«Σήμερον ο Θεοχώρητος Ναός, η Θεοτόκος εν ναώ Κυρίου
προσάγεται, και Ζαχαρίας ταύτην υποδέχεται. Σήμερον τα των Αγίων Άγια
αγάλλονται και ο χορός των αγγέλων μυστικώς πανηγυρίζει μεθ΄ ων και ημείς
εορτάζοντες σήμερον, συν τω Γαβριήλ εκβοήσωμεν· Χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Kύριος μετά σου ο έχων το μέγα έλεος»
(ιδιόμελον της εορτής).
Ως παναρμόνιος ουράνια αρχαγγελική υμνωδία, που ακούεται
εν ουρανοίς, «ακαταπαύστοις στόμασι και ασιγήτοις δοξολογίαις» από την άυλον
και μακαρίαν φύσιν των επουρανίων Ασωμάτων δυνάμεων, αντηχεί στις
μυσταγωγούμενες πνευματικές ακοές των εορταζόντων Ορθοδόξων πιστών, ο
Θεοφθόγγος υμνολογικός λόγος του πνευματέμφορου υμνογράφου της εορτής, που
αναβιβάζει τις κατενυγμένες καρδιές τους στα νοητά λειτουργικά Άγια των
Αγίων της τρισυποστάτου Θεότητος!... Γιατί σήμερον, η Πάναγνος θεόνυμφος
Παρθένος, η θεόπαις Μαριάμ, ως τριετίζουσα δάμαλις και «ως ναός εκλεκτός και
πανάμωμος, προεμνηστεύθη τω Πνεύματι, μυστικώς νυμφευθείσα τω Θεώ και Πατρί»,
εις τα Άγια των Αγίων του Πανσέπτου ιερού ναού του Κυρίου προσάγεται και ο
Ζαχαρίας αυτήν αγαλλόμενος, θεοπρεπώς υποδέχεται!...
Σήμερον «η πολυτίμητος παστάς και Παρθένος, το ιερόν θησαύρισμα της
δόξης του Θεού, εισάγεται εν τω οίκω Κυρίου, την χάριν συνεισάγουσα την εν
Πνεύματι Θείω. Αύτη υπάρχει σκηνή επουράνιος» (Κοντάκιον της εορτής). Σήμερα
και αυτά τα Άγια των Αγίων αγάλλονται, γιατί θεοπρεπώς υποδέχονται την
πολυτίμητον παστάδα και Παρθένον, ως ιερόν θησαύρισμα της δόξης του Θεού, για
την μυστικήν ιερουργίαν των θείων γάμων Θεότητος και ανθρωπότητος!... Σήμερον
και αυτοί οι ουράνιοι χοροί των Αγίων Αγγέλων, μυστικώς πανηγυρίζουν!... Γιατί,
όπως θεολογεί η ουρανόφθογγος θεολογική γλώσσα του Αγίου Ιωάννου του
Δαμασκηνού, «το ιερώτατον θυγάτριον του Ιωακείμ και της Άννης, το
διαφυγόν την παρατήρησιν του πονηρού, το πολιτευσάμενον ως νύμφη Θεού και
Μητέρα του φύσει Υιού του Θεού», σήμερον «εισάγεται εις τα Άγια των Αγίων
ανατραφήναι Κυρίω» (εξαποστειλάριον της εορτής). Σήμερον εισέρχεται μυστικώς
και ιεροκρυφίως ειςτα Άγια των Αγίων η πάναγνος Θεόπαις Μαριάμ, η Θεόνυμφος
κόρη, ως μυστικώς «προμνηστευθείσα τω Πνεύματι», όπου ευρίσκετο η
επτάφωτος λυχνία και η τράπεζα της προθέσεως των άρτων, γιατί κατά τον
Μέγαν Αθανάσιον «αυτή ήταν η πραγματική επτάφωτος λυχνία των επτά χαρισμάτων
του Αγίου Πνεύματος!...». Εισέρχεται σήμερον η Πάναγνος Θεόπαις Μαριάμ εις
τα Άγια των Αγίων του Πανσέπτου Ναού του Θεού, ως ζωηφόρος τράπεζα του Άρτου
της ζωής, γιατί «Αυτή ήταν, κατά τον Ηλίαν Μηνιάτη, το πραγματικόν Χρυσόν
Θυσιαστήριον, που κρατούσε αφλέκτως το πυρ της Θεότητος!... Αυτή ήταν η Χρυσή
Στάμνος, που εβάσταζεν το ουράνιον μάννα! Αυτή ήταν η πλάκα, που έφερε
σωματούμενον τον ενυπόστατον Λόγον του Πατρός!... Αυτή η ράβδος, που εβλάστησεν
παραδόξως το άνθος της αφθαρσίας! Αυτή η κιβωτός, που έσωσεν εκ του
κατακλεισμού της αμαρτίας το ανθρώπινον γένος!..». Γιατί, καθώς η Πνευματέμφορος θεολογική γλώσσα
του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού ερμηνεύει «το απεκρυμμένον θεολογικόν
