Είναι καταφανές ότι αυτόν τον πόθον δια το άπειρον δεν
είναι δυνατόν να τον έχη επιβάλει εις τον άνθρωπον η υλική φύσις, διότι η ιδία
είναι πεπερασμένη και περιωρισμένη και δεν έχει εν εαυτή αυτόν τον πόθον. Εξ
ίσου πρόδηλον είναι ότι ούτε το ανθρώπινον σώμα έχει επιβάλει εις τον άνθρωπον
αυτόν τον πόθον, διότι και τούτο είναι πεπερασμένον. Ως μοναδική λογική λύσις
παραμένει η εξής θέσις: ο πόθος του ανθρώπου δια το άπειρον, δια την
αθανασίαν,ευρίσκεται εις αυτήν ταύτην την ουσίαν του ανθρωπίνου πνεύματος. Κτισθείς
κατ΄ εικόνα Θεού ο άνθρωπος, ευρίσκεται ολόκληρος μέσα εις αυτόν τον πόθον.
Διότι το κατ΄ εικόνα (το θεοειδές) του ανθρώπου, είναι ακριβώς εκείνο, το
οποίον ποθεί τας απείρους αληθείας του Θεού εις όλους τους κόσμους. Ενυπάρχον
εις το πνεύμα του ανθρώπου το θεοειδές (το κατ΄ εικόνα), ωθεί τον άνθρωπον να
τείνη προς όλας τας απεραντοσύνας του Θεού και να τας ποθή.
Είναι
φυσικόν δια την κατ΄ εικόνα, την θεοειδή ψυχήν, να ποθή τον Θεόν ως το
πρωτότυπόν της. Τούτο δεν είναι συμπέρασμα a priori, αλλά μια διαπίστωσις κατά
πάντα a posteriori, διότι όλη η πείρα του ανθρωπίνου γένους μαρτυρεί περί αυτής
της ισχυράς και μυστικής νοσταλγίας του ανθρωπίνου πνεύματος δια το άπειρον,
δια την αθανασίαν, δια την αιωνίαν ζωήν, είτε εις αυτόν είτε εις τον άλλον
κόσμον. Εάν στηριχθώμεν εις την κοινήν πείραν του ανθρωπίνου γένους και
συνοψίσωμεν τον άνθρωπον εις τα βασικά συστατικά του, θα εύρωμεν οπωσδήποτε
αυτόν τον πόθον δια την αθανασίαν ως το βασικώτερον στοιχείον επί του οποίου
θεμελιούται και εις το οποίον οντολογικώς έγκειται ο άνθρωπος.
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου