του Νικολάου Πανταζή, Μελβούρνη
Αυστραλία
Κόπτονται, οι κατά πάντα ύποπτοι και ανώμαλοι συντελεστές, αλλά και
αναίσχυντοι, στυγνοί εκτελεστές της απεχθούς, άκρας βλασφημίας, ότι οι σαχλές
και ανίερες παραστάσεις τους τελικώς «ολοκληρώνονται». Κλείνει η
διάτρητη και κατάπτυστη αυλαία. «Το παραμύθι πάει, τελείωσε».
Δηλαδή μας κάνουν τη χάρι και μας αφήνουν ησύχους, λες και είμαστε εμείς οι
παράλογοι ταραξίες και φωνάζουμε και χτυπιόμαστε για το τίποτα. Φαντασία μου
πλανεύτρα, λάθος κατάλαβες, τα παρεξήγησες τα καϋμενα, τ΄απογυμνωμένα παιδάρια·
ένας ασήμαντος θεατρινισμός και μια «καλλιτεχνική» σαπουνόφουσκα και θιασώτικη
«πουρδίτσα», τίποτα περισσότερο...
H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more
Και για να το καταλάβουμε καλύτερα, και πιό παραστατικά, σαν να βρίσκομαι
δηλαδή, σε μια βασιλική τράπεζα πολιτικών και επισήμων, που γευματίζουν στο Προεδρικό
Μέγαρο ας πούμε, και’ γώ να βρίσκομαι στο κέντρο της πολυτελούς αυτής επισήμου
τραπέζης, να κατεβάζω ξαφνικά τα πανταλόνια μου και να αδειάζω προκλητικά,
βομβαρδιστικά, αλλά και «καλλιτεχνικά» τον αφεδρώνα μου (για να’μαστε πιό
ευγενικοί στις εκφράσεις μας) κατά πρόσωπο πάντων των επισήμων, Βασιλίσσης,
Προέδρου Δημοκρατίας, Πρωθυπουργών και βάλε), καθώς και επάνω στα ιδιαίτερα
πιάτα του καθενός, παρουσία μάλιστα δημοσιογράφων σε «ζωντανή αναμετάδοση
αποκλειστικών πλάνων».
Αφού βέβαια διαμαρτύρονται και γίνεται πανδαιμόνιο, πανζουρλισμός και φωνάζουν
σεκιούριτι να με συλλάβουν, εγώ με εξωφρενική αθωότητα να φωνάζω: «Η παράστασή
μου ολοκληρώνεται. Δεν είχα πρόθεση να προκαλέσω το γευστικό και ορεκτικό σας
συναίσθημα ούτε να δημιουργήσω εντάσεις και πολύ περισσότερο να ζήσετε εικόνες
αστυνομοκρατούμενου Προεδρικού χώρου»
Πρώτον, θα έπρεπε να γνωρίζετε καλά, «κύριοι» με ηθική κυριότητα καμία, πως
όταν τολμάτε να ρίχνετε λάσπη και βρωμιά, απ’ αυτήν μάλιστα, που έκδηλα και
έντονα διοχετεύεται στον ψυχικό σας βόθρο, όχι απλά σε ασήμαντα πολιτικά
πρόσωπα, αλλά πάνω απ’ όλα σε ιερώτατα, ανώτατα Θεϊκά πρόσωπα, που αποτελούν
παγκόσμιο μέγιστο αντικείμενο αφοσιώσεως, αγάπης και λατρείας μυριάδων, τότε
όχι μόνο θα «προκαλέσετε» αλλά θα εξοργίσετε ακόμη περισσότερο αν κάθεστε και
λέτε αθλιότητες και ηλιθιότητες, όπως το «δεν το θέλαμε».
Και νομίζετε αυτό σας αμνηστεύει; Τώρα δηλαδή παριστάνετε τους μυρμηγκιένιους
σας εαυτούληδες αμέτοχους τιμωρίας; Είστε αυτομάτως υπεράνω πάσης υποψίας και
κατηγορίας, ενώ καταβλασφημήθηκε ο προσωπικός Θεός υπεράνω του μισού πληθυσμού
της γης, καταπατήθηκε και προσβλήθηκε το θρησκευτικό συναίσθημα ολοκλήρου της
Ανθρωπότητος, ενώ καταπατήθηκε, διώχθηκε και «κατασκοτώθηκε» τόσος απλός, πιστός
και αξιοσέβαστος κόσμος;
«Δεν ήταν πρόθεσή μας» λένε, «να προκαλέσουμε το θρησκευτικό
συναίσθημα». Σαν να μας λένε: «Σόρυ, ατακτήσαμε, μα δεν το θέλαμε, δεν θα
το ξανακάνουμε. Κοιμηθείτε ήσυχοι...»
Και όμως το κάνατε! Αποτολμήσατε επί χρήμασι να παραστήσετε την χοιρο-τέρα
βλασφημία και να διαδραματίσετε επί σκηνής το βόρβορο της ακολασίας σας. Δεν
δικαιολογείται σε καμία περίπτωση η υποτιθέμενη αθωότητά σας και η πωρωμένη σας
«ανυποψία», η οποία μάλιστα αποκαλύπτει ενδόμυχα τρομερή δόση φτήνειας, επάρατο
επίπεδο προστυχιάς και σαχλότητος, υπερηφανείας και μυκτηρισμού.
Δεν στέκει λογικώς να επικαλούνται το «δεν το ήθελαν», ειδικώς όταν πρόκειται
για ένα τόσο σοβαρό θέμα βαναύσου παραποιήσεως της ιστορικής αληθείας και τόσο
μεγάλης βλασφημίας, που οπωσδήποτε, χωρίς καμία αμφιβολία, αυτοστιγμή θα
προκαλέσει, θα προσβάλλει, θα πυροδοτήσει, θα ταράξει, θα δημιουργήσει
τεράστιες εντάσεις και ενστάσεις σε παγκόσμιες εκτάσεις, κλονισμούς,
διαμαρτυρίες μαζικές και φρικτά σκάνδαλα!
Εχουν έπειτα την αισχροτάτη αναίδεια και το αηδιαστικό θράσος να λένε
«λυπούμαστε που ξυλοκοπήθηκαν, προπηλακίστηκαν άνθρωποι». Και ο Ιούδας
λυπήθηκε, μεταμελήθηκε, αλλά δεν μετανόησε. Δεν ευχόμαστε βεβαίως, να
«φουντάρουν» από τον υψηλό Πύργο της Βαβέλειας βλασφημίας τους. Αλλ’ εμείς
προσευχόμαστε για την μετάνοιά τους, ενώ αυτοί παραλλήλως σκοπεύουν να
«ανεβάσουν» τον διαβολόσπορο αυτό θίασο «και εις ανώτερα», στην Ευρώπη
"και ακόμη παραπέρα", λες και εκεί δεν υπάρχουν Χριστιανοί. Δηλαδή
μας αποκαλούν ευθέως ανοήτους, οπισθοδρομικούς, απολιτίστους και μισαλλοδόξους.
Που και ποιον λυπούνται; Με ποιον ακριβώς τρόπο εκφράζουν την λύπη τους; Την
εκφράζουν εμπράκτως ή σαν τον Πάπα που ζήτησε διπλωματική συγγνώμη; Εάν όντως
λυπούνται, να βγουν δημοσίως στα τηλεοπτικά κανάλια και να ζητήσουν
ειλικρινώς συγγνώμη από τον Ελληνικό
Χριστεπώνυμο λαό, να αναγνωρίσουν την μεγίστη και σχετικώς «ασυγχώρητη» αμαρτία
τους, που έβλαψαν την παναμώμητη φήμη του Παναγίου Πνεύματος, του Χριστού και
των Αποστόλων, να εξω-ομολογήσουν την βεβήλωσή τους, να ανακαλέσουν πάραυτα τη
βλασφημία τους και να αποσύρουν οριστικώς οποιαδήποτε μελλοντική παράσταση όπου
γης.
Να κλάυσουν τον ξεπεσμό τους και να ικετέψουν τον μακρόθυμο Θεό μας να τους
συγχωρέσει και να μην «οργισθή αυτοίς σφόδρα». Διότι όταν πέφτει το χέρι του
Θεού επί τους υιούς της απειθείας, της αρσενοκοιτίας και της βλασφημίας, πέφτει
πάρα πολύ φρικτό και βαρύ, κι όπου φύγει, φύγει. Είδαμε τη βαρύτητα της θεομηνίας
ως μένος = οργή Θεού στα Σόδομα. Και τι άλλες θεομηνίες, καταστροφές και
πολέμους, θα δούνε τα μάτια μας...
Και συνεχίζουν οι μοχθηροί θιασώτες του ανηθίκου θράσους: «Μας προκάλεσε
θλίψη το γεγονός ότι το Χυτήριο έκανε το γύρο του κόσμου με απαξιωτικά σχόλια
για τη Δημοκρατία μας».
Ώπα! Να’το το μαργαριτάρι! Ω, της υποκρισίας! Η ψωροκώσταινα «Δημοκρατία μας»,
σας μάρανε, που χύσατε με το Χυτήριό σας την πιό επαίσχυντη και αισχροτάτη
βρωμιά και δυσωδία, που κανένας άλλος της χριστιανικής Πίστεως εχθρός, άθεος ή
αιρετικός, δεν τόλμησε να ξεστομίσει! Οϊμαί, τα δίστυχα, θλίβεστε για τα «απαξιωτικά
σχόλια» (α, τα κακόμοιρα παλιόπαιδα, τα στενοχωρήσαμε, να μη μας μαραθούν)
και κλαίτε και θρηνείτε για τη Δημοκρατία! Δεν θα μας κάνετε εσείς, «τσίτσιδοι
τεντημπόϊδες και σαχλομπόμπιρες-βρωμόπαιδα», μαθήματα δημοκρατίας, τέχνης και ελευθερίας,
ούτε θα σας επιτρέψουμε ποτέ, ανώμαλοι υποκριτές και «πωρωμένοι τη καρδία», να
μας κάνετε κηρύγματα ήθους και Ορθοδοξίας.
Δημοκρατία και Ελευθερία. Αλληλένδετοι και συνυφασμένοι όροι, τους οποίους
έχετε κατά το συμφέρον σας διαστρεβλώσει. Δεν μπορώ, δεν μου επιτρέπεται να
βρίσω τη μάνα σας ως «ιερόδουλη» (για να διατηρούμε και πάλι την σεμνότητα που
καθόλου δεν τους ταιριάζει) ή ως «κακιά μάγισσα, γυναίκα σατανική και
δολοφόνος», αν και μπορώ να το κάνω εν ονόματι της ελευθερίας ως δυνατότητος.
Η Δημοκρατία μου όμως μου εμπνέει και μου επιβάλλει απόλυτο σεβασμό σε
οτιδήποτε ιερό που σέβεται ο διπλανός μου, έστω και εάν εγώ ο ίδιος το μισώ.
Κρατεί καλά των Ορθοδόξων ο Δήμος, το κάλεσμα του πιστού λαού, η Χριστιανική
συνάθροιση της πλειοψηφίας των Ελλήνων.
Η Τέχνη δεν είναι αυτόνομη, παράνομη, έχει και αυτή τα όρια της, διέπεται από
τους δικούς της νόμους. Έχει ευχάριστο, σεμνό και «ηδυσμένο λόγο», όχι έκφυλο
και αισχρό, βλάσφημο και αποκρουστικό, προσβλητικό και χυδαίο. «Μέγεθος
εχούσης» όχι χρονικό, αλλά ποιοτικό, ηθοποιητικό και πολύτιμο.
Η
χιλιοπιπιλισμένη καραμέλα και βεβιασμένη πονηρή πρόφαση «ποιητική αδεία» έχει
και αυτή όρια και αρχές. Δεν είναι αναρχική αδεία, που επιτρέπει την βλασφημία
θείων Προσώπων και την καταπάτηση ιστορικής αληθείας και ακριβείας, ούτε πάλι
προωθεί την καταστρατήγηση ανθρωπίνων θρησκευτικών δικαιωμάτων.
Αν και μπορώ πολύ εύκολα, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ λόγω του απολύτου σεβασμού,
της εντιμότητος και ευσυνειδησίας, μπορώ κάλιστα όμως, να γράψω ένα άριστο
ποίημα (δεν υπερηφανεύομαι, αλλά περί ποιήσεως ο λόγος, εφ’ όσον τόσο πολύ
υπεραμύνονται της υποτιθεμένης «ποιητικής αδείας» οι λογής αλεπούδες,
κατεργάρηδες γαϊδάροι και βρωμόστομοι λύκοι) και να συνθέσω θεατρικό έργο περί
του ανωτάτου, αιρετού Άρχοντος της Ελλάδος, που να τον παρουσιάζει ας πούμε,
(και ας μου το συγχωρέσει ο κατά πάντα σεβαστός και «a priori» αξιότιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, εφ’ όσον
διατείνονται για Δημοκρατία) να τον «στολίζει» λογοτεχνικώς ως διεφθαρμένο,
ανώμαλο, πρόστυχο και μαστρωπό, παιδεραστή και σχιζοφρενικό, υπνοβάτη γιατί όχι
και... κτηνοβάτη! Είπαμε, «ποιητική αδεία» όλα επιτρέπονται!
Αφού θα είναι έντεχνο, ποιητικό κείμενο, θα το μετατρέψουμε και σε μουσικο-χορευτική
παράσταση και καλλιτεχνικό θέατρο, εν’ ονόματι πάντοτε της "ελευθερίας της
έκφρασης"! Εάν υπόκειται ο Θεάνθρωπος Χριστός στη διεφθαρμένη, παρά φύσιν
σεξουαλική φαντασία του καθενός ατιμωρητί, τότε άλλο τόσο μάλλον και ένας
άνθρωπος επίγειος, φθαρτός, όπως ο Πρόεδρος ή ο Πρωθυπουργός.
Θα μπορούσα λίαν ενδεικτικώς να σκιαγραφήσω κάποια πρόγευση αυτής της
"καλλιτεχνίας", ποιητική αδεία, (ποιητική μάλλον αηδία) αλλά δεν μου
το επιτρέπει η συνείδησίς μου, ο αυτοσεβασμός μου και η ηθική, ιεροπρεπή
υποχρέωση να έχω, κατά το Ευαγγέλιον του Χριστού που βλασφημείται, τους
τοιούτους εντίμους και αξιοσεβάστους! Δεν θα σας παραθέσω δείγμα λοιπόν τέτοιας
τερατώδους παρα-ποιήσεως, διότι δεν θέλω να πέσω τόσο χαμηλά. Δεν το επιτρέπει
ούτε η ίδια η σάτιρα, της οποίας γίνεται ανεπίτρεπτη κατάχρηση σήμερα! Δεν
αποτελεί «χιούμορ» η γελοιοποίηση του Χριστού «σαν τράγου» ή σαν «μεθύστακα,
πόρνο και ελέφαντα» κατά τον Βλάσφημο (με κεφαλαίο) Καζαντζάκη, ούτε πάλι να
παρουσιάζεται η Παναγία μας «αγελάδα» και «κοινή γυναίκα σε πασαρέλα» πράγματα
τα οποία πράγματι ΑΙΣΧΡΟΝ ΕΣΤΙ ΚΑΙ ΛΕΓΕΙΝ.
Και έπειτα παρουσιάζονται αρχιεπισκόποι, όπως ο Αυστραλίας, να θαυμάζουν
δημοσίως και εντόνως τέτοια βλάσφημα έργα, όπως "Ο Τελευταίος Πειρασμός"
σε «διαθρησκειακό πάνελ» με αυστηρό, «σοφώτατο» ύφος δαχτυλοδείχνοντας τον
ουρανό, υπεραμυνόμενος τις ως άνω βλασφημίες, λεγόμενες πάντοτε «ποιητική
αδεία», ουχί εν θεολογία.
Διατηρώ υπό την κατοχή μου εκπομπές βιντεογραφημένες, όπως αυτή του Καναλιού SBS, όπου μάλιστα ένας ταπεινός και δυναμικός (από την σκοπιά του) αιρετικός,
ξένος της αληθούς θεολογίας, ο Fred Niles, βάζει τον
δικό μας «Ορθόδοξο» Αρχιεπίσκοπο κυριολεκτικώς «στη θέση του» και τον
κεραυνοβολεί στον αέρα λέγοντας παταγωδώς πως «ΔΕΝ σου επιτρέπεται, μίστερ
Στυλιάνος (ο τονισμός δικός του, στο «ά») να θαυμάζεις, να επιτρέπεις και να
προωθείς την παραποίηση της ιστορικής αληθείας του Προσώπου του Ιησού Χριστού
και Θεού μας εν ονόματι δήθεν της ποιητικής αδείας»...
Και έρχεται έπειτα το γνησιότερο τέκνο του Αγίου Γέροντος Μητροπολίτου Φλωρίνης
Αυγουστίνου Καντιώτου, ο δυναμικότερος και ιερότερος κάτοχος της Ποιμαντικής
επιστήμης και αντιαιρετικώτατος, χαρισματικότατος θεολόγος Νικόλαος
Σωτηρόπουλος, να ελέγξει σφοδρώς και αφόβως αυτές τις βλάσφημες θέσεις του
Αυστραλίας Στυλιανού. Εν τούτοις, ο Πατριάρχης μας «κ.» Βαρθολομαίος, αντί να
τον επαινέσει και να τον καταστήσει επίσημο θεολόγο και πρόεδρο του Οικουμενικού
Θρόνου στο Τμήμα Παραθρησκειών και Αιρέσεων και Αντιαιρετικού Αγώνα, τον
αφορίζει αδίκως με «Υπερτελή Σύνοδο», ως χάριν αντίτιμον και δώρον συμβολικόν,
στον τότε προσφιλή του Αρχιεπίσκοπο, νυν δε.... σφοδρό κατήγορο με
αντιπαραθέσεις.
Με το ίδιο «ελαφρύ», ανώριμο και αξιοθρήνητο πνεύμα, έρχεται τώρα και ο
Σιατίστης Παύλος να κατηγορήσει αδίκως και να καταδικάσει με τα χειρότερα λόγια,
τους όντως σεβασμιωτάτους και αληθώς θεοπροβλήτους διαμαρτυρομένους χριστιανούς
για την βλάσφημη θεατρική παράσταση... Αντί να τους ευλογήσει και να τους
παρασημοφορήσει, δεν χάνει ευκαιρία ο Ανθιμος Θεσσαλονίκης να «κολλά τα ένσημα
φιλοφροσύνης» στους στυγνούς υπερασπιστές των βλασφήμων παραστάσεων,
«κεκλεισμένων των θυρών», αποκλεισμένων των Χριστιανών...
Και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος; Ουδέ μιλιά! Σταλαγματιά την
καίει... Και ο περισπούδαστος Πατριάρχης μας κ. Βαρθολομαίος, πού τόσο αγωνιά
και θλίβεται και υπερασπίζεται το οικολογικό περιβάλλον; «Εστώς και
θερμαινόμενος» από τις ζεστές και ορθάνοιχτες Παπικές αγκάλες της επιστροφής
μας, συγκινούμενος από τα κροκοδείλια δάκρυα και τον Ορχηστρικό Χορό της
Διαθρησκειακής Σαλώμης, δε συγκινείται; Δεν οδύρεται; Δεν αφορίζει; Δεν
συγκροτεί «Υπερτελή Σύνοδον» να
αποκόψει το καρκίνωμα από τα υγειά μέλη; Δεν διαθέτει Αγιογραφικήν παρρησία
να επισημάνει πως «ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται.. βασιλείαν Θεού ού
κληρονομήσουσι; (Α΄ Κορ. 6, 9). Ηταν τέτοιοι, ο Χριστός και οι Απόστολοι; Εάν
ανέβαζαν παρομοία θεατρική παράσταση για τον σαρκικό πατέρα του Πατριάρχου ή
των αρχιερέων που σιωπούν στο φρικτό αυτό μέγεθος της καταραμένης βλασφημίας,
τί θα γινόταν; Γιατί τώρα συλλογικώς σιωπούν;
Ο Άγιος
Κοσμάς εβόησε σαν τον Μέγα Πρόδρομο το «ούκ έξεστι να βλασφημείς τον Χριστό
μου και την Παναγία μου, και εάν το κάνεις, δεν έχω μάτια να σε δω!» Εμείς
με τί μάτια θα κοιτάξουμε κατάματα τον πιστό λαό, που υποτίθεται εκπροσωπούμε;
Τον ρωτούμε ποτέ τον λαόν του Θεού τι αισθάνεται; Στην Εκκλησιαστική Ιστορία
των Οικουμενικών Συνόδων, υπήρχαν παρόντες ακόμη και λαϊκοί, και «νεοκόροι»,
που δεν είναι καθόλου ασήμαντοι ή μηδαμινοί. Ακόμη και ένας απλός χωρικός τσομπάνης,
μπορεί ευθαρσώς να ομολογήσει την αγνή του πίστη και δυναμικώς να δογματίσει,
σε ερώτηση αθέου: «Εσύ, τί πιστεύεις;» Και να κοπανήσει με τη
γκλίτσα του το τοίχος της εκκλησίας λέγοντας: «ό,τι πιστεύει αυτή!» - «Και
τί πιστεύει αυτή;» Και να χτυπήσει πάλι με τη γκλίτσα του το στήθος
του, και να πει: «Ό,τι πιστεύω κι΄ εγώ!».
«Η Ιεραρχία δε εσιώπα»... Ευθαρσώς φιλούμε τον Πάπα, και παρασημοφορούμε
τους αθέους και μασόνους πολιτικούς; «Και σύ, Σεβασμιώτατε, φιλήματι παραδίδεις
τον αναμάρτητον Διδάσκαλον;» Πλήν ελαχίστων εξαιρέτων εξαιρέσεων, αυτή η
Ιεραρχική κατάντεια, αποτελεί ομολογουμένως σημείο των αντιχρίστων καιρών που
ζούμε και αλλίμονο, χειρότερα θα δούμε, αρκεί να μη σκανδαλιστούμε, αλλά να
μείνουμε σταθεροί και ακλόνητοι στην αγία Ορθόδοξη Πίστη των πατέρων μας ως
αναντικατάστατη, υψίστη ταυτότητα και ιεροτάτη κληρονομία στη ζωή μας.
Η αφυπνηστική και αθάνατη Αγιοπατερική φωνή του πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνου,
άσβεστη θα ηχεί και αντιλαλεί στις ψυχές και τις ζωές μας, άχρι Δευτέρας
Παρουσίας! "Χριστός και Ελλάδα! Ορθοδοξία και Ορθοπραξία!"
Εν τέλει, η κωμικοτραγική, εξευτελιστική και λίαν προκλητική ανακοίνωση των
συντελεστών της παραστάσεως, κλείνει με το κύκνειο άσμα της ακόρεστης βλακείας
και το άκρον άωτον της υποκρισίας: «βάζοντας πάνω απ' όλα το καθήκον μας ως
Έλληνες πολίτες να προστατέψουμε τη φήμη της χώρας μας αλλά και τη βαθιά πίστη
μας στην Ορθοδοξία και τον Χριστιανισμό που είναι η πίστη της αγάπης και της
αποδοχής...»
Εδώ γελούμε.
Εδώ κλαίμε και θρηνούμε την ανείπωτη κατάντεια της νεοεποχίτικης Νεο-λέρας που
γυμνή, ανώμαλη και αυτόκλητη προσκαλείται να «προστατέψει τη φήμη της χώρας
μας!» Θα μας συνθέσουν σε λίγο και νέο Εθνικό Υμνο: «Σε γνωρίζω από τη φήμη,
αυτή του γκέιη και τραβεστί, σε γνωρίζω από τη μνήμη της αρχαίας διαφθοράς.»
Και όταν η διαφθορά και το αίσχος σταφανώνεται, όταν δεν υπάρχει πια ντροπή και
το θράσος δεν έχει όρια, η κοροϊδία φτάνει στα άκρα κι η βλασφημία στα
περιθώρια, τότε «αλλάζουν τροπάρι, μη τους πάρουμε χαμπάρι» ενώ ο δημοσιογραφικός
κόσμος το’χει τούμπανο, αυτοί φανερό πια καμάρι, υποβαθμίζουν τη νοημοσύνη μας
και σχιζοφρενικώς προσποιούνται, έτσι γιατί τους βολεύει, τους βαθειά
θρησκευομένους! «Τη βαθιά μας πίστη» σου λέει!
Πού πάτε κύριοι, μας παρεξηγήσατε, εμείς είμαστε καλοί γάτοι με γραβάτα,
παρα-ποιητές και θεατρίνοι της ανωμαλίας! Πιστοί καλλιτεχνίσκοι και νεοταξίτες
πονηροί. Πάμε και εκκλησία κάθε Κυριακή πρωί. Αλλά πάμε όπως θέλουμε εμείς, και
πιστεύουμε όπως νομίζουμε εμείς. Με τον τρόπο μας. Εχουμε μάλιστα δικό μας
Ευαγγέλιο, το Κατά Χυτήριον Ευαγγέλιον. Χύνουμε το δηλητήριό μας, τη βρωμιά και
τη ψυχοσωματική μας μπόχα, και όποιον πάρει ο χάρος! Βέβαια, και για να μην
αμφιβάλλετε, κάνουμε τη χάρη σας και σας αφιερώνουμε ειδικό, πρωτοποριακό
προσδιορισμό του Χριστιανισμού: «Η πίστη της αγάπης και της αποδοχής».
Τσοντάρουν τώρα και την αίρεση της αγαπολογίας. ΄Εχει η ομοφυλοφιλική
Μαστρωπεία και τη μαστοριά της! Ξεπουλά την πίστη και τα πάντα στο βωμό της
ακορέστου ηδονής. Εξ αιτίας αυτής της πονηράς αγάπης και αποδοχής της προτροπής
του αρχεκάκου Όφεως, έπεσαν ο Αδάμ και η Εύα. Επάνω σ’ αυτήν ακριβώς την
παμπόνηρη «αγάπη και αποδοχή» στηρίζεται ο έκφυλος Οικουμενισμός, το άρμα του
Αντιχρίστου. «Ελάτε, να αγαπηθούμε ντάρλιγκς! Ας ενωθούμε στου Οικουμενισμού
την καλόστρωτη και ανθοστόλιστη κοίτη! Ας περιφρονήσουμε τις διαφορές μας και ας
εστιάσουμε στις ομοιότητές μας».
Ερχεται τώρα αυτό το αδέσποτο «τσούρμο» της Ιεζάβελ, υπό την ανοχή της
Δεσποτοκρατίας, να μας κηρύξει την «Χριστιανική Ομοφυλοφιλική Αγάπη και
αποδοχή». Αλήθεια, υπάρχει και «Χριστιανική Μαγεία» και «Χριστιανική Μασονία;»
Η Μεγάλη Στοά της Ελλάδος διατυμπανίζει πως «αποδέχεται» όλα τα μέλη
«ανεξαρτήτου δόγματος» εις κοινήν επιδίωξιν (γράφε «λατρείαν») της σοφίας και
γνώσεως (γράφε του Σατανά Μ.Α.Τ.Σ.).
Και επιθυμεί να μας καθησυχάσει η αμαρτωλή ομήγυρις. Μη λυποθυμάτε. Τα μαλιά
σας μη τραβάτε. Μας τραβάνε στα κανάλια και στα δικαστήρια, για τα Σοδομικά μας
κόμπλεξ και τα απύθμενα κολαστήρια, μα εμείς τα τσεπώσαμε τα τριάκοντα αργύρια
και αποκομίσαμε τα θερμά συγχαρητήρια. Φάγαμε καλά. Κάτσαμε καλύτερα, δεν
ξέραμε νωρίτερα, να ξεραθούμε! Δεν ξέραμε, δε ρωτάγαμε;; Θα μας έλεγαν τότε για
τα καλά, τι πάει να πει Ορθοδοξία. Θα μαθαίναμε από πρώτο χέρι, τι εστί Χριστός
και ποιοί οι Απόστολοί Του.
Η δική μας αποστολή, πιστέψτε μας, «ολοκληρώθηκε». Τώρα που εμείς, τα
"λαγνομανή νιάνιαρα" βρήκαμε τη ψυχοσωματική μας ολοκλήρωση, ας πάμε
στα σπίτια μας χοροπηδώντας σαν ανυπάκουα κατσικάκια, "νοσηρά
τσογλάνια" της θεατρινίστικης ψωρομαγκιάς, που λέγεται «ελευθερία ήθους
και ποιητική αδεία», ας πάμε χορωδία-τερατωδία, χορεύοντας αδερφικά και μαλθακά
της ασχημοσύνης το ανώμαλο και έκφυλο μπαλέτο.
Με ένα σκέτο «δεν το ήθελα, δεν θα το ξανακάνω» άντε και αντίο νεοέλληνες,
αδερφο-κουλτουριάρηδες της ποιητικής αηδίας. Φτού. (το φτύσιμό μου αναφέρεται
στην βλασφημία και όχι στα πρόσωπα). Και να με συγχωράτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου