Την παιδείαν άνευ
αγιότητος, δηλαδή την παιδείαν άνευ του αγιασμού δια του Αγίου Πνεύματος και
άνευ της τελειοποιήσεως και ολοκληρώσεως του ανθρώπου δια του Θεανθρώπου, την
άθεον παιδείαν, επενόησεν η Ευρώπη εις την ανθρωπιστικήν ειδωλολατρίαν της.
Είναι αδιάφορον εάν η ειδωλολατρία αυτή εκδηλούται εις την θεοποίησιν του πάπα
ή εις την θεοποίησιν της κουλτούρας, της επιστήμης, του πολιτισμού, της
τεχνικής, της πολιτικής, της μόδας. Παντού η κυρία επιδίωξις είναι να οργανωθή και
ο άνθρωπος και η κοινωνία και ο κόσμος άνευ του Θεού, άνευ του Χριστού. Τούτο
ισχύει και δια την παιδείαν. Και εκεί η κυρία επιδίωξις είναι να φωτισθή ο
άνθρωπος και η ανθρωπότης χωρίς χωρίς Χριστόν τον Θεόν. Προς αυτήν την
κατεύθυνσιν η ανθρωπιστική παιδεία επεδόθη εις την δημιουργίαν του νέου
ανθρώπου. Το σχέδιον δι΄ αυτόν τον νέον άνθρωπον είναι κλασσικώς απλούν και
απλοποιημένον: εις τον νέον άνθρωπον δεν
ημπορεί να υπάρχη ο Χριστός ούτε ο,τιδήποτε του Χριστού. Και η Ευρώπη επεδόθη
εις το έργον και ήρχισε να δημιουργή τον χωρίς Θεόν νέον άνθρωπον, κοινωνίαν
χωρίς Θεόν, ανθρωπότητα χωρίς Θεόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου