ι΄. Τό ἐπιχείρημα
ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός δέν ἔχει καταδικασθῆ ὑπό Συνόδου ὡς αἵρεσις, καί ὡς ἐκ
τούτου δέν ἀποτελεῖ καταδικασμένη αἵρεσι.
Εδῶ ἴσως θά ἔπρεπε νά προσθέσωμε ὅτι ὄχι μόνο δένἔχει
καταδικασθῆ ὡς αἵρεσις, ἀλλά καί ὅτι ἔχει ἐπαινεθῆ δημοσίως εὐκαίρως ἀκαίρως, συνοδικῶς
καί κατ’ ἰδίαν ἀπό τούς Ἐπισκόπους, ὡς γνήσιο πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς Ὀρθοδοξία
ἀπεγκλωβισμένη ἀπό τό περιθώριο καί τήν ἀπομόνωσι, ἀπό τήν αὐτάρκεια καί τόν ναρκισσισμό,
ὡς Ὀρθοδοξία κηρύττουσα τήν ἀγάπη καί τήν καταλλαγή. Ἐδῶ συμβαίνει ἀκριβῶς ὅ,τι
συνέβη καί σέ ἄλλες αἱρέσεις, ὅπως τόν Μονοφυσιτισμό καί τήν Εἰκονομαχία, οἱ ὁποῖες
κατ’ ἀρχάς ὄχι μόνο δέν καταδικάσθηκαν ἀπό ὀρθόδοξο Σύνοδο, ἀλλά ἀπεναντίας ἐπικυρώθηκαν
ἀπό αἱρετική. Πρός αὐτά ἔχομε νά ἀναφέρωμε τά ἑξῆς:
1. Τό ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός
δέν ἔχει καταδικασθῆ ὡς αἵρεσις ἀναφέρεται ἀπό τούς ἀντιοικουμενιστές ὡς δικαιολογία
διά τήν ἀποφυγή τῆς ἀποτειχίσεως καί τῶν συνεπειῶν της, διότι οἱ οἰκουμενιστές ἀναφέραμε
τόν θεωροῦν πρόοδο καί ἀπεγκλωβισμό ἀπό τίς ἀγκυλώσεις τοῦ παρελθόντος. Πλήν ὅμως,
ἐπειδή καταργεῖ εὐθέως πλῆθος εὐαγγελικῶν ἐντολῶν καί ἱερῶν Κανόνων (ὅ,τι δηλαδή
ἀναφέρεται στη σχέσι μέ τούς αἱρετικούς καί τήν συνοδοιπορία σέ ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο
μέ ὅλους), καί ἐπί πλέον εἰσάγει νέες διδασκαλίες καί ἑρμηνεῖες, δέν χρειάζεται
σύμφωνα μέ την διδασκαλία τῶν ἁγίων κάποια καταδίκη διά νά ἀποτειχισθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι,
οὔτε κάποιον καινούργιο ἀναθεματισμό διά τούς νέους αὐτούς καινοτόμους καί εὐαγγελιστάς.
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου