Ο ζηλωτισμός αποτελεί προϋπόθεση της
Ορθοδοξίας, είναι δε εκ των πραγμάτων αναμφισβήτητον, δεδομένου ότι ο μη υπό
ζήλου διαπνεόμενος πιστός, ουδόλως δύναται ν΄ ανταποκριθή προς τας εντολάς και
διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων περί ορθοδόξου πίστεως και ομολογίας, ως και προς
τα Κανονικώς εντελλόμενα υπό της Εκκλησίας και επομένως να διατηρήση χωρίς
καινοτομίας την ορθόδοξον αυτού ιδιότητα και υπόστασιν. Εις αυτόν ακριβώς τον
λόγον οφείλεται και το σύνηθες φαινόμενον, κατά το οποίον οι πλείστοι
διακηρύσσουν και δημοσιεύουν, μετά περισσού μάλιστα θαυμασμού, πάσας μεν τας
περί ορθοδοξίας διδασκαλίας και υποθήκας των Πατέρων της Εκκλησίας, πλην όμως,
άμοιροι ζήλου τυγχάνοντες ούτοι και μη δυνάμενοι, ένεκα τούτου, να πραγματώσουν
τα διακηρυσσόμενα, χάνουν την ορθόδοξον αυτών ιδιότητα, «τη κοινωνία της
αιρέσεως». Έτσι κάθε είδους ομολογία, άνευ του εν επιγνώσει ζήλου, δεν δύναται
να προχωρήση πέραν του χάρτου και της μελάνης, ή πέραν της ασκόπου
διαμαρτυρίας, αλλά θα καθιστά τον ούτω «ομολογούντα» πάντοτε μεν λέγοντα «Κύριε,
Κύριε,…» αλλ΄ουδέποτε ποιούντα το θέλημα Αυτού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου