Κάθε Σεπτέμβριο
από το βήμα της ΔΕΘ οι πολιτικοί της χώρας υποκύπτουν στον πειρασμό του
ανταγωνισμού ανεκπλήρωτων υποσχέσεων.
Οι πολίτες
εθισμένοι στην πρακτική αυτή δέχονται να εξαπατώνται εν γνώσει και επιγνώσει
τους. Γνωρίζουν πολύ καλά τη λαϊκή σοφία: «μεγάλα λόγια αν ακούς/να περιμένεις
λίγα/ Χρυσή λεν τη χρυσόμυγα/και όμως είναι μύγα». Αλλά αρέσκονται να τα ακούν.
Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι δεν απαιτούν λογοδοσία. Και το «πανηγύρι»
επαναλαμβάνεται στο διηνεκές. Άλλης διάστασης είναι η πολιτική ικανότητα, όπως
την όριζε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ: «Το να προλέγεις τι θα συμβεί αύριο, μεθαύριο,
τον επόμενο μήνα, το προσεχές έτος και να έχεις την επιδεξιότητα μετά να
εξηγείς γιατί αυτό δεν συνέβη»! Εδώ κυριαρχεί μια απίστευτη ευπιστία όπως αυτή
που ανάγκασε τον εθνικό μας ποιητή να αναφωνήσει:
«Δυστυχισμένε
μου λαέ,// καλέ κι ηγαπημένε
πάντοτε
ευκολόπιστε//και πάντα προδομένε»!
Καλή ως ιδέα η
Ευρωμεσογειακή Σύνοδος των Αθηνών. Η όποια σημασία της ωστόσο θα φανεί από τη
συνέχεια. Προς το παρόν γενικόλογες ωραιολογίες για κοινωνική Ευρώπη, απασχόληση, ανάπτυξη. Για τον αποπληθωρισμό και τα ελλείμματα
του Νότου τον πολλαπλασιασμό των αναγκεμένων του, την εκρηκτική ανεργία κουβέντα. Και μη μου άπτου για τα πλεονάσματα
και την πληθώρα νέων θέσεων στο Βορρά. Πως λοιπόν να μην πολλαπλασιάζεται ο ευρωσκεπτικισμός και η νοσταλγία του εθνικού κράτους;
Ανίατη η ελλαδική
γραφειοκρατία. Επιμένει να εμποδίζει τις ροές εγκεκριμένου ευρωπαϊκού χρήματος;
α) Πακέτο
Γιούνκερ, πλην της Creta Farm τα υπόλοιπα 42 έργα 5,4 δισ ευρώ είναι στην αναμονή.
β) ΕΣΠΑ 2014-2020
από τα 20 δισ απορροφήθηκε μόνο το 2,4%.
γ) Μνημόνιο 3.
κόλλησαν στην αφετηρία τους 34,2 δισ για την περίοδο 2016-2018
Θυμάστε το
περιλάλητο swap του 2001; Είναι αυτό που πρόσθεσε στο χρέος 21δισ ευρώ (υποχρεωθήκαμε να
τα αποπληρώσουμε 2010-2014). Για την «δουλειά» η Goldman Sachs εισέπραξε 600 εκατομ. Οι δράστες πάντως του κακουργήματος κυκλοφορούν
ελεύθεροι, περήφανοι και φιλοδοξούν να μας … ξανασώσουν!
Φυσικά και δεν
είναι βιώσιμο το χρέος μας. Και μείς θέλουμε όπως ο πρωθυπουργός να είμαστε «κοντά από ποτέ στη ρύθμισή του», αλλά…Μας το
έκοψε το ΔΝΤ παραπέμποντάς μας «μετά τις γερμανικές εκλογές» (=μεταμοντέρνο
Τείχος Βερολίνου). Θα περιμέναμε την ΕΚΤ να αγοράσει ελληνικά ομόλογα, να
μπούμε στη λίστα ποσοτικής χαλάρωσης. Όμως και εκεί: «Μοναχή τον δρόμο
επήρες//εξανάλθες μοναχή//, δεν είν΄ εύκολες οι θύρες//εάν η χρεία τες
κουρταλή».
Η ιστορία
επαναλαμβάνεται:
«Άλλος σου έκλαψε
εις τα στήθια//αλλ΄ ανάσασιν καμιά.//
Άλλος σου έταξε
βοήθεια//και σε γέλασε φρικτά»(Σολωμός πάντα).
Από τον Μουσταφά
Ακιντζί μαθαίνουμε ότι τον Οκτώβριο μας πάνε σε Πενταμερή. Ο τούρκος επισπεύδει
και ο διεθνής παράγων βιάζεται να μπουζουριάσει άρον άρον τον Ελληνισμό,
παραδίδοντάς τον όμηρο στην Άγκυρα. Τηλεφώνησε, λένε, και ο Μπάιντεν του
Αναστασιάδη «να τελειώνουμε τον Οκτώβριο»(sic)!
Υπενθυμίζουμε την
αλήστου μνήμης Τριμερή του Λονδίνου (1955), αρχή του τέλους της Κυπριακής Ελευθερίας. Η Βρετανία είχε
περιέλθει σε αδιέξοδο και δολοπλοκώντας πασχίζει να βάλει σφήνα στο Κυπριακό
την Τουρκία, η οποία είχε πωλήσει την Κύπρο στην Αγγλία και δια της Συνθήκης
της Λωζάνης ως εκ περισσού παρητήθη πάσης αξιώσεώς της επί της Μεγαλονήσου.
Μηχανεύεται την Τριμερή του Λονδίνου (Αγγλία, Ελλάδα, Τουρκία). Η Αθήνα της
εποχής (δυστυχώς και παντός καιρού) καταπίνει το δόλωμα και αποδέχεται ασμένως. Ο αρχιτέκτων του σχεδίου τότε
Βρετανός ΥπΕξ και κατόπιν πρωθυπουργός Μακ Μίλλαν κατεπλάγη με την ελληνική
αποδοχή:
«Όταν εις το
Λονδίνον έφθασε η είδηση της συμμετοχής της Ελλάδος ουδείς ηδύνατο να πιστεύσει
την αλήθεια αυτής της ειδήσεως»!!!
Στα
Απομνημονεύματά του μάλιστα μας καταχέριασε ως ακολούθως:
«Αποτέλεσε για
μένα ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι ο Βασιλιάς Παύλος έσπευσε να μου στείλει
προσωπικό μήνυμα, με το οποίο χαιρετούσε με ικανοποίηση την τολμηρή και
διορατική πρωτοβουλία της Μ. Βρετανίας. Με εξέπληξε ιδιαίτερα το ότι ο Έλληνας
ΥπΕξ. Στέφανος Στεφανόπουλος δέχθηκε τη Βρετανική πρόταση, χωρίς να θέσει
οποιουσδήποτε όρους και χωρίς να διατυπώσει επιφυλάξεις, λέγοντας μάλιστα ότι
οι Έλληνες θα χαιρόντουσαν να συναντηθούν με τους τούρκους φίλους των»( Ν.
Κρανιδιώτη: Δύσκολα Χρόνια, Κύπρος 1950-1960, σ.95).
Πάνε την Κύπρο
στο σφαγείο της νομιμοποίησης των τετελεσμένων. Την υπάγουν στον απόλυτο
γεωπολιτικό έλεγχο της Τουρκίας με την φόρμουλα της καταραμένης
«διζωνικής-δικοινοτικής».
Ο Ομπάμα που επί
8 χρόνια προσπέρασε αδιάφορος το Κυπριακό, ωσάν να μην υπήρχε, αιφνιδίως
κατελήφθη από περίεργη πρεμούρα. Βιάζεται να δώσει «λύση» αγγλοαμερικανικού
πατρόν, φυσικά πάντοτε φιλοτουρκικής έμπνευσης. Αμερικανοβρετανικά στρατηγικά
συμφέροντα σε απόλυτη σύμπτωση με τα τουρκικά.
Ξεκίνησε μια
εκστρατεία εξωραϊσμού της προτεινόμενης «λύσης» και συγκάλυψης των στρατηγικών
μειονεκτημάτων της (καταλύεται βάναυσα η δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας) και εκφοβισμού του Κυπριακού λαού. Εφ όλης της ύλης
επιδιαιτητεύει η απίθανη αμερικανίδα Β. Νούλαντ.
Οι παρακολουθούντες
εκ του πλησίον τα γιγνόμενα ανησυχούν και διότι από το Εθνικό Κέντρο δεν πρόκειται να εγερθούν
ενστάσεις, δεδομένου ότι εκτός των άλλων εγγενών δυσχερειών στον πυρήνα του
παρόντος σχήματος εξουσίας πλειοψηφούν οι Ανανιστές του Συνασπισμού του 2004 …
Γι αυτό, όπως και
τότε, τώρα όμως χωρίς Τάσο, η τύχη της Κύπρου αφιερώνεται στον πατριωτισμό των Κυπρίων.
*Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης
Ηλεκτ.
ταχ. : stelios@papathemelis.gr, danagennisi.press@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου