ΤΟ Ι∆ΕΟΛΟΓΙΚΟΝ ΚΕΝΟΝ καὶ ἡ µετριότης τῆς σηµερινῆς πολιτικῆς σκέψεως -- Τοῦ Χρύση Μιχαηλίδη

Ὁ 21ος αἰώνας µᾶς ἦλθε µὲ ὅλες τὶς πολιτικὲς ἰδεολογίες τοῦ 20οῦ αἰώνα ΝΕΚΡΕΣ – τόσο τῆς Ἀριστερᾶς µὲ ὅλες τὶς παραφυάδες καὶ τοὺς ρεβιζιονισµούς της, ὅσο καὶ τῶν κλασσικῶν φιλελευθέρων καὶ νεοφιλελεύθερων ἀστικῶν ἰδεολογιῶν – δηµιουργώντας ἕνα κενὸ σκέψης καὶ ἀντίληψης, δίδοντας ἔτσι τὴν χρυσῆ εὐκαιρία στὸν πρακτικὸ ὑλισµὸ τῆς καταναλωτικῆς καὶ ἀνυποψίαστης κοινωνίας νὰ ἐπικρατήσει, εἰσχωρώντας σὲ κάθε οἰκογένεια καὶ κάθε σπίτι χωρὶς ἀντίδραση, εἰσάγοντας ἀµαχητὶ τὴν πορεία πρὸς τὴν παγκοσµιοποίηση τῶν µονοπωλίων. Ἡ φούσκα τῆς εὐµάρειας τῶν τελευταίων 25 χρόνων τοῦ 20οῦ αἰώνα, ἔδωσε τὸ δικαίωµα σὲ µία ραγδαία ἀνερχόµενη µεσαία τάξη, νὰ ξεχάσει τὸ ἐθνικό της χθὲς καὶ ζήσει τὴν ψευδαίσθηση τοῦ Ἀµερικάνικου Ὀνείρου ἔστω γιὰ λίγο. Σήµερα µέσα στὰ ἐρείπια µιᾶς ἰσοπεδωµένης οἰκονοµίας καὶ ἑνὸς ὑπὸ ὀξεῖα κατάθλιψη λαοῦ,

µᾶς φέρνουν οἱ µεγάλοι ἐµπρὸς ἀπὸ σοβαρὰ διλήµµατα ποὺ θὰ καθορίσουν τὴν ἐθνική µας ἐπιβίωση ὡς Ἕλληνες σὲ αὐτὸ τὸ νησὶ ζητώντας ἀπὸ ἐµᾶς οὐσιαστικὰ τὴν ἀποχή µας ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἀντίδραση καὶ τὴν ἐν λευκῷ παράδοσή µας στὰ χέρια τῶν ἐκλεγµένων ἡγετῶν µας, ποὺ ὡς φαίνεται ἄγονται καὶ φέρονται ἀπὸ τοὺς δυτικοὺς «φίλους µας» ἀνάλογα µὲ τὰ συµφέροντά τους στὴ Ἀνατολικὴ Μεσόγειο. Ἡ ἐµπιστοσύνη τῶν πολιτῶν, ἀφοῦ χάθηκε ἀπὸ τὸ τραπεζικὸ σύστηµα, χάθηκε ταυτόχρονα καὶ ἀπὸ κάθε πολιτικὴ ἐξουσία καὶ θεσµό, θεωρούµενα συνυπεύθυνα τῆς οἰκονοµικῆς καταστροφῆς καὶ τῶν σηµερινῶν δεινῶν. Ἡ λαϊκὴ στροφὴ πρὸς κάτι στέρεο καὶ αἰώνιο ἦταν ἀναπόφευκτη, γι’ αὐτὸ τόσο ἡ ἐθνικὴ σκέψη ὅσο ἡ στροφὴ πρὸς τὴν ἐθνικὴ αὐτογνωσία ἔγιναν ἡ πολυσυλλεκτικὴ πλατφόρµα ἀνθρώπων µὲ ρίζες ἀπὸ ὅλους τοὺς ἰδεολογικοὺς χώρους, καὶ µὲ δεδοµένο ὅτι ἡ κυπριακὴ ἐκπαίδευση ἀπέτυχε παταγωδῶς ( µέσα ἀπὸ ἀλλεπάλληλες διαχρονικές µεταρρυθµίσεις) νὰ δώσει τὶς ἀπαραίτητες γνώσεις γιὰ µία ὑγιῆ πορεία ἔρευνας µέσα στὸ ἐθνικὸ χθὲς ( οὔτε τὴν ἱστορία µας δὲν µπορέσαµε νὰ γράψοµε) πέσαµε στὴν παγίδα τοῦ δυτικοτραφοῦς καὶ εἰσαγόµενου ἐθνικισµοῦ. Ἡ ἐκ δυσµῶν εἰσαγόµενη ἐθνικιστικὴ-ρατσιστικὴ ἰδεολογία µέσα ἀπὸ µετακαινοτικὲς ὁρολογίες καὶ γαλανόλευκες φανφάρες, στήριξε δυναµικὰ τὴν ἀναδόµηση τοῦ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ γέννηµα καὶ αὐτὸς τῆς ἀγγλικῆς ἀποικιοκρατίας καὶ τῶν ἑλληνοφώνων παραφυάδων τοῦ δυτικοῦ διαφωτισµοῦ σὲ µοντέρνες ἐκδόσεις τῶν πολλῶν δυτικῶν σχολῶν. Πρὶν καλά, καλά, ἡ ἐθνικὴ (µὲ ἑλληνικὸ καὶ ὄχι δυτικὸ περιεχόµενο) πλατφόρµα διαµορφωθεῖ, ὁ ἀπὸ δύο µέτωπα πόλεµος (Ἐθνικιστῶν καὶ Ἐθνοµηδενιστῶν) τὴν ὁδήγησε σὲ µία ἄνευ προηγουµένου ἀναδίπλωση, ἀφήνοντας χῶρο σὲ νέους καὶ ἀνέραστους µνηστῆρες τῆς ἐξουσίας, νὰ ἐµφανιστοῦν ὑπὸ µορφὴ νέων κοµµάτων ἀπαιτώντας τὴν ψῆφο ὅλων, πρὸς µία ἀδιασαφήνιστη ἄλλη πολιτικὴ πορεία , τόσο στὸ κυπριακὸ ὅσο καὶ στὸ οἰκονοµικὸ ζήτηµα. Μέσα σὲ ὅλα αὐτά, ἡ ΑΠΟΥΣΙΑ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς φάρος πορείας, µέσα ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, ἔγινε ἔντονη καὶ προκλητική, γιὰ ὅλους τοὺς Ρωµηοὺς τοῦ τόπου αὐτοῦ. Ἐπιπλέον ἡ περιθωριοποίηση κάθε ὀρθόδοξης σκέψης καὶ πρακτικῆς, ἔναντι τῶν τόσο ὑπαρξιακῶν σηµερινῶν προβληµάτων, ὁδηγεῖ τὴ ζῶσα ἐκκλησία σὲ πορεῖες ζηλωτισµοῦ, χωρὶς τὴν παρουσία κανενὸς πνευµατικοῦ ἡγέτη καὶ καθοδηγητῆ, µὲ ὅλες τὶς πιθανὲς συνέπειες. Ζοῦµε σὲ δύσκολες ἐποχές, ἡ πνευµατικότητα γίνεται ξανὰ τὸ ζητούµενο ἀπὸ κάθε σκεπτόµενο πολίτη, ἐνῷ ἡ µόνη διαχρονικὴ πηγὴ πνευµατικότητας, ἡ Ἐκκλησία περιορίζεται σὲ µία δυτικοῦ τύπου φιλανθρωπικὴ δράση, χωρὶς νὰ στιγµατίζει τὸ κακὸ καὶ νὰ φωτίζει τοὺς πιστούς, ὡς οἱ µεγάλοι τρεῖς Ἱεράρχες, ποὺ γιορτάσαµε πρὶν µερικὲς µέρες δίδαξαν µὲ τὴν ἴδια τὴ ζωή τους.