Ο Πάπας απἐθανε -- του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού ΑΠΘ

Χάρη της αληθείας

Μεταξύ του στενόκαρδου και μισάνθρωπου φανατισμού και της ανθρωπάρεσκης και δουλοπρεπούς κολακείας διαγράφεται η απλή, αδέκαστη και αδελέαστη έκφραση της αλήθειας, της ευλογημένης από τον Θεό και επιζητούμενης από τους ανθρώπους, ακόμη κι όταν δεν τολμούν να την ομολογήσουν. Οι γραμμές αυτές γράφονται με οδηγό την αλήθεια και χάριν αυτής. Την αφορμή δίνει η εκδημία του πάπα Ιωάννη-Παύλου Β΄, του 85χρονου Πολωνού Κάρολ Βοϊτίλα, που από μισή περίπου χιλιετία, κατά την οποία στη θέση του ποντίφικα ανέβαιναν μόνο Ιταλοί.

Δραστήρια προσωπικότητα                                                                                      Εκπρόσωποι του θρησκευτικού και του πολιτικού κόσμου αισθάνθηκαν την ανάγκη να αναφερθούν στον εκλιπόντα πάπα. Εξήραν την προσωπικότητα και επήνεσαν το έργο του. Με έμφαση υπογραμμίσθηκε η όντως εντυπωσιακή πολιτική-διπλωματική δραστηριότητα του Βοϊτίλα. Κατά τη διάρκεια της 27χρονης θητείας του δέχθηκε στο Βατικανό 737 αρχηγούς και 245 πρωθυπουργούς κρατών. Διπλασίασε σχεδόν τις διπλωματικές σχέσεις τού κράτους του· τις επέκτεινε σε 174 χώρες, έναντι των 90 προ αυτού. Πραγματοποίησε 104 επίσημα ταξίδια σε 129 χώρες. Είναι ο πρώτος πάπας, που επισκέφθηκε εβραϊκή συναγωγή στη Ρώμη (1986), ισλαμικό τζαμί στη Δαμασκό (2001) και την ίδια χρονιά συναντήθηκε επίσημα με τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπό μας στην Αθήνα. Σημαντικά εργάσθηκε για την εξάπλωση του παπισμού στις τριτοκοσμικές χώρες και για την κατάρρευση του σοσιαλισμού. Ουσιαστική επίσης υπήρξε η βοήθειά του στην επιτυχία των πολιτικοκοινικών σκοπών των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Χαρακτηρίσθηκε ως «πρωτομάχος της ελευθερίας» (πρόεδρος Η.Π.Α. Τζώρτζ Μπούς), «ένας άνθρωπος με συμπόνια, με βαθειά πίστη, που αγάπησε και υπηρέτησε την ανθρωπότητα» (Ντέηβιντ Ο΄Κόννελ, πρόεδρος του καθολικού πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον), «εξαιρετική θρησκευτική προσωπικότητα, θαρραλέος οραματιστής και σπάνιος παγκόσμιος ηγέτης» (Αεχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος).

Αθέμιτη πρωτοβουλία                                                                                                                                                                                                                                                                            

Στις 8 Απριλίου με εξαιρετικές τιμές έγινε στο Βατικανό η κηδεία του πάπα. Εκτός από τα πλήθη του λαού, παρευρέθηκαν πολλοί επίσημοι, μεταξύ των οποίων – τι κρίμα! – και ορθόδοξοι ιεράρχες· ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης μας, οι Μακαριώτατοι Αλβανίας και Αθηνών κ. ά. Αντίθετα, απείχαν από την κηδεία – και είναι προς τιμήν τους – αρκετοί ηγέτες ορθοδόξων εκκλησιών, όπως της Ρωσίας, της Σερβίας κ.ά. Η παρουσία ορθοδόξων ιεραρχών στην κηδεία του πάπα, και μάλιστα πρώτη φορά αφότου αποσχίσθηκαν οι παπικοί, προβλημάτισε και πίκρανε τους ορθοδόξους και σχολιάσθηκε αρνητικά. Δεν προτίθεμαι να κρίνω την πράξη. Ας υποθέσω ότι ήταν μία εθιμοτυπική παρουσία, φόρος τιμής προς ένα πρόσωπο για το οποίο οι συγκεκριμένοι ιεράρχες έτρεφαν προσωπική εκτίμηση. Διερωτώμαι, όμως, μέχρι που μπορεί να φθάνει η εκτίμηση ενός ορθοδόξου χριστιανού και μάλιστα ιεράρχου, που ξέρει τι πιστεύει και γνωρίζει ποιος υπήρξε και τι έκανε ο εκλιπών. Διαβάζοντας τις σχετικές δηλώσεις ειλικρινά προβληματίσθηκα, αν οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν όσα λένε ή ενδίδουν σε κάποια σκοπιμότητα ή ανάγκη. Οπωσδήποτε, στη συγκεκριμένη περίπτωση, πρόκειται για προσωπικές απόψεις των μακαριωτάτων ιεραρχών μας, οι οποίες δεν εκφράζουν το ορθόδοξο πλήρωμα, ούτε μεταφράζουν την ορθόδοξη άποψη. Δεν ενήργησαν «επόμενοι τοις αγίοις πατράσι». Ορόσημο της πατερικής απόψεως και της εκκλησιαστικής ζωής και παραδόσεως συνιστά η καθιέρωση του εορτασμού του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, κατά τη Β΄ Κυριακή των νηστειών, αμέσως μετά από την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Είναι ο πατέρας, που σοφώς χαρακτηρίζει τον πάπα αιρεσιάρχη και τους δυτικούς αιρετικούς. Και να σκεφθεί κανείς ότι μόλις 13 ημέρες πριν την κηδεία του πάπα είχαμε γιορτάσει τη μνήμη του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά!

Η ανεξικακία δεν καταργεί την ιστορία                                                                                                                                                                                                                                                   

Ο αυτονόητος σεβασμός προς το ανθρώπινο πρόσωπο υπαγορεύει βεβαίως την τιμή προς έναν νεκρό. Σεβόμαστε τον κάθε νεκρό ανεξάρτητα από την εθνότητα, το θρήσκευμα, την προσωπικότητά του. Από το σημείο αυτό όμως, μέχρι την εξεζητημένη προβολή και τον δουλοπρεπή εκθειασμό, και μέχρι την απόφαση να αναρτηθούν μεσίστιες οι σημαίες στην ορθόδοξη πατρίδα μας, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Δικαιολογημένα διερωτήθηκε ο παναγιώτατος μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος: «Φραγκέψαμε»; Όποιος κι αν υπήρξε ο πολιτικός ηγέτης του Βατικανού και θρησκευτικός αρχηγός του ενός δισεκατομμυρίου και πλέον οπαδών του παπισμού, εύλογα και όχι άσκοπα τιμήθηκε, σχεδόν αποθεώθηκε, από τους οπαδούς του. Ποια σημασία, όμως, μπορούν να έχουν οι παπικές αποθεώσεις με τους ορθοδόξους χριστιανούς και ποια η προσφορά του πάπα για την οποία μπορούμε να μιλούμε εμείς; Για μας το συγκεκριμένο πρόσωπο, ως φορέας του παπικού αξιώματος, δεν αποτελεί αυθεντία, καθόσον είναι αιρετικός, δηλαδή δηλωμένος εχθρός της πίστεως. Δεν δικαιούμαστε γι΄ αυτό μπροστά στο φέρετρό του να ωραιοποιούμε τα γεγονότα και να λησμονούμε την ιστορία, η οποία έμμεσα ή άμεσα μαρτυρεί την εχρική στάση του συγκεκριμένου πάπα έναντι της Ορθοδοξίας.

Προστάτης της Ουνίας                                                                                                                                                                                                                                                                

Παρατρέχοντας τη δογματική πλάνη του παπισμού, την οποία ο πάπας Βοϊτίλα παρέλαβε και αφοσιωμένα υπηρέτησε, θα μείνουμε μόνο στο δούρειο ίππο της Ουνίας. Μιμούμενοι το τυπικό της Ορθόδοξης Εκκλησίας οι ουνίτες παραπλανούν και προσηλυτίζουν ορθοδόξους στο χώρο του παπισμού. Παρά τις επανειλημμένες υποσχέσεις ότι θα καταργήσει τον προσηλυτισμό, ο Βοϊτίλα όχι μόνο άφησε ελεύθερη την Ουνία, αλλά επίσης φρόντισε για την καλύτερη και πιο… προσοδοφόρα δράση της. Μόνο στην πατρίδα του, την Πολωνία, δύο εκατομμύρια ορθόδοξοι έγιναν βορά της Ουνίας. Και γνωρίζουμε βέβαια ότι τόσο στην Πολωνία όσο και στις άλλες χώρες της ανατολικής Ευρώπης, οι ουνίτες δεν εργάζονται μόνο «με το καλό». Χρησιμοποιούν και τον ωμό εκβιασμό, θυμίζοντας τους βίαιους εξισλαμισμούς επί τουρκοκρατίας. Δεν είναι άνευ σημασίας ότι η Ρωσία είχε αρνηθεί να δεχθεί επίσκεψη του πάπα, εφαρμόζοντας άριστα την συμπεριφορά που συνιστά ο μαθητής της αγάπης έναντι του αιρετικού· «μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε» (Β΄ Ιω. 10).

Τι να θαυμάσουμε;                                                                                                                                                                                                                                                                             

Επιπλέον, πρέπει να πούμε ότι: Εμείς δεν έχουμε λόγο να θαυμάσουμε τον πάπα, επειδή κατά τις περιοδείες του διέτρεξε τόσα χιλιόμετρα που, όπως υπολογίσθηκε, καλύπτουν τριάντα φορές το γύρο της γης ή τρεις φορές την απόσταση γης- σελήνης. Πρώτον, δεν πρόκειται για προσωπικό του επίτευγμα, δεδομένου ότι την όλη κίνηση και πολιτική του πάπα προγραμματίζει η κούρια. Δεύτερον, για τους σκοπούς του ταξίδευε ο άνθρωπος, τη δουλειά του έκανε, το κράτος του εξυπηρετούσε, όπως κάνουν όλοι οι πολιτικοί. Εξάλλου, δεν μπορεί να διεκδικήσει τα πρωτεία ούτε την αποκλειστικότητα στην επίδοση αυτή. Υπάρχει κάποιος άλλος «εμπεριπατήσας την υπ΄ ουρανόν» (Ιώβ 1:7). Να εντυπωσιασθούμε από τα μηνύματα ειρήνης που ο Βοϊτίλα απηύθυνε σε πλήθος γλωσσών; Αλλά τα λόγια είναι ανέξοδα. Ειδικά ο λόγος περί ειρήνης «πουλάει πολύ» στις μέρες μας και από πολλούς χρησιμοποιείται ως προπέτασμα για την προώθηση σκοπών όχι ειρηνικών. Έπειτα, ξεχάσαμε την εμφανή εύνοια του Βοϊτίλα στα σκοπιανά σχέδια; Μέχρι και εόρτια μηνύματα απηύθυνε στη «μακεδονική» γλώσσα – μαϊμού. Και χρειάσθηκε η έντονη διαμαρτυρία του σοφού και ηρωϊκού βουλευτή μας κ. Στ. Παπαθεμελή για να τον ανακόψει (βλ. εφ. «Θεσσαλονίκη» 31-3-1989). Και ποιος αμφισβητεί το ρόλο του παπικού δακτύλου στη σημερινή κατάσταση των Βαλκανίων, που σείει την Ελλάδα μας με επίκεντρο τη Μακεδονία της; Να τιμήσουμε τη συμβολή του πάπα στην κατάρρευση του ενός πολιτικού συστήματος και στην επικράτηση του άλλου; Αλλά μήπως είναι λιγότερο εγκληματική για την ανθρωπότητα η νέα κοσμοκρατορία; Ή λίγα αίματα και δάκρυα προξένησε και προξενεί παγκοσμίως η αλαζονική πολιτική των «πλανηταρχών»; Δυστυχώς, ο πάπας τίποτε δεν έκανε, για να σταματήσει να τρέχει το αίμα, όταν μάλιστα επρόκειτο για αίμα ορθοδόξων, όπως στην πρόσφατη περίπτωση του πολέμου στη Σερβία. Είναι γνωστό ότι με την ανοχή, αν όχι με τις ευλογίες του Βοϊτίλα, εξόντωναν τους Σέρβους οι δυνάμεις του «πολιτισμένου δυτικού κόσμου» στα πρόσφατα γεγονότα των ετών 1991-1999. Στην περίοδο αυτή οι Ορθόδοξοι Σέρβοι έζησαν τρεις νέες γενοκτονίες (1992, 1995, 1999) μετά από εκείνη του 1941-1945. Παραπέμπω στη σχετική έρευνα του ιστορικού-αρχαιολόγου Ν. Κλειτσίκα, η οποία επισυνάπτεται στην ελληνική μετάφραση του φοβερού βιβλίου που έγραψε ο Ιταλός Μ. Α. Rivelli, L Archivescovo del genocidio, Kaos, 1998 Milano. H ελληνική μετάφραση του βιβλίου αυτού κυκλοφορήθηκε το 2000 από τις εκδόσεις «Προσκήνιο», με τον τίτλο «Ο αρχιεπίσκοπος της γενοκτονίας». Προλογίζεται, μάλιστα, από τον σεβ. μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας κ. Ιερώνυμο.

Αγιοποίησε τον σφαγέα των ορθοδόξων                                                                                                                                                                                                                                              

Στο παραπάνω βιβλίο, όπως και σε ένα παλαιότερο του Εd. Paris, Genoside in Satellite Croatia*, μπορεί ο αναγνώστης να βρει τεκμηριωμένες πληροφορίες για την σερβική γενοκτονία που συντελέσθηκε κατά τα έτη 1941-1945 από τους Κροάτες εθνικιστές Ούστασι, τους οποίους στήριζαν «οι δυνάμεις του άξονα, καθώς επίσης και η καθολική ιεραρχία, εν γνώσει του Βατικανού» (Ed. Paris, Genoside, σελ. 3). Στόχος ήταν η δημιουργία μιας Κροατίας εθνικά και θρησκευτικά καθαρής. Έτσι εξαπολύθηκε ένας ουσιαστικά θρησκευτικός πόλεμος με καθολικούς και μουσουλμάνους συμμάχους έναντι των ορθοδόξων και εβραίων. Θεωρούνταν «καλό έργο, για το μεγάλο συμφέρον της Κροατίας και της καθολικής εκκλησίας, να σκοτώσουν ή να μεταστρέψουν τους Σέρβους και να εξοντώσουν τους Εβραίους»(έ.ά). Σε 800.000 περίπου υπολογίζονται οι Σέρβοι που κατακρεουργήθηκαν, επειδή αρνήθηκαν να προσχωρήσουν στον παπισμό. Ένα από τα εξέχοντα πρόσωπα της παπικής ιεραρχίας, ο αρχιεπίσκοπος του Ζάγκρεμπ «παναγιώτατος» καρδινάλιος Αλόιζιγιε Βίκτωρ Στέπινατς, υπήρξε ο αρχιεπίσκοπος της σερβικής γενοκτονίας του 1941- 1945. Όπως ο ίδιος έγραφε στο προσωπικό του ημερολόγιο: «Το σχίσμα (δηλ. η ορθόδοξη πίστη) είναι το μεγαλύτερο κακό στην Ευρώπη, σχεδόν μεγαλύτερο από τον προτεσταντισμό» (έ.ά., σελ. 67). Για το λόγο αυτό ο Στέπινατς σε συνεργασία με τον αρχηγό των Ούστασι Α. Πάβελιτς αγωνίσθηκε να «καθαρίσει» την Κροατία από τους «σχισματικούς»(=ορθοδόξους). Το φρόνημα και τα αισθήματά του εκφράζουν δύο από τις πολλές αποτρόπαιες φωτογραφίες-ντολουμέντα, που δημοσιεύει στη σελ. 237 του βιβλίου του ο Ε. Paris. Παρουσιάζουν στην κατοικία του αρχιεπισκόπου ένα σωρό από χρυσά ωρολόγια και έναν άλλο σωρό από χρυσά δόντια. Είναι τα τρόπαια, που προσφέρουν στον παπικό πρωθιεράρχη οι Ούστασι, βασανιστές των Ορθοδόξων και των Εβραίων. Δεν είναι στις προθέσεις αυτού του άρθρου να αναφερθεί στον Στέπινατς. Κατά τον Rivelli πρόκειται για «μία από τις πιο αμφισβητούμενες μορφές στην ιστορία της αγίας ρωμαϊκής εκκλησίας»(Μ. Α. Rivelli, L Archivescovo, σελ. 17). Πάντως, ο άνθρωπος αυτός καταδικάσθηκε ως εγκληματίας πολέμου. Με την επέμβαση του Βατικανού και των Η.Π.Α. απέφυγε το εκτελεστικό απόσπασμα και πέρασε τα τελευταία του χρόνια υπό περιορισμό. Αυτό που εδώ ενδιαφέρει είναι ότι ο πάπας Βοϊτίλα στο 84^ο από τα περίφημα ταξίδια του, τον Οκτώβριο του 1998, ήρθε στο τάφο του Στέπινατς, για να ζητήσει γονατιστός συγγνώμη! Μα δεν αρκέσθηκε σ΄ αυτό. Μακαριοποίησε και αγιοποίησε, τοποθέτησε στο πάνθεο του παπισμού, αυτόν τον σφαγέα των ορθοδόξων! Αυτά για την ιστορία του Κάρολ Βοϊτίλα. Κατά τα άλλα, ο Θεός θα τον κρίνει.

*Το βιβλίο αυτό γράφτηκε στα γαλλικά το 1960 και μεταφράσθηκε στα γερμανικά και στα αγγλικά. Σημειωτέον ότι τόσο ο Εd. Paris  όσο και ο  M. A. Rivelli είναι καθολικοί στο θρήσκευμα.