Στὸ πρόσφατο παρελθόν, στὶς δύο (2) Αὐγούστου τοῦ 2018, ἦρθεν
στὸ μοναστήρι μας ὁ Θεολόγος κ. Ἀνδρέας Μαυρουδῆς ἀπὸ τὴν Λεμεσὸν καὶ μᾶς πληροφόρησε
ὅτι πρὶν ἀπὸ καμμιὰν εἰκοσαριὰν ἡμέρες ἦταν στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου (στὸ ἑξῆς:
Ἱ.Μ.Β.) τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ὅτι κατὰ τὴν ὥρα τῆς τραπέζης τοὺς ἐδιάβαζεν ὁ Ἡγούμενος
Ἐφραίμ ἀπ’ τὸ βιβλίο ποὺ ἔγραψε γιὰ τὸν Γέροντά του Ἰωσὴφ Βατοπαιδινόν.
Ὅταν ἔφθασε στὸ σημεῖο ἐκεῖνο ποὺ ἔγραφε ὅτι ἐδιώχθηκαν ἀπὸ
τὴν Μίνθη (τῆς Πάφου) καὶ ἐπῆγαν στὴν Ἱερὰ Μονὴ Σταυροβουνίου καὶ ἐκεῖ τοὺς ὑποδέχθηκε
ὁ νῦν Γέροντας Ἀθανάσιος (ὁ Σταυροβουνιώτης) κ.ο.κ. καὶ πιὸ κάτω ἀναφέρεται στὸν
προηγούμενο Γέροντα Γερμανὸν Σταυροβουνιώτην κ.ο.κ., παραπονέθηκε ὁ Ἐφραὶμ ὅτι:
«Οἱ παλαιοὶ Γέροντες
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου ἀναγνώριζαν τὸν Γέροντα Ἰωσήφ, ἐνῶ οἱ νεώτεροι
Σταυροβουνιῶτες δὲν τὸν ἀναγνωρίζουν καὶ γι’ αὐτὸ δὲν πουλᾶνε καὶ τὸ βιβλίο του».
Κατ’ ἀρχὴν νὰ ἀναφέρω, ὅπως ἐγὼ πληροφορήθηκα τὰ πράγματα
ἀπὸ τοὺς ὑπευθύνους Μοναχοὺς τοῦ βιβλιοπωλείου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβονίου (στὸ
ἑξῆς: Ἱ.Μ.Σ.), ὅτι οὐδέποτε τοὺς ἔχει ζητηθεῖ, καὶ κανένας ἁρμόδιος πωλητὴς τοῦ
βιβλίου (τοῦ γ. Ἰωσήφ) δὲν ζήτησε ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Μονῆς μας, νὰ τὸ
διαθέσουν πρὸς πώλησιν. Συνεπῶς, γιατί ἆρά γε ὁ Ἐφραίμ ἰσχυρίζεται ὅτι δὲν
δεχόμαστε τὸ βιβλίον τους; Νὰ προσθέσω ἐπίσης, ὅτι ἡ Ἱ. Μ. Σταυροβουνίου ἔχει ὡς
ἀρχήν της νὰ μὴν ἀγοράζει νέα βιβλία, ἀλλὰ νὰ προωθεῖ αὐτὰ ποὺ εἶναι ἀπόθεμα τοῦ
βιβλιοπωλείου καὶ κυρίως νὰ πωλεῖ τὰ ἐργόχειρα τῶν Μοναχῶν της.
Ἀλλὰ τὸ κυριώτερο στὴν ἐν λόγῳ ὑπόθεσιν, περί τοῦ βιβλίου
τοῦ γ. Ἰωσήφ, εἶναι ὅτι ὁ νῦν Ἡγούμενος καὶ Γέροντάς μας, ὁ Γέρων Ἀθανάσιος, ἐξέφρασεν
τὴν ἄποψιν, μόλις πληροφορήθηκε ἀπὸ τὸν
Μοναχό Θ. ὅτι ἐκδόθηκε βιβλίον γιὰ τὴν ζωὴν τοῦ γ. Ἰωσήφ Β.:
«Μά, ποιός τὸν ἀναγνωρίζει;»
Πέραν τούτου προσωπικά πιστεύω, ὅτι δὲν πρέπει τὸ
Μοναστήρι μας νὰ προωθεῖ καὶ νὰ πωλεῖ αὐτὸ τὸ βιβλίο καὶ γιὰ τοὺς ἑπόμενους
λόγους, ὁποὺ θὰ ἐξηγήσω ἐκτενῶς καὶ ἀναλυτικὰ στὴν πορεία τῆς ἐν λόγῳ
βιβλιοκρισίας.
Η ΦΥΓΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΩΣΗΦ ΑΠΟ ΤΗΝ Ι. Μ.
ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗΣ
Στὴν σελίδα 59 τοῦ βιβλίου γίνεται ἀναφορὰ στὴν ἐκκλησιαστικὴ
κατάσταση στὴν Μονή μας μὲ τὴν μεταβολὴ τοῦ Ἡμερολογίου, τὸ γνωστὸ ὡς Ἡμερολογιακὸν
Ζήτημα, γεγονὸς ποὺ συντάραξε ὄχι μόνον τὴν Ἱ.Μ.Σ. καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀλλὰ καὶ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες
Αὐτοκέφαλες Τοπικὲς Ἐκκλησίες.
Πολλοὶ πατέρες μὲ ἀφορμὴ τὸ Ἡμερολογικὸ Ζήτημα
ξεσηκώθηκαν καὶ ἔφυγαν ἀπὸ τὸ Σταυροβούνι, γιὰ νὰ ἀκολουθήσουν τὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο.
Εἶναι ἐπίσης γεγονός, ὅτι τότε ἡ ζωή στὸ Σταυροβούνι ἦταν δύσκολη, διότι εἶχεν
πολλές ἐργασίες καὶ διακονήματα· ἦταν σκληρή ἡ μοναστικὴ ζωή, καὶ μερικοὶ
Μοναχοί βρῆκαν τὸ Ἡμερολογιακὸν ὡς ἀφορμὴ γιὰ νὰ φύγουν.
Τουλάχιστον ἔτσι ἀρνητικὰ σχολιάστηκε ἀπὸ τοὺς τότε ἐναπομείναντες
πατέρες.
Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς Μοναχοὺς ποὺ ἔφυγαν (ἐξ ἀφορμῆς του Ἡμερολογιακοῦ
Ζητήματος) ἦταν καὶ ὁ μοναχὸς Ἰωσήφ (ὁ μετέπειτα Βατοπαιδινός). Ὅπως μᾶς
πληροφορεῖ ὁ Γέροντάς μας, ὁ Γέρων Ἀθανάσιος Σταυροβουνιώτης, ὁ Ἰωσήφ τὸν πίεζε νὰ φύγουν μαζὶ γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ μάλιστα ἤθελε νὰ τοῦ πληρώσει καὶ τὸ
εἰσιτήριόν του. Ὁ Γέρων Άθανάσιος ὅμως τοῦ εἶπε ὅτι δὲν εἶχε καμμία πληροφορία
γιὰ νὰ φύγει, καὶ μάλιστα τοῦ ἐπεσήμανε τότε ὅτι καὶ αὐτὸ τὸ Σταυροβούνι ἔχει τὸ Ἁγιορείτικο Τυπικό.
Μάλιστα τοῦ ἐδήλωσε κατὰ λέξιν: «Ἐδῶ εἶναι οἱ Γέροντές μας ποὺ ἦρθαν ἀπὸ
τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἔχουν ἐμπειρίες πνευματικὲς γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσουν. Καὶ δὲν
θὰ κολασθοῦμε ἄν ἀκολουθήσουμε τὴν Ἐκκλησίαν μὲ τὸ Νέο Ἡμερολόγιον, διότι δὲν
εἶναι δόγμα πίστεως [τὸ Ἡμερολόγιο]. Ἐδῶ εἶναι ὁ Ἡγούμενος Βαρνάβας, ὁ ἱερομόναχος
Κυπριανός, ὁ ἱερομόναχος Θεοδόσιος, ὁ ἱερομόναχος Μακάριος, ὁ Γέροντας
Διονύσιος κ.ἄ. ποὺ ἔμειναν ἐδῶ καὶ δὲν ἔφυγαν».
Ἄρα, συναφῶς, τὸ νὰ γράφεται στὴν σελίδα 60 στὸ βιβλίον
τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱ.Μ.Β. τοῦ Ἐφραίμ «Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός», ὅτι ὁ ἀείμνηστος
καὶ διακριτικὸς Πνευματικός, ὁ παπα-Κυπριανὸς ὁ Σταυροβουνιώτης, εἶπεν δῆθεν
στὸν γ. Ἰωσήφ: «Ἦλθε ἡ ὥρα
γιὰ νὰ πᾶς στὸ Ἅγιον Ὄρος, γιατὶ ἂν μείνεις ἐδῶ [στὴν Ἱ.Μ.Σ.] θὰ φθαρεῖς
πνευματικὰ», ὅλο αὐτὸ τὸ
σημεῖο τὸ θεωρῶ μεγίστην ὕβριν γιὰ τοὺς Γεροντάδες μας, τόσον τοὺς παλαιούς, ὅσο
καὶ τοὺς μεταγενεστέρους. Δηλαδή, ἐννοῶ τὸν προηγούμενο ὅσιο Γέροντα Γερμανόν
Σταυροβουνιώτη καὶ τὸν νῦν Καθηγούμενο καὶ Γέροντά μας Ἀθανάσιον. Θεωρῶ, ὅτι τὰ ἐν λόγῳ λεχθέντα καὶ
γραφέντα, ἂν μή τι ἄλλο, εἶναι ἀποκυήματα τῆς φαντασίας, εἴτε τοῦ συγγραφέα τοῦ
ὑπὸ κρίσιν βιβλίου εἴτε ἐκείνου ποὺ τὸν πληροφόρησεν.
Ὁ Θεολόγος καὶ ποιητὴς κ. Βασίλης Χαραλάμπους καταθέτει τὴν
δική του προσωπικὴν καὶ ἀντιρρητικὴν μαρτυρία σὲ θεολογικὰ κείμενά του: «Ανυπόστατα φυσικά έχουν γραφεί και για τον
λόγο που ο γ. Ιωσήφ έφυγε από την μονή της μετανοίας του. Ακόμη μια προσπάθεια
εξιδανίκευσης του π. Ιωσήφ Βατοπαιδινού. Παρενθετικά θα πρέπει να αναφερθεί
ότι… στην προσπάθεια τους να εξιδανικεύσουν τον βίο του γ. Ιωσήφ αναφέρουν ότι
είχε εγκαταλείψει την μονή της μετανοίας του, και μετέβη στο Άγιον Όρος, χάριν
πνευματικότερης ζωής. Να σημειώσουμε ότι η Μονή Σταυροβουνίου και τότε όπως και
τώρα ήταν γνωστή για την πνευματικότητά της στον Ορθόδοξο κόσμο, ο κατ΄εξοχήν
λόγος ήταν ‘ο ζήλος του Ημερολογίου’. Όσοι γνώρισαν παλαιούς Μοναχούς της Μονής
Σταυροβουνίου αντιλαμβάνονται ότι τούτο δεν είναι ψεύδος και η αναφορά τούτη
είναι αληθινή…» [ἄρθρον: ΤΩΡΑ ΙΣΩΣ ΠΑΨΟΥΝ ΝΑ ΣΥΝΑΝΥΨΟΥΝ ΤΟΝ π. ΙΩΣΗΦ
ΤΟΝ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΑΣΜΕΝΟ ΑΣΚΗΤΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΟΥΔΑΣ (ΕΞ ΑΦΟΡΜΗΣ ΤΗΣ
ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ)].
Παραθέτω, παραφράζοντας, καὶ ἕνα σημαντικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ
τὴν προσωπικὴ ἐμπειρία τοῦ Γέροντα Ἀθανασίου Σταυροβουνιώτη:
«Ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου (1933-1947) κυρὸς
Λεόντιος ἦταν τοποτηρητὴς τότε τοῦ Ἀρχιεπισκοπικοῦ Θρόνου, ὁ ὁποῖος εἶχε γιὰ
πνευματικό του τὸν ἱερομόναχο Κυπριανὸν Σταυροβουνιώτη· παρευρίσκετο ὁ ἀρχιεπίσκοπος
κάποτε στὴν Θείαν Λειτουργίαν τὴν ὁποῖα τελοῦσε ὁ παπα-Κυπριανὸς. Ὅταν εἶχε
τελειώσει ἡ ἀκολουθία, μὲ δάκρυα καὶ συγκινημένος ὁ μακαριώτατος, καὶ ἀφοῦ ἤδη
εἶχεν ἐξέλθει τοῦ ἱεροῦ ναοῦ καὶ ὁ Γέροντας, διηγήθηκε στοὺς Πατέρες τῆς Μονῆς
μας, ὅτι ἠξιώθη νὰ δεῖ τὸν παπα-Κυπριανό νὰ λειτουργεῖ μέσα στὸ ἄκτιστον Φῶς καὶ
νὰ βρίσκεται μιὰ σπιθαμή ἀπὸ τὸ δάπεδο στὸν ἀέρα, ἐνῶ βρισκόταν μπροστά τῆς ἁγίας
Τράπεζας. Ὁ Γέροντας Κυπριανὸς ὑπῆρξε βαθὺς γνώστης καὶ μύστης τῆς νοερᾶς
προσευχῆς… Συχνάκις κατὰ τὴν μεσημεριανὴ ἀνάπαυση ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν νύκτα ἐπήγαινε στὸ δάσος τοῦ Μετοχιοῦ τῆς
Ἁγίας Βαρβάρας καὶ ἐκεῖ ἐπεδίδετο μετ΄ἀκορέστου πόθου στὴν προσευχὴν ἐπικαλούμενος
τὸ θεῖον ἔλεος… Ἡ μεγάλη ἀρετὴ καὶ ἄσκηση τοῦ πατρὸς Κυπριανοῦ ποὺ ἦταν μιὰ “βία
φύσεως διηνεκὴς καὶ φυλακὴ αἰσθήσεων ἀνελλιπὴς” (κατὰ τὸν ἅγιον Ἰωάννην τῆς
Κλίμακος), δὲν παρέμεινε χωρὶς καρποὺς πνευματικούς. Πολλοὶ διεπίστωσαν
προσωπικῶς καὶ ἔκθαμβοι ὡμολόγησαν τὸ διορατικὸν καὶ τὸ προορατικόν του χάρισμα
μὲ τὰ ὁποῖα ἐπλουτίσθη παρὰ Θεοῦ ὁ ὅσιος Ἱερομόναχος». [‘ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ’, Ἐπὶ τῇ συμπληρώσει
πεντηκονταετίας (1955-2005) ἀπὸ τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεως τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος
ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΟΥ, ἔκδοσις Ἱεροῦ Ναοῦ Παναγίας Εὐαγγελιστρίας Ἰδαλίου,
2005].
Τὸ ἀμείλικτο καὶ ῥητορικὸ ἐρώτημα ποὺ προκύπτει προφανῶς
μετὰ τὰ προειρημένα, εἶναι τὸ ἀμέσως ἑπόμενο:
μὲ τέτοιον ἔμπειρο Γέροντα, ὅπως τὸν Χαρισματοῦχο ἱερομόναχο
παπα-Κυπριανὸ, τὸν ὁποῖον εἶχε γιὰ Γέροντα τότε καὶ ὁ γ. Ἰωσήφ Βατοπαιδινὸς, ἦταν
δυνατὸ νὰ «φθαρεῖ πνευματικά» ὁ ἐν λόγῳ μοναχὸς ὴ ὁποιοσδήποτε ἄλλος
Μοναχός/Κληρικός/Λαϊκός;
Ἄλλοι πάλιν Μοναχοὶ ἔφυγαν ἀπὸ τὸ μοναστήρι τῆς Ἱ.Μ.Σ., ἐξαιτίας
τοῦ Ἡμερολογιακοῦ, καὶ δημιούργησαν -λίγα χιλιόμετρα μακριὰ ἀπ’ τὸ Σταυροβούνι-
δικό τους μοναστήρι, στὴν περιοχὴ Κακορατζιάς. Τὸ μοναστήρι τους τὸ ὀνόμασαν
«Παναγία Γαλακτοτροφοῦσα». Ἐκεῖ λειτουργοῦσαν μὲ τὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιον, ἔγιναν
τελικὰ «Ζηλωτές», μπῆκαν στὴν σχισματικο-αἱρετικὴ παράταξη τῶν ΓΟΧ τῆς Κύπρου,
καὶ ἔτσι ἀπεκόπησαν ὁριστικῶς ἀπὸ τὴν κανονικὴ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου. Αὐτοὶ οἱ
«Ζηλωτές» μοναχοὶ στὴν πορεία βρῆκαν μεγάλο πειρασμό, διότι στὴν περίοδο τῆς
τουρκανταρσίας τοὺς ἐπιτέθηκαν οἱ «Τουρκοκύπριοι» (ἐξισλαμισθέντες Ἕλληνες τῆς
Κύπρου), τοὺς ὁποίους πυροβόλησαν καὶ τραυμάτισαν, ἄλλους τοὺς ἐσκότωσαν, καὶ ἐλάχιστοι
γλύτωσαν καὶ ἐγκατέλειψαν ἔτσι κακὴν κακῶς τὸ μοναστήρι τους αὐτό.
Κάποιοι σοφοὶ καὶ ὅσιοι
Γέροντες τῆς Ἱ.Μ.Σ. εἶπαν τότε γιὰ τοὺς ἐν λόγῳ ἀπείθαρχους καὶ «ζηλωτές»
Μοναχούς:
«Ἐξαιτίας
τοῦ ὅτι ἔφυγαν ἀπὸ τὴν μονὴ μετανοίας τους καὶ ἀπὸ τὴν ὑπακοή τους πρὸς τὸν Ἡγούμενό
τους ἔπαθαν τέτοια μεγάλη δοκιμασία καὶ πειρασμό».
Πρὸς τὸ τέλος τῆς σελίδος 60 τοῦ ἐν λόγῳ ὑπὸ κρίσιν
βιβλίου, διαβάζουμε:
«Ὅταν πληροφορήθηκε ὁ Ἡγούμενος Βαρνάβας ὅτι ἄρχισε
νὰ ἑτοιμάζει τὴν ἀναχώρησή του ὁ Ἰωσήφ γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος, μὲ δάκρυα τὸν
παρακαλοῦσε νὰ μείνει στὴν Μονή, λέγοντάς του ὅτι καὶ ἐδῶ θὰ μποροῦσε νὰ βρεῖ τὴν
Χάρη τοῦ Θεοῦ ποὺ ποθοῦσε, ὅμως ὁ Ἰωσὴφ δὲν τὸν ἄκουσε».
Στὴν σελίδα 350 τοῦ βιβλίου «Γέρων Ἰωσὴφ Βατοπαιδινός»
διαβάζουμε γραφέντα καὶ λεχθέντα τοῦ ὁσίου Γέροντος Ἐφραίμ τοῦ Κατουνιακιώτου:
«Ὁ Γέροντας εἶναι Χριστὸς ἐπὶ γῆς. Ὅποιος
βιάζει τὸν Γέροντα καὶ κάνει ἀνυπακοὴ εἶναι γιὰ ἐμένα δεύτερος Ἰούδας. Τί
θέλεις, Γέροντα; Αὐτό; Νἆναι εὐλογημένο. Πῶς θὰ κάνουμε, Γέροντα; Ὅπως θέλεις· ἦλθα
γιὰ ὑπακοή, νὰ κάνω ὅ,τι λέει ὁ Γέροντας».
Δηλαδή, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, μοῦ λέει ὁ λογισμός, ὅτι ἴσως
γι’ αὐτὸ τὸν λόγο ὁ γ. Ἰωσήφ ὅπου πῆγε (στὰ διάφορα μοναστήρια) βρῆκε
τόσους πειρασμούς καὶ δημιουργήθηκαν τόσα σκάνδαλα.
ΜΕΓΑΛΟΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΣΤΑ
ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ «ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΣΕ» Ο ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ
Ὁ Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Δοχειαρίου, ὁ κυρὸς Ἀρχιμανδρίτης
Γρηγόριος, σὲ ἄρθρο του ἀναφέρει τὴν ἑξῆς ἐκπληκτικὴν καὶ βαρυσήμαντη μαρτυρία
κατὰ τοῦ Γέροντος Ἰωσὴφ τοῦ Βατοπαιδινοῦ:
«Ἔπειτα γιὰ τὸν Ἰωσὴφ ποὺ τράνεψε στὴν
θεολογία, ἔχουμε μαρτυρία ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Νικόδημο Μπιλάλη, ποὺ ὑπῆρξε
πνευματικό του παιδί, πὼς ὅταν ἠθέλησε νὰ γίνη ἱερεὺς καὶ νὰ ἡγουμενεύση στὴν
Μονὴ Κουτλουμουσίου, ὁ εἰλικρινὴς καὶ αὐθόρμητος π.Νικόδημος τοῦ εἶπε:
– Ἂν προχωρήσης στὴν ἱερωσύνη, θὰ σὲ ξετινάξω.
Ξέρεις πολὺ καλὰ ὅτι εἶσαι αἰσθησιακὸς ἄνθρωπος καὶ δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται
βάσει τῶν ἱερῶν Κανόνων νὰ ἱερουργήσης. Αὐτὸ τὸ ἔδειξες διακονώντας τὴν
γυναικεία Μονὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βάθειας. Ἀλλὰ καὶ πολλὰ ἄλλα ἀκούστηκαν
κατὰ τὴν διακονία σου στὴν Κύπρο. Ἀπορριπτέος εἶσαι τῆς ἱερωσύνης. Ἂν
προχωρήσης, θὰ ξεφωνήσω.» ( Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Δοχειαρίου τοῦ Ἀρχιμανδρίτου
Γρηγορίου, ἄρθρον: «ΠΑΣΧΑ ΚΥΡΙΟΥ ΠΑΣΧΑ», Ἐφημερίδα «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ»,
25/5/2018, ἀριθμὸς φύλου 2213, σελ. 1 καὶ 7 ).
Ἐξάπαντος γιὰ τὴν Γυναικεία Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου
Βάθειας τὸ ἐν λόγῳ βιβλίο, λαλίστατο περὶ τοῦ βίου καὶ τῆς πολιτείας τοῦ γ. Ἰωσήφ
Β., δὲν μᾶς λέει τίποτε. Μᾶς ἀποκρύπτουν ὅ,τι ἔγινε. Γιατὶ ἆρά γε
οἱ Βατοπαιδινοὶ πατέρες μᾶς ἀποκρύπτουν αὐτὸ τὸ ἄγνωστο κεφάλαιο τὸ ὁποῖο
καταγγέλλεται δυναμικῶς ὑπὸ τοῦ ἀείμνηστου Γέροντος (καὶ φίλου τοῦ Ἁγίου
Γέροντος Παϊσίου) π. Νικοδήμου Μπιλάλη;
Ὡστόσο νὰ προσθέσω, ὅτι ὅταν ἔγινε ἡγούμενος στὴν Ἱερὰ
Μονὴ Κουτλουμουσίου ὁ ἀρχιμανδρίτης Χριστόδουλος, τὸν Μάρτιο τοῦ 1983, ξέσπασε ἕνα
μεγάλο σεξουαλικό σκάνδαλο, καὶ ἡ συνοδία τῶν Μοναχῶν χωρίστηκε στὰ δύο. Ὁ Ἡγούμενος
Χριστόδουλος τότε συμβούλευε τὰ καλογέρια του νὰ προσέξουν μὴ τυχὸν τοὺς
παρασύρει καὶ τοὺς καταστρέψει ὁ γ. Ἰωσήφ μὲ τὴν νέο-Βατοπαιδινή συνοδία
του (μαρτυρία πρώην δόκιμου Μοναχοῦ τῆς Ἱ.Μ. Κουτλουμουσίου). Στὸ ὑπὸ
κρίσιν βιβλίον γίνεται κάποια σημαντικὴ ἀναφορὰ στὸ προηγούμενο ἀναντίλεκτο καὶ
μεῖζον γεγονὸς τῆς παράδοξης διασπάσεώς τους, καταγράφεται ὅμως ἀπὸ μιὰν ὡραιοποιημένη
ὀπτικὴ καὶ μιὰν ἐξιδανικευμένη προσέγγιση τοῦ συγγραφέως καὶ ὑποτακτικοῦ μαθητοῦ
τοῦ Γέροντα Ἰωσήφ.
Γράφει ἐπ’ αὐτοῦ, στὴν σελίδα 309, ὁ συγγραφέας του καὶ Ἡγούμενος
τῆς Ἱ. Μονῆς Βατοπαιδίου Ἐφραίμ:
«Λίγο ἀργότερα ἄρχισαν νὰ σπείρονται ζιζάνια
στὴν ἀδελφότητα ἀπὸ ἀσθενέστερους ἀδελφοὺς καὶ ὁ Γέροντας ἀγαπώντας πάντα τὴν εἰρήνη
καὶ τὴν ἡσυχία ἀποφάσισε νὰ φύγει ἀπὸ τὴν Μονὴ … (τὴν ἱερὰ Μονὴ
Κουτλουμουσίου)».
Στὴν σελίδα 194 τοῦ ἴδιου βιβλίου, διαβάζουμε: «Ἔτσι ἄρχισε νὰ ἐπισκέπτεται τὴν Ἱερὰ Μονὴ Εὐαγγελισμοῦ
τῆς Θεοτόκου στὶς Οἰνοῦσσες, προκειμένου νὰ καταρτιστοῦν πνευματικὰ καὶ ἡ Ἡγουμένη
καὶ οἱ Μοναχές, ἐφ΄ ὅσον ἡ Μονὴ ἦταν νέα καὶ δὲν ὑπῆρχε ἐκεῖ προηγούμενη
μοναστικὴ παράδοση…» καὶ ἐπίσης στὴν σελίδα 196 ἀναφέρεται «μέσα στὸ Μοναστήρι ἔμαθε πολλὰ
στὶς ἀδελφές, γιατὶ ἦταν νέες καὶ ἄπειρες. Σὲ ὅλα τὰ διακονήματα εἶχε τὴν ἐπίβλεψη...
» κ.ο.κ.
Δὲν ἔχουμε ἀρκετὲς πληροφορίες ἢ ἄλλα σημαντικὰ στοιχεῖα
γιὰ τὸ τί ἀκριβῶς συνέβη σ’ αὐτὸ τὸ γυναικεῖο Κοινόβιο, ἀπ’ τὸ ὁποῖον μάλιστα ὁ
γ. Ἰωσήφ ἐκδιώχθηκε κακὴν κακῶς ἀπὸ τὴν ἀείμνηστη
Ἡγουμένη Κατίγκω Πατέρα (πνευματικὸ τέκνο τῶν ἑπόμενων κληρικῶν: τοῦ ὁσίου
Γέροντος Φιλόθεου Ζερβάκου καὶ τοῦ Δογματολόγου π. Ἰωάννη Ῥωμανίδη), ἀλλὰ ἂς
παραθέσουμε πάλιν τί ἀκριβῆ στοιχεῖα προσκομίζει καὶ σημειώνει ἐπ΄ αὐτοῦ
τοῦ ζητήματος ὁ ἴδιος ὁ βιογράφος τοῦ γ. Ἰωσήφ:
«Εἶχε [ὁ γ. Ἰωσήφ] ἐπίσης διάφορους
πειρασμοὺς ἐκεῖ ἀπὸ τοὺς γονεῖς κάποιων μοναζουσῶν ποὺ τὸν ὁδήγησαν στὸ
δικαστήριο γιὰ προσηλυτισμό. Φυσικά, μετὰ ἀπὸ τὴν σχετικὴ ταλαιπωρία ἀθωώθηκε».
Ἀκολουθεῖ μιὰ ἄγνωστη σὲ πολλοὺς ἱστορία: Στὴν Κύπρο ὁ γ.
Ἰωσήφ ξεκίνησε νὰ ἱδρύσει Γυναικεῖο Κοινόβιο στὴν Ἁγίαν Θέκλα στὴν Μοσφιλωτή.
Στὴν σελίδα 259 τῆς ἀμφιλεγόμενης βιογραφίας τοῦ γ. Ἰωσήφ, γράφονται τὰ ἀμέσως ἑπόμενα:
«Ἔτσι ἡ Χριστοφόρα [Μοναχή ἐξ Ἑλλάδος,
πνευματικὸ τέκνο τοῦ γ. Ιωσήφ, τὴν ὁποίαν ἔφερε ὁ ἴδιος μὲ τὸν Λεμεσοῦ - τότε ἦτο
Δόκιμος Μοναχός - γιὰ νὰ τὴν χρίσουν Γερόντισσα καὶ Ἡγουμένη] βρέθηκε στοὺς δρόμους· βρισκομένη ἡ Χριστοφόρα
ἐκτὸς Μονῆς, ὁ Γέροντας [Ἰωσήφ] κάτω εἶχε μιὰ ὁμάδα μὲ νεάνιδες καὶ λέει: “Ἐντάξει,
ἂς ἔρθει ἡ Χριστοφόρα κάτω”. Παρ΄ὅλο ποὺ γνώριζε καὶ μοῦ ἔλεγε: “Παιδί
μου, πειρασμοὺς θὰ ἔχουμε μὲ αὐτήν”. Ἔρχεται καὶ πάει στὴν Ἁγία Θέκλα τὸν
πρῶτο καιρό. Καὶ ὁ Γέροντας ἀνακαλύπτει στὴν Πάφο ἕνα Μοναστήρι τῶν “Ἁγίων Ἁναργύρων”
(στὴν Μίνθη), τὸ ὁποῖο ὁ Μητροπολίτης Πάφου κ. Χρυσόστομος (νῦν Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος
Κύπρου Χρυσόστομος ὁ Β΄) συγκατατίθεται νὰ τοῦ τὸ δώσει γιὰ νὰ τὸ κάνει Γυναικεῖο
Μοναστήρι. Καὶ πιάνει τὴν Γερόντισσα Χριστοφόρα καὶ δύο κοπέλλες, ποὺ ἦταν ἤδη ἕτοιμες
τότε καὶ τὶς παίρνει ἐκεῖ», στὴν Μίνθη τῆς
Πάφου.
Σημειῶστε, παρακαλῶ πολύ, μία ἀκόμη σημαντικὴ μᾶλλον
λεπτομέρεια, τὴν ὁποίαν ἀρκετοὶ ἀγνοοῦσι: στὸ ἐν λόγῳ βιβλίο, στὸ αὐτὸ ζήτημα, δὲν
ἀναφέρονται καὶ πάλιν ἐκεῖνοι οἱ σημαντικοὶ λόγοι ποὺ ἐγκατέλειψαν οἱ Μοναχὲς
καὶ ἡ Γερόντισσά τους τὸ Μοναστήρι τῆς Ἁγίας Θέκλας.
Ὅπως γνωρίζουμε, μετὰ ποὺ οἱ «ζηλωτές» Μοναχοὶ τῆς «Παναγίας
Γαλακτοτροφούσης» βρῆκαν ἐκεῖνον τὸν φοβερὸ καὶ θανατηφόρο πειρασμὸ ἀπὸ τοὺς
Τουρκοκυπρίους, ὅπως ἀκριβῶς σᾶς προαναφέραμε πιὸ πάνω, ἔφυγαν τελικῶς ἀπ’ τὸ
Μοναστήρι τους μετὰ τὶς δολοφονικές σφαγές, καὶ ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ὁ
Μακάριος Γ΄ τοὺς ἔδωσε τὸ Μοναστήρι τῆς Ἁγίας Θέκλας γιὰ νὰ στεγασθοῦν ἐκεῖ. Ὅταν
ὅμως τὸ 1974 οἱ Τουρκοκύπριοι ἔφυγαν καὶ ἐπῆγαν στὰ κατεχόμενα τότε οἱ ἐν λόγῳ
«ζηλωτὲς» μοναχοὶ ἐπῆγαν ξανὰ στὸ μοναστήρι τῆς Γαλακτοτροφούσης καὶ ἔτσι ἡ Ἁγία
Θέκλα ἔμεινε καὶ πάλιν ἀκατοίκητη.
Ἔτσι ὁ γ. Ἰωσήφ βρῆκε ἄδειο τὸ μοναστήρι τῆς Ἁγίας Θέκλας
καὶ πῆρε ἐκεῖ τὶς πρῶτες μοναχὲς καὶ μαθήτριές του. Ἑτεροχρονισμένα ἦρθε καὶ ἡ
σημερινὴ νέα γυναικεία ἀδελφότητα Μοναζουσῶν καὶ ἀνέλαβαν τὸ ἱερὸ Κοινόβιο μὲ
πρώτην Ἡγουμένην τὴν Κωνσταντία.
Τὸ ἐρώτημα ποὺ πρέπει μᾶλλον νὰ προβληματίσει πολλοὺς ἀναγνῶστες
μας, εἶναι: Γιατί ἆρά γε ἡ ἀδελφότητα ποὺ ἔβαλεν ἐξ ἀρχῆς ὁ γ. Ἰωσήφ ἐγκατέλειψαν
ἄρδην (μαζὶ μὲ τὴν Γερόντισσα καὶ Ἡγουμένη Χριστοφόρα) τὴν ἱερὰ Μονὴν τῆς Ἁγίας
Θέκλας; Ἆρά γε τί νὰ συνέβη ἐκεῖ;
Νὰ σᾶς πληροφορήσουμε, λοιπὸν!
Τὸ ἐν λόγῳ παράδοξο ποὺ προκύπτει -καθόλου αὐθαίρετα- εἶναι
ὅτι καὶ στὴν Ἁγία Θέκλα ἀκούστηκε (ὑπάρχουν μάρτυρες καὶ μαρτυρίες τῶν
κατοίκων τῆς περιοχῆς) ὅτι συνέβησαν διάφορα σεξουαλικά σκάνδαλα τῆς ἴδιας
φύσεως μὲ ἐκεῖνα ποὺ ἀκούστηκαν ἀργότερα στὴν Μίνθη τῆς Πάφου, καὶ γι’ αὐτὸν τὸν
σημαντικὸ λόγο φαίνεται νὰ ἐγκατέλειψαν τὴν μονὴν τῆς Ἁγίας Θέκλας. Τουλάχιστον
αὐτὰ μαρτυροῦνται ἀπὸ τοὺς κατοίκους τῆς Μοσφιλωτῆς, χωρίου παραπλησίου τῆς Ἱερᾶς
Μονῆς τῆς Ἀγίας Θέκλας στοὺς πρόποδες τῆς Ἱ.Μ.Σ.. Αὐτὰ τὰ ἴδια πράγματα τὰ
μαρτυρεῖ καὶ ὁ πρώην Κοινοτάρχης τῆς Μοσφιλωτῆς.
Ἐπιπροσθέτως, μετὰ τὴν σκανδαλώδη καὶ κατὰ πολλοὺς ἄγνωστη
φυγήν τους ἀπ’ τὸ Κοινόβιο τῆς ἁγίας Θέκλας, περὶ τῆς ἱδρύσεως τοῦ γυναικείου
μοναστηρίου τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων τῆς Μίνθης-Πάφου, ἐντοπίζουμε τώρα στὴν σελίδα
280 τὰ ἑξῆς παρόμοια και σημαντικὰ δρώμενα, τὰ ὁποῖα καταγράφει ὁ συγγραφέας καὶ
ἡγούμενος Ἐφραίμ:
«Ἡ Ἡγουμένη (Χριστοφόρα) δὲν ζήτησε συγγνώμη
γιὰ τὶς παρακοές της, ἀντίθετα διέβαλε καὶ συκοφαντοῦσε τὸν Γέροντα γιὰ δῆθεν
ἠθικὲς παρεκτροπές … Ὁ παπα-Μιχαὴλ (μακαριστὸς κληρικὸς τῆς Ἱερᾶς
Μητροπολέως Κιτίου) μολονότι εἶχε πάρει πληροφορία… πείστηκε κατ΄ἀρχὰς στὴν
συκοφαντία ποὺ διέδωσε ψευδῶς καὶ τεχνηέντως ἡ Γερόντισσα Χριστοφόρα, ὅτι δῆθεν
ὁ Γέροντας ἐνοχλεῖ σαρκικὰ τὶς Μοναχές, καὶ εἰδικὰ τὴν κόρη του…
(ἡ ὁποία ἦτο δόκιμη Μοναχὴ καὶ ὑποτακτικὴ τοῦ γ. Ἰωσήφ στὴν Μίνθη).
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος ὁ Β΄, ἀπαντώντας σὲ ὑβριστικὸ δημοσίευμα τοῦ κ.
Γιάννη Παπανικολάου στὴν Βατοπαιδινὴ ἱστοσελίδα «ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ», τὸ ὁποῖο
μάλιστα δημοσιεύθηκε πρόσφατα στὶς πέντε (5) Ἰουλίου τοῦ 2018, ἀποκαλύπτει
εὐθέως, ἀπὸ τὴν ἐπίσημη Ἱστοσελίδα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, καὶ μεταξὺ ἄλλων
καταθέτει τὰ ἑξῆς σημαντικὰ στοιχεῖα γιὰ τὴν προηγούμενη περίπτωσιν ποὺ
προαναφέραμε, γιὰ τὰ σχετικὰ καὶ σκανδαλώδη γεγονότα τῆς Μίνθης:
«Απέφυγα τη Μονή Βατοπαιδίου για τους γνωστούς
λόγους. Συγκεκριμένα, διότι ο μακαρίτης γέροντάς τους και ο νυν ηγούμενος, από
το 1978 ήταν στην επαρχία Πάφου, όταν ο ίδιος ήμουν Μητροπολίτης στην Πάφο.
Δέχθηκα τον γέροντά τους ως επίγειο άγγελο και ήμουν στη διάθεσή του για τα
πάντα. Δυστυχώς, άργησα να αντιληφθώ περί τίνος επρόκειτο, κι όταν ως τότε
Μητροπολίτης έγινα δέκτης καταγγελιών από την Ιερά μονή Αγίων Αναργύρων Πάφου, που
αφορούσαν το γέροντα, για να μην προσβάλω δημοσίως τον γέροντα, το κρατούσα
επί μήνες μυστικό και προσπαθούσα να βρω άκρη, με συνέπεια να κλονιστεί η υγεία
μου. Όταν αποκρυστάλλωσα άποψη, και πάλι κάλεσα τον γέροντα να μου ομολογήσει
έστω και την δωδεκάτη την αλήθεια. Όμως, αντ’ αυτού, είχε μία συμπεριφορά
«διαβολική», μου επιτέθηκε με όλη τη δύναμη της ψυχής του και αναγκάστηκα με
αυστηρότητα να του πω να κατεβάσει τον τόνο της φωνής του ή θα φύγει από την
μπαλκονόπορτα. Έφυγε.
Άρχισε τότε να χαρακώνεται πίσω από οπαδούς,
που οι περισσότεροι δυστυχώς είχαν ψυχολογικά προβλήματα, έβριζαν και με
απειλούσαν, και αναγκαστήκαμε στη Μητρόπολη να διακόψουμε όλες τις τηλεφωνικές
γραμμές της, διότι δεν μας άφηναν ήσυχους ούτε λεπτό.
Κάλεσα
τον γέροντα για πολλοστή φορά να με απελευθερώσει από το δίλημμα που είχα,
διότι όπως του είπα επί λέξει «αυτές τις βρωμοδουλειές τις κάνουν δύο και
όχι ένας». Κι όταν ο ένας λέει το έκανα, κι ο άλλος όχι, τότε
βρίσκεσαι σε φοβερό αδιέξοδο.
Μετά από την τελευταία άρνησή του, αναγκάστηκα
να του πω να φύγει. Προτού απομακρυνθεί από το γραφείο μου, του είπα για
πολλοστή φορά «θέλω να μου πεις όλη την αλήθεια, κι εγώ δεν θα σε εκθέσω.
Αν δεν μου πεις την πραγματική αλήθεια και θα παραμείνω στο σκοτάδι, η ευχή μου
για σένα θα είναι πολύ αυστηρή. Θα προσεύχομαι στο Θεό, το πρόσωπό σου, να μην
δει χαρά, ούτε σε αυτή τη ζωή, ούτε στην άλλη. Θέλω να μου πεις την αλήθεια. Κι
έφυγε δαιμονισμένος από το γραφείο.
Και ένας λόγος που τον έκαναν μετά τον θάνατό
του να γελάει, ήταν αυτό που τον βάραινε κι αυτόν και την συνοδεία του. Για
αυτούς τους λόγους δεν πήγα στο Βατοπαίδι. Διότι αυτοί που διοικούν την Μονή,
κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν ορρωδούν παντελώς, αλλά εμπαίζουν και τον Θεό
και τους ανθρώπους. Και για μένα είναι θεομπαίχτες.» (ΠΗΓΗ: Ἱστοσελίδα τῆς Ἐκκλησίας
τῆς Κύπρου, Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος ὁ Β΄, Δηλώσεις: Απάντηση στο «Βήμα Ορθοδοξίας», http://churchofcyprus.org.cy/44328
).
ΠΟΙΑ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΣ ΕΛΕΥΣΕΩΣ ΤΟΥ γ. ΙΩΣΗΦ ΣΤΗΝ
ΚΥΠΡΟ;
Ἑστιάζω τὴν προσοχή μου στὸ ἴδιο βιβλίο, τὸ ὁποῖον
βρίσκεται γιὰ χάριν τῆς ὁλοκλήρου καὶ ἀντικειμενικῆς ἀλήθειας ὑπὸ ἐξονυχιστικὴν
κριτικὴν στὰ διάφορα σημεῖα ποὺ ἀναφέρουν καὶ ἐμπλέκουν τὴν Ἱερὰ Μονή μας·
διαβάζουμε τὰ ἀμέσως ἑπόμενα:
«Ὁ γυναικεῖος Μοναχισμὸς δὲν εἶχε πνευματικὰ
στηρίγματα ἀπὸ ἔμπειρους στὸν Μοναχισμὸ Γέροντες».
Αὐτὰ τὰ παράδοξα καὶ ἀναληθῆ κατεγράφησαν ὑπὸ τοῦ
συγγραφέως καὶ Ἡγουμένου τῆς Ἱ.Μ.Β. π. Ἐφραίμ καὶ ἐννοεῖ, προφανῶς, σύμφωνα μὲ
τὸ βιβλίο του, τὴν χρονιὰ ἐκείνην ποὺ ἔγινε ἡ πρώτη κάθοδος τοῦ γ. Ἰωσήφ στὴν
Κύπρο τὸ 1978.
Αὐτὸ καὶ ἂν εἶναι μία μεγίστη ὕβρη, χλευασμός, ὑποτίμησις
καὶ ἀπαξίωσις γιὰ τοὺς τότε διακριτικοὺς καὶ πνευματικοὺς Γέροντες τῆς Ἱερᾶς
Μονῆς Σταυροβουνίου! Ἰδιαίτερα, θεωρῶ, ὅτι πρόκειται γιὰ ἄστοχη καὶ ἄδικη μομφὴ
ἔναντι τοῦ προηγούμενου Καθηγουμένου τῆς Ἱ.Μ.Σ., τοῦ ὁσίου Γέροντα Γερμανοῦ
Σταυροβουνιώτου, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τότε, ὡς γνωστόν, ἦτο καὶ ὁ διακριτικὸς Πνευματικὸς
ὁδηγὸς τῶν περισσοτέρων ἐν Κύπρῳ γυναικείων Μοναστηριῶν.
Πῶς δηλαδὴ καὶ γιὰ ποιόν λόγο ἆρά γε, γράφονται τέτοια
ἀναληθῆ πράγματα (ἀδυνατῶ παντελῶς νὰ τὸ ἐννοήσω), ὅτι οἱ ἐν Κύπρῳ Μοναχὲς τὸ
1978-1981 δὲν εἴχαν δῆθεν πνευματικὰ στηρίγματα;
Πέραν τούτου ὅμως νὰ σᾶς πληροφορήσουμε τὴν ἀκριβῆ ἱστορικὴν
ἀλήθειαν, ὅτι δηλαδὴ ὁ Γυναικεῖος Μοναχισμὸς τότε ἦτο στὴν μεγίστην
πνευματικὴν ἀκμήν του, καθότι δὲν εἶχε διόλου κλονισθεῖ ἀπὸ τὴν μεταβολὴν τοῦ ἡμερολογίου,
ἀπ’ τὸ λεγόμενο καὶ Ἡμερολογιακὸν Ζήτημα. Λόγου χάριν, νὰ ἀναφέρω μὲ κάθε ἱστορικὴν
ἀκρίβεια, ὅτι σὲ μεγάλη ἀκμὴν ἦτο συγκεκριμένα τὸ Γυναικεῖο Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου
Γεωργίου τοῦ Ἀλαμάνου στὴν Λεμεσόν, τὸ ὁποῖον τότε πρέπει νὰ εἶχεν πέραν τῶν
70 Μοναζουσῶν ὑπὸ τὴν εἰκοσαπενταετῆ (25) πνευματικὴν ἐποπτεία καὶ
διακριτικὴν καθοδήγησιν τοῦ ὁσίου Γέροντος καὶ Ἡγουμένου τῆς Ἱ.Μ.Σ. π. Γερμανοῦ.
Ἄλλα ἐπίσης ἱερὰ γυναικεῖα Κοινόβια μὲ λιγότερες Μοναχές,
τὰ ὁποῖα καθοδηγοῦσε τότε πνευματικὰ ὁ μακαριστὸς Γέρων Γερμανὸς
Σταυροβουνιώτης, ἦσαν τὰ ἑπόμενα:
1. Ἡ Ἱερὰ Μονὴ τῆς Παναγίας τῆς
Σφαλαγγιώτισσας, τῆς Λεμεσοῦ.
2. Ἡ Ἱερὰ Μονὴ τῆς Παναγίας τοῦ Γλωσσᾶ, στὸ
Κελάκιον.
3. Τὸ Μετόχιον τῆς Ἱ.Μ.Σ. στὸ Καϊμακλὶν-Λευκωσίας
τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος.
4. Ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Νικαλάου τῶν Γάτων,
στὸ Ἀκρωτήρι.
5. Ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ.
6. Καὶ ἡ προειρημένη Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου
Γεωργίου τοῦ Ἀλαμάνου.
Μόλις ἐκοιμήθη ὁ Γέρων Γερμανὸς Σ., ὅλων αὐτῶν τῶν
Γυναικείων Κοινοβίων ἀνέλαβε τὴν ποιμαντικὴν καὶ πνευματικὴν ἐποπτεία ὁ νῦν
Καθηγούμενος τῆς Ἱ.Μ.Σ. καὶ Γέρων Ἀρχιμανδρίτης Ἀθανάσιος Σταυρουβουνιώτης. Τὰ ἀνέλαβε ὅλα σχεδόν, πλὴν ἐκείνου τῆς Ἱερᾶς
Μονῆς τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ, τοῦ ὁποίου ἀνέλαβε τὴν ποιμαντικὴ ἐποπτεία ὁ Γέρων Λεόντιος
(πρώην Σταυροβουνιώτης), διότι τὸ ἐξυπηρετοῦσε καὶ λειτουργικά.
Νὰ προσθέσω ἐπίσης, ὅτι ἕνα ἀκόμη ἐν ἐνεργείᾳ μεγάλο
Γυναικεῖο Κοινόβιο τῆς ἐποχῆς ποὺ συζητοῦμε (τῆς πρώτης καθόδου τοῦ γ. Ἰωσήφ) ἦτο
καὶ ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἡρακλειδίου, τὸ ὁποῖον εἶχεν σχεδὸν 40 Μοναχές. Τὸ
λειτούργησε, καθότι ἦτο ἐρειπωμένο, ἡ ὁσία Γερόντισσα Χαριθέα. Μᾶς ἔλεγε
πάντοτε ἡ ὁσία Γερόντισσα Χαριθέα «ὅτι δὲν εἶναι ὁ τόπος ποὺ κάμνει τὸν
Μοναχὸν ἀλλὰ ὁ τρόπος (ποὺ ζεῖ)». Ἡ ὁποία ξεκίνησε τὴν μοναστικὴ ζωή της ἀπ’
τὸ Μετόχιον τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος τῆς Ἱ.Μ.Σ. μὲ πνευματικοὺς ὁδηγούς
της τοὺς ὁσίους Σταυροβουνιῶτες Γέροντες καὶ διακριτικοὺς πνευματικοὺς Μακάριον
καὶ Θεοδόσιον. Ἀργότερα, τὸ ἴδιο γυναικεῖο Μοναστήρι τὸ ἀνέλαβε ὁ διακριτικὸς
Πνευματικὸς Λάζαρος Σταυροβουνιώτης, μέχρι τῆς κοιμήσεώς του.
Φυσικὰ δὲν χρειάζεται ἐμεῖς νὰ ὑπεραμυνθοῦμε τῶν
πνευματικῶν, ποιμαντικῶν καὶ διοικητικῶν ἱκανοτήτων τοῦ Γέροντος Γερμανοῦ,
διότι στὴν σελίδα 287 τοῦ βιβλίου περὶ τοῦ γ. Ἰωσήφ, παραδέχεται ὁ ἴδιος ὁ γ. Ἰωσήφ
τὰ ἀμέσως ἑπόμενα:
«Ὁ Γερμανὸς ἦταν Γέροντάς μου ἐμένα, ὅταν ἤμουν
στὸ Σταυροβούνι. Ὁ Γερμανὸς ἦταν διάκονος καὶ ἐγὼ ἤμουν δόκιμος». Ἐνῶ ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου π. Ἐφραὶμ
καταγράφει περὶ τοῦ Γερμανοῦ ὅτι «ἦταν ἅγιος ἄνθρωπος ὁ Ἡγούμενος
Γερμανός, καὶ ὁ Γέροντάς μας Ἰωσὴφ πήγαινε καὶ ἐξωμολογεῖτο σὲ αὐτὸν ὅταν ἦταν
στὴν Μίνθη».
Ἀλλὰ ἐπιπροσθέτως, νὰ συμπληρώσω γιὰ χάριν τῆς ἱστορίας, ὅτι
καὶ ὁ περίφημος Γέροντας παπα-Κυπριανὸς Σταυροβουνιώτης ἔλεγε χαρακτηριστικὰ σὲ
ἄλλους, ὅτι: «Ὁ π. Γερμανὸς
μᾶς ξεπέρασε ὅλους στὴν ὑπομονή, τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἐργατικότητα» (Βλέπε
τὸ βιβλίο: «Ὁ Γέρων Γερμανὸς Σταυροβουνιώτης», Ά ἔκδοση, σελ.
57).
Καταλήγω ἐν τέλει στὸ ἑπόμενο καὶ καθόλου αὐθαίρετο
συμπέρασμα: ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποῖα κατέγραψαν οἱ νεο-Βατοπαιδινοί γιὰ τὴν δῆθεν μὴ ὕπαρξιν
πνευματικῶν καὶ ἐμπείρων πνευματικῶν ὁδηγῶν γιὰ τὸν Γυναικεῖο Μοναχισμό τῆς
Κύπρου, εἶναι κυρίως γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν πλαστὴ, ψευδῆ καὶ ἄτοπη ἀναγκαιότητα
τῆς ἐλεύσεως τοῦ γ. Ἰωσήφ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος στὴν Κύπρο. Μὲ τὴν ἐν λόγῳ ἄστοχη ἐνέργειά
τους, ποὺ τὴν κατεργάζονται γιὰ νὰ ἐξιδανικεύσουν στοὺς ἀναγνῶστες καὶ ὀπαδούς
τους τὴν ἀμφιλεγόμενη προσωπικότητα τοῦ γ. Ἰωσήφ, μηδενίζουν, ἀπαξιώνουν,
διαγράφουν καὶ ἀλλοιώνουν τὴν πᾶσαν ἐκκλησιαστικὴν ἱστορικὴν ἀλήθεια περὶ τοῦ
νεώτερου καὶ σύγχρονου ἐν Κύπρῳ Μοναχισμοῦ.
Παρ’ ὅλα αὐτὰ καὶ δι’ αὐτὰ τὰ ζητήματα, νὰ προσθέσω καὶ τὴν
ἑπόμενη σημαντικὴ μαρτυρία-μομφὴ τὴν ὁποία μᾶς ἀναφέρει γραπτῶς καὶ δημόσια ὁ
Καθηγούμενος Γέρων τῆς Δοχειαρίου κυρὸς Γρηγόριος, μαρτυρία ἐκ τοῦ ὁσίου
Γέροντος Ἐφραίμ τοῦ Κατουνακιώτη κατά τοῦ γ. Ἰωσήφ:
«Ἐνῶ, ὡς γνωστόν, ὁ Ἰωσὴφ δὲν ἐγνώριζε
θεολογία. Ἔφθασε σὲ τόσο μεγάλο ἐγωισμό, ὥστε μὲ κομπορρημοσύνη νὰ λέγῃ στὸν
παπα-Ἐφραίμ τὸν Κατουνακιώτη: ‘Θὰ ὑπάγω εἰς τὴν Κύπρον καί, ἂν δὲν ἀναστήσω
τὸν μοναχισμόν, θὰ τὰ πετάξω τὰ ράσα’(!). Κι ὁ ἀληθινὰ καλόγερος Ἐφραὶμ ὁ Κατουνακιώτης
μοῦ ἐπανελάμβανε: ‘Λέγονται, ἀδελφέ μου, τέτοια λόγια ἀπὸ μοναχὸ ποὺ
γεροντίζει;’.» ( Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Δοχειαρίου τοῦ Ἀρχιμανδρίτου
Γρηγορίου, ἄρθρον: «ΠΑΣΧΑ ΚΥΡΙΟΥ ΠΑΣΧΑ», Ἐφημερίδα «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ»,
25/5/2018, ἀριθμὸς φύλου 2213, σελ. 7).
Στὴν σελίδα 256-257 τοῦ ὑπὸ κρίσιν βιβλίου διαβάζουμε καὶ
πάλιν:
«Στὴν Κύπρο εἶχαν ἐμφανισθεῖ ἀρκετὲς νεάνιδες
ποὺ ἤθελαν νὰ γίνουν μοναχές. Ἂν καὶ στὴν ἀρχὴ δὲν ἤθελε ὁ Γέροντας (Ἰωσὴφ) νὰ
κάνει γυναικεῖο μοναστήρι, μετὰ συγκατατέθηκε. Γιατὶ ὄντως ὁ γυναικεῖος
Μοναχισμὸς στὴν Κύπρο βρισκόταν τότε σὲ παρακμή. Ἔλεγε ὁ Γέροντας “Ναί, θὰ
κάνω γυναικεῖο Μοναχισμό, ἀλλά ποιάν θὰ βάλω Γερόντισσα; Χρειάζεται
Γερόντισσα”».
Καὶ κατέληξαν ἐξ ἀνάγκης νὰ φέρουν -μὲ τὸν νῦν
μητροπολίτη Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιο (τότε ἦτο Διάκονος καὶ φοιτητής τῆς Θεολογικῆς
Σχολῆς, ὑποτακτικὸς τοῦ γ. Ἰωσήφ)- μὲ διάφορα μεθοδικὰ τεχνάσματα τὴν ἐξ Ἑλλάδος
Μοναχὴν καὶ φίλην τους Χριστοφόρα. Τὴν ὁποίαν Γερόντισσα Χριστοφόραν, ἐπειδὴ τοὺς
κατήγγειλε μαζὶ μὲ τὶς Μοναχές της στὸν τότε οἰκεῖο Μητροπολίτην Πάφου γιὰ τὰ
ποικίλα σεξουαλικὰ αἴσχη ποὺ διέπραξαν μὲ τὶς Καλόγριες στὴν Μίνθη, πλέον ἀμφότεροι,
ἀλλὰ καὶ ὁμοθυμαδὸν οἱ νεο-Βατοπαιδινοί τὴν κατηγοροῦν, τὴν πρώην Μοναχή καὶ
Γερόντισσα φίλη τους, γιὰ τὰ πάντα. Ἐνῶ σημειῶστε, ὅτι ὅλως παραδόξως τὴν ἴδια
στιγμὴν τότε, προτοῦ φέρουν τὴν μοναχὴ Χριστοφόραν γιὰ Ἡγουμένην, ὁ γ. Ἰωσήφ
ζητοῦσε καὶ ἔψαχνε, σχεδὸν ἀπεγνωσμένα, ἀπὸ τρία γνωστὰ ἐν Ἑλλάδι Γυναικεῖα
Κοινόβια (Σουρωτῆς, Ὁρμύλιας καὶ Μετεώρων) γιὰ νὰ πάρει ἀπὸ μία Μοναχήν τους,
πρᾶγμα τὸ ὁποῖον τοῦ τὸ ἀρνήθηκαν (!) καὶ τὰ τρία (!!), δηλαδὴ τοῦ ἀρνήθηκαν νὰ
τοῦ ἐμπιστευτοῦν (!!!) τὶς Μοναχές τους. Οὔτε καὶ αὐτό, ἆρά γε, προβληματίζει
τοὺς καλοπροαίρετους; Ἂς ἀρχίσει νὰ τοὺς προβληματίζει, λοιπόν!
Ἐξάπαντος τὴν παροῦσα παράδοξη ἱστορία δὲν τὴν εἶδα στὸν ὕπνον
μου ὡς ὄνειρον θερινῆς νυκτός, ἀλλὰ μᾶς τὴν ἀποκαλύπτουν οἱ ἴδιοι καὶ κατὰ
λέξιν μέσα στὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία τοῦ γ. Ἰωσήφ.
Δυστυχῶς, ὅλα αὐτὰ ποὺ γράφονται ἀπὸ τὸν συγγραφέα του
βιβλίου περὶ τοῦ ἐν Κύπρῳ νεώτερου καὶ σύγχρονου Μοναχισμοῦ εἶναι ἐκτὸς τῆς ἱστορικῆς
πραγματικότητας, ὅπως σημειώσαμε πιὸ πάνω, μὲ τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα στοιχεῖα
δηλαδή, ἐξ ὅσων σημειώνει παντελῶς ἄτοπα καὶ ἄστοχα ὁ Ἐφραίμ τοῦ Βατοπαιδίου. Μᾶλλον
καλύτερα, οἱ νέο-Βατοπαιδινοὶ ἀλλοιώνουν, διαστρέφουν καὶ παραχαράττουν σκόπιμα
τὴν ἱστορικὴν πραγματικότητα γιὰ ἴδιον μᾶλλον ὄφελος.
Ἐπαναλαμβάνω, χωρὶς βέβαια νὰ κουράζομαι, ὅτι κατὰ τὴν πρώτη
κάθοδο τοῦ γ. Ἰωσήφ, ὑπῆρχεν ἀκμαῖος Γυναικεῖος Μοναχισμὸς, ὁ ὁποῖος ἦτο καὶ
σὲ μεγάλη πνευματικὴν ἀκμή, γιὰ τὰ δεδομένα τῆς Κύπρου, καθότι εἶχε καὶ ἔμπειρους,
φωτισμένους καὶ διακριτικούς Γέροντες ἐκ τῆς Ἱ.Μ.Σ., ἀπ’ ὅπου ἐλάμβανε μὲ κάθε ἀκρίβεια τὴν
ποιμαντικὴν καὶ πνευματικήν του καθοδήγησιν.
Τὸ περίεργο καὶ παράδοξο συνάμα γεγονός ἦταν, ὅτι ὁ γ. Ἰωσήφ
μὲ τὴν συνοδία του δὲν ἔβρισκαν τότε ἔμπειρη Γερόντισσα καὶ ἀναγκάστηκαν
νὰ φέρουν ἐξ Ἑλλάδος τὴν φίλην τους καὶ μοναχὴν Χριστοφόραν, ἡ ὁποία ἑτεροχρονισμένα
(ἰσχυρίζονται οἱ νεο-Βατοπαιδινοί) δῆθεν τοὺς εἶχε συκοφαντήσει, ἐνῶ
προσωπικὰ θεωρῶ ὅτι αὐτὰ ὅλα εἶναι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις. Μποροῦσαν κάλλιστα, ἂν
τὸ ἤθελαν, νὰ ζητήσουν ἀπὸ τὰ ἐν Κύπρῳ ὑφιστάμενα ἱερὰ Γυναικεῖα Κοινόβια ἢ
καὶ ἁπὸ τοὺς Πνευματικοὺς τῆς Ἱ.Μ.Σ. μίαν ἔμπειρη Μοναχὴν γιὰ νὰ τὴν
χρίσουν ὡς Ἡγουμένην.
Πρᾶγμα τὸ ὁποῖον, ὅλως παραδόξως, καθόλου δὲν τὸ ἔπραξαν.
Γιατί ἆρά γε;
Ὁ κεντρικὸς στόχος τοῦ συγγραφέως τοῦ βιβλίου καὶ Ἡγουμένου
π. Ἐφραίμ Βατοπαιδινοῦ εἶναι πλέον ἐμφανής: ὅλη ἡ ἱστορία μὲ τὰ σεξουαλικὰ
σκάνδαλα τῆς Μίνθης θὰ πρέπει νὰ κουκουλωθεῖ τεχνηέντως καὶ νὰ ρίξουνε τὴν ὁλοκληρωτικὴ
καὶ ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὶς διαδόσεις στὴν πρώην φίλη τους Γερόντισσα
Χριστοφόρα. Ἐνῶ τὴν ἴδια ἀκριβῶς στιγμὴν κυκλοφορεῖ γραπτῶς, διαδικτυακῶς, μιὰ ἐπίσημη
Συνοδικὴ (ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, 29η
Δεκεμβρίου 1998) καταδίκη καὶ ἐνοχοποίηση τοῦ γ. Ἰωσήφ, πρᾶγμα ποὺ
φαίνεται νὰ ἐπιβεβαιώνει (ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου) κατηγορηματικά,
ὅτι τῷ ὄντι ἐπισυνέβησαν «σημεῖα καὶ τέρατα» στὴν Μίνθη, μεταξὺ τοῦ γ. Ἰωσήφ,
μικρῶν ἀνήλικων παιδιῶν καὶ τῶν Μοναζουσῶν του.
Τὸ δὲ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἐπιθυμοῦσε νὰ κουκουλώσει τὸ
ζήτημα, καὶ ἔτσι ἐξέδωσεν ἐπίσημον ἀθωωτικὸ κείμενο ὑπὲρ τοῦ γ. Ἰωσήφ, ἀπαξιώνοντας
στὸ τέλος τῆς ἡμέρας τὴν ἐνοχοποιητικὴν ἀπόφασιν, ἔρευναν, καταθέσεις, ἀνακριτικὸν
καὶ μαρτυρικὸν ὑλικό, σωρηδὸν καταγγελίες, καὶ ἐν τέλει καὶ ἐκείνην τὴν ἐπίσημον
διακήρυξιν -κατὰ τοῦ γ. Ἰωσήφ- τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἀφοῦ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης,
ὡς γνωστόν, εἶναι ὁ προστάτης καὶ στενὸς φίλος τῶν νεο-Βατοπαιδινῶν.
Μετὰ ἀπ΄ ὅλα αὐτὰ παραμένουν ἀμείλικτα τὰ ἐπόμενα ῥητορικὰ
ἐρωτήματα: Ποιά ἡ ἀναγκαιότητα τῆς καθόδου τοῦ γ. Ἰωσήφ στὴν Κύπρον; Ὑφίστατο
τέτοια πραγματικὴ ἀνάγκη σύμφωνα μὲ τὰ ἱστορικὰ ἀποδεικτικὰ στοιχεία; Γιατί ἆρά
γε τὰ τρία ἐξ Ἑλλάδος Γυναικεῖα Κοινόβια δὲν τοῦ πρόσφεραν τὶς Μοναχές τους γιὰ
νὰ τὶς χρίσει στὴν Κύπρο Γερόντισσες καὶ Ἡγουμένισσες; Γιατί δὲν ζήτησαν ἀπὸ τὰ
ἐν Κύπρῳ γυναικεῖα μοναστήρια ἢ ἀπὸ τὴν Ἱ.Μ.Σ. νὰ τοὺς δοθεῖ Μοναχή γιὰ
Γερόντισσα; Γιατί ἆρά γε, ἐνῶ ἔφεραν τελικῶς τὴν φίλην τους Μοναχὴ Χριστοφόρα
καὶ τὴν ἔχρισαν Γερόντισσα τῶν Μοναζουσῶν τους, μετὰ τὴν κατηγοροῦν ὅτι ἐκείνη
καὶ οἱ Μοναχές της εἶναι συκοφάντισσες; Γιατί κατηγοροῦν ὡς συκοφάντη τὸν τότε
οἰκεῖο Μητροπολίτη Πάφου (καὶ νῦν Ἀρχιεπίσκοπον Κύπρου) ὁποὺ τοὺς φιλοξένησε
τότε καὶ τοὺς ἔδωσε εὐλογία νὰ δημιουργήσουν μοναστικὴ κοινότητα;
Η ΦΥΓΗ ΤΟΥ γ. ΙΩΣΗΦ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΟΙ ΨΕΥΔΟ-ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ
ΤΟΥ
Στὴν σελίδα 286 διαβάζουμε: «Ἦταν μέσα Ὀκτωβρίου τοῦ
1981, ἡ ἀδελφότητα τότε ἔφυγε ἀπὸ τὴν Μίνθη καὶ ἔμεινε 7-8 μέρες στὴν Ἱερά Μονὴ
Σταυροβουνίου…»· καὶ στὴν συνέχεια στὴν σελίδα 287 βάζουν στὸ στόμα τοῦ
Γέροντά μας π. Ἀθανασίου Σταυροβουνιώτη, λεχθέντα καὶ λόγια ποὺ οὐδέποτε ὁ ἴδιος
εἶπε.
Ὁ π. Ἐφραίμ Βατοπαιδινὸς γράφει τὰ ἀμέσως ἑπόμενα ἀναληθῆ
στοιχεῖα, ὅτι δῆθεν τὰ εἶπεν ὁ Γέροντάς μας: «Ὁ Γέροντας Ἀθανάσιος, ὁ ὁποῖος ἦταν
τότε Πνευματικὸς στὸ Σταυροβούνι μᾶς παρακάλεσε νὰ μείνουμε καὶ ἔλεγε σὲ ἐμένα
(τὸν Ἐφραίμ Βατοπαιδινὸ) ποὺ τὸν γνώριζα “πὲς στὸν Γέροντα νὰ μείνετε, καὶ ἐγώ
δὲν ἔχω πρόβλημα. Ἐγὼ μὲ τὸν Ἰωσὴφ θὰ τὰ βροῦμε. Ἐγὼ θὰ ὑποταγῶ”».
Εἶναι ἀπορίας ἄξιον, γιατί γράφονται τέτοια ἀνυπόστατα
πράγματα. Πῶς ἀκριβῶς καὶ γιατί νὰ ἔλεγε τέτοια παράδοξα καὶ ἀντι-Μοναχικὰ
πράγματα, ὁ Γέρων Ἀθανάσιος Σταυροβουνιώτης, ὅτι θὰ ὑποταγεῖ δῆθεν στὸν γ. Ἰωσήφ,
ἐνῶ τὴν ἴδια στιγμὴ Ἡγούμενος τῆς Ἱ.Μ.Σ. ἦτο ὁ ὅσιος Γέρων Γερμανὸς, ὁ δὲ Γέρων
Ἀθανάσιος ὡς Πνευματικὸς τῆς Μονῆς ἔκανε ὑπακοὴ στὸν Γέροντά του τὸν π.
Γερμανό;
Εἶναι ξεκάθαρο σὲ ἐμᾶς τοὺς Σταυροβουνιῶτες Μοναχοὺς τί ἀκριβῶς
προσπαθεῖ νὰ κάνει ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου: ἡ ὅλη προσπάθεια φαίνεται νὰ
διενεργεῖται γιὰ νὰ παρουσιάσουν τὴν ἄστοχη εἰκόνα καὶ ψεύτικη ἐντύπωση, εἰδικὰ
πρὸς τοὺς ἀναγνῶστες τοῦ βιβλίου καὶ ὀπαδοὺς τοῦ γ. Ἰωσήφ, ὅτι ὁ Γέροντάς μας
π. Ἀθανάσιος δῆθεν ἀνεγνώριζε ὡς μεγάλο καὶ τρανὸ τὸν γ. Ἰωσήφ καὶ ὅτι μάλιστα
τὸν θεωροῦσε Χαρισματοῦχον καὶ Γέροντα ἀνώτερον ἀπ’ τὸν δικό του Γέροντα, τὸν ὅσιο
Γερμανό Σταυροβουνιώτη.
Ἡ πραγματικότης εἶναι παντελῶς διαφορετική: ὁ Γέροντάς
μας, ὅταν ἦρθαν στὸ Σταυροβούνι ὁ γ. Ἰωσήφ, διωγμένος ἐκ τῆς Μίνθης μετὰ τῆς
συνοδίας του, ἀπ’ τὸν ἴδιο τὸν οἰκεῖο Μητροπολίτην τους, θεώρησε καθῆκον του γιὰ
λόγους φιλοξενίας νὰ τοὺς προτείνει νὰ παραμείνουν προσωρινὰ στὸ Σταυροβούνι. Ἡ
ἀπάντησις τοῦ γ. Ἰωσήφ πρὸς τὸν Γέροντά μας Ἀθανάσιον Σταυροβουνιώτη ἦτο «ὅτι
τὸ Μοναστήρι σας εἶναι μικρὸ καὶ δὲν ἀρκεῖ γιὰ ὅλους μας». Καὶ ἔτσι λοιπὸν
διέφυγαν ἀπ’ τὸ Σταυροβούνι πρὸς τὸ Ἅγιον Ὄρος μετὰ τὸν εὔλογο διωγμό τους ἀπ’
τὴν Μίνθη.
Κάποια ἄλλα πράγματα βέβαια, ποὺ ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες ἐλέχθησαν
καὶ ἐγράφησαν ὑπὸ τοῦ γ. Ἰωσήφ, ὁ συγγραφέας τοῦ βίου του ὅλως παραδόξως
παρέλειψε νὰ μᾶς τὰ σημειώσει, καὶ συνεπῶς κρίνουμε σκόπιμο νὰ τοῦ τὰ ὑπενθυμίσουμε
γιὰ χάριν τῆς ἀντικειμενικῆς ἀληθείας:
«Φεύγουμε γιατὶ ἡ Κύπρος θὰ καταστραφεῖ»!... Καὶ τοῦτον δυστυχῶς τὸν λόγο, τὸ
ψευδο-σύνθημα καὶ τὴν ψευδο-προφητεία του τὴν ἐπαναλάμβανε συστηματικὰ, ἐμμονικά,
μὲ κάθε τρόπο καὶ κάθε μέσο, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον καὶ θὰ ἀποδείξουμε πιὸ κάτω.
Συγκεκριμένα, ὁ ὑποφαινόμενος Μοναχὸς τῆς Ἱ.Μ.Σ. μόλις πῆγα
στὸ Σταυροβούνι γιὰ Δόκιμος Μοναχὸς καὶ εἶχα ὡς διακόνημα νὰ ἀπαντάω τὰ
τηλέφωνα, μᾶς ἔπαιρναν τηλέφωνο συνέχεια ὁ κόσμος, γυναῖκες καὶ ἄνδρες, εἰδικὰ
οἱ γυναῖκες ποὺ ἦτο πιὸ πολὺ τρομοκρατημένες, καὶ μᾶς ἐρωτοῦσαν μὲ ἀγωνία τί ἀκριβῶς
«προφήτευσε» ὁ γ. Ἰωσήφ καὶ ἤθελαν νὰ μάθουν ἀπὸ ἐμᾶς ἂν πράγματι ἡ Κύπρος θὰ
καταστραφεῖ. Προσωπικὰ τοὺς ἀπαντοῦσα νὰ μὴν ἀνησυχοῦνε, διότι ἂν θα γινόταν
τέτοιο πρᾶγμα καὶ ὄντως ἂν ἦτο ἀναμενόμενη (σύμφωνα μὲ τὴν ψευδο-προφητεία τοῦ
γ. Ἰωσήφ) ἡ καταστροφὴ τῆς Κύπρου, ὁ Γέροντάς μας Ἀθανάσιος θὰ τὸ ἐπληροφορεῖτο
σίγουρα καὶ θὰ μᾶς τὸ ἔλεγεν. Ἐφ’ ὅσον δὲν ἔλαβε τέτοιαν πληροφορία ὁ Γέρων Ἀθανάσιος,
καὶ δὲν μᾶς ἀνέφερε τίποτε σοβαρὸ περὶ τούτου, ἔλεγα τηλεφωνικὰ στὸν κόσμο καὶ
τοὺς ἐπισκέπτες, ὅτι δὲν νομίζω νὰ γίνει κάτι, δηλ. ὅτι δὲν πρόκειται νὰ ἐκπληρωθεῖ
ἡ «προφητεία» τοῦ γ. Ιωσήφ.
Νὰ σημειώσουμε βάσει αὐτῆς τῆς προέκτασης τοῦ λόγου μας, ὅτι
ὁ γ. Ἰωσήφ δήλωσε τόσον γραπτῶς ὅσον καὶ προφορικῶς πάρα πολλές φορές, κατὰ τὴν
παραμονήν του στὴν Κύπρο καὶ μετὰ ποὺ ἔφυγεν, ὅτι:
«Ἡ Κύπρος θὰ δεχθεῖ ράπισμα ἀπὸ τοὺς Τούρκους»
( ἄρθρον - φυλλάδιο τοῦ Γέροντα Ιωσήφ, 1995, Ἅγιον Ὄρος, Ἱερὰ Μονὴ
Βατοπαιδίου).
Ἀλλοῦ σημειώνεται: «Ἡ Κύπρος θὰ δεχθεῖ προσωρινὸ
ράπισμα ἀπὸ τοὺς Τούρκους» (Ἐφημερίδα «ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ», ἄρθρον τοῦ γ. Ἰωσήφ: «ΤΟ
ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΞΑΝΑΡΧΕΤΑΙ», 4/4/1999).
Τὸ 1998 ὁ γ. Ἰωσήφ πῆγε στὴν Λεμεσόν, στὸν Ἅγιον Φανούριο,
καὶ σὲ μιὰ ὁμιλία του (τὴν χρονικὴ περίοδο ποὺ ἡ Κυβέρνηση σχεδίαζε νὰ φέρει τοὺς
πυραύλους S-300) διεκήρυττε στὸ Χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας
τῆς Κύπρου τὰ ἐπόμενα:
«Ἡ Κύπρος φέτος χίλια (1000%) τοῖς ἑκατὸν θὰ
πάθει μεγάλη πληγή»!...
Κάτι παρόμοια πράγματα (δηλαδή ψευδο-προφητεῖες) ἐδήλωνε
τὶς ἴδιες ἡμέρες στὴν τηλεοπτικὴν ἐκπομπὴν τοῦ σταθμοῦ ὁ «ΛΟΓΟΣ» στὸ
πρόγραμμα «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ καὶ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ» μὲ τὸν Θεολόγο κ. Νικολαΐδη.
Σὲ ἄλλο βίντεο ἀναρτημένο στὸ διαδίκτυο, τὸ ὁποῖον
τιτλοφορεῖται «Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ-ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ», μιλᾶ ὁ γ. Ἰωσήφ
καὶ λέει μεταξὺ ἄλλων:
«… τώρα ὅμως θὰ πῶ καὶ τοῦτο: Νὰ ἔχει θάρρος ὁ
λαός μας, διότι θὰ δεχθοῦμε πληγὴ ἀπὸ τοὺς Τούρκους λυσσαλέα. Μὴν τρομάξουμε, εἶναι
μέσα στὰ Θεῖα σχέδια, θὰ γίνει κι΄ αὐτό. Ἐρώτηση: Θὰ εἶναι ὅμως σύντομα αὐτό; -
Γ. Ἰωσήφ: Σύντομα, πολὺ σύντομα…».
Κυκλοφοροῦσαν ἐπίσης στὴν Κύπρο πολλὰ «προφητικὰ»
φυλλάδια προερχόμενα ἀπὸ τὴν Ἱ.Μ.Β. μὲ τὶς διάφορες «προφητεῖες» τοῦ γ. Ἰωσήφ.
Λόγου χάριν κάποια ἐξ αὐτῶν ἔγραφαν, ὅτι: «Οἱ Τοῦρκοι θὰ φθάσουν μέχρι τὰ ἑξαμίλια».
Δηλαδὴ ἔλεγε ὅτι θὰ διασχίσουν τὴν Ἑλλάδα καὶ θὰ φθάσουν μέχρι τὴν Κόρινθο, καὶ
μετὰ θὰ λειτουργήσουν οἱ πνευματικοὶ νόμοι καὶ θὰ ἐπέμβουν οἱ Ῥῶσσοι, καὶ θὰ ἀκολουθήσουν
οἱ γνωστὲς προφητεῖες τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, τοῦ Ἁγίου Γέροντος Παϊσίου, καθὼς κ.ἄ. ἁγίων
καὶ συγχρόνων Γερόντων.
Στενὸς φίλος καὶ συνεργάτης τῆς Ἱ.Μ.Σ., ὁ κ. Σωφρόνιος
Χατζη-Σωφρονίου, ἐπικοινώνησε τότε τηλεφωνικῶς μὲ τὸν γ. Ἰωσήφ γιὰ νὰ μάθει ἂν
λέει αὐτὰ τὰ περίεργα πράγματα, καὶ ὁ Ἰωσήφ τοῦ τὰ ἐπιβεβαίωσεν. Καὶ ὄχι μόνο τὰ
ἐπιβεβαίωσε, ἀλλὰ καὶ προχώρησε ἀκόμη περισσότερο στὰ παράδοξα προλεχθέντα του,
λέγοντάς του: «Καὶ ἐκεῖ στὴν Κύπρο ποὺ θὰ ἀπομονωθοῦν οἱ Τοῦρκοι νὰ τοὺς
σφάξετε!». Λέγονται ἆρά γε τέτοια φρικτὰ καὶ φοβερὰ πράγματα ἀπὸ Ἅγιον καὶ
Χαρισματοῦχο Γέροντα;
Ὁ πρώην Μοναχὸς Χαρίτων Σταυροβουνιώτης (καὶ νῦν Ἀρχιμανδρίτης
π. Φ. Ἰ. τῆς Ἱερᾶς Μητρόπολης Μόρφου) ἐπισκεπτόμενος τὸν Ἅγιον Γέροντα Παΐσιον,
τὸν πληροφόρησε γιὰ τὶς διάφορες πιὸ πάνω ψευδο-προφητεῖες τοῦ γ. Ἰωσὴφ, τὶς ὁποῖες
γιὰ νὰ τὶς κάνουν πιὸ πειστικὲς ἔβαζαν (ὁ γ. Ἰωσήφ μετὰ τῶν σὺν αὐτῷ) καὶ τὸ ὅνομα
τοῦ Γέροντος Παϊσίου. Τότε ὁ Γέρων Παΐσιος ἀγανακτισμένος γιὰ τὶς ψευδο-προφητεῖες
εἶπε στὸν ἐπισκέπτη του ἐπὶ λέξει: «Αὐτοὶ ποὺ λέγουν αὐτὰ τὰ πράγματα θέλουν
τουφεκισμὸ ἀπὸ τὰ ἕξι (6) μέτρα». Τὰ ἴδια ἐπανέλαβε καὶ στὸν Θεολόγο κ. Κ.
Β.
