«Είναι αδύνατον να αποκτήση κανείς την καθολικήν μόρφωσιν
του πνεύματος, ει μη μόνον δια της ενσωματώσεως και ζωής εν τη Εκκλησία. Όλον
το νόημα της επί του χρόνου κυριαρχίας της Ορθοδοξίας έγκειται ακριβώς εις την
αριθμητικήν ταυτότητα της Εκκλησίας, της μίας και μοναδικής εν τη οικουμενική,
καθολική και ολοχρονίω υπάρξει της, μέσα εις την αδιάκοπον συνέχειαν της
ιεραρχικής διαδοχής, της ιερουργίας των Μυστηρίων, της κοινωνίας της πίστεως
και του ενεργούντος Ενός Πνεύματος και της μίας χάριτος εις όλα ταύτα. Αυτό
λοιπόν είναι η ενότης του Σώματος του Χριστού, η ενότης του Οίκου του Θεού, εις
τον οποίον όχι μόνον πάλαι ποτέ έζησαν, αλλά και νυν ζουν και κατοικούν πάντες
οι εν πίστει και ευσεβεία κεκοιμημένοι, ως και οι άγιοι Ασκηταί και οι άγιοι
Πατέρες. Και τώρα κάθε ιερεύς, όταν τελή την Θείαν Λειτουργίαν, όχι μόνον
επαναλαμβάνει τα λόγια εκείνα, τα οποία κάποτε ανέφερε προ του θυσιαστηρίου ο
άγιος Βασίλειος ο Μέγας ή ο ιερός Χρυσόστομος, αλλά εις μίαν πραγματικήν, αν
και ακατάληπτον, κοινωνίαν, συλλειτουργεί κυριολεκτικώς με αυτούς τω Θεώ. Εις
κάθε ακολουθίαν είναι αοράτως παρούσα όλη η Εκκλησία, ως η αληθινή «μία
ποίμνη», αναφέρουσα από κοινού και ομοθυμαδόν τας ευχάς και ευχαριστίας τω
Κυρίω Ιησού Χριστώ και τω Πατρί Αυτού. Και τούτο δεν είναι ένας ψυχολογικός,
υποκειμενικός σύνδεσμος με το παρελθόν, αλλ΄ η οντολογική ενότης της ζωής. Εις
την Εκκλησίαν σταματά ο χρόνος, διότι εδώ δεν υπάρχει θάνατος, και η διακοπή
του επιγείου βίου δεν διακόπτει την ζώσαν σχέσιν των γενεών(G. Florovsky).
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου