάλι ομολογία, «η Αποτείχιση δεν είναι σχίσμα», και εφ’ όσον «η Αποτείχιση του αδίκως καθαιρεθέντος και για το όνομα του Χριστού εκδιωχθέντος π. Ευθυμίου Τρικαμηνά, έλαβε μεγαλύτερη εγκυρότητα και κανονικότητα μετά την κοινωνία του με τον επίσης καθαιρεθέντα αδίκως και αντικανονικώς μαρτυρικό Σέρβο Μητροπολίτη πρ. Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιο» τότε γιατί, αδελφέ μου, (και ΔΕΝ σου κάνω ανάκριση, πίστεψέ με, ταπεινά με αγάπη σε ρωτώ και ουδεμία «πίεση ασκώ») γιατί δεν υπάγεσαι και εσύ κάτω από αυτούς τους ΚΑΝΟΝΙΚΟΥΣ και συνεχίζεις να κοινωνείς με ακοινωνήτους; Απορώ, ποιος πνευματικός σου τοποθετεί τον εαυτό του πάνω από τους Αγίους Πατέρες και σε πείθει πειθαρχείν γερόντοις παρά Θέω;

Ο Μέγας Αθανάσιος, του οποίου το όνομα φέρει η Αδελφότητα στην οποία Προεδρεύεις, λέγει:

 «Ή ειπέ, τίνος σε θέλουσιν είναι μιμητήν οι συμβουλεύοντές σοι; Δει (πρέπει) γαρ ημάς κατά σκοπόν των

 Αγίων και των Πατέρων πολιτεύεσθαι, και τούτους μιμείσθαι · ειδέναι δε, ότι, τούτων αφιστάμενοι, αλλότριοι και της τούτων κοινωνίας γενόμεθα!» (Πρός Δρακόντιον 1, 4, ΒΕΠΕΣ 33, 172)…