μέρος Β'
1. Ο π. Θεόκλητος Διονυσιάτης
α. Περισσότερο υποψιασμένος τα χρόνια αυτά, τέλη της δεκαετίας 1950 και αρχές της δεκαετίας 1960, για τα γεγονότα αυτά ήταν ο π. Θεόκλητος Διονυσιάτης. Είχε άλλωστε κάποια εμπειρία από τις αντιδράσεις του συντηρητικού θεολογικού κατεστημένου από όσα εκτυλίχτηκαν κατά την έγκριση της διδακτορικής διατριβής του π. Ιωάννη Ρωμανίδη, που εκθέσαμε πιό πάνω.
Ο π. Θεόκλητος υπήρξε ίσως την εποχή αυτή η σημαντικώτερη μορφή του αγιορείτικου μοναχισμού. Τα βιβλία του είναι πράγματι αξιόλογα, μοναδικά για την εποχή τους. Ειδικά, η α΄ έκδοση του βιβλίου «Μεταξύ Ουρανού και γης» έγινε αιτία πολλοί νέοι να εγκαταλείψουν τον κόσμο και να στραφούν προς τη μοναχική ζωή.
β. Τον π. Θεόκλητο γνώρισα, όπως και τον γέροντά του π. Γαβριήλ Διονυσιάτη, το 1959 στο Άγιο Όρος. Έκτοτε, είχα πολλές συναντήσεις και συζητήσεις μαζί του, τόσο στο ΄Άγιο ΄Όρος, όσο και στην Αθήνα. Άλλος όμως ήταν ο π. Θεόκλητος τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας μας και άλλος, δυστυχώς, ο μετέπειτα.
Τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας μας ο π. Θεόκλητος εξέφραζε αρκετά την πατερική Παράδοση. Ήταν ένας αντιπαπικός και ανθενωτικός μοναχός.
Τα πρώτα αυτά χρόνια της γνωριμίας μας ο π. Θεόκλητος ασκούσε οξύτατη κριτική στον Αθηναγόρα. Τον θεωρούσε αιρετικό. Τον αποκαλούσε «στόμα του Άδη»! Δεν ήταν ευχαριστημένος από τους (παλαιούς) αγιορείτες μοναχούς, οι οποίοι αδυνατούσαν να συλλάβουν τα απόψεις του. Ακόμα, ούτε με τον γέροντά του, τον π. Γαβριήλ, ένα πολύ αξιόλογο γέροντα, ήταν ευχαριστημένος ο π. Θεόκλητος.
Αυτόν που εκτιμούσε βαθύτατα ήταν ο π. Αθανάσιος Ιβηρίτης, περί του οποίου μου αποκάλυψε ότι ήταν προηγουμένως ιερέας στο Πατριαρχείο Αλεξάνδρειας. Εκεί, οι ιερείς του Πατριαρχείου πωλούσαν τη «θεία Κοινωνία» σε άτομα, για να τη χρησιμοποιήσουν στις διάφορες «μαγείες» τους! Ο π. Αθανάσιος, μου είχε πει ο π. Θεόκλητος, εγκατέλειψε το Πατριαρχείο, παραιτήθηκε από την ιερωσύνη και ήρθε το Άγιο Όρος, όπου ζούσε ασκητικά. Ο π. Αθανάσιος αγαπούσε πολύ τον άγιο Νικόδημο Αγιορείτη, και πολύ βοήθησε την «αγιοποίησή» του από το Πατριαρχείο. Σημειωτέον, ότι το Πατριαρχείο προέβη στην «αγιοποίηση» του ως Ορθοδόξου διδασκάλου, ενώ μέχρι τότε όλες οι «αγιοποιήσεις» επικαλούνταν, κι’ όπως είναι το σωστό, ως δικαιολογητική βάση, είτε το μαρτύριο, είτε την οσιακή ζωή τους.
γ. Εν τω μεταξύ άρχισε η επάνδρωση πολλών Μοναστηριών του Αγίου Όρους με οργανωσιακούς μοναχούς. Στις διάφορες συζητήσεις μας διαπίστωσα ότι δεν είχε ιδιαίτερη εμπιστοσύνη και εκτίμηση στους νέους Ηγουμένους, οι οποίοι με την δική του κυρίως βοήθεια εγκαταστάθηκαν στο Άγιο ΄Όρος. Πίστευε όμως ότι «τα παιδιά» τους είναι καλά, και ότι ήταν εύκολο να εγκαταλείψουν το πνεύμα των Οργανώσεων, με το οποίο ανατράφηκαν και να «μπολιαστούν» στην αγιορείτικη πραγματικότητα.
δ. Εν τω μεταξύ ο π. Θεόκλητος άρχισε ο ίδιος να μεταλλάσσεται. Άρχισε να συμφιλιώνεται με το Πατριαρχείο. Έφτασε στο σημείο να γίνει ο έμπιστός του στο άγιο Όρος. Το Πατριαρχείο, στα πλαίσια της φαναριώτικης πολιτικής του, προφανώς για να τον κολακεύσει για τη μεταλλαγή του αυτή, άρχισε να δέχεται τις υποδείξεις του στ’ αγιορείτικα ζητήματα. Ο ίδιος δε αποκήρυξε τα πρώτα άρθρα του, με τα οποία στρέφονταν εναντίον του Αθηναγόρα. Τα θεωρούσε πλέον ως προϊόντα νεανικού ενθουσιασμού, που έπαυσαν πλέον να τον εκφράζουν. Ακόμα και τις κακόδοξες δηλώσεις του Αθηναγόρα, τις θεωρούσε ως απλές εκφράσεις, που ειπώθηκαν από τον Πατριάρχη στα πλαίσια των κοινωνικών του σχέσεων! Έπαυσε πλέον να οσφραίνεται κανένα κίνδυνο για την Ορθοδοξία.
ε. Ο π. Θεόκλητος δεν είχε εκτίμηση και σ’ ωρισμένους καταξιωμένους αγιορείτες «γεροντάδες», τους οποίους άκουσα ν’ αποκαλεί «ψευτοαγίους». Μεταξύ αυτών συγκατέλεγε και τον π. Παΐσιο. Σχημάτισα τη γνώμη ότι αυτά τα έλεγε μάλλον από κάποια ζηλοτυπία.
Καλύτερη γνώμη είχε αρχικά για τους «ζηλωτές» του Αγίου Όρους, δηλ. τους Παλαιοημερολογίτες. Γρήγορα όμως άρχισε να καταφέρεται και κατ’ αυτών, όταν θύμωσε, επειδή ο μέχρι τότε φίλος του «ζηλωτής» μοναχός Αρσένιος Κοτέας, δεν του έδωσε ωρισμένα στοιχεία που ζήτησε να τα δημοσιεύσει, προπαντός δε όταν έγινε φιλοπατριαρχικός.
στ. Μετά τη διάσπαση της «Ζωής» το 1960 και τη στροφή μερικών οπαδών της προς το μοναχισμό ο π. Θεόκλητος άρχισε να προσανατολίζεται προς αυτούς, για ν’ αναλάβουν την επάνδρωση του αγίου Όρους. Αυτό και έγινε. Οι μοναχοί αυτοί απόκτησαν με τη βοήθειά του αρκετά μοναστήρια. Κινούνται έκτοτε στο ίδιο μήκος κύματος, που κινήθηκε και ο π. Θεόκλητος στην τελευταία φάση της ζωής του, ακολουθώντας την ίδια φιλοπατριαρχική γραμμή!
1. Ο π. Θεόκλητος Διονυσιάτης
α. Περισσότερο υποψιασμένος τα χρόνια αυτά, τέλη της δεκαετίας 1950 και αρχές της δεκαετίας 1960, για τα γεγονότα αυτά ήταν ο π. Θεόκλητος Διονυσιάτης. Είχε άλλωστε κάποια εμπειρία από τις αντιδράσεις του συντηρητικού θεολογικού κατεστημένου από όσα εκτυλίχτηκαν κατά την έγκριση της διδακτορικής διατριβής του π. Ιωάννη Ρωμανίδη, που εκθέσαμε πιό πάνω.
Ο π. Θεόκλητος υπήρξε ίσως την εποχή αυτή η σημαντικώτερη μορφή του αγιορείτικου μοναχισμού. Τα βιβλία του είναι πράγματι αξιόλογα, μοναδικά για την εποχή τους. Ειδικά, η α΄ έκδοση του βιβλίου «Μεταξύ Ουρανού και γης» έγινε αιτία πολλοί νέοι να εγκαταλείψουν τον κόσμο και να στραφούν προς τη μοναχική ζωή.
β. Τον π. Θεόκλητο γνώρισα, όπως και τον γέροντά του π. Γαβριήλ Διονυσιάτη, το 1959 στο Άγιο Όρος. Έκτοτε, είχα πολλές συναντήσεις και συζητήσεις μαζί του, τόσο στο ΄Άγιο ΄Όρος, όσο και στην Αθήνα. Άλλος όμως ήταν ο π. Θεόκλητος τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας μας και άλλος, δυστυχώς, ο μετέπειτα.
Τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας μας ο π. Θεόκλητος εξέφραζε αρκετά την πατερική Παράδοση. Ήταν ένας αντιπαπικός και ανθενωτικός μοναχός.
Τα πρώτα αυτά χρόνια της γνωριμίας μας ο π. Θεόκλητος ασκούσε οξύτατη κριτική στον Αθηναγόρα. Τον θεωρούσε αιρετικό. Τον αποκαλούσε «στόμα του Άδη»! Δεν ήταν ευχαριστημένος από τους (παλαιούς) αγιορείτες μοναχούς, οι οποίοι αδυνατούσαν να συλλάβουν τα απόψεις του. Ακόμα, ούτε με τον γέροντά του, τον π. Γαβριήλ, ένα πολύ αξιόλογο γέροντα, ήταν ευχαριστημένος ο π. Θεόκλητος.
Αυτόν που εκτιμούσε βαθύτατα ήταν ο π. Αθανάσιος Ιβηρίτης, περί του οποίου μου αποκάλυψε ότι ήταν προηγουμένως ιερέας στο Πατριαρχείο Αλεξάνδρειας. Εκεί, οι ιερείς του Πατριαρχείου πωλούσαν τη «θεία Κοινωνία» σε άτομα, για να τη χρησιμοποιήσουν στις διάφορες «μαγείες» τους! Ο π. Αθανάσιος, μου είχε πει ο π. Θεόκλητος, εγκατέλειψε το Πατριαρχείο, παραιτήθηκε από την ιερωσύνη και ήρθε το Άγιο Όρος, όπου ζούσε ασκητικά. Ο π. Αθανάσιος αγαπούσε πολύ τον άγιο Νικόδημο Αγιορείτη, και πολύ βοήθησε την «αγιοποίησή» του από το Πατριαρχείο. Σημειωτέον, ότι το Πατριαρχείο προέβη στην «αγιοποίηση» του ως Ορθοδόξου διδασκάλου, ενώ μέχρι τότε όλες οι «αγιοποιήσεις» επικαλούνταν, κι’ όπως είναι το σωστό, ως δικαιολογητική βάση, είτε το μαρτύριο, είτε την οσιακή ζωή τους.
γ. Εν τω μεταξύ άρχισε η επάνδρωση πολλών Μοναστηριών του Αγίου Όρους με οργανωσιακούς μοναχούς. Στις διάφορες συζητήσεις μας διαπίστωσα ότι δεν είχε ιδιαίτερη εμπιστοσύνη και εκτίμηση στους νέους Ηγουμένους, οι οποίοι με την δική του κυρίως βοήθεια εγκαταστάθηκαν στο Άγιο ΄Όρος. Πίστευε όμως ότι «τα παιδιά» τους είναι καλά, και ότι ήταν εύκολο να εγκαταλείψουν το πνεύμα των Οργανώσεων, με το οποίο ανατράφηκαν και να «μπολιαστούν» στην αγιορείτικη πραγματικότητα.
δ. Εν τω μεταξύ ο π. Θεόκλητος άρχισε ο ίδιος να μεταλλάσσεται. Άρχισε να συμφιλιώνεται με το Πατριαρχείο. Έφτασε στο σημείο να γίνει ο έμπιστός του στο άγιο Όρος. Το Πατριαρχείο, στα πλαίσια της φαναριώτικης πολιτικής του, προφανώς για να τον κολακεύσει για τη μεταλλαγή του αυτή, άρχισε να δέχεται τις υποδείξεις του στ’ αγιορείτικα ζητήματα. Ο ίδιος δε αποκήρυξε τα πρώτα άρθρα του, με τα οποία στρέφονταν εναντίον του Αθηναγόρα. Τα θεωρούσε πλέον ως προϊόντα νεανικού ενθουσιασμού, που έπαυσαν πλέον να τον εκφράζουν. Ακόμα και τις κακόδοξες δηλώσεις του Αθηναγόρα, τις θεωρούσε ως απλές εκφράσεις, που ειπώθηκαν από τον Πατριάρχη στα πλαίσια των κοινωνικών του σχέσεων! Έπαυσε πλέον να οσφραίνεται κανένα κίνδυνο για την Ορθοδοξία.
ε. Ο π. Θεόκλητος δεν είχε εκτίμηση και σ’ ωρισμένους καταξιωμένους αγιορείτες «γεροντάδες», τους οποίους άκουσα ν’ αποκαλεί «ψευτοαγίους». Μεταξύ αυτών συγκατέλεγε και τον π. Παΐσιο. Σχημάτισα τη γνώμη ότι αυτά τα έλεγε μάλλον από κάποια ζηλοτυπία.
Καλύτερη γνώμη είχε αρχικά για τους «ζηλωτές» του Αγίου Όρους, δηλ. τους Παλαιοημερολογίτες. Γρήγορα όμως άρχισε να καταφέρεται και κατ’ αυτών, όταν θύμωσε, επειδή ο μέχρι τότε φίλος του «ζηλωτής» μοναχός Αρσένιος Κοτέας, δεν του έδωσε ωρισμένα στοιχεία που ζήτησε να τα δημοσιεύσει, προπαντός δε όταν έγινε φιλοπατριαρχικός.
στ. Μετά τη διάσπαση της «Ζωής» το 1960 και τη στροφή μερικών οπαδών της προς το μοναχισμό ο π. Θεόκλητος άρχισε να προσανατολίζεται προς αυτούς, για ν’ αναλάβουν την επάνδρωση του αγίου Όρους. Αυτό και έγινε. Οι μοναχοί αυτοί απόκτησαν με τη βοήθειά του αρκετά μοναστήρια. Κινούνται έκτοτε στο ίδιο μήκος κύματος, που κινήθηκε και ο π. Θεόκλητος στην τελευταία φάση της ζωής του, ακολουθώντας την ίδια φιλοπατριαρχική γραμμή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου