Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός : Ἦταν ἀναμενόμενη ἡ εὐρωπαϊκὴ περιπέτειά μας.

Τὸ ἐπίκεντρο τῆς ζωῆς καὶ παρουσίας τοῦ Ἕλληνα μετὰ τὸ 1992 δὲν θὰ εἶναι πιὰ ἡ Ἑλλάδα, ἀλλ᾽ ἡ Εὐρώπη.Ὅλη ἡ προσπάθεια, συνεπῶς, θὰ κατατείνει εὔλογα στὴν κατάληψη μιᾶς θέσης στὴν εὐρωπαϊκὴ κοινωνία. Γρήγορα, ἔτσι, θὰ γίνει ἀντιληπτό, ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα ἐλάχιστα προσφέρει σ᾽ αὐτὴ τὴν κατεύθυνση, ἀφοῦ διαφέρει οὐσιαστικὰ ἀπὸ τὶς λατινογενεῖς εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες καὶ τὶς γερμανοσκανδιναυϊκές, τὶς ὁποῖες εὔκολα ἤδη ἐκμανθάνουν καὶ χρησιμοποιοῦν ἐναλλακτικὰ πολλοὶ Εὐρωπαῖοι. Στὴν διαπροσωπικὴ ὅμως ἐπικοινωνία οἱ ὑπόλοιποι Εὐρωπαῖοι θὰ μποροῦν νὰ χρησιμοποιοῦν τὴ μητρικὴ τους γλώσσα (Ἀγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ἰταλικά), ποὺ τὴν μαθαίνουν καὶ ἄλλοι Εὐρωπαῖοι. Πόσοι ὅμως θὰ θελήσουν νὰ μάθουν τὴν δυσκολότατη γι᾽ αὐτοὺς Ἑλληνική27, ὥστε νὰ γίνει καὶ ἡ Ἑλληνική, γλώσσα τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης καὶ ὄχι μόνο τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ28; Μὲ τὴν πάροδο δὲ τῶν ἐτῶν ἡ πεῖρα ἀπὸ τὴν εὐρωπαϊκὴ συνύπαρξη θὰ ἀποβεῖ ὁπωσδήποτε σὲ βάρος τῆς γλώσσας μας, γιατὶ θὰ ἀποδειχθεῖ - τοὐλάχιστον ἔξω ἀπὸ τὸ χῶρο τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς θρησκείας- ἐντελῶς ἄχρηστη, ἀφοῦ οἱ εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες θὰ προσφέρουν πολὺ μεγαλύτερες δυνατότητες καὶ εὐκολίες ἐπικοινωνίας, καὶ δεδομένου μάλιστα, ὅτι τὸ ἐνδιαφέρον στὸ εὐρὺ λαϊκὸ στρῶμα ἐντοπίζεται στὴν οἰκονομικὴ ζωὴ καὶ ὄχι στὸ χῶρο τοῦ πνεύματος ἤ τῆς ἐπιστήμης. Χρειάζεται, λοιπόν, πολὺ ἰσχυρὴ ἐθνικὴ συνείδηση -ἀνάλογη μὲ ἐκείνη τῶν Ἑβραίων- γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ ὁ Ἕλληνας, ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα εἶναι, μαζὶ μὲ τὴν ἑβραϊκή, ἡ γλώσσα μὲ τὴν μεγαλύτερη ἱστορία καὶ ἀποτελεῖ τὸ θεμέλιο τοῦ παγκόσμιου πολιτισμοῦ. Ἡ πρακτικότητα ὅμως καὶ ἡ δεδομένη ξενομανία τῶν Νεοελλήνων θὰ ἀποτελοῦν τοὺς μεγαλύτερους ἐχθροὺς (καί) τῆς γλώσσας μας καὶ τῆς ἐπιβίωσής της στὴν ἑνωμένη Εὐρωπαϊκὴ κοινωνία.