ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΖΗΛΩΤΑΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΣ

Υπό του λογίου ζηλωτού ιερομονάχου Θεοδωρήτου, Αγιορείτου εστάλη η ακόλουθος επιστολή:

Κύριε Διευθυντά,

Αναγνώσας μετά προσοχής εις την εφημερίδα σας το άρθρον του π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου: «Ο Παλαιοημερολογιτισμός και η Ιερά Μονή Εσφιγμένου» («Ο.Τ.» 28.2.03), σας αποστέλλω την παρούσαν απάντησίν μου εις αυτό, προσπαθήσας να εξετάσω το θέμα βάσει της Ιεράς Παραδόσεως και μόνον, και όχι άνευ ουδεμιάς προσφυγής εις αυτήν, ως πράττει ο π. Θεόκλητος! Ως θ’ αντιληφθήτε, αδιαφορώ τελείως δια την ύπαρξιν και σημασίαν του Σιγγιλίου που αναφέρεται εις τον κώδικα 77 της Ιεράς Μονής Αγίου Παντελεήμονος Αγίου Όρους, το κείμενον του οποίου δια τον π. Θεόκλητον «αποτελεί ένα ψεύδος και την γενεσιουργόν αιτίαν του παλαιοημερολογιτισμού». Κατά τον π. Θεόκλητον το Σιγγίλιον αυτό «οι πονηροί Ζηλωταί του Αγίου Όρους επέσειαν δίκην μορμολυκείου… ώστε να εκφοβίζουν τους απλόϊκούς χριστιανούς». Ιδού, λοιπόν, ότι αδιαφορούμεν τελείως δια την ύπαρξιν του σχετικού χειρογράφου! Με βάσιν την Ιεράν Παράδοσιν καλούμεν τον π. Θεόκλητον ν’ απαντήση εις το παρόν άρθρον μας, αφήνοντας κατά μέρος τα «κουτσομπολιά» και τις ανεύθυνες και ατεκμηρίωτες μαρτυρίες και ύβρεις του προηγουμένου του άρθρου, αν θέλη ν’ αντιμετωπίση δεόντως ένα τέτοιο υψηλόν και σοβαρώτατον θέμα. Εβδομήντα εννέα χρόνια έχουν περάσει από την αντικανονικήν αλλαγήν του ημερολογίου και οι υπερασπισταί της καινοτομίας δεν παύουν να κατηγορούν τους Ζηλωτάς των πατρώων παραδόσεων. Τους κατηγορούν και διαβάλλουν ευκαίρως ακαίρως, αποκαλούντες αυτούς σχισματικούς, κακοδόξους και προτεστάντας, επίθετα που τόσο ταιριάζουν στους πρωταγωνιστάς και συμμάχους της καινοτομίας! 

----------

 Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

@ 7 Οκτωβρίου 2020 - 10:37 μ.μ. «Πουθενά δεν υπάρχει Αποστολική επιστολή που να γράφει για ημερολόγια(ούτε προφορικός λόγος τους υπάρχει που να λέει για άγια και παραδοσιακά ημερολόγια).Αν ήταν εκκλησιαστική παράδοση το Ιουλιανό Ημερολόγιο,θα είχε δίκιο».

Ἀπάντησις: Λέγει μία λαϊκή παροιμία: «ἄν κοιμηθῇς μέ τυφλόν, τό πρωΐ θ' ἀλλοιθωρίζῃς»! Μόνον πού, στήν περίπτωσίν σου, ἡ συμπόρευσις μέ τόν ἀρχηγόν τοῦ κακοῦ (τόν π. Ε.Τ.) σοῦ ἐπροξένησε τήν ἰδίαν πνευματικήν τύφλωσιν ἀπό τήν ὁποίαν πάσχει καί αὐτός, δηλαδή τήν πλήρη διαστροφήν τῆς ἀληθείας γύρω ἀπό τό ἡμερολογιακόν ζήτημα! Ὁ π. Θεοδώρητος, ἀγαπητέ, δέν ὁμιλεῖ γιά «ἅγια καί παραδοσιακά ἡμερολόγια», ὅπως ψευδέστατα γράφεις, ἀλλ' ὁμιλεῖ γιά τήν διάσπασιν τῆς λειτουργικῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία (λειτουργική ἑνότης) εἶναι μέρος τοῦ δόγματος τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας (9ον ἄρθρον τοῦ Συμβόλου), καί τήν ὁποίαν κατέστρεψε ἡ ἄνευ Πανορθοδόξου συμφωνίας (δηλαδή πραξικοπηματική) καί ἄνευ ποιμαντικοῦ λόγου εἰσαγωγή τοῦ νέου ἑορτολογίου (ν.ἑ.), προκειμένου νά συνεορτάζουν οἱ Ὀρθόδοξοι μέ τούς αἱρετικούς!

--------------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

@ 8 Οκτωβρίου 2020 - 8:59 μ.μ.: «όντως αυτό το θέμα είναι απλό αλλά δεν υπάρχει η ανάλογη μόρφωση για να το καταλάβεις ... Διάβασε το βιβλίο του Ιωάννη Ρίζου και θα λύσεις όλες τις απορίες σου».

Πράγματι, ἐπειδή οὔτε ἀγαθήν προαίρεσιν διά εἰλικρινῆ διάλογον διαθέτετε, οὔτε τήν Ἑλληνικήν γλῶσσαν καταλαβαίνετε, οὔτε ἁπλῆν ἀριθμητικήν γνωρίζετε, ὁ διάλογος μαζί σας εἶναι ἐκ προοιμίου καταδικασμένος ν' ἀποτύχῃ! Τό γνωρίζω, διότι τό ἐπεχείρησα. Τά ψευδο-επιχειρήματα πού προβάλλεις και τό ψευδολόγημα τοῦ Ἰ. Ρίζου ἔχουν πρό πολλοῦ ἀνατραπῆ. Ὅταν ἀδυνατεῖτε νά καταλάβετε τόν 56ον Κανόνα τῆς ΣΤ', ὁ ὁποῖος ἀπαιτεῖ τήν λατρευτικήν ὁμοιομορφίαν παγκοσμίως, καθώς καί ὅταν ἀπορρίπτετε αὐτό πού γράφει ὁ Καθηγητής Δογματικῆς Χρῆστος Ἀνδροῦτσος, ὅτι ἡ κοινή λατρεία εἶναι στοιχεῖον τοῦ δόγματος τῆς Ἑνότητος, τότε μέ αὐτά πού γράφετε ἁπλῶς δείχνετε τό ἄπειρον θράσος σας καί τήν παχυλήν ἄγνοιάν σας! Βλ. τά ἀκόλουθα ἄρθρα μου:

http://koukfamily.blogspot.com/2017/09/blog-post_16.html
http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2019/03/blog-post_23.html#comment-form
http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2019/03/blog-post_7.html
https://orthodox-voice.blogspot.com/2019/08/blog-post_82.html
http://orthodox-voice.blogspot.com/2019/08/blog-post_768.html

--------------------

 Ο/Η Ανώνυμος είπε...

«ἅγια καί παραδοσιακά ἡμερολόγια»

Βρε Τόμπρε!! Βρε Τόμπρε ξαναλέω! Δεν ντρέπεστε πιά να λέτε τα ίδια και τα ίδια τα οποία και σας έχουν απαντηθεί πολλάκις; Δεν έχετε ίχνος τσίπας; Γιατί λέτε τα ίδια αλλά δεν απαντάτε επί των απαντήσεων που σας δίδονται; Αμάν πια εσείς και ο νέος ψευδόχριστος σωτήρας σας Τρικαμηνάς!

------------------

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

ΠΡΟΣ ΝΕΟ-ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΥΣ

Ο Θεός έδειξε την ευλογία Του με άνωθεν σημείο της εμφάνισης του Σταυρού το 1925. Αυτό δεν σας προβληματίζει καθόλου;; Το έγραψε και η εφημερίδα ΣΚΡΙΠ. ( συν τις μαρτυρίες τόσων ανθρώπων)
Οι νεο-αποτειχισμένοι αμμφισβητούν το γεγονός και λένε οτι είναι ψέματα.
Αν η εφημερίδα έγραψε ψέματα, τότε όπως καταλαβαίνει και ενα πεντάχρονο, θα τους πήγαιναν την ίδια μέρα στον Κορυδαλλό ειδικά εκείνες τις εποχές και θα γινόταν πρώτο θέμα από όλες τις άλλες εφημερίδες, καθώς θα ήταν το μεγαλύτερο επιχείρημα της κρατούσας εναντίον των Πγιτών.

1. Υπάρχει κάπου η αποτείχιση του π.Ε. Τ. να την διαβάσουμε και να δούμε για ποιόν λόγο έκοψε;;
2. Οι αποτειχισμένοι ΠΟΣΑ κομμάτια είστε από το 2016 όπου οι μισοί ακολουθούν το παληό και οι άλλοι το νέο, συν τις τεράστιες εκκλησιολογικές διαφορές;;
2. Γιατί δεν υπογράφετε οι αποτειχισμένοι μία ΚΟΙΝΗ ομολογία πίστεως, ώστε να μάθουμε όλοι τι πιστεύετε;; Διαφορετικά ποιόν αποτειχισμένο να πρωτοπιστέψει ο πάσα ένας όταν σας χωρίζει ΧΑΟΣ;;
4. Τον αποτειχισμένο επίσκοπο και άγιο ομολογητή [ κατά τα δικά σας λεγόμενα ] ΑΡΤΈΜΙΟ γιατί ΔΕΝ τον μνημονεύει κανείς αποτειχισμένος;;

π. Γρηγόριος

----------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

@ 9 Οκτωβρίου 2020 - 9:17 π.μ.

Συμπληρώνω: Ὑπάρχει καί ἡ ΕΠΙΣΗΜΟΣ μαρτυρία τῶν ἑπτά (7) ἀστυνομικῶν πού εἶχαν ὁρισθῆ ἐκεῖνο τό βράδυ νά ἐπιτηροῦν τούς «ταραξίας», ἀλλ' ὅταν εἶδαν τό σημεῖον, ἔπεσαν γονυκλινεῖς καί κλαίοντες (βλέπετε, ὑπῆρχεν εὐσέβεια εἰς τόν λαόν τότε) καί κατόπιν κατέθεσαν ἔγγραφον μαρτυρίαν διά τά γενόμενα εἰς τό Ἀστυνομικόν Τμῆμα των, εἰς τό Ἀρχεῖον τοῦ ὁποίου ἐνδεχομένως νά φυλάσσεται ἀκόμη. Αὐτά εἶναι ὅλα καταγεγραμμένα εἰς βιβλία.

                                                                                                        

Τα ιάσιμα ζητήματα της Εκκλησίας                                                    

Εξετάζοντες βαθύτερον και προσεκτικώτερον τον περί σχισμάτων ορισμόν του Μ. Βασιλείου: «Σχίσματα δε (καλούμεν) τους δι’ αιτίας τινάς εκκλησιαστικάς και ζητήματα ιάσιμα προς αλλήλους διενεχθέντας» (Καν. Α΄), παρατηρούμεν τα εξής: Α΄ Τα ιάσιμα ζητήματα είναι δυνατόν να προέρχωνται εκ μέρους των αποσχιζομένων, ως συνέβη με την περίπτωσιν των Ευσταθιανών και Ναυατιανών. Εν προκειμένω το ιάσιμον ζήτημα προεκλήθη καθαρώς εξ αυτών και μόνον, εκ παρερμηνείας και ανυπακοής προς την διδαχήν της Εκκλησίας. Ο επίσκοπος (σύνοδος) τυγχάνει αμέτοχος πάσης ευθύνης και δια την γένεσιν του ζητήματος και δια την εν συνεχεία ένεκα τούτου απόσχισίν των εκ της ενότητος της Εκκλησίας. Και τούτο, διότι οι μεν απέρριπτον τον γάμον και την κρεοφαγίαν ως αμαρτίαν, οι δε την μετάνοιαν των αρνηθέντων τον Χριστόν εις τους διωγμούς. Αμφοτέρων η στάσις τυγχάνει αντιευαγγελική και συνεπώς καταδικαστέα. Έχομεν, όμως, περίπτωσιν όπου το ιάσιμον ζήτημα το προξενεί ο επίσκοπος (σύνοδος), ουχί ακρίτως ή αντικανονικώς ενεργών. Τότε μερικοί πιστοί, μη ερμηνεύοντες ορθώς την ανωτέρω ενέργειάν του, αποσχίζονται της κοινωνίας του. Τέτοια περίπτωσιν αποτελεί το σχίσμα των παλαιοπίστων εν Ρωσία (ΙΖ΄ αιών). Η Εκκλησία ορθώς επροχώρησε τότε εις αναγκαίας και ορθάς λειτουργικάς διορθώσεις, ποιμαντικώς, όμως, έσφαλε, διότι δεν είχε καταλλήλως προετοιμάσει το ποίμνιόν της προς αποδοχήν των. Υπάρχει επίσης περίπτωσις, καθ’ ην το ιάσιμον ζήτημα δημιουργεί και πάλιν ο επίσκοπος, αλλά είναι μικρόν και δυνάμενον να θεραπευθή ευκόλως. Πρόκειται δια τας προσωπικάς αμαρτίας και παραβάσεις του ιδίου, δια τας οποίας δεν επιτρέπεται ο πιστός να αποσχίζεται της κοινωνίας του, αλλά να ενεργή σεμνώς και ιεραρχικώς, ώστε να προληφθή το μείζον σκάνδαλον. Εις την παρούσαν περίπτωσιν, καίτι ο επίσκοπος τυγχάνει η πηγή και το αίτιον του ιασίμου ζητήματος, εν τούτοις λόγω της ιδιωτικής φύσεως της παραβάσεως ο αποσχιζόμενος τούτου κρίνεται ένοχος δημιουργίας σχίσματος. Κατόπιν των ανωτέρω, προκειμένου να κατατάξωμεν εις την ορθήν αυτού θέσιν το δημιουργηθέν σχίσμα μεταξύ παλαιοημερολογιτών και νεοημερολογιτών, ανάγκη να γνωρίσωμεν την σχετικήν περί σχισμάτων διδαχήν των ιερών Κανόνων και των πατέρων της Εκκλησίας, ώστε η τελική ημών κρίσις να είναι σύμφωνος προς την σεβασμίαν παράδοσιν της Ορθοδοξίας.                                                                                                                                                                                              

Τα επιβαλλόμενα και επαινετά σχίσματα                                                           

Κατόπιν των όσων ελέχθησαν ανωτέρω, γεννάται το ερώτημα: μόνον ιάσιμα ζητήματα είναι δυνατόν να προκαλέση ο επίσκοπος, σύνοδος, κλπ; Ασφαλώς όχι, όπως και οι ποιμαινόμενοι πολλάκις δεν δημιουργούν μόνον ιάσιμα, αλλά και δεινάς αιρέσεις. Τίνι τρόπω, λοιπόν, είναι δυνατόν ο επίσκοπος να γίνη δημιουργός μη ιασίμου ζητήματος εν τη Εκκλησία; Απλούστατα, όταν κηρύξη ή πράξη τι δημοσία, το οποίον προσβάλλει καιρίως την ευσέβειαν και δικαιοσύνην, συμφώνως προς τον 31^ον Αποστολικόν, γράφοντα: «Ει τις πρεσβύτερος, καταφρονήσας του ιδίου επισκόπου, χωρίς συναγάγει, και θυσιαστήριον έτερον πήξει, μηδέν κατεγνωκώς του επισκόπου εν ευσεβεία και δικαιοσύνη («ταυτόν ειπείν, χωρίς να γνωρίση αυτόν πως είναι φανερά αιρετικός ή άδικος», κατά την φράσιν του Πηδαλίου), καθαιρείσθω ως φίλαρχος…». Ερμηνεύων ο Ζωναράς τον όρον «δικαιοσύνην» γράφει: «Παρά το καθήκον και δίκαιον» (Σ.Β, 40), ο δε Βλάσταρης ως χαρακτηριστικά της δικαιοσύνης θεωρεί: «Το κοσμίως ζην, άλλον μη βλάπτειν». (Σ. ΣΤ, 213). Συνεπώς ου μόνον δι’ αίρεσιν, αλλά και δια πάσαν «παρά το καθήκον και το δίκαιον» πράξιν του επισκόπου ο υπ’ αυτόν κλήρος και λαός δύναται να διακόψη την μετ’ αυτού κοινωνίαν, συμφώνως προς τον ανωτέρω Κανόνα. Παρά το Καθήκον και ασφαλώς τελείως άδικον δέον να θεωρηθή πάσα υπό του επισκόπου αθέτησις Αποστολικής ή Εκκλησιαστικής Παραδόσεως, συμφώνως προς το Αποστολικόν: «Στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις». Το ανωτέρω συμπληρούσα αργότερον η Εκκλησία διεκήρυξεν: «Ει τις πάσαν παράδοσιν εκκλησιαστικήν έγγραφόν τε ή άγραφον αθετεί, ανάθεμα έστω»(1). Το αυτό προς τον 31^ον Απ. Καν. Παρατηρούμεν να διαγράφεται και υπό των ΙΓ΄ και ΙΔ΄ Κανόνων της Πρωτοδευτέρας Συνόδου του 861. Κατ’ αυτάς πάσα διακοπή κοινωνίας του κατωτέρω κληρικού προς τον ανώτερόν του τιμωρείται αυστηρώς, υπό την προϋπόθεσιν βεβαίως ότι οι προϊστάμενοι δεν τυγχάνουν «ασεβείς ή άδικοι» κατά τον λα΄ Απ. Κανόνα, η δε απόσχισις των υφισταμένων εγένετο « δια μόνον το λαληθήναί τινα ίσως εγκληματικά κατ’ αυτών» (Βαλσαμών, Σ. Β. 690). «Εγκληματικά δε αιτιάματα» ή αιτιάσεις θεωρούν και ο Ζωναράς και ο Βαλσαμών «την ιεροσυλίαν, σιμωνίαν, πορνείαν» και γενικώτερον τας των «Κανόνων αθετήσεις», αίτινες δέον να νοούνται πάντοτε ως προσωπικαί παραβάσεις και ουχί ως επ’ Εκκλησίας αθέτησις ή καταφρόνησις των Κανονικών Διατάξεων και Παραδόσεων της Εκκλησίας. Με βάση τα ανωτέρω είναι σαφέστατον ότι πάσα αθέτησις υπό του επισκόπου του Μοναχικού βίου, των νηστειών, της προσκυνήσεως του Τ. Σταυρού και των αγίων Λειψάνων, της ομοιομόρφου και ομοχρόνου τελέσεως της Θ. Λατρείας και ό,τι αφορά εις τας αγίας εορτάς, δημιουργεί λόγον αποκηρύξεώς του υπό του ποιμνίου. Και τούτο, διότι τα ανωτέρω αποτελούν μέρος της εγγράφου και αγράφου παραδόσεως της Εκκλησίας. Λίγα χρόνια προ της ΑΒ΄ Συνόδου η Ζ΄ Οικ. Σύνοδος θα διακηρύξη εις τον δογματικόν αυτής όρον: «Τους ουν τολμώντας ετέρως φρονείν ή διδάσκειν, ή κατά τους εναγείς αιρετικούς τας εκκλησιαστικάς παραδόσεις αθετείν και καινοτομίαν τινά επινοείν, ή αποβάλλεσθαί τι εκ των ανατεθειμένων τη εκκλησία, Ευαγγέλιον ή τύπον σταυρού, ή εικονικήν αναζωγράφησιν, ή άγιον λείψανον μάρτυρος, ή επινοείν σκολιώς και πανούργος προς το ανατρέψαι εν τι των ενθέσμων παραδόσεων της Καθολικής Εκκλησίας, έτι γε μην ως κοινοίς χρήσθαι τοις ιερείς κειμηλίοις ή τοις ευαγέσι μοναστηρίοις, επισκόπους μεν όντας ή κληρικούς καθαιρείσθαι προστάσσομεν, μονάζοντας δε ή λαϊκούς της κοινωνίας αφορίζεσθαι» (Ι. Καρμίρη, Μνημεία, τόμ. Α΄ σ. 241). Ο δε άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λίγες δεκαετίες αργότερον, συνοψίζων τα ανωτέρω θα διακηρύξη: «Παραγγελίαν γαρ έχομεν εξ αυτού του Αποστόλου, εάν τις δογματίζη ή προστάσση ποιείν ημάς, παρ’ ο παρελάβομεν, παρ’ ο οι Κανόνες των κατά καιρούς Συνόδων, καθολικών τε και τοπικών ορίζουσιν, απαράδεκτον αυτόν έχειν και μηδέ λογίζεσθαι αυτόν εν κλήρω αγίων» (PG 99, 988 A). Tι σαφέστερον τούτων; Απαράδεκτος και απορριπτέος κάθε ένας που ενεργεί αντιπαραδοσιακά και αντικανονικά, μετακινών και αθετών «όρια πατέρων». Είναι εκκλησιαστική παράδοσις το ημερόλογιον ή όχι; Πως, λοιπόν, ένας άνθρωπος το αλλάσει μονομερώς, παρά την γνώμην των λοιπών Εκκλησιών, καταστρέφων ούτω την λειτουργικήν ενότητα της καθόλου Ορθοδοξίας; Πως είναι δυνατόν να οφείλεται υπακοή εις μίαν τοιαύτην εγκληματικήν πράξιν, όταν ο Άγιος Θεόδωρος διέκοψε πάσαν εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετά του επισκόπου του (πατρ. Νικηφόρου), όταν εκείνος συνοδικά το 809 αθώωσε τον ιερέα, που ευλόγησε τον παράνομον γάμον του αυτοκράτορος; Το ανωτέρω γεγονός περιγράφει ζωντανά εις την προς Θεόφιλον επιστολήν του, προτρέπων αυτόν «να αντιδράση μετά παρρησίας δια της διακοπής πάσης προσωπικής εκκλησιαστικής κοινωνίας μετά των κακοδόξων, ως επίσης και δια της μη αναφοράς του ονόματος παντός ευρεθέντος εις την μοιχοσύνοδον ή των συμφωνούντων με αυτήν» (Αυτ. 1048 – 9). Η ανωτέρω αντίδρασις του Οσίου προεξένησε βεβαίως εις αυτόν εξορίαν και βάσανα πολλά, δια να επαληθεύση ο λόγος του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου: «Ο χρόνος δεν θέλει με φθάσει εις το να απαριθμώ μύρια παραδείγματα τόσων και τόσων αγίων, οίτινες εκακοπάθησαν και απέθανον δια τους εκκλησιαστικούς θεσμούς και Κανόνας» (2). Εάν λοιπόν, δια ένα παράνομον γάμον έγινε τοιαύτη αντίδρασις και θαρραλέα έντασις από τον Άγιον Οεόδωρον, «τον ατρόμητον ομολογητήν των θεανθρωπίνων ορθοδόξων αληθειών» κατά τον Πόποβιτς (3), πως είναι δυνατόν να μνημονεύεται ο καταστρέψας την λειτουργικήν ενότητα συμπάσης της Εκκλησίας των Ορθοδόξων, προκειμένου να συνεορτάζη μετά των αιρετικών της Δύσεως;

Τελικαί κρίσεις                                                                     

Μετά από τα ανωτέρω γεννάται το ερώτημα: Τα αποτελέσματα που προεκλήθησαν δια της ημερολογιακής καινοτομίας δύνανται να θεωρηθούν ως ιάσιμόν τι ζήτημα και συνεπώς μη επιτρέπον την απόσχισιν του ποιμνίου εκ των δημιουργών του, ή αντιθέτως επςβάλλετο τούτο συμφώνως προς τα αναφερθέντα; Ασφαλώς επεβάλλετο, αφού τα «όρια των πατέρων» κατεφρονήθησαν, διο και αι διαμαρτυρίαι των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών, που δεν εισηκούσθησαν! Το αποτέλεσμα ήτο να διακοπή η λειτουργική ενότης της Εκκλησίας, εμφανίζουσα του λοιπού εικόνα ακαταστασίας και αταξίας, όπερ ουκ έστιν από Θεού. Συνεπώς ούτε ευάρεστον εις Αυτόν και την θριαμβεύουσαν Εκκλησίαν, την θεσμοθετήσασα δια πολλών αγώνων και βιώσασαν επί αιώνας την ανωτέρω ενότητα.  Δια τούτο ακριβώς η ημερολογιακή καινοτομία του 1924 τυγχάνει ενέργεια λίαν συγγενής προς την εικονομαχικήν μεταρρύθμισιν, η οποία προφάσει μιας καθαρωτέρας-πνευματικωτέρας λατρείας επεχείρησε την κατάλυσιν των παραδεδομένων! Ούτω και ενταύθα· προφάσει μιας ακριβεστέρας χρονομετρικής ακριβείας, τη δε ουσία εκ κακοδόξου διαθέσεως ενώσεως μετά των αιρετικών της Δύσεως, και ότε ο ελληνικός κόσμος εθρήνει δια την Μικρασιατικήν καταστροφήν, το Οικ. Πατριαρχείον τη συνεργασία της Ελλαδικής Εκκλησίας κατέλυεν αιωνόβιον τάξιν εν τω ιερώ θεσμώ της λατρείας επί πανορθοδόξου πεδίου! Η αντίδρασις εξ άλλου των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών εκφραζομένη δια της παραμονής των εις το παλαιόν ημερολόγιον αποτελεί μίαν ακόμη απόδειξιν ότι δεν επεθύμουν την αλλαγήν. Συνεπώς, ενώ επιτρέπεται η αλλαγή ή διόρθωσις του Ημερολογίου, εφ’ όσον βεβαίως επιβάλλει τούτο ποιμαντικός λόγος, ακριβώς λόγω της απουσίας του ανωτέρω ποιμαντικού λόγου πάντα τα της διορθώσεως εκείνης εγένοντο κακώς, διο και η εισήγησις της Εκκλησίας της Ελλάδος επί του Ημερολογιακού ζητήματος, η υποβληθείσα από του έτους 1971 εις την σχετικήν επιτροπήν της μελλούσης να συνέλθη Πανορθοδόξου Συνόδου, μεταξύ των άλλων ετόνιζε και τα εξής σημαντικά: «Μεταξύ των ακολουθουσών το νέον υπάρχει μόνιμος διαφορά 13 ημερών ως προς την τέλεσιν όλων ανεξαιρέτως των ακινήτων λεγομένων εορτών. Τούτο αποτελεί γεγονός πρωτοφανές εις τα χρονικά της Εκκλησίας, καθ’ όσον παρά την κατά τους πρώτους χρόνους ποικιλίαν ημερολογίων και το ακαθόριστον του εορτολογίου, ουδέποτε παρουσιάσθη χρονική διαφορά εορτασμού ενός και του αυτού γεγονότος (π.χ. κοιμήσεως αγίου) ως συμβαίνει σήμερον. Η διαφωνία καθίσταται εντονωτέρα κατά τας μεγάλας εορτάς των Χριστουγέννων, Θεοφανείων, της Κοιμήσεως Θεοτόκου. Οι μεν νηστεύουν, οι δε πανηγυρίζουν. Η διαφωνία αύτη οδηγεί εις το ερώτημα: «Τις εορτάζει, ημείς ή η Εκκλησία;». Η απάντησις ημείς, αίρει την ιερότητα των εορτών, καθιστώσα αυτάς ατομικήν εκάστου υπόθεσιν. Η απάντησις η Εκκλησία, απαιτεί ένα εορτασμόν ως μία είναι η Εκκλησία»! (σ. 10). Και ενώ και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ το 1901 εχαρακτήρισε την διόρθωσιν 13 ημερών «ανόητον και άσκοπον» - καίτοι ενόει ταύτην ομόφωνον παρά ταις Ορθοδόξοις Εκκλησίαις – εν τούτοις εγένετο, και δη μονομερώς, με αποτέλεσμα την γένεσιν των ανωτέρω τραγικών. Η εισήγησις της Εκκλησίας της Ελλάδος αξιολογούσα τους λόγους του Ιωακείμ έγραψεν: «Ατυχώς η φωνή αύτη τηα συνέσεως ηγνοήθη και μηδενός εκκλησιαστικού λόγου συνωθούντος διωρθώθη το Ιουλιανόν Ημερολόγιον και η Εκκλησία διηρέθη εις δεχομένας την διόρθωσιν και απορριπτούσας αυτήν»! Και μετά τινας σκέψεις καθ’ ας η Εκκλησία έχει εξουσίαν να ρυθμίζη τινάς ανωμαλίας εις τας μνήμας των αγίων «προς το συμφέρον του πληρώματος της Εκκλησίας» καταλήγει: «Ασφαλώς, όμως, ουδέν είναι δυνατόν να λεχθή ότι γίνεται προς ωφέλειαν, εφ’ όσον συνδυάζεται με σκανδαλισμόν της συνειδήσεως των πιστών»! (σ. 32). Συνεπώς, όλα μαρτυρούν ότι πραξικοπηματικώς και αντικανονικώςεγένετο η αλλαγή του ημερολογίου. Και όμως! Ο αρχιεπ. κ. Χριστόδουλος ήδη από το 1982 ετόλμησε δια πολυσελίδου συγγραφής να αθωώση τους ανωτέρω καινοτόμους και σχίστας της Εκκλησίας και να καταδικάση τους αντιδράσαντας πιστούς, που διέκοψαν το μνημόσυνό τους! Τα συμπεράσματα, μάλιστα, τα πέρασε και στο ιντερνέτ προς… παγκόσμιον ενημέρωσιν! Το μόνο όπλο, που απέμεινε στους Ορθοδόξους είναι η διακοπή πάσης μετ’ αυτών εκκλησιαστικής κοινωνίας. Μόνο έτσι ο πιστός και την αλήθειαν διασώζει και την ψυχήν του προστατεύει από τον θανάσιμον μολυσμόν της αιρέσεως, συγκαταλέγων εαυτόν εις τον μακαρισμόν του Αγίου Θεοδώρου: «Αληθώς ο κόσμος όλος μιάς ψυχής ουκ έστιν αντάξιος, της φυλαττούσης εαυτήν αμέτοχον και αιρετικής κοινωνίας και παντός κακού» (99, 1205Β).                                                                                                

Επιλεγόμενα                                                                                      

Εις αυτό το συμπέρασμα θα καταλήγαμε, αλλά με λίγες αράδες κείμενο, εάν αναφερώμεθα εις την κακόδοξον Εγκύκλιον του Οικουμενικού Πατριαρχείου (1920), καθώς και με τα Πρακτικά του «αντορθοδόξου» Συνεδρίου του 1923, (Δεν το επράξαμε όμως, δια να αποδείξωμε ότι αρκούσε η αθέτησις της Παραδόσεως, δια ν’ αποκηρυχθούν οι αίτιοι της καινοτομίας). Δια της ανωτέρω Εγκυκλίου κηρύσσεται πρωτοφανής εκκλησιολογική αίρεσις δια τούτο καιθεωρείται υπό των Ελλήνων Οικουμενιστών ως «ο μέγας Χάρτης του Οικουμενισμού της Ορθοδοξίας»! (Ειρηνοποιοί, σ. 25). Και τούτο, διότι δέχεται ύπαρξιν Εκκλησιών και εκτός της Ορθοδοξίας, διό και ζητούσε την παραδοχή ενιαίου ημερολογίου»(4), προκειμένου να συνεορτάζουν οι Ορθόδοξοι μετ’ αυτών. Το νέον άρα ημερολόγιον αποτελεί την εισαγωγήν όσων ηκολούθησαν, με τας γνωστάς καταλήξεις της άρσεως των αναθεμάτων, τις συλλειτουργίες μετά των παπικών και Μονοφυσιτών, τις συμπροσευχές μετά παντός αιρετικού και αλλοθρήσκου, πρωτοστατούντος του Οικουμενικού Πατριαρχείου! Προκειμένου δε να κινούνται πιο ελεύθερα οι Φαναριώτες συντάκται της Εγκυκλίου και οι δορυφόροι τους, εκράτησαν σε απόλυτη μυστικότητα την ύπαρξίν της! Τους αρκούσε το ότι την εγνώριζαν οι προκαθήμενοι των αυτοκεφάλων Εκκλησιών και οι δυτικοί φίλοι τους… Μόλις την δεκαετία του ΄60 έγινε γνωστή δημοσίως! Αυτό όμως, δεν δυσκόλεψε την ορθόδοξη θρησκευτική συνείδηση να διαγνώση τέλεια την αντικανονικότητα της αλλαγής και την δολιότητα των δημιουργών της. Και τούτο, διότι οι πραγματικά ορθόδοξοι ζουν και αναπνέουν το Αποστολικόν: «Στήκετε, και κρατείτε τας παραδόσεις ας εδιδάχθητε είτε δια λόγου είτε δι’ επιστολής ημών» (Β΄ Θεσσ. 2, 15). Γι’ αυτό ακριβώς και αντιστάθηκαν, γι’ αυτό και εφώναξαν το: «Μας φραγκέψανε», όταν άρχισαν την κατά της καινοτομίας αντίδρασιν τον Μάρτιον του 1924 εφαρμόζοντες το του αγίου Χρυσοστόμου: «Έστι σχισθήναι καλώς» (5). Έκτοτε πέρασαν 79 χρόνια και η καινοτομία κατέληξε στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Και όμως, υπάρχουν ακόμη ρασοφόροι και μάλιστα Αγιορείτικες Μονές, που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τους καινοτόμους, καταδικάζοντες και υβρίζοντες τους αντιδράσαντας Ορθοδόξους! Προσπαθούν, επίσης, να ελαχιστοποιήσουν και αμνηστεύσουν τις κακοδοξίες τού πατριάρχου και των συνεργατών του, δια να «μη πάρουν αέρα» οι Ζηλωτές!... Όσο αφορά δια την κακοποίηση της αληθείας, δεν πειράζει· «πάντα έτσι γινότανε στην Εκκλησία, δικαιολογούνται»… Τελείως, όμως, διαφορετική γνώμη έχει ο μέγας Μάξιμος ο Ομολογητής. «Ουδείς επιτρέπεται να νοθεύη τον λόγον του Θεού λόγω της αμελείας του, αλλ’ αντιθέτως να ομολογή την ασθένειάν του, χωρίς να κρύπτη την αλήθεια του Θεού, ώστε να γίνη υπόδικος και για την παράβαση των εντολών και την διαστροφήν του λόγου του Θεού». Τα τελευταία 35 χρόνια αι κακοδοξίαι του Φαναρίου υπερέβησαν κάθε προηγούμενον. Ο πατριάρχης Βαρθολομαίος μάλιστα, εσχάτως απεκάλεσε τους αγίους Πατέρας «θύματα του αρχεκάκου όφεως», επειδή αντέδρασαν στον εωσφορικόν παπισμόν! (Εκκλ. Αλήθεια, 16. 12. ΄98). Και όταν καθυστερημένα οι Αγιορείται πατέρες εζήτησαν εξηγήσεις, τους εμάλωσε και… εσιώπησαν! Οποία εντροπή και ύβρις δια το Μοναδικόν τάγμα!

Κύριε Διευθυντά,                                                                                  

Είναι λυπηρόν, αλλά θα πρέπη να λεχθή. Ο π. Θεόκλητος δεν είναι σταθερός στο πιστεύω και την πορεία του αναφορικώς προς το μεγάλο θέμα της θέσεως των πιστών έναντι των καινοτόμων και κακοδόξων ποιμένων τους. Προς απόδειξιν παραθέτομεν τι έγραφε δια τους παλαιοημερολογίτας παλαιότερον. «Όσοι αποδέχονται την Παράδοσιν της Εκκλησίας ως ισόκυρον με τας Αγίας Γραφάς και αγωνίζονται δι’ αυτήν, είναι μάρτυρες τη προαιρέσει. Δια τούτο, φρονούμεν, ότι οι καλούμενοι παλαιοημερολογίται προσέφερον ανυπολόγιστον υπηρεσίαν εις την Εκκλησίαν δια της εμμονής αυτών εις το παλαιόν εορτολόγιον» (Αθωνικά Άνθη, τόμ. Α΄ σ. 206). Και αλλαχού: «Παρά βραχύ να είπωμεν, ότι αυτοί είναι οι αληθώς εκλεκτοί. Διότι εις τον χριστιανικόν κόσμον οι όντως πιστοί αυτοί είναι» (Αγιορ. Βιβλιοθήκη, 1957, σ.104).                                     

Συνεπώς δεν μένει άλλη οδός παρά να τους μιμηθή….

Μετά της εν Κυρίω                                                

αγάπης και ευχών                                                

Ιερομόναχος Θεοδώρητος                                                                                    

Αγιορείτης

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ                                                                                          

1. MANSI 23, 128 εξ.                                                                              

2. Περί συνεχούς θείας Μεταλήψεως, Αθήναι 1962, σ. 108.              

3. Η Ορθόδοξος Εκκλησία και ο Οικουμενισμός, Θεσσ. 1974, σ. 233.              

4. Ι. Καρμίρη, Μνημεία… τ. β΄ σ. 957.                                                  

5. P.G. 59, 314.