ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Χρήστου Γεωργίου Αργυρακοπούλου                                                                                           (εκπαιδευτικού, 1964)

«Η γαρ κατά Θεόν λύπη μετάνοιαν εις σωτηρίαν αμεταμέλητον κατεργάζεται, η δε του κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται» (Αποστόλου Παύλου Β΄ Κορ. ζ:10).

Γενική είναι η ομολογία και καθολικό το συμπέρασμα, ότι η ανθρωπίνη κοινωνία δεν συμπεριφέρεται κατά τρόπον πολιτισμένον και ομαλόν. Η εικόνα, την οποίαν παρουσιάζει ο σύγχρονος άνθρωπος, τόσον ως άτομον, όσον και ως σύνολον, μαρτυρεί, ότι σοβαρά κρίσις υπάρχει εις τον κοινωνικόν μηχανισμόν. Το κοινωνικόν σκάφος κλυδωνίζεται και δεινώς βασανίζεται. Έξωθεν μεν βάλλεται υπό των αφρισμένων συγχρόνων ρευμάτων έσωθεν δε τείνει να παραλύση εκ της απειθαρχίας και ακαταστασίας, την οποίαν παρουσιάζει το εγκαταλείψαν τας θέσεις του λογικόν πλήρωμα. Οι άνθρωποι προχωρούν με κατεστραμμένην την πυξίδα του ηθικού βίου. Αρέσκονται εις τας ευκόλους λύσεις της ζωής και ζουν χωρίς το αίσθημα της ευθύνης. Η οικογένεια διέρχεται ηθικήν κρίσιν, οι δεσμοί της συντρίβονται και διαλύονται, ενώ τα μέλη της επιπλέουν, ως άλλα ναυάγια, επί του θολού κοινωνικού πελάγους. Η νεολαία αφήρεσε τον ζυγόν της πειθαρχίας και της ηθικής και καλπάζει αφηνιασμένη και ασύδοτη προς τον ευρύ και εύκολον κατήφορο. 

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η κοινωνική αδικία κυριαρχεί εις όλας τας εκδηλώσεις της καθημερινής δοσοληψίας και απειλεί να νομιμοποιηθή εις την καθημερινήν ζωήν. Αι ηθικαί αξίαι ποδοπατούνται και κακοποιούνται, παντού πρυτανεύει το δίκαιον του ισχυροτέρου και η εξυπηρέτησις του κακώς εννοουμένου ατομικού συμφέροντος. Προϊστάμενοι και υφιστάμενοι, εργοδόται και εργάται, ευρίσκονται εις ακήρυκτον, αλλά πραγματικόν, πόλεμον μεταξύ των, όστις είναι προϊόν των αρπακτικών διαθέσεων του συγχρόνου ανθρώπου και της επικρατούσης εντός των διαφόρων κοινωνικών τάξεων απληστίας. Μία αγενής άμιλλα διεξάγεται μεταξύ των θεατών επί των κερκίδων του κοινωνικού θεάτρου αποτέλεσμα της οποίας είναι η φυγάδευσις της γαλήνης εκ της καρδίας των ανθρώπων και η προσθήκη της ανησυχίας δια το παρόν και της αβεβαιότητος δια το μέλλον. Η σφραγίς της μελαγχολίας και της απογνώσεως ευρίσκεται εις την μορφήν των συγχρόνων ανθρώπων συνοδευομένη πολλάκις υπό κρυφών και φανερών αναστεναγμών. Επειδή δε η ασύμφορος και παθολογική αυτή κατάστασις τείνει να λάβη μόνιμον χαρακτήρα δια τούτο είναι ανάγκη να ληφθούν μέτρα θεραπείας, διότι, εάν συνεχισθή θα επισωρεύση μεγαλυτέραν  και απρόβλεπτον συμφοράν επί της κεφαλής των ανθρώπων.

Μερικοί προτείνουν λύσεις, αι οποίαι συμφωνούν με την εξυπηρέτησιν των προσωπικών των συμφερόντων, ενώ άλλοι αναζητούν την θεραπείαν εις την αλλαγήν των πολιτικών συστημάτων. Η τοιαύτη λύσις όμως είναι καρπός ψευδαισθήσεως ή προκαταλήψεως και αποτελεί πρόχειρον θεραπείαν, η οποία ενίοτε οδηγεί εις υποτροπήν και χειροτέρευσιν της καταστάσεως. Η ριζική θεραπεία ευρίσκεται εις την αλλαγήν του εσωτερικού κόσμου εκάστου ανθρώπου και απαιτεί  ε π ι σ τ ρ ο φ ή ν  και επανασύνδεσιν προς τας ηθικάς αξίας συμφώνως προς τας υποδείξεις του θεμελιωτού της χριστιανικής ιδεολογίας. Εκείνος ως γνώστης της πραγματικότητος και ως ιατρός ψυχών και σωμάτων υπέδειξεν απομάκρυνσιν από παντός είδους αμαρτίας και επιστροφήν εις την οδόν του εναρέτου βίου, σεβασμόν προς τον Θεόν και αγάπην προς τους συνανθρώπους. Το ανθρωποσωτήριον σάλπισμά του, το αποστελλόμενον προς πάντας τους ανθρώπους, περικλείεται εις τας γνωστάς λέξεις «μετανοείτε, ήγγικεν γαρ η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. γ:2). Αλλά και ο γυιός της ερήμου, Ιωάννης ο Πρόδρομος, εις μετάνοιαν εκάλεσε τους ανθρώπους λέγων: μετανοήσατε και επιστρέψατε και ποιήσατε καρπούς αξίους της μετανοίας, εις το εξαλειφθήναι υμών τας αμαρτίας. Και προς το μήνυμα αυτό της μετανοίας οφείλουν να στρέψουν όλοι οι άνθρωποι την προσοχήν των, διότι όλοι έχουν ανάγκην μετανοίας. Είναι απαραίτητον καθήκον σήμερον η μετάνοια, διότι ουδέποτε άλλοτε η ανθρωπότης παρουσίαζε την σημερινήν επικίνδυνον ακαταστασίαν. Ο κοινωνικός συρμός εξετροχιάσθη και πρέπει ανυπερθέτως να επανεύρη την κανονικήν του γραμμήν. Η λογική κυψέλη ανετράπη και οι ένοικοί της από μέλισσες έγιναν σφήκες και αλληλοτρώγονται μετά σφοδρού μίσους και θανασίμου κακίας. Εξ όσων η ιστορία μας πληροφορεί εις ουδεμίαν άλλην εποχήν εχύθη τόσον πολύ αίμα, όσον εχύθη εις την εποχήν μας. Ο παραλογισμός, ο οποίος διακρίνει τον αιώνα μας ουδέποτε άλλοτε παρετηρήθη. Ο οίστρος της ανηθικότητος, ο οποίος κατέχει τους ανθρώπους και το ηθικό ξεχαρβάλωμα, το οποίον παρουσιάζει η σύγχρονος κοινωνία είναι αμφίβολον, εάν είχεν εμφανισθή άλλοτε επί της γηίνης επιφανείας. Η ηθική πώρωσις είναι τόσον προκεχωρημένη εις τα άτομα, ώστε πολλοί άνθρωποι της εποχής μας διαφέρουν από τα ζώα μόνον κατά το σχήμα και την μορφήν. Το μίσος, η κακία, η σκληρότης, η πονηρία, η υποκρισία, η πλεονεξία και η ψευδορκία αποτελούν τα κύρια γνωρίσματα των περισσοτέρων ανθρώπων της εποχής μας. Οι πόλεμοι μεταξύ των αλλοφύλων λαών, οι εμφύλιοι σπαραγμοί μεταξύ των ομοφύλων τοιούτων, αι διαμάχαι εντός των οικογενειών και αι φιλονεικίαι μεταξύ των αδελφών και συγγενών υπερέβησαν, εις το είδος των, κάθε άλλην εποχήν. Η αδιαφορία προς τα παραγγέλματα του ηθικού νόμου και η συστηματική καταπάτησις των ηθικών κανόνων μας ωδήγησαν εις το θλιβερό κατάντημα, το οποίον απλώνεται τριγύρω μας σήμερον. Τούτο δε ήτο φυσικόν, διότι, εάν οι παραβάται του ανθρωπίνου δικαίου υφίστανται κυρώσεις, εκ μέρους της ανθρωπίνης δικαιοσύνης, πολύ περισσότερον υφίστανται κυρώσεις οι παραβάται του ηθικού δικαίου, του γεγραμμένου εις την διάνοιαν και την καρδίαν των ανθρώπων, έναντι του οποίου ισχύει ο άκαμπτος κανών:  πάσα παράβασις και παρακοή λαμβάνει δικαίαν ανταπόδοσιν.

Η στοιχειώδης λογική πληροφορεί, ότι η σημερινή όψις της κοινωνίας δεν είναι η πρέπουσα. Όλοι διαπιστώνουμε, ότι το συνεχώς αυξανόμενον, μεταξύ Θεού και ανθρώπων, χάσμα πρέπει να γεφυρωθή. Αλλά δια να κατορθωθή τούτο προαπαιτείται η εκ ,έρους ενός εκάστου ανθρώπου μ ε τ ά ν ο ι α  και η προσέγγισις του κοινωνικού συνόλου εις τον Χριστόν. Το σωτήριον άγγελμα της μετανοίας εθεώρησαν καθήκον των να εκπέμψουν και οι Απόστολοι, οι οποίοι συνιστούν προς όλους τους επί της γης ανθρώπους να μετανοήσουν, διότι ο Θεός «έστησεν ημέραν εν η μέλλει κρίνειν την οικουμένην εν δικαιοσύνη» (Πράξ. ιζ  30-31). Τόσον αναγκαία και απαραίτητος είναι η εκ μέρους της συγχρόνου κοινωνίας μετάνοια, ώστε και αυτοί οι εις τον Άδην ευρισκόμενοι κολασμένοι κραυγάζουν και συνιστούν μετάνοιαν (Λουκά ιστ΄ 27-28). Πάντες λοιπόν εις μετάνοιαν μας προσκαλούν και μας προτρέπουν. Αλλά τι άρά γε είναι μετάνοια; Μετάνοια είναι μυστηριώδης έννοια με ασύλληπτη δύναμι, δύναμι την οποίαν δεν ευρέθησαν μέτρα και σταθμά, ίνα σταθμίσουν. Σωφρονισμός της προ ολίγου αφηνιασμένης και υπό των δαιμόνων ελαυνομένης ψυχής. Αφύπνισις, συναγερμός και επανάστασις των ανθρωπίνων συναισθημάτων και διανοημάτων κατά του παραστρατημένου εαυτού μας και νοσταλγική, εκ μέρους μας, αναζήτησις εκείνου, το οποίον από αμέλεια και ολιγωρία εχάσαμε. Συγκλονιστικός βρυχηθμός από τα βάθη της ανθρωπίνης ψυχής και μεγαλοπρεπής λάμψις και ακτινοβολία των δυνάμεων αυτής. Άρνησις του σκλάβου να υπακούση εις την παράλογον αξίωσιν του εκβιαστού αφέντη του. Συναρπαστική και άσπονδη μονομαχία μεταξύ της ανθρωπίνης ψυχής και των δυνάμεων του κακού και συντριπτική νίκη του ανθρώπου εναντίον του πονηρού, νίκη, η οποία προξενεί χαράν μεγάλην εις τους θεατάς τους παρακολουθούντας την μάχην εκ των θεωρείων του ουρανού (Λουκά ιε: 10).

Α π ο ν ο μ ή  χ ά ρ ι τ ο ς   ε ι ς   τ ο ν   μ ε λ λ ο θ ά ν α τ ο ν.

Αποσκίρτησις εκ της αγέλης των ανδραπόδων, των ευρισκομένων εις την διάθεσιν του δουλεμπόρου, και μετάβασις εις την ελευθέραν παράταξιν του Χριστού. Φυγάδευμα εκ της εξουσίας του διαβόλου και επιστροφή εις την σκέπην και προστασίαν του Θεού.

Μ υ σ τ ή ρ ι ο ν   π ρ α γ μ α τ ι κ ό ν   η   μ ε τ ά ν ο ι α .

Μεγαλειώδης στιγμή της ανθρωπίνης ζωής κατά την οποίαν οιανδήποτε στάσιν και αν τηρεί το σώμα η ψυχή ευρίσκεται γονατισμένη, και από την θέσιν της αυτήν απολογείται και εξομολογείται, με γλώσσα μυστική, προς τον Δημιουργόν της εκλιπαρούσα συγγνώμην και έλεος παρ΄ αυτού. Ο μετανοών κατέχεται από εσωτερική λύπη και συναισθηματική συντριβή, όχι λύπην κατά κόσμον ούτε συντριβήν που εξαντλεί, αλλά «λύπην κατά Θεόν» και συντριβήν, η οποία μυστηριωδώς αναγεννά και ικανοποιεί. Ο άνθρωπος αποκτά συναίσθησιν της αθλιότητός του, βλέπει τα χάλια του και συγκρίνων την παρούσαν προς την προτέραν του κατάστασιν λαμβάνει αμέσως την σταθεράν απόφασιν ν΄ αλλάξη πλέον τρόπον ζωής. Δια της μετανοίας ο άνθρωπος ειρηνεύει με την συνείδησίν του, αποκαθιστά φιλικάς σχέσεις προς τους συνανθρώπους του και προς τον Θεόν και δια της μετανοίας ανοίγει την θύραν του ουρανού, ίνα συμμετάσχη της αιωνίου ευτυχίας και μακαριότητος. Μέγας σταθμός εις την τροχιάν της ανθρωπίνης ζωής η μετάνοια. Σταθμός, εις τον οποίον γίνεται στροφή του νου και της καρδιάς, στροφή ολοκλήρου της ανθρωπίνης υπάρξεως εκ του ψεύδους εις την αλήθειαν, εκ της αδικίας εις την δικαιοσύνην, εκ της απιστίας προς την πίστιν, εκ της ανηθικότητος εις την ηθικήν, εκ του φθόνου και του μίσους προς την στοργήν και την αγάπην. Στροφή από τα έργα που ενοχοποιούν και εξευτελίζουν την ανθρωπίνην αξιοπρέπειαν εις τα έργα που εξυψώνουν και μας δοξάζουν.  Με αυτόν τον σκοπόν απέστειλεν ο Θεός τους Προφήτας και τους Αποστόλους εις τον κόσμον «ανοίξαι οφθαλμούς αυτών, του επιστρέψαι από σκότους εις φως και της αξουσίας του σατανά επί τον Θεόν, του λαβείν αυτούς άφεσιν αμαρτιών και κλήρον εν τοις ηγιασμένοις» (Πράξ. κστ: 18). Την ιδίαν αποστολήν είχε και ο Σωτήρ ερχόμενος, υπό μορφήν ανθρώπου, εις την γην. Ήλθε: καλέσαι αμαρτωλούς εις μετάνοιαν, ζητήσαι και σώσαι το απολωλός. Το άγγελμά Του είναι:  δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς.                                                                                                                         Το αδιάσειστον, απροσπέραστον και ανυπέρβλητον τείχος, το οποίον υψώθη, δια της ανθρωπίνης αποστασίας, μεταξύ Θεού και ανθρώπων ήλθεν ο Κύριος να κατακρημνίση. Δια την επιτυχίαν όμως του έργου Του εζήτησεν, ως απαραίτητον όρον, την εκ μέρους των ανθρώπων ειλικρινή μετάνοιαν. Ήλθεν ο Υιός του Θεού, ίνα ελευθερώση τον αυτομολήσαντα, προς τους εχθρούς του, άνθρωπον από τα δεσμά της αμαρτίας, ήλθε να σώση τον χαροπαλαίοντα ναυαγόν εκ του κατακλυσμού της αμαρτίας και του υποδεικνύει ως ασφαλή πυξίδα και μέσον σωτηρίας την μετάνοιαν. Χάριν της σωτηρίας των ανθρώπων ήλθεν ο Μέγας, ο μοναδικός Διδάσκαλος κηρύττων το Ευαγγέλιον της σωτηρίας με σκοπόν να σαγηνεύση την ανήμερη και εις αγρίαν κατάστασιν ευρισκομένην ανθρωπότητα. Επιθυμεί να φωτίση την εσκοτισμένην ψυχήν των ανθρώπων προσφέρων εις αυτούς την μόνην αλήθειαν του Ευαγγελίου. Προσπαθεί με το παράδειγμά του να συγκινήση την σκληράν και δυσκίνητον, προς το αγαθόν, καρδίαν της ανθρωπότητος. Ωθούμενος από συναισθήματα πραγματικής αγάπης πλησιάζει τους ανθρώπους, συναναστρέφεται τους αμαρτωλούς, συζητεί και συντρώγει μαζί τους και εκδηλώνει μια στοργή άγνωστη, μέχρι σήμερα, απέναντί τους. Ο Κύριος δεν παραμένει απλώς θεατής του ανθρωπίνου πόνου, αλλά συμμερίζεται την δύσκολον θέσιν των ανθρώπων, συμπαθεί αυτούς και συμπάσχει μαζί τους, γίνεται χειραγωγός και ποδηγέτης των, περνά εις την τραγικήν θέσιν του αμαρτωλού, αίρει αυτόν, επί χειρών και επί των ώμων, από τα βάραθρα της πτώσεώς του, περιποιείται τας πληγάς που του επροξένησεν η αμαρτία, πλένει τα λερωμένα πόδια του, τον αποκαλεί φίλον και αδελφόν του, προσεύχεται, εργάζεται ακούραστα και πάσχει δια τον άνθρωπον, τον ευεργετεί ποικιλοτρόπως και τον παρακινεί να ποθήση την σωτηρίαν του. Δεν περιορίζεται όμως μέχρις εδώ η αγάπη του δια τον άνθρωπον! Τον αντικαθιστά λαμβάνων την βεβαρυμένην θέσιν του! Μένει εγγυητής και αναλαμβάνει να εξοφλήση τα χρέη του, τα οποία δεν εκπροσωπούνται εις χρυσά και αργυρά νομίσματα. Ο άνθρωπος, δια της παρακοής του, έχει δημιουργήσει εις το παθητικόν του τεράστια χρέη, τα οποία  π ρ έ π ε ι,  αλλά αδυνατεί να πληρώση. Η ανταρσία του έπρεπε να τιμωρηθή με θάνατον, αλλά τώρα—περίεργον  και όμως αληθές—του δίδεται μια μοναδική ευκαιρία. Άλλος θα πληρώση τον λογαριασμό!! Αυτός εσπατάλησε και εχρεώθη και άλλος θα εξοφλήση! Και το αντίτιμον του λογαριασμού, θ ά ν α τ ο ς!  Και όμως ο Σωτήρ βαδίζει με βήμα και βλέμμα σταθερό προς τον Γολγοθά. Ανέρχεται ιδρωμένος επ΄ αυτού και αποφασισμένος να πίη το ποτήριον χάριν του ανθρώπου. Επιτρέπει να τον σταυρώσουν, χύνει το τίμιον αίμα του. Θυσιάζεται Εκείνος δια να ζήσωμεν ημείς! Ω ανεξερεύνητον βάθος της αγάπης του Θεού! Ο Άγιος και αναμάρτητος γίνεται χάριν ημών ανάθεμα και κατάρα. Αναλαμβάνει, ως εγγυητής, τας αμαρτίας μας ίνα ημείς δικαιωθώμεν ενώπιον του Θεού.                                      Βαρυτάτη, αληθώς, η τιμωρία δια τον Κύριον! Όμως και η αγάπη του δια τον άνθρωπον υπήρξεν ωκεανός ολόκληρος. Αλλ΄ αυτήν την τιμωρίαν του επέβαλεν η αμαρτία δια το τολμηρόν εγχείρημά του. Τούτο απαιτούσε η θεία δικαιοσύνη και η σωτηρία του ανθρώπου. Η οδυνηρά θυσία του όμως έφερε τους αναμενομένους καρπούς. Δι΄ αυτής ο Σωτήρ ικανοποίησε, δια λογαριασμόν του ανθρώπου, την υπό του ανθρώπου προσβληθείσαν θείαν δικαιοσύνην. Εξωστράκισε την δύναμιν της αμαρτίας και συνεφιλίωσε Θεόν και άνθρωπον αποκαταστήσας την παλαιάν μεταξύ των σχέσιν Πατρός προς Υιόν. Επ΄ αυτής λοιπόν της θυσίας στηρίζεται η δύναμις της σωτηρίας των μετανοούντων. Αύτη αποτελεί την ανεξάντλητον πηγήν εκ της οποίας αντλεί την δύναμιν της αφέσεως των αμαρτιών η μετάνοια. Ήλθεν ο Υιός του Θεού: δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον, προς εξαγοράν των μετανοούντων εκ των δεσμών της αμαρτίας. Ήλθε δια να δώση το τίμιον αίμα του, το μόνον ικανόν δια να μας καθαρίση από τα στίγματα της αμαρτίας. Εάν άλλοτε επιστεύετο, ότι αι αιματηραί θυσίαι των ζώων εκαθάριζον τους αμαρτωλούς εκ του ρύπου της αμαρτίας, πολύ περισσότερον σήμερον πιστεύομεν—και αυτό είναι πραγματικότης—ότι το αίμα του Ιησού, ως αίμα: αμνού ασπίλου και αμώμου, καθαρίζει πάσαν ενοχήν των ειλικρινώς μετανοούντων.                                                       Και Εκείνος μεν προσέφερεν ό,τι απαιτείτο δια την εξυπηρέτησιν του συμφέροντος του ανθρωπίνου γένους, ημείς όμως τι επράξαμε δια την σωτηρία μας και τι είδους ευγνωμοσύνην ησθάνθημεν προς τον  μ ο ν α δ ι κ ό ν  Ευεργέτην μας;  Ύστερα από τας τόσον πλουσίας ευεργεσίας που σου προσεφέρθησαν αμαρτωλέ άνθρωπε επιτρέπεται να παραμένης αδιάφορος, αναίσθητος και ψυχρός; Θα επιτρέψης λοιπόν εις τον εαυτόν σου να φανή αχάριστος και θ΄ αγνοήσης τον μοναδικόν Ευεργέτην σου;  Και όμως, συ ο ίδιος υποκλίνεσαι δουλικώς εις το πέρασμα του συνηγόρου σου, διότι χάρις εις την ευγλωτίαν του απηλλάγης εις κάποιαν δίκην. Υψώνεις πανύψηλες στήλες και ανδριάντες εις εκείνους, οι οποίοι αγωνίσθηκαν να  διαφυλάξουν την σωματικήν σου ελευθερίαν. Δεν ευρίσκεις λόγους, ίνα ευχαριστήσης τον ιατρόν, διότι σ΄ εχειρούργησεν επιτυχώς ή σ΄ εθεράπευσεν από κάποια σοβαρά ασθένεια. Και παραμένεις αχάριστος έναντι Εκείνου, όστις σ΄ απελευθέρωσεν από τον φοβερώτερον εχθρόν σου, την αμαρτία; Αγνοείς Εκείνον που σ΄ εκαθάρισε από τα σωματοφθόρα και ψυχοφθόρα τραύματά σου; Ο Σωτήρ εσταυρώθη δι΄ εσέ, ίνα σ΄ εξαγοράση και κανονικώς ανήκεις εις Αυτόν και συ αυτομολείς προς τους ανθρωποκτόνους εχθρούς σου; Μα εάν θεληματικώς πράττεις αυτό, τότε ασφαλώς θα είσαι άξιος της τύχης σου. Έχεις όμως συναίσθησιν των όσων προς χάριν σου διεδραματίσθησαν;  Γνωρίζεις ποίος είναι ο προς χάριν σου θυσιασθείς; Δεν είναι απλός άνθρωπος, δεν είναι συνήθης τύπος. Εις την διαταγήν του οι άνεμοι πειθαρχούν και η θάλασσα φιμούται. Εις το άκουσμα της φωνής του η γη τρέμει και τα όρη καπνίζονται. Εις το πέρασμά του τα δαιμόνια, οι βασανισταί σου, φρίττουν και τρέμουν. Υπό το νεύμα του υποτάσσονται και κλίνουν γόνυ πάσαι αι ουράνιαι, επίγειοι και καταχθόνιαι δυνάμεις:  φέρων τε τα πάντα τω ρήματι της δυνάμεως αυτού. Είναι η πηγή της ζωής, είναι ο φοβερός Υιός και Λόγος του Θεού, προ του βήματος του οποίου πάντες θα εμφανισθώμεν.                                                                                                                                                    Ξ ύ π ν α  λ ο ι π ό ν  α π ό  τ ο ν  λ ή θ α ρ γ ο.                                                                                       Σύνελθε από την νάρκην της αμαρτίας. Μη γίνεσαι διαφημιστικό υποζύγιο επί της ράχεως του οποίου παρελαύνει η αμαρτία. Πάψε την δουλοπρέπεια και σταμάτα τον φρενήρη κατήφορο που ακολουθείς, διότι η άββυσος ανοίγεται μπροστά σου έτοιμη να σε καταπιή.                                                                          Κ α ι ρ ό ς  ε ί ν α ι  π λ έ ο ν  ν α  μ ε τ α ν ο ή σ η ς.                                                                                                   Καιρός είναι να επιστρέψης να προσεγγίσης το Χριστό. Μη καταχράσαι την μακροθυμίαν του Κυρίου σου. Μη χαρίζης το μέλλον εις Αυτόν και το παρόν εις την αμαρτίαν με την συνεχή αναβλητικότητα της μετανοίας σου. Γιατί λοιπόν αργοπορείς; Γιατί βραδύνεις την σωτηρίαν σου; Τι πράττεις, όταν τα ενδύματά σου φλέγονται; Περιμένεις να γίνης καιομένη λαμπάδα ή με κραυγές καλείς εις βοήθεια και τρέχεις προς το νερό, ίνα σβήσης την φλόγα;  Τι κάμεις, όταν ευρίσκεσαι ναυαγός εις την θάλασσαν; Γίνεσαι θεατής των πνιγομένων τριγύρω σου και περιμένεις απαθής το βούλιαγμά σου εις το βυθό ή αγωνίζεσαι απεγνωσμένα, ίνα αρπάξης την σανίδα της σωτηρίας; Τι πράττεις, όταν είσαι σοβαρά άρρωστος; Κωφεύεις και αδιαφορείς με κίνδυνον να καταστήσης την ασθένειάν σου αθεράπευτη ή τρέχεις γρήγορα προς τον ιατρόν και ζητείς τα κατάλληλα φάρμακα, ίνα θεραπευθής; Αναμφιβόλως πράττεις το δεύτερο. Αλλά μήπως και η εκ της αμαρτίας προερχομένη ασθένεια δεν έχει ανάγκην περισσοτέρας προσοχής και θεραπείας; Διατί όμως εις το σημείον τούτο βραδύνεις και αδρανείς;  Διατί δεν οδηγείς τον εαυτόν σου πλησίον της Εκκλησίας, εις τον πνευματικόν ιατρόν και εις το μυστήριον της θείας Κοινωνίας; Μήπως περιμένεις να μετανοήσης εις τα γεράματά σου; Αλλά με ποίον υπέγραψες συμβόλαιον μακροζωίας; Ποίος σου εγγυήθη ότι θα ζήσης πολλά χρόνια; Αγνοείς λοιπόν ότι εις το ανθρώπινο περιβόλι γίνεται πλούσιος ο καθημερινός θερισμός από το δρεπάνι του κηπουρού; Γνωρίζεις ποία είναι η πραγματικότης και η αλήθεια; Κατά τα δεδομένα της επισήμου στατιστικής εξήντα άνθρωποι αποθνήσκουν εις κάθε λεπτό της ώρας. Εκατόν περίπου χιλιάδες νεκροφόροι εισέρχονται καθ΄ εκάστην ημέραν δια των θυρών των νεκροταφείων δια να αφήσουν εκεί το άψυχον περιεχόμενόν τους. Εκατομμύρια τάφων ανοίγονται κάθε μήνα δια να χρησιμεύσουν ως τελευταία κατοικία εκείνων, οι οποίοι χθες μόλις εζούσαν. Και ποίος είναι ο άνθρωπος, ο οποίος θα ζήση και θα ξεφύγη από τα χέρια του θανάτου; Ουδείς. Βλέπεις συνεπώς ότι το έδαφος επί του οποίου ίστασαι δεν είναι τόσον στερεό, όσον θέλεις να το νομίζεις. Εισέρχεσαι εις την ζωήν συνεζευγμένος με τον θάνατο, το ένα σου πόδι ευρίσκεται εις τον τάφο και συ νανουρίζεσαι με σκέψεις μακροζωίας. Επιμένεις λοιπόν να αυταπατάσαι; Και όμως καυχάσαι ότι σε διακρίνει διαύγεια σκέψεων και σταθερότης πράξεων. Παρά τα καυχήματά σου όμως έχεις αυτήν την στιγμή εις την τσέπη σου το εισιτήριο του ταξειδίου σου δια την άλλην ζωή και αντί να ευρίσκεσαι εις διαρκή συναγερμό έτοιμος εις την πρώτην κλήσιν του ταξιθέτου, συ αδρανείς και βραδύνεις διακυβεύων ούτω τα ύψιστα συμφέροντά σου. Ίσως έχεις υπ΄ όψιν την, κατ΄ εξαίρεσιν, μετάνοιαν του ληστού επάνω εις τον σταυρόν, αλλά μη λησμονής ότι η μετάνοια και η σωτηρία σου είναι υπόθεσις πολύ σοβαρά και απαιτεί μακροχρόνιον προκαλλιέργειαν και αυτό σε υποχρεώνει να ευρίσκεσαι πάντοτε εν επιφυλακή διότι:  η βασιλεία των ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν.                                                                                                     Πρόσεχε όμως μήπως απελπισθής από την σκέψιν ότι έχεις πολλές αμαρτίες και νομίσης πως τάχα δεν συγχωρούνται. Μη τρομάξης και μη πανικοβληθής από αυτόν τον εφιάλτη, διότι:  ουδείς ανθρώπων, ουδ΄ ο τέλειος, από ρύπου καθαρός, αλλά και ουδείς ανθρώπων, ουδ΄ ο χείριστος παντελώς αμέτοχος αρετής (Φωτ. Πατρ. επιστολή 172 α). Όλοι  συνεπώς οι άνθρωποι έχουν αμαρτίες. Συ όμως μη πτοηθής από το μέγεθος των αμαρτιών σου, όσον πολλές και αν είναι, διότι έχεις εις το χέρι νόμισμα απείρου αξίας, το οποίον εξαγοράζει όλας τας αμαρτίας σου. Και δια την συγχώρησιν των ιδικών σου αμαρτιών εθυσιάσθη ο Κύριος. Η δε θυσία του είναι θυσία Θεού, είναι θυσία άπειρος, η οποία εξαγοράζει κάθε δική σου ενοχή. Είναι θάλασσα, εις τα γαλανά νερά της οποίας πλενόμενον το ράκος των αμαρτιών σου αδυνατεί να το μολύνη. Είναι πέλαγος, εις το βάθος του οποίου σβήνουν αι αμαρτίαι σου ωσάν σπίθα φωτιάς, η οποία δεν αφήνει ούτε ίχνος καπνού. Είναι ωκεανός εις το λευκό κύμα του οποίου καθαρίζει το μικρό θολό ρυάκι των ιδικών σου αμαρτιών. Λάβε θάρρος λοιπόν και σταθερή απόφασι. Ενώπιόν  σου διανοίγεται ο δρόμος της ζωής και του θανάτου. Εάν δεν μισείς τον εαυτόν σου προτίμησε την ζωήν, μιμούμενος το παράδειγμα του Πέτρου, όστις δια το παράπτωμά του εθρήνησε πικρώς. Το παράδειγμα του ασώτου, ο οποίος δεν εθεώρησε υποτιμητικόν να αναγνωρίση την πλάνην του και να ζητήση συγγνώμην. Το μόνον που απαιτείται από εσένα είναι να μετανοήσης με ειλικρίνεια. Να αλλάξης τρόπον ζωής και πνευματικόν περιβάλλον, διότι δεν εγεννήθης να ζης εις  το χοιροστάσιον της αμαρτίας περιστοιχιζόμενος υπό της αγέλης των χοίρων. Δεν προωρίσθης να ζης εντός της σκοτεινής και μουχλιασμένης πνευματικής τρώγλης, δούλος των ζητιάνων τουτέστι της αμαρτίας. Συ είσαι πριγκιπόπουλο, είσαι παιδί του Θεού και πρόκειται να κληρονομήσης:  κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, την οποίαν :  οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη. Ίσως σου φανή υπερβολή, αλλά να είσαι βέβαιος ότι το προς χάριν σου παρατεθέν δείπνον είναι έτοιμον εις τα πατρικά σου ανάκτορα οι δε προσκεκλημένοι και οι υπηρέται σου περιμένουν και παρακολουθούν με ανήσυχο βλέμμα τον ιδικόν σου γυρισμό. Φύγε λοιπόν το γρηγορώτερον από τον τύραννο θετό πατέρα σου. Πάρε το δρόμο, χωρίς ποτέ να κοιτάξης προς τα πίσω, και κατευθύνσου εις τον πραγματικό και φυσικόν Πατέρα σου. Ζήτησέ του συγγνώμην, δεν είναι υποτιμητικόν ν΄ αναγνωρίσης και ν΄ αποδοκιμάσης τα σφάλματα του παρελθόντος σου. Η αποδοκιμασία αυτή θα αποδείξη ότι δεν είσαι δειλός, αλλά γενναίος. Πλησίασε λοιπόν τον Δημιουργόν σου έφοβα και ελεύθερα. Γνώρισε τον Θεόν Πατέρα σου από τον οποίον σε απεχώρησεν η αμαρτία. Έχετε πολλά κοινά γνωρίσματα μεταξύ σας και σας συνδέουν πολλές ομοιότητες. Συ είσαι η εικών του και Εκείνος είναι ο Δημιουργός σου. Είσαι η πνοή του και είναι η ζωή σου. Δεν ακούς πως με αγάπη και στοργή σου φωνάζει :  Εμού του πατρός σου άκουε, τέκνον, ίνα σωθής. Δεν καταλαβαίνεις; Σου προτείνει με πατρική στοργή το χέρι. Στηρίξου εις τον ισχυρόν βραχίονά του, βαδίσατε μαζί τον δρόμον της ζωής. Μείνε ισοβίως και αιωνίως πλησίον του. Μη απομακρύνεσαι από το θέλημά του και να είσαι βέβαιος ότι Αυτός που τόσον σε αγαπά όχι μόνον θα σε συγχωρήση, αλλά και θα σου χορηγήση και πάλιν την πρώτην τιμητικήν θέσιν εις τους πατρικούς του κόλπους. Θα εγγράψη το όνομά σου εις το μητρώον της αιωνίου ζωής και θα σε καταστήση μέτοχον της Βασιλείας του εντός της οποίας επικρατεί μόνιμος δικαιοσύνη και ατελεύτητος ειρήνη και χαρά.                                                                 

Τέλος.