Ευρισκόμενος
εις τον χρόνον ο άνθρωπος είναι ένα ον, που προπαρασκευάζεται δια την
αιωνιότητα. Αν άνευ του Θεού Λόγου είναι φοβερά, ανόητος και βασανιστική η
επίγειος εν χρόνω ζωή, πόσω μάλλον η αιωνιότης; Η αιωνιότης άνευ του Θεού Λόγου
δεν είναι παρά η κόλασις. Και η επίγειος ζωή άνευ του Λόγου αποτελεί το προοίμιον
και την προετοιμασίαν της κολάσεως. Διότι η κόλασις δεν είναι τίποτε άλλο παρά
ζωή άνευ του Λόγου, άνευ Θείου Νοήματος, άνευ Θείας Λογικής. Μόνον εις την
κόλασιν δεν υπάρχει ούτε λόγος, ούτε λογικότης, ούτε νόημα. Η κόλασις του
ανθρώπου αρχίζει ήδη εδώ εις την γην, εάν ο άνθρωπος δεν ζη εν τω Λόγω, εν τω
Χριστώ. Αλλά και ο παράδεισος του ανθρώπου αρχίζει ήδη εδώ εις την γην, αν ο
άνθρωπος ζη εν τω Θείω Λόγω, εν τω Θεανθρώπω Χριστώ. Ο σαρκωθείς Θεός Λόγος
είναι και το νόημα, και η λογικότης, και ο παράδεισος δια το ανθρώπινον είναι.
Κάθε τι το αντι-λογικόν και ά-λογον είναι εν ταυτώ παράλογον και ανόητον. Και
αυτό είναι εκείνο που δημιουργεί εις τον άνθρωπον τας σατανικάς διαθέσεις, αι
οποίαι μετατρέπουν την ζωήν του εις κόλασιν.
Ο άνθρωπος; Ένα εισαγωγικόν
ον, ένα ον προπαρασκευαζόμενον δια την αιωνιότητα μέσω της θεανθρωπότητος. Ο εν
Χριστώ άνθρωπος είναι άπειρος και αθάνατος, διότι «μεταβέβηκεν εκ του θανάτου
εις την ζωήν» (Ιωάν. 5,24), ο θάνατος δεν τον διακόπτει, παρατείνεται εκ του
χρόνου εις την αιωνιότητα. Ζων δια του Αναστάντος Κυρίου απαθανατίζει δια της
χριστοαισθήσεως την αυτοαίσθησίν του, και δια της χριστοσυνειδησίας την
αυτοσυνειδησίαν του.
Αι αισθήσεις του
ανθρώπου; Είναι εισαγωγικαί αισθήσεις, αι οποίαι δια της θεανθρωπότητος του
Χριστού μετατρέπονται εις αιωνίους. Μόνον έτσι αι αισθήσεις του ανθρώπου δεν
είναι βάσανον δια το ανθρώπινον πνεύμα. Εάν ηθέλατε, έπρεπε να το διαπιστώσετε:
αι αισθήσεις είναι δια σας το μεγαλύτερον μαρτύριον και φρίκη και κόλασις,
μέχρις ότου τας εγγίση ο θαυμαστός Κύριος Ιησούς. Ευθύς ως τας εγγίση, αύται
μεταβάλλονται εις χαράν, εις αγαλλίασιν, εις παράδεισον. Δεν υπάρχει αμφιβολία,
ότι η αίσθησις είναι ευλογία μόνον μέσα εις την χριστοαίσθησιν, άνευ αυτής η
αίσθησις είναι μία κατάρα και φρίκη. Ο άνθρωπος ακριβώς εδημιουργήθη θεοειδής,
χριστοειδής και πνευματοειδής, δια να γίνουν αι αισθήσεις του εις την ουσίαν
των θεονοσταλγικαί, χριστονοσταλγικαί και πνευματονοσταλγικαί.
Αι σκέψεις του ανθρώπου; Ο σκοπός των είναι να αναπτυχθούν εις αιωνίους
και θεανθρωπίνας. Η σκέψις είναι ένα βαρύ και βασανιστικόν φορτίον. Μόνον ως
χριστοσκέψις αποβαίνει ελαφρόν και αγαπητόν φορτίον. Όταν η σκέψις λογοποιηθή,
χριστοποιηθή, τότε αποκτά την αιωνίαν της αξίαν, και χαράν και νόημα. Χωρίς
αυτό, κάθε σκέψις είναι μία μικρή κόλασις, και όλαι μαζί κόλασις ατελείωτος και
αιώνιος.
Δεν
υπάρχει μεγαλυτέρα φρίκη από την αιωνιότητα άνευ του Χριστού. Θα προτιμούσα να
είμαι εις την κόλασιν εις την οποίαν είναι ο Χριστός (με συγχωρείτε δια το
παραδοξολόγημα!) παρά εις τον παράδεισον που δεν έχει τον Χριστόν. Διότι όπου
δεν είναι παρών ο Χριστός, εκεί τα πάντα μετατρέπονται εις κατάραν, εις
πικρίαν, εις φρίκην. Εκεί επάνω εις την μισοσβησμένην σπίθαν της ανθρωπίνης
αυτοσυνειδησίας απλώνεται το ατελείωτον σκότος και το μαύρον έρεβος, εκεί το
σώμα μεταβάλλεται εις βαρύ φορτίον και η ψυχή εις καταραμένον ζυγόν. Εκείνος τον
οποίον εβασάνισε και ελάχιστα το μαρτύριον του ανθρώπου, πρέπει να έχη αισθανθή
την αλήθειαν των λόγων του Αποστόλου: «Ο Θεός ηυλόγησεν ημάς εν πάση ευλογία εν
Χριστώ» (Εφ. 1,3). Άνευ και εκτός του Θεανθρώπου Χριστού τον άνθρωπον
παρασύρουν οι σκοτεινοί ποταμοί της κατάρας και του κακού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου