… Η
Κωνσταντινούπολις ήτο «η Πόλις του Θεού» και εγένετο θρύλος. Δεν ήτο μία
οιαδήποτε πόλις, ένα ευνομούμενον Άστυ, φορεύς εγκοσμίων ιδεωδών. Συνεδυάζετο,
κατά ανεξιχνίαστον βουλήν του Θεού, εν τη Πόλει, το Πνεύμα του εγκοσμίου και
υπερκοσμίου εις μίαν εκπληκτικήν αρμονίαν. Ο λαός συνεπύκνωνεν εις την ψυχήν
του όλας τας εφέσεις προς παν το αγαθόν, το ωραίον και το αληθές, και δια τούτο
η Άλωσις υπήρξε πλήγμα όχι μόνον δια την Ελλάδα και δια τον πολιτισμόν, αλλά
πλήγμα κατ’ αυτών των Ιδεωδών της ανθρωπίνης ψυχής, των οποίων η κατάκτησις
αποτελεί ιδιαίτερον προνόμιον των τελείων χριστιανών. Και το μυστικόν του
Βυζαντίου ήτο ο ερωτικός χριστοκεντρισμός του και η δόξα του, ο Χριστός…
… Ο Απόστολος
Παύλος θα ηγάλλετο δια τον «παροξυσμόν αγάπης» και δια τον «ζήλον Θεού» των
Βυζαντινών. Δεν υπάρχει προηγούμενον εν τη ιστορία, που να αμιλλάται με τας
παραδόξους συνθέσεις της ευσεβείας και της πολιτικής, της αγιότητος και της
εγκοσμίου εξουσίας, των θείων αναζητήσεων και των υλικών πραγματώσεων, της
θρησκείας και της βασιλείας, της Εκκλησίας και της Συγκλήτου.
Ουδέποτε άλλοτε
είδον, ουδέν πλέον θα ιδούν οφθαλμοί αγγέλων και ανθρώπων, υπεριπταμένην των
τρούλλων της αγίας Σοφίας την λευκήν περιστεράν του Παναγίου Πνεύματος, ουδέ
τον βυζαντινόν Αετόν διασχίζοντα τους αιθέρας της απεράντου Βυζαντινής
Αυτοκρατορίας και πετόμενον δεσποτικώς από κωδωνοστασίου εις κωδωνοστάσιον και
από Μητροπόλεως εις Μητρόπολιν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου