Ὁ Μέγας Φώτιος μιλώντας γιὰ τὴν ἀγαθότητα, τὴν σοφία καὶ τὴν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ λέει ὅτι:

«Ἡ θεότητα δὲν συνηθίζει, προβλέποντας τὶς παραβάσεις τῶν ἀνθρώπων, νὰ ἀναστέλλει τὸν πλοῦτο τῆς εὐεργεσίας καὶ τὶς δωρεές της, οὔτε θέλει νὰ τιμωρεῖ τὶς παραβάσεις χωρὶς νὰ ἔχει πραγματοποιηθεῖ  ἀκόμα τὸ τόλμημα. Ἔτσι καὶ στὶς ἀσώματες δυνάμεις, ἂν καὶ γνώριζε τὸν ἀποστάτη ἀπὸ τὴν πρόνοια καὶ τὴν ἀγαθότητά του, ὅμως τὸν ἔφερε στὴν ὕπαρξη ἀπὸ ἀγαθότητα, καὶ δημιουργεῖ βέβαια τὸν ἀποστάτη ὡς ἑωσφόρο, χωρὶς νὰ τοῦ στερήσει οὔτε τὴν δημιουργία οὔτε τὴν λαμπρότητα, ἐπειδὴ ἀργότερα θὰ καταβυθιζόταν στὸ σκότος τῆς ἀγνωμοσύνης. Ὅταν ὅμως ἀποστάτησε καὶ τὸν εἶδε νὰ πέφτει ἀπὸ τὸν οὐρανὸ σὰν ἀστραπή, τότε ἄφησε νὰ λάβει τὴν τιμωρία τῆς ἔπαρσής του». Καὶ μιλώντας γιὰ τὸν Παράδεισο συνεχίζει «Ἔπρεπε καὶ ὁ Παράδεισος, εἴτε ἐπρόκειτο νὰ ἐκδιωχθεῖ ὁ προπάτοράς μας εἴτε ὄχι, νὰ δημιουργηθεῖ πρὶν ἀπὸ τοὺς ἀγωνιστὲς καὶ τὰ ἀγωνίσματα, τῶν ὁποίων ἦταν ἔπαθλο, καὶ νὰ ἔλθει στὴν ὕπαρξη μαζὶ μὲ τὴν δημιουργία τοῦ κόσμου, γιὰ νὰ μὴ θεωρηθεῖ  ἔργο ὑστεροβουλίας καὶ μεταμέλειας, ἀλλὰ ἔργο τῆς κρίσης καὶ τῆς ἀγαθότητας, ποὺ ἔδωσε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μὲ σοφία σὲ ὅλα τὰ ὄντα».