ἀφοῦ ὄχι µόνον δὲν ἀπέρριψε ἡ
Κωνσταντινούπολη, ἀλλὰ πρωτοστάτησε στὰ ἀποφασισθέντα, ἀλλὰ καὶ διὰ πολλῶν
ἄλλων δηλώσεών του ἀποδέχεται ὡς ἐκκλησία τὸν Παπισµὸ καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία
ὡς κοµµάτι τῆς διηρηµένης Ἐκκλησίας. Ἀφοῦ λοιπὸν ἐµεῖς εἴµαστε µέρος τῆς
Ἐκκλησίας καὶ ὄχι τὸ ὅλον, φυσικὰ τὸ µέρος δὲν µπορεῖ νὰ συγκαλέσει Οἰκουµενικὴ
Σύνοδο, χωρὶς τὴν συµµετοχὴ τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν» τῆς ∆ύσεως. ∆ὲν θέλει νὰ
µᾶς κατηγοροῦν οἱ ἀδελφοί µας τῆς ∆ύσεως ὅτι «τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ἀδελφῶν
Ἐκκλησιῶν θέτει σὲ δοκιµασία ἡ ἀξεδιάλυτη ἀντινοµία της: µία ἀδελφὴ Ἐκκλησία
εἶναι ἀληθινὰ καὶ πλήρως Ἐκκλησία- καὶ ὑπ᾽ αὐτὴν τὴν ἔννοιαν βρίσκει τὴν
ὁλοκλήρωσή της στὴν ταυτότητά της· ταυτόχρονα µία ἀδελφὴ Ἐκκλησία δὲν µπορεῖ νὰ
βρεῖ τὴν ὁλοκλήρωση, χωρὶς νὰ πραγµατώνει τελεία κοινωνία µὲ ὅλες τὶς ἄλλες
ἀδελφὲς Ἐκκλησίες». Εἴµαστε συνεπεῖς πρὸς τὴν ἐκκλησιολογία τῶν «ἀδελφῶν
ἐκκλησιῶν», γι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν µποροῦµε, ἂν θέλουµε νὰ µὴν ἀντιφάσκουµε, νὰ
συγκαλέσουµε Οἰκουµενικὴ Σύνοδο, χωρὶς τὴν «ἀδελφὴ Ἐκκλησία» τῆς Ρώµης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου