Το κοσμικόν φρόνημα.

Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Ἡ πνευματικὴ ζωὴ δὲν συμβαδίζει μὲ τὸ κοσμικὸ φρόνημα. Δὲν μπορεῖ

κανεὶς νὰ ἔχει τὶς σκέψεις, τὶς ἐπιθυμίες καὶ τὴ νοοτροπία τῶν κοσμικῶν

ἀνθρώπων καὶ συγχρόνως νὰ θέλει νὰ ζήσει κατὰ Θεόν. Ἐὰν δὲν ἀποβάλει

τὸ φρόνημα τοῦ κόσμου, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀληθινὸς χριστιανός.

Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ περίπτωση κάποιος νὰ ζεῖ μὲ πνευματικὸ ἀγώνα καὶ

σιγά – σιγά νὰ παραδίνεται στὸν κόσμο καὶ νὰ ἐγκαταλείπει κάθε προσπάθεια.

Ὁ Γέροντας Παΐσιος μιλοῦσε γιὰ τὴ σταδιακὴ εἴσοδο τοῦ κοσμικοῦ

φρονήματος στὸν ἄνθρωπο καὶ ἀνέφερε δύο χαριτωμένα παραδείγματα:

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

«Τὸ κοσμικὸ πνεῦμα μπαίνει σιγά – σιγά, ὅπως ὁ σκαντζόχοιρος μπῆκε στὴ

φωλιὰ τοῦ λαγοῦ. Στὴν ἀρχὴ ὁ σκαντζόχοιρος παρακάλεσε τὸν λαγὸ νὰ βάλει

 λίγο τὸ κεφάλι του μέσα στὴ φωλιά του, γιὰ νὰ μὴ βρέχεται. Μετὰ ἔβαλε τὸ

ἕνα πόδι, μετὰ τὸ ἄλλο, καὶ τελικὰ μπῆκε ὁλόκληρος, καὶ μὲ τὰ ἀγκάθια του

ἔβγαλε τελείως ἔξω τὸ λαγό. Ἔτσι καὶ τὸ κοσμικὸ φρόνημα μᾶς ξεγελάει μὲ

μικρὲς παραχωρήσεις καὶ σιγὰ – σιγὰ μᾶς κυριεύει». Ἐπίσης «ἂν θέλεις νὰ

ζεματίσεις ἕνα βάτραχο, πρέπει νὰ τοῦ ρίξεις λίγο –λίγο τὸ ζεματιστὸ νερό.

Ἂν τὸ ρίξεις ἀπότομα ὅλο μαζί, πετιέται καὶ φεύγει· γλυτώνει. Ἐνῶ, ἂν τοῦ

Ρίξεις λίγο καυτὸ νερό, στὴν ἀρχὴ θὰ τὸ τινάξει λίγο ἀπὸ τὴν πλάτη του καὶ

μετὰ θὰ τὸ δεχτεῖ. Ἂν τοῦ ρίξεις ἀκόμη λίγο, πάλι θὰ τὸ τινάξει λίγο, καὶ

σιγὰ – σιγὰ θὰ ζεματιστεῖ, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβει». Οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι

συχνὰ ἐμφανίζουν μιὰ εὐγένεια, τὴν ὁποία πολλοὶ ἐκλαμβάνουν ὡς καλὴ

προαίρεση καὶ νομίζουν ὅτι εὔκολα μποροῦν νὰ τοὺς πλησιάσουν καὶ νὰ

τοὺς μιλήσουν γιὰ τὸ Χριστό, γρήγορα ὅμως διαπιστώνουν ὅτι ματαιοπονοῦν,

γιατὶ τὸ κοσμικὸ φρόνημα δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὴν εὐλάβεια. Εἶναι ἕνας

ἀγρὸς γεμάτος ἀγκάθια, ποὺ δὲν ἐπιτρέπουν νὰ ἀναπτυχθεῖ τὸ ἄνθος τῆς

εὐλάβειας. Ἀλλὰ πέρα ἀπὸ αὐτό, ὑπάρχει καὶ τὸ ψυχοφθόρο καὶ σωματοκτόνο

ἄγχος, ποὺ ταλαιπωρεῖ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους. Δυστυχῶς, δὲν δέχονται τὴν

κατὰ Θεὸν ζωή, ἡ ὁποία ἠρεμεῖ καὶ ξεκουράζει, γιατὶ εἶναι αἰχμάλωτοι τῆς

ματαιότητας καὶ δοῦλοι τῶν ὑλικῶν πραγμάτων. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει

ὅτι «ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ κοσμικὴ φροντίδα εἶναι πράγματα ἄκαρπα καὶ ὀδυνηρά.

Καὶ ὅπως ἡ ἀγκαθιά, ἀπὸ ὅπου καὶ ἂν πιάνεται, κεντάει ἐκεῖνον ποὺ τὴν πιάνει,

 ἔτσι καὶ τὰ κοσμικὰ πράγματα, ὅπως καὶ νὰ ἀσχοληθεῖς μὲ αὐτά, λυποῦν ἐκεῖνον,

 ποὺ ἀπορροφᾶται ἀπὸ αὐτὰ καὶ φροντίζει μὲ ἐπιμονὴ γι᾽ αὐτά. Τὰ πνευματικὰ

ὅμως πράγματα δὲν εἶναι ἴδια, ἀλλὰ μοιάζουν μὲ τὸ μαργαρίτη. Ἀπὸ ὅποια

 πλευρὰ καὶ ἂν τὰ στρέψεις, εὐχαριστοῦν τὰ μάτια. Γιὰ παράδειγμα. Ἔκανε

κάποιος ἐλεημοσύνη; Ὄχι μόνο τρέφεται μὲ τὴν ἐλπίδα τοῦ μέλλοντος, ἀλλὰ

εὐχαριστεῖται καὶ μὲ τὰ ἐδῶ ἀγαθά, ἔχοντας παντοῦ θάρρος καὶ πράττοντας

ὅλα μὲ πολλὴ παρρησία. Ὑπερίσχυσε τῆς πονηρῆς ἐπιθυμίας; Καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν

οὐράνια βασιλεία ἐδῶ ἤδη ἔλαβε τὸν καρπό, μὲ τὸ νὰ ἐπαινεῖται καὶ νὰ

θαυμάζεται πρὶν ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἄλλα ἀπὸ τὴ συνείδησή του. Καὶ τὸ καθένα ἀπὸ τὰ

ἀγαθὰ ἔργα τέτοιο εἶναι, ὅπως ἀκριβῶς βέβαια τὰ κακὰ ἔργα καὶ πρὶν ἀπὸ τὴ

γέεννα ἐδῶ βασανίζουν τὴ συνείδηση». Ὁ συνειδητὸς χριστιανὸς ἀρνεῖται τὰ

κοσμικὰ πράγματα, τὰ ὁποῖα δὲν τοῦ ἐπιτρέπουν νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.

Ὁ ἴδιος εἶναι νεκρὸς ἀπέναντι στὸν κόσμο, παρόλου ποὺ ζεῖ μέσα σ᾽ αὐτόν.

Γνωρίζει ὅτι ἡ χαρά, ποὺ δίνει ὁ κόσμος «ἀρχίζει ἀπὸ τὴ γλυκύτητα καὶ τελειώνει

στὴν πίκρα». «Ὅποιος θαυμάζει τὰ ἐγκόσμια, ποτὲ δὲν θὰ ἀξιωθεῖ νὰ λάβει τὸ

δῶρο τῆς θεωρίας τῶν μελλόντων. Ὅποιος ὅμως τὰ περιφρονεῖ καὶ θεωρεῖ ὅτι

δὲν διαφέρουν ἀπὸ τὴ σκιὰ καὶ τὸ ὄνειρο, πολὺ σύντομα θὰ ἀποκτήσει τὰ μεγάλα

καὶ πνευματικὰ ἀγαθά», λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.

Στὴν ἐποχή μας τὸ κοσμικὸ φρόνημα ἔχει ἐπηρεάσει καὶ τοὺς καλοπροαίρετους

χριστιανούς. Χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουν, συμβιβάστηκαν μὲ τὸν κόσμο καὶ δύσκολα

ἀρνοῦνται τὶς συνήθειές του. Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἀνησυχοῦσε γιὰ τὴν ἐξέλιξη

αὐτὴ καὶ ἤθελε νὰ σταματήσει. Ἔλεγε: «Τὸ πολὺ κοσμικὸ πνεῦμα, ποὺ ἐπικρατεῖ

στὸν σημερινὸ ἄνθρω πο, ὁ ὁποῖος ἔχει στρέψει ὅλη τὴν προσπάθεια στὸ πῶς νὰ

ζήσει καλύτερα, μὲ μεγαλύτερη ἄνεση καὶ μὲ λιγότερο κόπο, δυστυχῶς ἔχει

ἐπιδράσει καὶ στοὺς περισσότερους πνευματικοὺς ἀν θρώπους, οἱ ὁποῖοι

προσπαθοῦν καὶ αὐτοὶ πῶς νὰ ἁγιάσουν μὲ λιγότερο κόπο – πράγμα, ποὺ δὲν

γίνεται ποτέ, γιατὶ «οἱ Ἅγιοι ἔδιναν αἷμα καὶ ἐλάμβαναν πνεῦμα”».

Τὸ κοσμικὸ φρόνημα ἀντιμετωπίζεται μὲ δυναμικὸ τρόπο, μὲ ἀνατροπή. Ὁ

συμβιβασμὸς δὲν βοηθάει καθόλου. Ἐκεῖνος, ποὺ ἐπιθυμεῖ τὰ πνευματικά, ἀλλὰ

δὲν ἀρνεῖται τὰ κοσμικά, βρίσκεται σὲ λάθος δρόμο. Χρειάζεται γενναία καὶ

σταθερὴ ἀπόφαση, γιὰ νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ κοσμικὰ πράγματα καὶ στὴ

συνέχεια νὰ ἀφοσιωθεῖ στὰ πνευματικά, τὰ ὁποῖα καθημερινὰ θὰ γλυκαίνουν

τὴν ψυχή του.

«Ο. Τ.»