Πίστη - Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Όταν η ψυχή ανατείνει το νου προς το Θεό, δεν μπορεί πλέον να απατηθεί από την εξωτερική όψη των πραγμάτων, αλλά, αφού τα παραβλέψει όλα, φαντάζεται εκείνα που δεν βλέπονται με τα σωματικά μάτια, με μεγαλύτερη ακρίβεια από αυτά που βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας, γιατί εκείνα μένουν αμετάβλητα, είναι μόνιμα και σταθερά και ακίνητα.

Γιατί τέτοια είναι τα μάτια της ψυχής. Προς τη θέα εκείνων προσβλέπουν συνεχώς και καταυγαζόμενα από τις μαρμαρυγές της αντίπερα όχθης, όλα τα αγαθά της παρούσης ζωής τα βλέπουν σαν σκιά και σαν όνειρο, τα περιφρονούν και δεν απατώνται, ούτε είναι δυνατόν να παραλογισθούν και εκτιμήσουν διαφορετικά τα πράγματα, αλλά κι αν δουν πλούτο αμέσως τον περιγελούν, … κι αν αντικρύσουν σωματική ομορφιά πάλι δεν προσκολλώνται σ’ αυτή, γιατί σκέπτονται το πρόσκαιρο και το ευμετάβλητο, … κι αν δουν κάποιον να περιβάλλεται από δόξα ακόμη και από εξουσία, κι αν τον δουν να έχει ανέβει στην κορυφή των αξιωμάτων και να απολαμβάνει κάθε ευτυχία κι αυτόν τον παραβλέπουν, σαν να μην έχει τίποτα σταθερό ούτε μόνιμο.