Η απάτη του Οικουμενισμού -- Toυ αείμνηστου Σεργίου Σάκκου ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Με αυτή την προοπτική κατανοούμε πόσο ασύμφορη και άστοχη υπήρξε η ένταξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών» (Π.Σ.Ε.) – ευφυής και εύστοχη η απόδοση της συντομογραφίας ως «το ψέμμα του διαβόλου» - και η συμμετοχή της στις εκδηλώσεις του. Αντιλαμβανόμαστε πόσο άδικος είναι ο δελεασμός της Εκκλησίας από τα ποικίλα τερτίπια της οικουμενιστικής κινήσεως, η οποία καπηλεύεται την οικουμενικότητα, το πνευματικό και άγιο γνώρισμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όπως ήδη εξήγησα εφαρμόζοντας την αγιογραφική αλήθεια ότι «ο Θεός αγάπη εστί» η Εκκλησία έρχεται να αγκαλιάσει την οικουμένη, τον κάθε άνθρωπο και να τον ανεβάσει στη θέωση. Αντίθετα, η οικουμενιστική κίνηση διαστρέφοντας την ευαγγελική αλήθεια θεοποιεί την αγάπη. Αλλά αγάπη χωρίς την αλήθεια είναι απάτη. Και ο οικουμενισμός είναι η πιο βδελυρή απάτη. Παρουσιάζεται και προβάλλεται ως μία αγαπητική κίνηση, φιλάνθρωπη και φιλενωτική, που δεν ενοχλείται από τα δόγματα, στην πραγματικότητα όμως όχι απλώς τα κονιορτοποιεί, αλλά τα υποκαθιστά. Ισοπεδώνει την αλήθεια και την εξισώνει με την πλάνη, υποβιβάζει τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία στη σειρά της πανσπερμίας των αιρέσεων. Αν πρότυπο της αγάπης είναι η αγαπητική σχέση, που ενώνει τα τρία πρόσωπα της αγίας Τριάδος, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι αυτά τα πρόσωπα έχουν το ομοούσιον και δι΄ αυτού συνιστούν τον ένα Θεό. Αντίστοιχα, χωρίς ομοφροσύνη και ταύτιση στα δογματικά θέματα, κάθε λόγος και εκδήλωση περί αγάπης μόνο σατανική παγίδα μπορεί να είναι. Παράδειγμα, η συνάντηση της Ασσίζης, που μας έκανε περίγελω του κόσμου και έδωσε επιχειρήματα και σ΄ αυτούς τους χιλιαστές. Για του λόγου το αληθές παραπέμπω στο χιλιαστικό βιβλίο «Αποκάλυψη, το μεγαλειώδες αποκορύφωμά της πλησιάζει», έκδ. 1988. Στη σελίδα 249 παρατίθεται φωτογραφία με αντιπροσώπους των θρησκευμάτων του κόσμου – μεταξύ των οποίων βεβαίως και ο εκπρόσωπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας – «που ανέπεμψαν μία βαβυλωνία προσευχών στην πόλη της Ασσίζης, αλλά κανείς δεν προσευχήθηκε στο ζωντανό Θεό, τον Γιαχβέ»! Δυστυχώς, η κατάντια των ημερών μας δικαιώνει για πολλοστή φορά την προφητική φωνή του πολιού γέροντα επισκόπου πρώην Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτη, ο οποίος κατ΄ επανάληψιν έχει στιγματίσει τα οικουμενιστικά ανοίγματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Δεν δίστασε μάλιστα να διακόψει το μνημόσυνο του οικουμενιστή πατριάρχη Αθηναγόρα, ενέργεια στην οποία τον ακολούθησαν και τρείς άλλοι, ήδη αείμνηστοι επίσκοποι, ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, ο Παραμυθίας Παύλος και ο Μηθύμνης Ιάκωβος. Πριν μισό αιώνα, λοιπόν, το 1954, εξ αφορμής της Β΄ συνελεύσεως του Π.Σ.Ε. στο Έβανστον, ο τότε αρχιμανδρίτης π. Αυγουστίνος έγραφε στο υπ΄ αριθμ. 161 φύλλο της «Χριστιανικής Σπίθας»: «Με τοιαύτα συνέδρια η διαχωριστική γραμμή αληθείας και πλάνης, η καθαρώς άλλοτε διακρινομένη και από τα αμαθέστατα της Ορθοδοξίας τέκνα, σβήνεται, εξαλείφεται. Ορθόδοξοι και αιρετικοί μέσα εις το ιγδίον (=γουδί), το οποίον κρατούν και κτυπούν οι προτεστάνται γίνονται μία συναλοιφή». Πρόσφατα η γλοιώδης οικουμενιστική «συναλοιφή» έκανε την εμφάνισή της και σ΄ αυτό το βήμα του αποστόλου Παύλου, στον Άρειο Πάγο. Στα πλαίσια του τελευταίου συνεδρίου του Π.Σ.Ε., στον Άγιο Ανδρέα Αττικής, πραγματοποιήθηκε ειδική φιέστα στον Άρειο Πάγο, όπου εκπρόσωποι της Ορθοδόξου Εκκλησίας αναμειγμένοι με το ποικιλώνυμο προτεσταντικό συνονθύλευμα ζήτησαν από το άγιο Πνεύμα «ίαση και συμφιλίωση»!