Τροπάριον.
Πικρογόνους
μετέβαλε, ξύλω Μωϋσής πηγάς εν ερήμω πάλαι, τω Σταυρώ προς την ευσέβειαν, των
Εθνών προφαίνων την μετάθεσιν.
Ερμηνεία.
Εις το Τροπάριον
τούτο αναφέρει ο θείος Μελωδός το θαύμα, όπου εποίησεν ο Μωϋσής εις τον τόπον
της Μερράς (ο δηλοί Πικρία κατά τον Αλεξανδρείας Κύριλλον). Τότε γαρ διψήσαντος
του λαού των Εβραίων, έδειξεν εις τον Μωϋσήν ο Θεός ξύλον, το οποίον βάλλων
μέσα εις το πικρόν νερόν, εγλύκανεν αυτό (Έξ. ιε:25). Λέγει λοιπόν ο Ιερός
Κοσμάς, ότι τον παλαιόν καιρόν εις την έρημον της Μερράς, μετέβαλεν ο Μωϋσής
εις γλυκύτητα τας πηγάς του νερού, τας γεννώσας πικρίαν.
Τι δε με το θαύμα αυτό επροεικόνιζε; Την μετάθεσιν και μεταβολήν των αλλοφύλων Εθνών, τα οποία με το μέσον του Σταυρού, μετεβλήθησαν από την ασέβειαν εις την ευσέβειαν, και από την απιστίαν εις την πίστιν. Όθεν είπεν ο Ιερός Θεοδώρητος: «Το γαρ σωτήριον του Σταυρού ξύλον, την πικράν των Εθνών εγλύκανε Θάλατταν». Την ιδίαν γνώμην έχει και ο Αλέξανδρείας Κύριλλος, λάγων: «Και λόγω μόνω γλυκύ ποιήσαι το πικρόν δυνάμενος ο Θεός, δια ξύλου την μεταβολήν εργάζεται, τον τύπον διδούς της δια ξύλου σωτηρίας». Ποίον δε ωφέλιμον νόημα ημπορείς, αδελφέ, να κερδίσης από το Τροπάριον τούτο; άκουσον· ήξευρε, ότι όλος ο Κόσμος ούτος Μερρά ονομάζεται: ήτοι πικρία, δια τας πολλάς θλίψεις και δυστυχίας και λύπας, αι οποίαι καθ΄ εκάστην ημέραν και ώραν ακολουθούν εις αυτόν. Πως λοιπόν ημπορεί να μεταβληθή η πικρότης του Κόσμου εις γλυκύτητα; Εάν βάλης εις αυτόν αντιφάρμακον τον Σταυρόν του Κυρίου: ήγουν εάν συ συλλογισθής τούτο, εάν ένας Θεός αναμάρτητος, δια τας ιδικάς μου αμαρτίας, έλαβε τόσα πάθη επάνω εις τον Σταυρόν, και εγεύθη όξος και την πικροτάτην χολήν· αν εκείνος, όπου ήτον Δεσπότης των απάντων, εδοκίμασε τας τόσας πικρίας και θλίψεις· τι μέγα πράγμα είναι, εάν εγώ ο δούλος και δούλος αμαρτωλός, δοκιμάζω θλίψεις και πικρίας, όχι δια άλλων αμαρτίας, αλλά δια τας ιδικάς μου; Αυτός ο συλλογισμός, όταν είναι βαθέως εντετυπωμένος εις την φαντασίαν σου, Χριστιανέ, δύναται να μεταβάλη εις γλυκύτητα και χαράν κάθε πικρότητα και θλίψιν, όπου δοκιμάζεις εν τω Κόσμω. Όθεν είπεν ο Θεολόγος Γρηγόριος: «Πάντα υπέρ του Λόγου δεχώμεθα· πάθεσι το πάθος μιμώμεθα· αίματι το αίμα σεμνύνωμεν· επί τον Σταυρόν ανίωμεν πρόθυμοι· γλυκείς οι ήλοι, και ει λίαν οδυνηροί· το μετά Χριστού πάσχειν και υπέρ Χριστού, του μετ΄ άλλων τρυφάν αιρετώτερον» (Λόγ. εις το Πάσχα). Αλλά και όταν συ αρχάριος ων εις την ενάρετον ζωήν, οποίοι ήτον οι Ισραηλίται, δοκιμάζης κόπους και πικρίας εις την αρχήν, και δεν ημπορής να πίης από το ύδωρ των αρετών δια την δυσκολίαν αυτών· τότε, εάν βάλης εις το ύδωρ αυτό το ξύλον του Σταυρού: ήτοι την ελπίδα των μελλόντων αγαθών και της Αναστάσεως, η οποία έλαβεν αρχήν από τον Σταυρόν, βέβαια ο πρώην πικρός δια την αρετήν βίος σου, έχει να μεταβληθή και γένη γλυκύτερος από κάθε γλύκασμα, κατά την ερμηνείαν του Νύσσης, ώστε να λέγης και συ με τον Σειράχ «ουδέν γλυκύτερον του προσέχειν εντολαίς Κυρίου» (κγ: 34).
Τι δε με το θαύμα αυτό επροεικόνιζε; Την μετάθεσιν και μεταβολήν των αλλοφύλων Εθνών, τα οποία με το μέσον του Σταυρού, μετεβλήθησαν από την ασέβειαν εις την ευσέβειαν, και από την απιστίαν εις την πίστιν. Όθεν είπεν ο Ιερός Θεοδώρητος: «Το γαρ σωτήριον του Σταυρού ξύλον, την πικράν των Εθνών εγλύκανε Θάλατταν». Την ιδίαν γνώμην έχει και ο Αλέξανδρείας Κύριλλος, λάγων: «Και λόγω μόνω γλυκύ ποιήσαι το πικρόν δυνάμενος ο Θεός, δια ξύλου την μεταβολήν εργάζεται, τον τύπον διδούς της δια ξύλου σωτηρίας». Ποίον δε ωφέλιμον νόημα ημπορείς, αδελφέ, να κερδίσης από το Τροπάριον τούτο; άκουσον· ήξευρε, ότι όλος ο Κόσμος ούτος Μερρά ονομάζεται: ήτοι πικρία, δια τας πολλάς θλίψεις και δυστυχίας και λύπας, αι οποίαι καθ΄ εκάστην ημέραν και ώραν ακολουθούν εις αυτόν. Πως λοιπόν ημπορεί να μεταβληθή η πικρότης του Κόσμου εις γλυκύτητα; Εάν βάλης εις αυτόν αντιφάρμακον τον Σταυρόν του Κυρίου: ήγουν εάν συ συλλογισθής τούτο, εάν ένας Θεός αναμάρτητος, δια τας ιδικάς μου αμαρτίας, έλαβε τόσα πάθη επάνω εις τον Σταυρόν, και εγεύθη όξος και την πικροτάτην χολήν· αν εκείνος, όπου ήτον Δεσπότης των απάντων, εδοκίμασε τας τόσας πικρίας και θλίψεις· τι μέγα πράγμα είναι, εάν εγώ ο δούλος και δούλος αμαρτωλός, δοκιμάζω θλίψεις και πικρίας, όχι δια άλλων αμαρτίας, αλλά δια τας ιδικάς μου; Αυτός ο συλλογισμός, όταν είναι βαθέως εντετυπωμένος εις την φαντασίαν σου, Χριστιανέ, δύναται να μεταβάλη εις γλυκύτητα και χαράν κάθε πικρότητα και θλίψιν, όπου δοκιμάζεις εν τω Κόσμω. Όθεν είπεν ο Θεολόγος Γρηγόριος: «Πάντα υπέρ του Λόγου δεχώμεθα· πάθεσι το πάθος μιμώμεθα· αίματι το αίμα σεμνύνωμεν· επί τον Σταυρόν ανίωμεν πρόθυμοι· γλυκείς οι ήλοι, και ει λίαν οδυνηροί· το μετά Χριστού πάσχειν και υπέρ Χριστού, του μετ΄ άλλων τρυφάν αιρετώτερον» (Λόγ. εις το Πάσχα). Αλλά και όταν συ αρχάριος ων εις την ενάρετον ζωήν, οποίοι ήτον οι Ισραηλίται, δοκιμάζης κόπους και πικρίας εις την αρχήν, και δεν ημπορής να πίης από το ύδωρ των αρετών δια την δυσκολίαν αυτών· τότε, εάν βάλης εις το ύδωρ αυτό το ξύλον του Σταυρού: ήτοι την ελπίδα των μελλόντων αγαθών και της Αναστάσεως, η οποία έλαβεν αρχήν από τον Σταυρόν, βέβαια ο πρώην πικρός δια την αρετήν βίος σου, έχει να μεταβληθή και γένη γλυκύτερος από κάθε γλύκασμα, κατά την ερμηνείαν του Νύσσης, ώστε να λέγης και συ με τον Σειράχ «ουδέν γλυκύτερον του προσέχειν εντολαίς Κυρίου» (κγ: 34).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου