ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Άναρχε ρείθροις, συνταφέντα σοι Λόγε, Νέον περαίνεις, τον φθαρέντα τη πλάνη, Ταύτην αφράστως, πατρόθεν δεδεγμένος, Όπα κρατίστην· ούτος ηγαπημένος, Ίσος τε μοι Παις, χρηματίζει την φύσιν.

Ερμηνεία.

Ω Λόγε, φησίν ο Μελωδός, ω Λόγε άναρχε του Πατρός· άναρχε δε ονομάζει Αυτόν κατά χρονικήν αρχήν, άμα γαρ Πατήρ και άμα Υιός, και ουχί κατά φυσικήν αρχήν· κατ΄ αυτήν γαρ ουκ άναρχος εστιν ο Υιός και Λόγος, ως εκ του Πατρός την αρχήν και την ύπαρξιν έχων· επειδή ο Θεολόγος Γρηγόριος λέγει· «Πατήρ ο Πατήρ και άναρχος· ου γαρ εκ τινος· Υιός ο Υιός και ουκ άναρχος· εκ του Πατρός γαρ· ει δε την από χρόνου λαμβάνεις αρχήν, και άναρχος· Ποιητής γαρ χρόνων, ουχ υπό χρόνον» (Λόγος εις τα Επιφάνια). Ομοίως και Νικηφόρος ο Βλεμμίδης εν τω περί Πίστεως: «Πατήρ ην ο Πατήρ αεί· δήλον ουν ότι και Υιόν είχεν αεί· διο κατά την χρονικήν αρχήν, ώσπερ ο Πατήρ άναρχος, ούτω και ο Υιός άναρχος· αεί γαρ ην ο Πατήρ, και αεί Πατήρ· αεί ην ο Υιός, και αεί Υιός· το γαρ Θείον τροπήν ου προσίεται». Συ λοιπόν, λέγει, ο άναρχος Υιός και Λόγος του Πατρός περαίνεις νέον: ήτοι νεοποιείς και αναγεννάς τον υπό της πλάνης καταφθαρέντα πρωτόπλαστον Αδάμ, όστις συνετάφη μαζί με εσέ εις τα ρείθρα του Ιορδάνου, και συνανέστη· φησί γαρ ο Απ. Παύλος: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθημεν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν. Συνετάφημεν ουν αυτώ δια του Βαπτίσματος εις τον θάνατον» (Ρωμ. στ: 3-4)· και πάλιν: «Ει γαρ σύμφυτοι γεγόναμεν τω ομοιώματι του θανάτου αυτού, αλλά και της αναστάσεως εσόμεθα» (αυτόθι 5). Εκ του Απ. Παύλου δε το νόημα τούτο ερανισθείς και ο Θεολόγος Γρηγόριος, λέγει: «Συνταφώμεν Χριστώ δια του Βαπτίσματος, ίνα και συνανιστώμεν». Συ λοιπόν, λέγει, νεοποιών τον φθαρέντα Αδάμ εν τω Ιορδάνη, εδέχθης αφράστως από τον Πατέρα ταύτην την δυνατήν και βροντώσαν φωνήν, την λέγουσαν· ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, ο οποίος υπάρχει ίσος και αυτός με εμέ κατά την φύσιν: ήτοι είναι εμοί ομοούσιος. Ταύτην την φωνήν ερμηνεύων ο μέγας Βασίλειος εν τη επιγραφή του ΜΔ΄ ψαλμού, ούτω λέγει: «Άρα σοι διηγήσωμαι τον αγαπητόν, ον τινα ο λόγος είναί φησιν, ή και προ των εμών λόγων επίσταμαι μεμνημένος της εν τω Ευαγγελίω φωνής, Ούτός εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός; Αγαπητός γαρ, τω Πατρί μεν ως Μονογενής· τη κτίσει δε πάση, ως Πατήρ φιλάνθρωπος και αγαθός προστάτης· το αυτό δε εστί τη φύσει και αγαπητόν και αγαθόν· διο και καλώς ωρίσαντο ήδη τινές (ο Αριστοτέλης) αγαθόν είναι, ου πάντα εφίεται. Ου του τυχόντος δε εστίν εις το τέλειον χωρήσαι της αγάπης και το όντως αγαπητόν επιγνώναι, αλλά του εκδυσαμένου ήδη τον παλαιόν άνθρωπον, τον φθειρόμενον κατά τας επιθυμίας της απάτης, και ενδυσαμένου τον νέον, τον ανακαινούμενον εις επίγνωσιν κατ΄ εικόνα του κτίσαντος· επεί ο γε χρήματα αγαπών, και περί το φθαρτόν των σωμάτων κάλλος επτοημένος, και το δοξάριον τούτο υπερτιμών, την του αγαπητού δύναμιν εφ΄ α μη προσήκεν αναλώσας, προς την του αγαπητού θέαν απετυφλώθη».