Αναμφιβόλως, το πρόβλημα του καλού και του κακού είναι
ένα από τα πλέον δύσκολα και πλέον βασανιστικά προβλήματα δια την ανθρωπίνην
συνείδησιν. Αλλά και αυτό το πρόβλημα ελύθη τελικώς και αποτελεσματικώς μόνον
εν τω Προσώπω του Θεανθρώπου Χριστού. Και ελύθη ουχί δια λόγων, ουχί θεωρητικώς
ή διαλεκτικώς, αλλ΄ ουσιαστικώς, πραγματικώς, θεανθρωπίνως. Διότι ο Θεάνθρωπος
Ιησούς εις όλην την ζωήν Του εφανερώθη ως η ενσάρκωσις, ως η ενανθρώπησις του
απείρου, του υπερτελείου και απολύτου Αγαθού. Ούτε ο πλέον διορατικός οφθαλμός
θα ηδύνατο να εύρη το ελάχιστον κακόν εν Αυτώ, διότι Αυτός «αμαρτίαν ουκ
εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (Α΄ Πέτρ. 2, 22).
Η
ανθρωπίνη γνώσις έχουσα ενώπιόν της, εν τω Προσώπω του Θεανθρώπου Χριστού, το
απόλυτον θείον Αγαθόν εις τα όρια της ανθρωπίνης υπάρξεως γνωρίζει δια πρώτην
φοράν δι΄ Αυτού, όπως και η ανθρωπίνη καρδία αισθάνεται πάλιν δι΄ Αυτού και
κατά τρόπον συγκεκριμένον, τι είναι το αγαθόν και τι το κακόν. Το αγαθόν, το
αιώνιον αγαθόν, είναι παν ό,τι ο Χριστός είναι εις την θεανθρωπίνην
πραγματικότητά Του, παν δηλ. το θεανθρώπινον. Ως Μόνος αναμάρτητος και
παντοδύναμος, ο Κύριος Ιησούς Χριστός έδωσε τας θείας ενεργείας της χάριτος εις
την ανθρωπίνην φύσιν δια να δυνηθή αύτη να αυξάνη μέχρι τελειότητος εις το
θείον αγαθόν και να νικήση τελείως την αμαρτίαν και το κακόν. Δια τούτο ο
Θεάνθρωπος Ιησούς είναι η μεγίστη αξία εις όλους τους κόσμους, εις τους οποίους
κινείται ανθρωπίνη σκέψις και αίσθησις.
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου