«Ημείς, λέγουν, είμεθα η Εκκλησία. Σεις είσθε, απεσχισμένοι έχοντες όμως και μικράς τινας αληθείας! Έλθετε υπό την σκέπην του Πάπα!»

Και αυτά δεν τα είπαν μόνον κατά κόρον επί δέκα αιώνες, αλλά τα συνεχίζουν μέχρι σήμερον. Και δεν αποτελούν τετριμμένα προπαγανδιστικά συνθήματα μισσιοναρίων, που κατετάραξαν την Ανατολήν, αλλά επισημοτάτας διατυπώσεις της τελευταίας Βατικανής Συνόδου. Τόσον το σκότος, τόση η εωσφορική, υφ’ ης κατέχονται, έπαρσις! Πως είναι δυνατόν να κάμη κανείς διάλογον με τους προσκεκολλημένους εις τοιαύτα δαιμονικά φρονήματα; Και τι ελπίζομεν να φέρουν αι προσεγγίσεις ειμή φθοράν των Ορθοδόξων και, εν περιπτώσει βεβαίας αποτυχίας κατά την «καλλιέργειαν της αγάπης», ανάξεσιν των πληγών των εις το καθ’ ημών θρησκευτικόν μίσος; Διότι οι Λατίνοι μισούν και η ιστορία των εγράφη με αίμα αθώων...                                               

Ο Παπισμός αποτελεί ιδιόμορφον κλάσμα «κόσμου», υπό την στιλπνήν επιφάνειαν του οποίου αναδεύουν τα πλέον ψεκτά πάθη, άτινα οδηγούν εις εγκληματικάς πράξεις… «αγιαζομένας» από τον σκοπόν, όστις συνίσταται εις την δόξαν του Πάπα! Πρόκειται περί ψυχικής νόσου ανθρωπίνως, δυστυχώς, ανιάτου. Έτσι εξηγείται το φαινόμενον, ότι ενώ επί δέκα ολοκλήρους αιώνας εβύθισεν εις το πένθος και το αίμα τους λαούς και τα έθνη, εξακολουθεί να φρονή ότι ούτω «λατρείαν προσφέρει τω Θεώ».