ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

MΕΡΙΚΟΙ ἀναγνῶστες μου διαφωνοῦν μὲ τὰ ὅσα γράφω σὲ τούτη τὴ μόνιμη στήλη καὶ συχνὰ μοῦ τηλεφωνοῦν. Στὴν ἀρχὴ εἶναι εὐγενεῖς ἀπέναντί μου καὶ ζητοῦν νὰ τοὺς ἐξηγήσω τὸ ἄλφα καὶ τὸ βῆτα ποὺ διάβασαν. Μὲ πραότητα τοὺς ἀπαντῶ καὶ τοὺς διευκρινίζω σχετικά. Ἐκεῖνοι ὅμως δὲν ἱκανοποιοῦνται καὶ ἀρχίζουν τὰ ὑβρεολόγια. Θέλουν νὰ ἀποδεχτῶ αὐτὰ ποὺ χωρὶς γνώση ὑποστηρίζουν, νὰ γράψω ὅπως ἐκεῖνοι θέλουν καὶ νὰ γίνω περισσότερο εὐσεβής!

Ἡ ἐπικοινωνία μὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους εἶναι κουραστικὴ καὶ δὲν καταλήγει πουθενά. Ἁπλῶς οἱ ἀδελφοὶ ἐκτονώνονται μὲ τὰ ὅσα μοῦ «ψέλνουν» καὶ στὴ συνέχεια ἡσυχάζουν, γιατὶ ἔκαναν τὸ καθῆκον τους! Εἶναι πολλὰ τὰ περιστατικὰ καὶ δὲν θέλω νὰ τὰ καταγράψω λεπτομερῶς, γιατὶ λυπᾶμαι τοὺς ἀδελφοὺς καὶ δὲν κρίνω ὠφέλιμο κάτι τέτοιο. Οὔτε καὶ περιμένω νὰ διορθωθοῦν καὶ νὰ μετανοήσουν. Ἡ προκατάληψη, ἡ δεισιδαιμονία, ὁ φανατισμός, ἡ ἔλλειψη γνώσης, καὶ κάποτε τὰ προβλήματα ψυχικῆς ὑγείας, εἶναι δυσκολοθεράπευτα. Βέβαια, ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ μέ παρακολουθοῦν μὲ χαρά, κάποτε καὶ μὲ ἐνθουσιασμό. Καὶ αὐτοὶ εἶναι πολλοί, γεγονὸς ποὺ μὲ ἐνισχύει. Ὁ σκοπός μου δὲν εἶναι νὰ ἐλέγξω συγκεκριμένα πρόσωπα, ἀλλὰ νὰ ἀμφισβητήσω τὴν συμπεριφορὰ καὶ τὴν πρακτικὴ ἀπρόσεκτων κληρικῶν ποὺ σκανδαλίζουν, ἀλλὰ καὶ λαϊκῶν ποὺ ἀκολουθοῦν μιὰ πλανεμένη πορεία ποὺ τοὺς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο ἦθος. Πολλοὶ ἀναγνῶστες μὲ ρωτοῦν σὲ ποιοὺς ἀναφέρομαι, ποιοὺς ἔχω στὸ νοῦ μου ὅταν γράφω. Δὲν τοὺς ἀπαντῶ συνήθως, γιὰ νὰ μὴ τροφοδοτῶ τὴν περιέργειά τους καὶ ἀντὶ γιὰ ἀπάντηση τοὺς ρωτάω, ἐὰν συμφωνοῦν μὲ τὶς περιγραφὲς καὶ τὰ συμπεράσματά μου. Θέλω νὰ ξέρουν οἱ καλοπροαίρετοι ἀδελφοὶ ὅτι τὸ νὰ γράφεις καὶ νὰ δημοσιεύεις καὶ στὴν ἐποχή μας, ὅπου ὑπάρχει πλήρης ἐλευθερία, δὲν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση. Δέχεσαι ποικίλες ἐπιθέσεις καὶ πρέπει νὰ ἔχεις ἀντοχή. Θὰ ἔλεγα πρῶτα εἶναι ἡ ἀντοχὴ καὶ μετὰ ἡ δυνατότητα τοῦ γράφειν. Στὶς μέρες μας πολλοὶ ἄνθρωποι καὶ προφανῶς πολλοὶ κληρικοί, μποροῦν νὰ γράψουν καὶ νὰ ὑποδείξουν τὸ ὀρθὸ καὶ ὅμως δὲν τὸ κάνουν. Δὲν θέλουν νὰ ἔλθουν σὲ ἀντίθεση μὲ ἄλλους, ἰδίως μὲ μεγαλόσχημους κληρικούς, γιατὶ τοὺς λείπει ἡ παρρησία, ἀλλὰ καὶ ἡ ψυχικὴ ἀντοχὴ γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν σφοδρῶν ἐπιθέσεων. Ὅμως μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ δὲν ἀλλάζουν τὰ πράγματα. Διαιωνίζονται δυσάρεστες καταστάσεις ἤ διαμορφώνεται ἕνα ἀντιχριστιανκὸ ἦθος, τὸ ὁποῖο πολὺ δύσκολα μπορεῖ νὰ ἀλλάξει. Χρειάζεται ὁ ἔλεγχος, χρειάζεται ἡ διαφορετικὴ φωνή, χρειάζεται καὶ ἡ ἐπισήμανση ἀδύνατων σημείων μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι αὔριο κάτι μπορεῖ νὰ ἀλλάξει. Ἀλλὰ καὶ ὅταν δὲν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἐλπίδα -γιατὶ εἶναι μεγάλη καὶ βαθιὰ ἡ διάβρωση τῶν ἀνθρώπων- πάλι χρειάζονται οἱ ἐλεγκτικὲς φωνές. Οἱ νεώτεροι πληροφοροῦνται καὶ ὑπάρχει βάσιμη ἐλπίδα ὅτι στὸ μέλλον μερικοὶ θὰ πρωτοστατήσουν γιὰ κάτι καλύτερο. Ἐλπίζουμε σὲ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν διαβρωθεῖ καὶ δὲν ἔχουν γευθεῖ τὴν πικρία τῆς ποικίλης ἁμαρτωλῆς συμπεριφορᾶς τῶν ὑπεύθυνων, ὑποτίθεται, ἀνθρώπων γιὰ τὴν πρόοδο τῆς πατρίδας καὶ τῆς Ἐκκλησίας.