Δι΄ ημάς τους χριστιανούς η ζωή αυτή επί της γης είναι
σχολείον, εις το οποίον μανθάνομεν πώς να εξασφαλίσωμεν την αθανασίαν και την
αιωνίαν ζωήν. Διότι τι όφελος έχομεν από αυτήν την ζωήν, εάν με αυτήν δεν
ημπορούμεν να αποκτήσωμεν την αιωνίαν; Αλλά, δια να αναστηθή μετά του Χριστού ο
άνθρωπος, πρέπει πρώτον να συναποθάνη μετ΄ Αυτού και να ζήση την ζωήν του Χριστού
ως ιδικήν του. Εάν κάμη τούτο, τότε την ημέραν της Αναστάσεως θα ημπορέση μετά
του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου να ειπή: «Χθες συνεσταυρούμην Χριστώ, σήμερον
συνδοξάζομαι, χθες συνενεκρούμην, συζωοποιούμαι σήμερον, χθες συνεθαπτόμην,
σήμερον συνεγείρομαι»
(Λόγος εις το Πάσχα, PG 35, 397. Πρβλ. και Κανών
του Πάσχα, ωδή γ΄).
Εις τέσσαρας μόνον λέξεις συγκεφαλαιούνται και τα τέσσαρα Ευαγγέλια του
Χριστού: Χριστός ανέστη! Αληθώς
ανέστη!... Εις εκάστην εξ αυτών
ευρίσκεται από ένα Ευαγγέλιον, και εις τα τέσσαρα Ευαγγέλια ευρίσκεται όλον το
νόημα όλων των κόσμων του Θεού, των ορατών και αοράτων. Και όταν όλα τα
αισθήματα του ανθρώπου και όλαι αι σκέψεις του συγκεντρωθούν εις την βροντήν
του πασχαλινού αυτού χαιρετισμού: «Χριστός ανέστη!», τότε η χαρά της αθανασίας
σείει όλα τα όντα, και αυτά εν αγαλλιάσει απαντούν επιβεβαιούται το πασχάλιον
θαύμα: «Αληθώς ανέστη!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου