a) Παράδεισος και Κόλασις
Έκαστος θα ίδη την εν
Χριστώ δόξαν του Θεού και θα φθάση εις τον βαθμόν εκείνον της τελειώσεως τον
οποίον έχει επιλέξει και δια τον οποίον έχει εργασθή. Ακολουθώντες τον Απ.
Παύλον, τον Ευαγγελιστήν Ιωάννην και την ιδικήν των πείραν οι Πατέρες
υποστηρίζουν, ότι θα σωθούν εκείνοι που βλέπουν τον αναστάντα Χριστόν εν δόξη
εις αυτήν την ζωήν, είτε "δι' εσόπτρου εν αινίγματι" μέσω των
αδιαλείπτων εν τη καρδία προσευχών και ψαλμών, είτε "πρόσωπον προς
πρόσωπον" μέσω του δοξασμού. Εκείνοι που δεν Τον βλέπουν ούτως εις την
ζωήν ταύτην, θα ιδούν την δόξαν Του ως αιώνιον και καταναλίσκον πύρ και σκότος
εξώτερον εις την άλλην ζωήν. Η άκτιστος δόξα, την οποίαν έχει ο Χριστός κατά
φύσιν από τον Πατέρα, είναι παράδεισος δι' εκείνους, των οποίων η εγωκεντρική
και ιδιοτελής αγάπη έχει θεραπευθή και μεταμορφωθή εις ανιδιοτελή αγάπην. Όμως
η ιδία δόξα είναι το άκτιστον πύρ το αιώνιον και η κόλασις δι' εκείνους που
επέλεξαν να μείνουν αθεράπευτοι μέσα εις την ιδιοτέλειάν των.Δεν είναι εν προκειμένω
σαφείς μόνον η Γραφή και οι Πατέρες, αλλά και αι Ορθόδοξοι εικόνες της Κρίσεως.
Το ίδιον το εκπηγάζον εκ του Χριστού χρυσόν φώς της δόξης, μέσα εις το οποίον
περικλείονται οι φίλοι Του, γίνεται κόκκινον καθώς κυλά προς τα κάτω, δια ν'
αγκαλιάση, αυτή η ιδία θεία αγάπη, τους "κατηραμένους," που την
βλέπουν ως δύναμιν κολαστικήν. Αυτή είναι η δόξα και η αγάπη του Χριστού, που
καθαρίζει τα αμαρτήματα όλων, αλλά δοξάζει τους μεν και κολάζει τους δέ. Όλοι θα
οδηγηθούν υπό του Αγίου Πνεύματος "εις πάσαν την αλήθειαν," δηλαδή θα
ίδουν τον Χριστόν μετά των φίλων Του εν δόξη, αλλά όλοι δεν θα δοξασθούν.
"Ούς εδικαίωσεν, τούτους και εδόξασεν," κατά τον Απ. Παύλον. Η
παραβολή περί του πτωχού Λαζάρου είς τους κόλπους του Αβραάμ και του πλουσίου
εις τον τόπον των βασάνων είναι σαφής. Ο πλούσιος βλέπει, αλλά δεν μετέχει
(Λουκ. 16:19-31).Η Εκκλησία δεν στέλνει
κανένα εις τον παράδεισον ή εις την κόλασιν, αλλά προετοιμάζει τους πιστούς δια
την θέαν του Χριστού εν δόξη την οποίαν θα έχουν όλοι οι άνθρωποι. Ο Θεός αγαπά
τον κολασμένον τόσον, όσον και τους αγίους. Θέλει την θεραπείαν όλων, αλλά όλοι
δεν δέχονται την θεραπείαν, που Αυτός προσφέρει. Αυτό σημαίνει, ότι η άφεσις
αμαρτιών δεν είναι αρκετή προετοιμασία δια να ίδη κανείς τον Χριστόν εν δόξη
και να δοξασθή.Είναι φανερόν ότι η
Φραγκο-Λατινική Παράδοσις κατά την οποίαν οι σεσωζμένοι είναι εκείνοι εις τους
οποίους ο Χριστός δήθεν κατήλαξε τον Πατέρα του δεν έχει θέσιν εις την
Ορθόδοξον Παράδοσιν. Ερμηνεύων το 2 Κορ. 5:19, π.χ., ο Άγιος Ιωάννης
Χρυσόστομος λέγει, "Καταλλάγητε τω θεώ. Και ουκ είπε, καταλάξατε εαυτοίς
τον Θεόν, ου γαρ εκείνός εστιν ο εχθραίνων, αλλ' ημείς, Θεός γαρ ουδέποτε
εχθραίνει."Εντός των ως άνω πλαισίων
κατενόησε το Ρωμαϊκόν Κράτος την εν τω κόσμω τούτω θεραπευτικήν και τελειωτικήν
αποστολήν της Εκκλησίας δια το γενικόν όφελος της κοινωνίας. Άλλως δεν
διαφέρουν κατ' ουσίαν μεταξύ των αι θρησκείαι, που υπόσχονται την μετά θάνατον
ικανοποίησιν, αντί της εν τω κόσμω τουτω θεραπείας της νόσου της επιθυμίας δι'
ευδαιμονίαν.Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου