Κάθε αρετή είναι
απαραίτητος εις τον άνθρωπον δια την σωτηρίαν του. Δια να τύχη της σωτηρίας ο
άνθρωπος πρέπει να αγωνίζεται και τον καλόν αγώνα της πίστεως και τον αγώνα της
προσευχής και τον αγώνα της νηστείας και τον αγώνα της κάθε ευαγγελικής αρετής.
Άνευ της πίστεως δεν υπάρχει σωτηρία, διότι «χωρίς πίστεως αδύνατον ευαρεστήσαι
τω Θεώ» (Εβρ. 11, 6). Εξ ίσου όμως, ούτε
χωρίς αγάπης υπάρχει σωτηρία, ούτε χωρίς προσευχής ή νηστείας ή ελεημοσύνης ή
των άλλων σωτηριωδών αρετών. Τούτο φαίνεται ολοφάνερα από το Ευαγγέλιον του
Κυρίου, το κηρυχθέν υπ΄ Αυτού και των ευαγγελιστών Του: των Αποστόλων και των
Πατέρων. Δια τούτο ο θεόσοφος και ορθόδοξος ασκητής Νικήτας Στηθάτος, ο μαθητής
του Συμεών του Νέου Θεολόγου, εις την Ομολογίαν της πίστεώς του ομολογεί και
ασπάζεται «και τον καθαρώτατον και αγνότατον βίον, τον εν πράξεσι μεν ενάρετον,
τον αληθή… εν λόγω δε και γνώσει θείων και ανθρωπίνων πραγμάτων πεφωτισμένον
και σοφία Θεού καταλαμπόμενον έμπροσθεν των ανθρώπων εις κοινήν των ορώντων
ωφέλειαν» (Ν. Στηθάτου, Προέκθεσις Ομολογίας και πίστεως, Εκδ. S. Chr. 81, s. 460). H αποστολική και πατερική Παράδοσις της Εκκλησίας λέγει ότι ο Θεός είναι «η
παντελής αρετή» (Γρηγορίου Νύσσης, Βίος Μωϋσέως, PG 44, c. 301A), και ότι «η θεία φύσις είναι πηγή πάσης αρετής» (Αυτ.
Περί Ψυχής, PG 46, c. 104A). Δια τούτο
ακριβώς η ιδία Παράδοσις λέγει ότι «ο σκοπός της εναρέτου ζωής είναι η προς το
θείον ομοίωσις» (Αυτ. Περί Μακαρισμών, PG
44, c. 1200C). Ως εκ τούτου η ιδία Παράδοσις βλέπει την αρετήν ως μη έχουσαν το τέλος
(ει μη τον Θεόν): «εις όρος της τελειότητος της αρετής, το μη έχειν τον όρον» (Αυτ.
Βίος Μωϋσέως, PG. 44, c. 300D).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου