Καὶ στὸ ἄρθρο του αὐτὸ ὁ π. Διονύσιος μὲ τίτλο "Μετὰ παρρησίας καὶ ἀκατακρίτως" (ποὺ στὴ συνέχεια δημοσιεύουμε) παρουσιάζει —μὲ τὴ γλῶσσα τῆς ἀληθείας ποὺ μᾶς ἔχει συνηθίσει— ὀδυνηρὲς διαπιστώσεις γιὰ τὴν αἵρεση τῆς ἐποχής μας. Ἀλλά, ὅπως κι ἄλλες φορὲς ἔχουμε ἐπισημάνει στὰ ἄρθρα του, παρουσιάζει τὰ αὐτονόητα, ἀλλὰ ἐγκλωβίζεται σὲ «ἀκατανόητες» γιὰ τὴν ποιμαντικὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων συμβουλὲς «πρὸς τοὺς ναυτιλλομένους»!
Σημειώνουμε, λοιπόν, αὐτὰ τὰ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ καὶ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΑ. Συγκεκριμένα:
1. Εἶναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ αὐτὸ ποὺ ἐπισημαίνει, πὼς στὴν ἐποχή μας ὑπάρχει μιὰ διαπιστωμένη ἀπὸ Ἁγίους παναίρεση, ὁ Οἰκουμενισμός, ἡ ὁποία ὅμως, δὲν ἔχει καταδικαστεῖ ἀπὸ Σύνοδο (οὔτε προβλέπεται, ἀφοῦ τὴν Σύνοδο ἀποτελοῦν Οἰκουμενιστές!).
Ἀλλὰ εἶναι ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ καὶ πρωτοφανὲς στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, νὰ κοινωνοῦν μὲ αὐτὴν τὴν αἵρεση, ποὺ οἱ Πατέρες ὀνομάζουν πανούκλα, μόλυσμα κ.λπ., ΟΧΙ οἱ ἀδιάφοροι πιστοί, ἢ οἱ ἀγνοοῦντες καὶ ἀμφιβάλλοντες, ἢ ἐκεῖνοι ποὺ νομίζουν πὼς δὲν μολύνονται ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἢ ἐκεῖνοι ποὺ ἀπὸ αὐτοπεποίθηση πιστεύουν πὼς δὲν διακυβεύεται ἡ σωτηρία τους (καὶ ἡ σωτηρία τοῦ ποιμνίου τους), ἀλλὰ νὰ κοινωνοῦν ἐκεῖνοι ἀκριβῶς ποὺ καταγγέλουν τὴν αἵρεση! Ἐκεῖνοι ποὺ γνωρίζουν καὶ διδάσκουν ὅτι ἡ αἵρεση μολύνει! Ἐκεῖνοι ποὺ διδάσκουν καὶ γνωρίζουν ὅτι ἡ αἵρεση ἀλλοιώνει τὴν σωτηριώδη διδασκαλία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ! Ἐκεῖνοι ποὺ γνωρίζουν ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες θεωροῦν τοὺς αἱρετικοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ!!!!
2. Εἶναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ὅτι ἡ παναίρεση αὐτὴ ἔχει Ἀρχηγούς. Καὶ οἱ ἡγέτες τῆς αἱρέσεως εἶναι ἡγετικὰ στελέχη τῆς …Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας! Ἐδῶ, τὸ μυαλὸ τοῦ κάθε Ὀρθόδοξου (καὶ τοῦ π. Διονυσίου ποὺ εἶναι ἄριστος γνώστης τῶν Γραφῶν), πηγαίνει αὐτόματα στοὺς λόγους τῶν Ἀποστόλων. Πρῶτα σὲ ἐκείνους τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννου: «νῦνἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν· ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν· ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ᾿ οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν» (Ἰω. 2, 19)· καὶ μετά, στὸν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα» (Πράξ. 20, 29-30). «Διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε» καὶ τότε «κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς» (2 Κορ. 6, 17).
Ἀλλὰ εἶναι ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΗ ἡ πρωτόγνωρη πρακτικὴ τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν (στοὺς ὁποίους ἀνήκει καὶ ὁ π. Δονύσιος), νὰ ἀρνοῦνται —«φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου»— νὰκατονομάζουν τοὺς αἱρετικούς, ἀρκούμενοι νὰ φωτογραφίζουν ΜΟΝΟ κάποιους ἀπὸ αὐτούς! Παρότι ἡ αἵρεση δὲν εἶναι χθεσινή, ἀλλὰ μετράει δεκαετίες! Παρότι οἱ ἴδιοι παραδέχονται ὅτι βρισκόμαστε σὲ ἔσχατους καιρούς! Ποιοί λοιπόν εἶναι οἱ αἱρετικοὶ Ἐπίσκοποι καὶ Ποιμένες; Δὲν ἔχουν ὄνομα; Γιατί τοὺς κρύβει/ουν; Ποιός Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας ἔκρυβε τοὺς αἱρετικούς; Δὲν περιπίπτει, τότε, στὴν αἵρεση τοῦ «ὀνοματοκρυπτισμοῦ»; (κατὰ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση).
Ἂν ξέρει ὁ π. Διονύσιος τὰ ὀνόματά τους, γιατί δὲν τὰ ἀποκαλύπτει; Ἀπὸ διάκριση; Μὰ δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα καὶ δύο αἱρετικοὺς πού, ἀπὸ Οἰκονομία καὶ ἐλπίδα νὰ μετανοήσουν, μακροθυμοῦμε δι’ ὀλίγον, ἀλλὰ γιὰ ὀργανωμένη ἐσχατολογικὴ αἵρεση, δικτυωμένη μὲ ἄλλες αἱρέσεις καὶἑωσφορικὲς παραθρησκεῖες ἀπὸ τὶς ὁποῖες καὶ κατευθύνεται. Δικαιολογεῖται ἀπὸ τοὺς Ἁγίους τέτοια «διάκριση», ὅταν ἡ αἵρεση ἐξαπλώνεται ραγδαίως καὶ κατακλυσμιαίως;
Μήπως οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς Πατέρες δὲν τοὺς κατονομάζουν, διότι, ἂν τοὺς κατονομάσουν ὡς αἱρετικούς, τότε, ἡ αὐτονόητη καὶ πρώτη ἐνέργειά τους θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡδιακοπὴ τῆς κοινωνίας μαζί τους;
3. Εἶναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ καὶ τὸ ἄλλο ποὺ ἀναφέρει ὁ π. Διονύσιος. Ὅτι δηλαδή, οἱ Ὀρθόδοξοι «μὴ Οἰκουμενιστές», ἀπειλοῦνται μὲ τιμωρίες ἀπὸ τοὺς «Ὀρθόδοξους» Οἰκουμενιστὲς ἡγέτες! Αὐτὴ εἶναι πάγια τακτικὴ τῶν αἱρετικῶν κάθε ἐποχῆς. Γράφει: οἱ Οἰκουμενιστές «συχνά κραδαίνουν τό σπαθί τῆς τιµωρίας, γιά νά ἐπιβάλουν στούς πιστούς τήν ὑπακοή στίς ἀπαράδεκτες ἐπιλογές τους».
Ἀλλὰ εἶναι ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ τὸ γεγονὸς πώς, ἐνῶ πάλι μιλᾶ γιὰ ὀργανωμένους αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι κατέχουν τὴν ἡγεσίατῆς ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ Ἐκκλησίας, καὶ μποροῦν νὰ τιμωροῦν, δὲν συνιστᾶ τὴν ἀπομακρυνση ἀπ’ αὐτούς!
4. Συνεχίζοντας ὁ π. Διονύσιος λέγει καὶ ἕνα ἀκόμα ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ· κι αὐτὸ τὸ αὐτονόητο ἀναφέρεται ΟΧΙ γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστές, ἀλλὰ γιὰ τοὺς «μὴ Οἰκουμενιστὲς» Ποιμένες. Αὐτοί, λέγει, διακρίνονται ἀπὸ τὴν ἔλλειψηὁμολογιακοῦ φρονήματος! Πράγματι, ὅπως διαπιστώνει κι αὐτός, τὰ πράγματα πλέον εἶναι πολὺ σοβαρά. Δὲν ὑπάρχουν μόνο οἱ αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστὲς «Ὀρθόδοξοι» Ποιμένες, ἀλλὰ οἱ πλεῖστοι «μὴΟἰκουμενιστὲς» Ἐπίσκοποι καὶ λοιποὶ Ποιμένες, οὐσιαστικὰ δὲν εἶναι Ποιμένες, ἀφοῦ οὔτε ἐκδιώκουν τοὺς αἱρετικούς, οὔτε ἐνημερώνουν τὸ λαὸ γιὰ τὴν αἵρεση, ἀλλὰ ταυτόχρονα ἐπιβάλλουν σιωπὴ σὲ ὅλους, ἐμποδίζοντάς τους νὰ μιλοῦν γιὰ τὴν αἵρεση!!!
Καὶ πάλι εἶναι ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΗ ἡ «λογικὴ» τοῦ π. Διονυσίου. Παραδέχεται καὶ διδάσκει ὅτι α) ὑπάρχουν οἱ αἱρετικοί· β) ὑπάρχουν οἱ Ποιμένες ποὺ δὲν ὁμολογοῦν καὶ ἄρα πρακτικὰ εὐνοοῦν τὴν ἐπέκταση τῆς αἱρέσεως· γ) καὶ ὑπάρχουν καὶ κάποιοι Ποιμένες ποὺ καταγγέλουν μὲν τοὺς προηγούμενους, ἀλλὰ κι αὐτοί (μαζὶ μὲ τὸν π. Διονύσιο κι ὄχι σὲ καθημερινὰ κοινωνικὰ πράγματα) κοινωνοῦν μὲ ὅλους τοὺς προηγούμενους, ΚΥΡΙΩΣ στὴν ἱερότερη στιγμὴ τῆς Θ. Λειτουργίας! Μὰ ἐκεῖ, κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, δείχνουμε μὲ ποιοὺς εἴμαστε ὁμόπιστοι, σύμψυχοι, ἑνωμένοι μὲ τὴν «ἑνότητα τῆς πίστεως» γιὰ νὰ ἔχουμε «τὴν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Αὐτὴ λοιπόν τὴν καθοριστικὴ στιγμή, μνημονεύει ἡ (γ) κατηγορία καὶ τὶς δύο πρῶτες (α και β) κατηγορίες τῶν παραπάνω Ποιμένων: καὶ τοὺς Οἰκουμενιστές, καὶ τοὺς σιωπῶντες «μὴ οἰκουμενιστές»! Ἰσοπέδωση τῶν πάντων!
5. Ἐπίσης κάνει τὴν τραγικὴ διαπίστωση ὁ π. Διονύσιος: Τὸ ἐξαμβλωματικὸ σῶμα τῶν Ἀρχιμανδριτῶν, εἶναι ὁ Δούρειος Ἵππος καὶ ἡ κερκόπορτα τῶν ἐκκολαπτωμένων Γενίτσαρων τῆς Ὀρθοδοξίας, τῶνΝΕΩΝ Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων: Γράφει: «Γιά τούς περισσότερουςἀρχιµανδρίτες βέβαια δέν χρειάζεται νά πῶ κάτι, ἁπλούστατα δέν ὑπάρχει παρρησία, ἀφοῦ περιµένουν ἀνυπόµονα πότε θά γίνουν ἐπίσκοποι, γιά νά πραγµατοποιηθεῖ τό ὄνειρό τους, πού εἶναι καί ὁ µοναδικός σκοπός τῆς ζωῆς τους. Ἡ ὁµολογία πίστεως καί ἡ ἀντίδρασή τους στούς οἰκουµενιστές γι᾿ αὐτούς δέν ἔχουν ἰδιαίτερη ἀξία»!!
6. Μᾶς λέγει, ἕνα ἀκόμα ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ· ὅτι αὐτὰ ποὺ γράφει ἐνοχλοῦν πολλοὺς σιωπῶντες Ποιμένες «γιατί ἀποκαλύπτουν εὐρύτερα τή θλιβερή πραγµατικότητα, ἐνῶ θά ἔπρεπε, κατ᾿ αὐτούς, νά εἶναι γνωστή µόνο ἐν οἴκῳ». Λένε δηλαδή αὐτοὶ οἱ Ποιμένες (καὶ πιστοί), ὅτι πρέπει «τά δυσάρεστα καί σκανδαλώδη νά σκεπάζονται καί τά ὑποκριτικά καί παραπλανητικά νά προβάλλονται πρός ὠφέλειαν τῶν πιστῶν!»!
Κάτι παρόμοιο ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ ὅμως, δὲν κάνει καὶ ὁ π. Διονύσιος; Δὲν σκεπάζει τὰ ὀνόματα Οἰκουμενιστῶν καὶ σιωπώντων «μὴ Οἰκουμενιστῶν»;
7. Τέλος, ἀπὸ ποιμαντικὴ εὐθύνη πρὸς τὸ ἠλεκτρονικὸ ποίμνιό του, ὁ π. Διονύσιος, μεταφέρει τὸ ἐναγώνιο ἐρώτημα, ποὺ ἀσφαλῶς ἐδέχθη ἀπὸ πιστοὺς καὶ κληρικούς: Κι ἐμεῖς, τώρα, τί νὰ κάνουμε; Καὶ ἀπαντᾶ:
«Καί ἡ ἀπάντηση εὔκολη. Ἐκεῖνος πού ὄντως πιστεύει καί ἀγωνίζεται κατά Θεόν, δέν ὑπολογίζει τίς ἀπειλές τῶν ἐνόχων». Καὶ ἐννοεῖ τοὺς σιωπῶντες «μὴ Οἰκουμενιστὲς» Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι «θέλουν νά τούς φιµώσουν γιά νά µή ἀκούγονται φωνές διαφορετικές ἀπό τή…. σιωπή τους!».
Κάποτε, λοιπόν, ὁ π. Διονύσιος πρέπει νὰ δεῖ τὶς ἀντιφάσεις του. Περιγράφει τὴν ἐπικράτηση τῆς αἱρέσεως· ἔχει στοχοποιήσει, ὅμως, καὶ ἀπορρίψει μέσα του, κάποιους ποὺ ἀγωνίζονται μὲ τὰ λάθη τους, ναί, ἀλλὰ μὲ τὴν καλὴ διάθεση νὰ ἀκολουθήσουν τοὺς Πατέρες στὸ θέμα τῆς ἀντιμετωπίσεως τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Κι ἐπειδὴ αὐτοὶ δὲν βρίσκονται κάτω ἀπὸ τὴν ὀμπρέλα κάποιου Γέροντα, κάποιου Δεσπότη, κάποιας Ὀργανώσεως, κάποιου Μοναστηριοῦ, ἀσχέτως ἂν ἀκολουθοῦν τὴν ἀλήθεια, εἶναι γι’ αὐτὸν ἀπορριπτέοι! Δὲν κάνει κἂν τὸν κόπο νὰ μιλήσει μαζί τους, ἀπὸ ἀγάπη, ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶναι (κατ’ αὐτὸν) ἄξιοι ἀπορρίψεως!
Κι ἂν εἶναι μόνο αὐτό, θἄλεγα ὅτι εἶναι θεραπεύσιμο. Ἂν ὅμως, παράλληλα, ἔχει εἰσχωρήσει καὶ ὁ λογισμός: «Σιγά, τώρα, ποὺ θὰ ἀκολουθήσουμε αὐτοὺς τοὺς ταλαίπωρους», τότε, τὰ πράγματα εἶναι δυσθεράπευτα!
[Τὸ τελευταῖο δὲν εἶναι φαντασία μου. Ἔχει λεχθεῖ ἀπὸ τὸν πρωτοπρεσβύτερο καὶ καθηγητὴ Πανεπιστημίου π. Θεόδωρο Ζήση! Εἶπε ἐπὶ λέξει ὁ π. Θεόδωρος στὴ Σύναξη κληρικῶν καὶ Μοναχῶν τῆς Γατζέας καὶ δὲν βγῆκε ἕνας κληρικὸς ἢ μοναχὸς νὰ ἀντιδράση δυναμικά, ποὺ σημαίνει ὅτι κάτι τέτοιο περίπου παραδέχονται πολλοί:
«O Μητροπολίτης Πειραιώς και εμείς, σαράντα κληρικοί-γέρoντες, πουεκπρoσωπούμε την Παράδοση, την Εκκλησία, θα είμαστε από την μία μεριά, και από την άλλη μεριά θα είναι αυτοί. Αυτό μας υποτιμά. Γιατί βάζει από τη μια μεριά εμάς, και από τηv άλλη μεριά, ίσα κι ίσα, την oμάδα τoυ Τρικαμηνά. Με την παρoυσία μας θα τoυς προσδώσουμε κύρoς, διότι τους κάνoυμε επισήμους συνoμιλητές μας, διότι εξισωνόμαστε με μία μικρή ομάδα προσώπων, πoυ δεν έχoυν την ταπείνωση να ακολουθήσουν μια ευρύτερη oμάδα. Σήκωσαν μπαϊράκι. Εγώ δεν θα συμμετάσχω. Αυτήν την κίνηση τoυ Πειραιώς τηv θεωρώ εσφαλμένη»].
Οἱ καιροὶ εἶναι ἐσχατολογικοί. Ὁ Κύριος δὲν θέλει τοὺς Ὀρθοδόξους χωρισμένους. Τὴν ἑνότητα, -στὴν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρετικῶν- μᾶς τὴν διδάσκουν οἱ Ἅγιοι. "Μετὰ παρρησίας καὶ ἀκατακρίτως"! Ἀρκεῖ νὰ θέλουμε νὰ τοὺς ἀκούσουμε γιὰ νὰ μὴν βαστάσουμε στοὺς ὤμους μας τὴνκατάκριση. Ἐμεῖς θέλουμε· προσπαθοῦμε· καταγράψαμε τὶς θέσεις τῶν Ἁγίων (γιὰ τὸ θέμα) σὲ ἑκατοντάδες σελίδες, γιὰ νὰ βοηθήσουμε καὶ τοὺς Πατέρες καὶ ἀδελφούς μας· ζητᾶμε γιὰ τὸ θέμα καὶ τὶς δικές τους τοποθετήσεις πάνω στὰ κείμενα τῶν Πατέρων, τὴν ἐπισήμανση τυχὸν λαθῶν μας· τὶς γνῶμες τὶς δικές σας, τῶν Ποιμένων, καθηγητῶν Πατρολόγων, Δογματολόγων κ.λπ.
Ὅμως, ὡς ἀπάντηση εἰσπράττουμε ἐκκωφαντικὴ …σιωπή!
Νὰ ὑποθέσουμε ὅτι αὐτὴ ἡ σιωπὴ προέρχεται ἀπὸ «παροξυσμὸ ἀγάπης»;
Σημάτης Παναγιώτης
1 σχόλιο:
Λάθος κάνει ο κ. Σημάτης.
Δεν έχει δίκαιο. Θα πρέπει να ντρέπεται για αυτά που γράφει.
Δημοσίευση σχολίου