μυστήριον της πανάγνου θεόπαιδος», ο απειροτέλειος και πάνσοφος Τριαδικός
Θεός, που προγνωρίζει τα πάντα «πριν γενέσεως αυτών», προεγνώριζε και την
υπέρλογον τελειότητα της Θεοτόκου και προ πάσης κτίσεως, την προώριζε και
την επέλεξε, ως πιο άξια απ΄ όλες τις γυναίκες όλων των γενεών, για να
υπηρετήση ως συνεργός την αρχαία βουλή του Θεού «περί της του Λόγου
σαρκώσεως και της ημών θεώσεως!». (Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού λόγος Α΄
εις το Γενέσιον). Γι΄ αυτό και ο μέγας υψιπέτης της Ορθοδόξου Πατερικής
Θεολογίας Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής χαρακτηρίζει την Υπεραγίαν Θεοτόκον, ως
«προεπινοούμενον και τέλειον σκοπόν της δημιουργίας» (Προς Θαλάσιον PG, 620- 25), που προϋπήρχε πάντοτε στην
προαιώνια βουλή της Αγίας Τριάδος, η οποία, κατά τον Άγιον Νικόδημον τον
Αγιορείτη, «έχαιρε και υπερέχαιρε προ του αιώνος, προγινώσκουσα, κατά την
θεαρχικήν της ιδέαν, την αειπάρθενον Μαριάμ, ως νέα Εύα, που θα εγίνετο
συνεργός και τροφός στο παμμέγιστον Μυστήριον της θείας ενανθρωπήσεως» (Αγίου
Νικ. Αγιορείτου «ο Αόρατος Πόλεμος»).Αυτό σημαίνει πως η Θεοτόκος, ως
επιλεγμένη από τις γυναίκες όλων των γενεών, για να γίνη συνεργός και τροφός
της σαρκωμένης θείας σοφίας και της θείας ζωής, εισέρχεται σήμερον εις τα
των Αγίων Άγια, «ως υπέρλαμπρον της ψυχής το καθαρόν έχουσα κάλλος και
Χάριτος Θεού δ΄ εμπιπλαμένη ουρανόθεν, φωτί αϊδίον καταυγάζεις αεί τους εν
ευφροσύνη βοώντας· Άγγελοι και άνθρωποι της Παρθένου την είσοδον τιμήσωμεν, ότι
εν δόξη εισήλθεν εις τα των Αγίων Άγια…» (Απ΄ τα μεγαλυνάρια της εορτής). Γιατί,
όπως θεολογεί ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, η Θεοτόκος μάς απεκάλυψεν τις
υπέρ νουν και λόγον τελειωτικές ενέργειες του Αγίου Πνεύματος και ότι, όπως
ο Υιός είναι εικόνα του Πατρός και εικόνα του Υιού είναι το Πνεύμα το Άγιον»
(έκδοσις Ορθοδόξου Πίστεως 1, 13), έτσι και η Θεοτόκος, κατά τον Άγιο Γρηγόριο
τον Παλαμά, είναι «το θεοπρεπές ταμείον της κορυφαίας ακρότητος των μυστηρίων
του Πνεύματος και η ένσαρκος εικόνα Αυτού» (ομιλία εις τα εισόδια 11,
286). Γι΄ αυτό η εισερχομένη σήμερον εις τα Άγια των Αγίων, Πάναγνος Παρθένος,
Θεόπαις Μαριάμ, εξαγιάζει αυτά και γίνεται η αμόλυντος παστάς του Λόγου, ο
Παρθενικός θάλαμος της απειρογάμου νύμφης του Κυρίου, ένθα ο ένσαρκος Λόγος
του Πατρός, ο μέγας Αρχιερεύς των Μυστηρίων της Τρισυποστάτου Θεότητος ετέλεσε
και ιερούργησε τους θείους γάμους Θεότητος και ανθρωπότητος, που είναι «το
πανμυστήριον του όντος και παντός του υπάρχοντος» πληρουμένου ως τελείας
και αποκρύφου υποστατικής ενώσεως θείας και ανθρωπίνης φύσεως!... Ιδού
γιατί η Πάναγνος Θεόνυμφος Παρθένος κατέστη μέτοχος της θείας σοφίας και της
θείας γνώσεως. Γιατί, όπως θεολογεί νεώτερος Αγιορείτης Θεολόγος, η
Θεοτόκος «κατέστη δοχείο της απορρήτου γνώσεως και σοφίας της Αγίας
Τριάδος!... Γιατί «η Θεοτόκος ενώνει το πλήρωμα της φυσικής γνώσεως με
την τελειότητα της υπερλόγου Γνώσεως εν τη μυστική σιγή του Πνεύματος. Υπερβαίνει
τόσο στην γνώση, όσο και στην αρετή, όλα τα ανθρώπινα και αγγελικά όντα, ενσαρκώνοντας
την υπέρ νουν και λόγον Σοφίαν του Αγίου Πνεύματος!...» (Χρυσοστόμου
μοναχού Διονυσιάτου «Θεός Λόγος και ανθρώπινος λόγος, σελ. 371). Ιδού γιατί η
Πάναγνος καρδία της Θεοτόκου ανεδείχθη μόνιμος ουράνιος θρόνος της τριαδικής
σοφίας και γνώσεως!... Ιδού γιατί η κεκαθαρμένη καρδία της πανάγνου
Θεόπαιδος έγινε το μυστικόν κέντρον της υπερλόγου μυστικής θεοπτίας και
θεογνωσίας της καινής κτίσεως, που είναι η Εκκλησία! Γιατί μέσα από την
πάναγνον μητρικήν της καρδίαν αναβλύζουν οι ουράνιοι πνευματικοί κρουνοί της
απορρήτου τριαδικής σοφίας και πηγάζουν τα υπέρλογα μυστικά κεφάλαια των
δογμάτων της Ορθοδόξου πίστεως!... (β΄ οίκος των χαιρετισμών). Ιδού γιατί ο
μέγας μύστης και υψιπέτης μυστικός Θεολόγος της Ορθοδόξου ασκητικοησυχαστικής
παραδόσεως, Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, θεωρών το ανέκφραστον και απαστράπτον
θείον κάλλος της πανάγνου Θεόπαιδος να εισέρχεται εις τα Άγια των Αγίων του
πανσέπτου Ιερού Ναού του Κυρίου, έκθαμβος αναφωνεί: «Σήμερον εισέρχεται εις τα
προσκαίρως των Αγίων Άγια, η ακατάληκτος Αγία των Αγίων. Εισέρχεται η
αχειροποίητος σκηνή του ως αληθώς εξ ουρανών καταπεμφθέντος άρτου της ζωής, η
μη τύπους λόγου, αλλ΄ Αυτόν τον του Πατρός Λόγον απορρήτως δεξαμένη!... (Γρηγορίου
Παλαμά, ομιλία ΝΓ΄ 18, ΕΠΕ 11). Εισέρχεται σήμερον, λέγει ο θείος Γρηγόριος ο
Παλαμάς, εις τα επίγεια Άγια των Αγίων, «η αχειροποίητος σκηνή του Λόγου»,
ως έχουσα «εκ μητρικής νηδύος το πλήρωμα των του Πνεύματος χαρισμάτων», χωρίς
να δεχθή καμίαν επίκτητον γνώσιν από σοφούς και διδασκάλους… την άνωθεν σοφίαν.
Γι΄ αυτό και η Πάναγνος Θεόπαις Μαριάμ, ζητούσα την άρρητον και μυστικήν
ένωσίν της με τον Θεόν, ευρίσκει σαν άριστον χειραγωγόν της την νοεράν ησυχίαν,
η οποία, κατά τον θείον Γρηγόριον, οδηγεί στην «του νου και κόσμου στάσιν, στην
λήθην των κάτω, την μύησιν των άνω, την των νοημάτων επί τον κρείττον απόθεσιν.
Αύτη πράξις ως αληθώς και επίβασης της ως αληθώς θεωρίας ή θεοπτίας ειπείν
οικειότερον, η οποία μόνη είναι το δείγμα της ως αληθώς ευχομένης ευχής…»
(Γρηγορίου του Παλαμά ομιλία ΝΓ΄ 52). Έτσι η Πάναγνος Θεόπαις Μαριάμ, μέσα στα
Άγια των Αγίων, με την αδιάλειπτο νοερά προσευχή και με την καινή γλώσσα της
νοητής σιγής έγινε όλη φως! Νεφέλη φωτεινή του όντως ζώντος ύδατος, αυγή της
μυστικής ημέρας του μέλλοντος αιώνος!... (Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά ομιλία
ΝΓ΄ 59 ΕΠΕ 11). Έτσι η Θεοτόκος, με την μέθεξιν της ακτίστου σοφοποιού Χάριτος
του Αγίου Πνεύματος, μετεμόρφωσε το κατά φύσιν εις το υπέρ φύσιν, αποφεύγοντας
πλήρως το παρά φύσιν. Γιατί η πάναγνος καθαρότης της καρδίας της
μετεμορφούτο σε υπέρλαμπρο ουράνιον κάτοπτρον του ανάρχου και αϊδίου ακτίστου
φωτός, μετατρέποντας τον επίγειο ναό της ανθρωπότητος σε ουράνιο Παράδεισο της
θεότητος!... Εορτάζοντες και ημείς σήμερον, την είσοδον της Πανάγνου Θεόπαιδος
εις τα Άγια των Αγίων, ας μη εορτάσωμεν κοσμικώς, αλλά υπερκοσμίως, «ουχί
πανηγυρικώς, αλλά θεοπρεπώς!...», δια να αισθανθώμεν και ημείς την νοεράν
ησυχίαν της Πανάγνου Θεόπαιδος… Αμήν!
Του Παναγιώτου Γκιουλέ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου