Η Αγάπη περισσεύει μόνο για τους εκτός Εκκλησίας;

Με βαθιά λύπη φτάνω στο σημείο να πω δυο λόγια αναφορικά με το θέμα που προέκυψε μετά την κοίμηση του πνευματικού μου πατρός, Ιερομονάχου Αμβροσίου, Ηγουμένου της Μονής των  Αγίων Πατέρων. Αφορμή γι’ αυτό στάθηκε το δημοσίευμα που υπογράφεται από τους κ.κ.  Ζωρζή Σκέλλα και Κων/ντίνο Παραδείση που αναρτήθηκε στον Πολίτη στις 16/02/2016 με τίτλο:  « Οι Άγιοι Πατέρες σήμερα-η άλλη άποψη».

Στο προαναφερόμενο κείμενο υπάρχουν πάμπολλες ανακρίβειες για την αναίρεση των οποίων θα μπορούσαν να γραφούν πολλές σελίδες, θεωρούμε όμως φρόνιμο να το αποφύγουμε και να ασχοληθούμε με τα ουσιώδη.

Απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί με ή χωρίς εισαγωγικά όπως «κληρικών» , Σωματείου των αυτοαποκαλούμενων Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, «Επίσκοπος», «Μοναχός», καταληψίας Αθανάσιος, «Ιερεύς»,  ψευδοηγούμενος, λυμαίνονται από «κληρικούς» κ.α. καταδεικνύουν τα πραγματικά πιστεύω των συγγραφέων του κειμένου σχετικά με την κανονικότητα και την Ιερωσύνη των ακολουθούντων το παλαιό εορτολόγιο στην Ελλάδα. Αφού, αρκεί να ανατρέξουμε στα ελληνικά που μάθαμε στο Δημοτικό Σχολείο ή στους κανόνες για την ελληνική γλώσσα, που αναφέρονται στην Υπηρεσία εκδόσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να πληροφορηθούμε ότι: «… δ) σε εισαγωγικά κλείνονται ….. φράσεις ή λέξεις που δεν χρησιμοποιούνται με το συνηθισμένο τους νόημα ή αναφέρονται ειρωνικά».

Βάλλεται λοιπόν ευθέως η Ιερωσύνη του παλαιού εορτολογίου στη  Χίο διά χειρός  κάποιων από τους στενούς συνεργάτες του Γέροντος. (Να βάλω άραγε εισαγωγικά σε κάποιες από τις τελευταίες λέξεις;) Κατά λογική συνέπεια αμφισβητούν το κύρος των  μυστηρίων, των οποίων πολλές φορές οι ίδιοι έγιναν κοινωνοί στην Σκήτη Αγίων Πατέρων.

Παραβλέπουν ηθελημένα οι αρθρογράφοι ότι ο Γέροντας πάντοτε στις ακολουθίες, δηλαδή καθημερινά, μνημόνευε τον επίσκοπο των Παλαιοημερολογιτών,  που αυτοί βάζουν σε εισαγωγικά, συλλειτουργούσε σε όλες τις πανηγύρεις μαζί του, συλλειτουργούσε με τους ιερείς  που επίσης βάζουν σε εισαγωγικά και γενικώς τελούσε  πάντοτε υπό την πνευματική δικαιοδοσία της Συνόδου των ΓΟΧ (Παλαιοημερολογιτών).

Κι αν ο Ιερέας π.  Μιχαήλ, ο συλλειτουργός του Γέροντα Αμβρόσιου, έγινε τώρα «Ιερέας», τότε να υποθέσουμε ότι και ο π. Αμβρόσιος ήταν κι αυτός ιερέας εντός εισαγωγικών κατά τη λογική τους;

Όλοι γνωρίζουν όμως ότι ο π. Αμβρόσιος ήταν χειροτονημένος από τον Επίσκοπο Αστορίας κ.κ.Πέτρο Αστυφείδη,  ο οποίος με την σειρά του είχε λάβει την Αρχιερωσύνη από επισκόπους της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς, καθ’ όλα νόμιμους και κανονικούς.

Σκοπός μου εδώ δεν είναι να γράψω ένα άρθρο που να διευκρινίζει το γιατί υπάρχουν άνθρωποι - οι του παλαιού ημερολογίου - που επιλέγουν να μην έχουν πνευματική επικοινωνία με την Κρατούσα Εκκλησία. Αυτό απαιτεί πολύ χώρο και χρόνο. Θέλω όμως να θυμίσω ότι και ο Γέροντας Αμβρόσιος ήταν ένας εξ  αυτών. Όσο και να θέλουν οι αγαπητοί να τον εμφανίσουν ότι είχε επικοινωνία με τη Μητρόπολη, αυτή η όποια επικοινωνία δεν είχε καμία απολύτως σχέση με πνευματική  πατρότητα ή πνευματική καθοδήγηση ή πνευματική δικαιοδοσία. Απόδειξη τούτου αποτελεί το γεγονός  ότι ουδέποτε συμμετείχε κληρικός  της Μητροπόλεως Χίου σε θεία Λειτουργία, μυστήριο ή ακολουθία που τελέστηκε στη Σκήτη ή στα υπόλοιπα μοναστήρια.

Για να δώσω στα γρήγορα  και το στίγμα της διαφοροποίησης των παλαιοημερολογιτών, θα επιστρατεύσω επιχειρήματα από τα κηρύγματα του Γέροντα Αμβροσίου.

 Έτσι θα θυμίσω ότι η πνευματική αρχή και κεφαλή των συγγραφέων που δεν είναι άλλος από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, αναγνωρίζει τα μυστήρια και την Ιερωσύνη των Ρωμαιοκαθολικών, που θεωρούνται αιρετικοί  για την Ορθόδοξη εκκλησία. Ο  δε Πάπας της  Ρώμης  είναι για τον Πατριάρχη Επίσκοπος της αδελφής Εκκλησίας, της πρεσβυτέρας Ρώμης. Για εκείνον ούτε εισαγωγικά μπαίνουν ούτε ειρωνείες και υποτιμητικές εκφράσεις αναφέρονται. Ίσα ίσα.

 Εκεί με λόγια και έργα η Παπική “Εκκλησία” αναγνωρίζεται ως Εκκλησία πρακτικά δια μέσω των πολλαπλών συλλειτουργιών και συμπροσευχών,  αλλά και τυπικά μέσω υπογραφών σε επίσημες συμφωνίες. Για παράδειγμα η συμφωνία μεταξύ Ορθοδόξων και παπικών που υπογράφηκε  στο  Ballamand του Λιβάνου το 1993 προβλέπει μεταξύ άλλων τα εξής :

« Ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς ἀναγνωρίζεται ὅτι αὐτὸ ποὺ ὁ Χριστός ἐνεπιστεύθη στὴν Ἐκκλησία Του –(δηλαδή), ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, συμμετοχὴ στὰ ἴδια μυστήρια…, ἀποστολικὴ διαδοχὴ τῶν Ἐπισκόπων– δὲν δύναται νὰ θεωρείται ὡς ἡ ἰδιοκτησία τῆς μιᾶς μόνον ἀπὸ τὶς Ἐκκλησίες μας. Στὰ πλαίσια αὐτὰ εἶναι προφανὲς ὅτι κάθε εἴδους ἀναβαπτισμὸς ἀποκλείεται.Διά τούτον ακριβώς τον λόγον η Καθολική Εκκλησία και η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζουν εαυτάς αμοιβαίως ως αδελφάς εκκλησίας, από κοινού υπευθύνους διά την τήρησιν της Εκκλησίας του Θεού».

 Είναι σαφές ότι η ορθόδοξη πλευρά παραδέχτηκε επίσημα ότι οι παπικοί συνεχίζουν να έχουν αποστολική διαδοχή και κανονικά - έγκυρα - μυστήρια, όπως το βάπτισμα, αν και έχουν περάσει 10 αιώνες από το Σχίσμα.

Κι αν η Σύνοδος της εκκλησίας της Ελλάδος δεν υπέγραψε το συγκεκριμένο κείμενο, 9 από τις 14 Ορθόδοξες εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες το υπέγραψαν με προεξάρχουσα την του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

Έτσι ο Πατριάρχης που πέρυσι κλήθηκε να ευλογήσει τον Χιακό λαό και του οποίου ο Μητροπολίτης Χίου είναι συχνός συλλειτουργός (όπως πρόσφατα στον Τσεσμέ) ξεχειλίζει μεν από αγάπη προς τους λατίνους και τον αδελφό του επίσκοπο της "αδελφής εκκλησίας" Ρώμης, προς δε τους ορθοδόξους παλαιοημερολογίτες, που αντιδρούν νόμιμα και κανονικά σε όλα αυτά, χάραξε γραμμή εντελώς διαφορετική σε σημείο μάλιστα που οι εν Χίω αδελφοί να τους χλευάζουν ως ψευδοεπισκόπους, ψευδοιερείς και ψευδοηγουμένους.

Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Γιάννης Καραγιαννάκης

Εκπαιδευτικός