Ὁ Θεολόγος/ποιητής κ. Βασίλης Χαραλάμπους καταθέτει γραπτῶς
γιὰ τὸ ἴδιον ζήτημα τὴν δική του μαρτυρία, τὰ ἑξῆς:
«Ὁ Ἅγιος Παΐσιος στὸ πλῆθος τῶν προσκυνητῶν ποὺ
ἐπισκέπτονταν τὸ Κελλίον τῆς Παναγούδας, κάποιες φορὲς ἀναγκάζετο, ὅπως ὁ ἴδιος
ἔλεγε, μὲ πολὺ πόνο νὰ μιλήσει γι΄αὐτὰ ἐξ αἰτίας τῶν “φοβοσυμβουλῶν” ποὺ κυκλοφοροῦσαν τότε: “Ἀναγκάζομαι νὰ μιλήσω”
ἔλεγε ὅταν μιλοῦσε γι’ αὐτὰ τὰ θέματα. Ὁ Ἅγιος Παΐσιος στὴν κατάλληλη στιγμὴ μᾶς
ἀνέπαυσε μὲ λόγους παρηγοριᾶς καὶ ἐλπίδας· τὰ “εὐαίσθητα” ἐκεῖνα χρόνια, μὲ τὶς
νωπὲς πληγὲς τῆς βάρβαρης τουρκικῆς εἰσβολῆς, ἡ χαρακτηριστική του φράση “Οἱ
Τοῦρκοι τὰ κόλλυβα τὰ ἔχουν τυλιγμένα στὸ ζωνάρι τους, λίγο νὰ κουνηθοῦνε θὰ
πέσουνε”, ἠχεῖ ἀκόμη παρηγορητικά».
Ὡστόσον, ἀπὸ τὴν χειρόγραφη ἐπιστολὴ τοῦ Ἁγίου Παϊσίου ποὺ
ἔστειλε ἀπὸ τὴν Παναγούδα στὶς 12/1/1982 στὸν Θεολόγο/Φιλόλογο κ. Παναγιώτην
Τελεβάντο, διαβάζουμε γιὰ τὸ ἴδιο ζήτημα τὰ ἑπόμενα:
« (…) Επίσης δεν είπα σε κανένα ότι η Κύπρος
θα καταστραφή, ούτε ότι θα ευημερήση, διότι αυτά ο Θεός τα γνωρίζει. Αυτά που
συνηθίζω να λέω σε όλους, και είναι απαραίτητο για όλους μας, ιδίως στην εποχή
την δύσκολη που ζούμε, είναι η μετάνοια. (…)». [ΠΗΓΗ: Ἱστολόγιον «PANAYIOTIS TELEVANTOS», Tίτλος γιὰ χειρόγραφη ἐπιστολὴν τοῦ Ἁγίου
Γέροντος Παϊσίου πρὸς τὸν Θεολόγο κ. Παναγιώτην Τελεβάντο: «Η ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ
ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ ΤΟΥ ΣΕΒ.
ΛΕΜΕΣΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΚΑΙ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟ», http://panayiotistelevantos.blogspot.com/2015/01/blog-post_70.html
].
Ο γ. ΙΩΣΗΦ ΗΡΘΕ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΦΥΓΕ ΜΕ
ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΊΟΥ ;
Στὸ βιβλίον ποὺ ἐξετάζουμε, «Γέρων Ἰωσήφ Βατοπαιδινός»,
στὴν σελίδα 233 διαβάζουμε, ὅτι:
«Ὁ γ. Ἰωσὴφ ἤθελε νὰ πάρει τὴν γνώμη τῶν
Γερόντων ἂν θὰ πήγαινε στὴν Κύπρο. Σκεφτόταν νὰ πάει στὴν Κύπρο ἢ νὰ μὴν πάει;
Ρώτησε τὸν Γέροντα Παΐσιο, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε: “Πήγαινε χωρὶς πρόγραμμα. Δύο
πράγματα, γέροντα, ἔτσι ἀδελφικὰ σοῦ λέω νὰ κάνεις ἐκεῖ, καὶ αὐτὰ νὰ κοιτάξεις.
Πρῶτον, νὰ ἀνάβετε τὸ καντῆλι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ (ποὺ ἦταν ἀφιερωμένο στὸ
Μοναστήρι στὴν Μίνθη) καὶ νὰ κάνεις πνευματικὴ ἐργασία στὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν ποὺ
θὰ ἔρθουν κοντά σου. Αὐτό, τίποτα ἄλλο νὰ μὴν κάνεις”. Ὁ γέροντας Ἰωσὴφ
συγκινήθηκε καὶ λέει: “ Ἐντάξει, νἆναι εὐλογημένο· αὐτὸ θὰ κάνω”».
Καὶ ὅταν θὰ ἔφευγε ὁ γ. Ἰωσὴφ μὲ τὴν συνοδία του ἀπ΄ τὴν
Κύπρο, καταγράφεται στὴν σελίδα 286:
«Στὴν Ἱερὰ Μονὴ Σταυροβουνίου περίμεναν τὸν διᾶκο
Ἀθανάσιο νὰ ἐπιστρέψει ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος νὰ τοὺς ἐνημερώσει τί εἶπε ὁ Ἅγιος
Παΐσιος, γιατὶ ὑπῆρχε καὶ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ ἔμεναν στὴν Κύπρο κάπου ἀλλοῦ».
Ὁ ἴδιος ὁ μητροπολίτης Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιος διηγεῖται γιὰ
ἐκείνην τὴν ἐπίσκεψίν του στὸν Γέροντα Παΐσιον:
«Ἦταν, θυμᾶμαι, Πέμπτη ἢ Παρασκευὴ ποὺ πῆγα, ὅταν
κτύπησα τὸ κουδοῦνι, βγῆκε ὁ ἅγιος Παΐσιος στὸν ἐξώστη, μὲ εἶδε καὶ πρὶν
προλάβω νὰ τὸν ἐνημερώσω, μοῦ εἶπε: “ Ἔ, διᾶκο (ἤμουν διᾶκος) ἄντε ἡ Κύπρος νὰ ἔρθει
στὸ Ἅγιον Ὄρος, νὰ ἔρθετε στὸ Ἅγιον Ὄρος. Καὶ πῆγα μέσα καὶ σὰν ἀστεῖο μοῦ τὸ ἔλεγε,
χαμογελώντας. Ἀλλὰ μετὰ ποὺ τὸν ρώτησα, δὲν ἔδειξε καμμιὰ ἔκπληξη. Μοῦ λέει: “ Ἐλᾶτε
καλύτερα ἐδῶ, νὰ ἔρθετε στὸ Ἅγιον Ὄρος”. Ὁ γ. Ἰωσὴφ εἶπε: “Τελείωσε, παιδί μου, ἄμα σοῦ εἶπε ἔτσι,
τελείωσε· θὰ πᾶμε πίσω”».
Ἀπὸ τὴν περίφημη καὶ χειρόγραφη ὅμως ἐπιστολὴν ποὺ μᾶς ἄφησε
ὁ Ἅγιος Γέρων Παΐσιος, ἡ ὁποία ἔχει ὡς ἀποδέκτην τὸν Θεολόγον κ. Παναγιώτην
Τελεβάντο, παρατηροῦμε ὅτι ὁ ἅγιος διαχωρίζει ἀπόλυτα τὴν θέση του ἀπὸ τὸν γ. Ἰωσήφ
καὶ τὴν συνοδία του, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει ἀναντίρρητα, ὅτι ὅλα αὐτὰ ποὺ
γράφονται γιὰ τὸ παρὸν θέμα μας ἐντὸς τοῦ βιβλίου τοῦ γ. Ἰωσήφ, εἶναι
φαντασιοπληξίες, δηλαδή πράγματα ἐκτὸς πραγματικότητας.
Στὴν ἐπιστολή του ὁ Ἅγιος Γέρων Παΐσιος, γράφει τὰ ἑξῆς:
«Οταν το 1978 ο Γέρο-Ιωσήφ είχε αποφασίση
να πάη στην Κύπρο, είχε περάση από το Κελλί μου και μου ανακοίνωσε την
απόφασή του, και εγώ του είπα καλά θα κάνεις βοήθησε τον πονεμένο λαό της
Κύπρου. Το 1981, ξαφνικά βλέπω τον Διάκο Αθανάσιο! ο οποίος μου είπε ότι
έφυγαν από την Κύπρο και ότι αυτός ήλθε
λίγες μέρες νωρίτερα να βρη τόπο προσωρινόν να ακουμπήσουν τα πράγματά τους που
θα έφερνε ο Γέρο-Ιωσήφ με την Συνοδεία του. Μου είπε δε ο Διάκος ότι έφυγαν
γιατί τους συκοφάντησαν κτλ. Μετά από λίγες μέρες πέρασε και ο Γέρο-Ιωσήφ ο
οποίος μου είπε τα ίδια.
Δεν είπα εγώ στον Γέρο-Ιωσήφ για να φύγη, αλλά εδώ έμαθα για την φυγή του. Ούτε
όταν πήγε στην Κύπρο τον έστειλα εγώ, αλλά ο ίδιος το είχε αποφασίση,
και εγώ του είπα καλά θα κάνης. Βοήθησε τον πονεμένο λαό της Κύπρου. (…) ».
[ΠΗΓΗ: Γιὰ τὴν ἀμιγῶς χειρόγραφη ἐπιστολὴν τοῦ Ἁγίου
Παϊσίου πρὸς τὸν Θεολόγο κ. Παναγιώτην Τελεβάντο δεῖτε στὸ Ἱστολόγιον «PANAYIOTIS TELEVANTOS», τὸν τίτλο: «Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ
ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΛΕΜΕΣΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΚΑΙ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΔΙΝΟ», http://panayiotistelevantos.blogspot.com/2015/01/blog-post_642.html
, καθὼς καὶ γιὰ σύγκρισιν βρεῖτε τὸ ἑπόμενο: «Η ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ
ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΛΕΜΕΣΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟ
ΚΑΙ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟ» http://panayiotistelevantos.blogspot.com/2015/01/blog-post_70.html
].
Ὁ Θεολόγος κ. Ἀνδρέας Κυριακοῦ σχολιάζει ἐκτενῶς τὴν ἐπιστολὴν
τοῦ Ἁγίου Παϊσίου ὡς ἑξῆς:
«Το πρώτο μας σχόλιο είναι η φήμη ότι δήθεν ο
Αγιος Παίσιος είχε προτρέψει κατά το 1978 τον μακαριστό μοναχό Ιωσήφ (μετέπειτα
Βατοπαιδινό) να εγκαταλείψει το Αγιον Ορος και να πάει στην Κύπρο.
Η θέση του Αγίου είναι ξεκάθαρη, κρυστάλλινα
διαυγής και κατηγορηματική: «Ούτε όταν πήγε στην Κύπρο τον έστειλα εγώ, αλλά
ίδιος το είχε αποφασίση». Αν η γραπτή μαρτυρία των Αγίων δεν λαμβάνεται
υπόψη από μερικούς, το μόνο που έχουμε να τους πούμε είναι: "Ευχών
χρεία".
Το δεύτερό μας σχόλιο: Οταν ο μοναχός Ιωσήφ
και η συνοδεία του σηκώθηκαν κι έφυγαν από την Ι. Μονή του Τιμίου Σταυρού
Μίνθης της Κύπρου στα 1981, μετά από τα γνωστά αίσχη του π. Ιωσήφ, είχε
διαδοθεί ότι ο Αγιος Παίσιος είχε πει ότι η Κύπρος θα καταστραφεί και για το
λόγο αυτό φύγανε.
Η πραγματική θέση του Αγίου επί του θέματος
είναι: “Δεν είπα σε κανένα ότι η Κύπρος θα καταστραφή, ούτε ότι θα
ευημερήση, διότι όλα αυτά ο Θεός τα γνωρίζει». Καθαρά πράγματα. Ούτε
«προφητείες», ούτε φοβέρες, ούτε εξαπόλυση κύματος τρομοκρατίας με σκοπούς
αλλότριους. "Δεν είπα εγώ στο Γερο-Ιωσήφ για να φύγη, αλλά εδώ έμαθα για
τη φυγή του». Με λίγα λόγια σταράτα ο Αγιος ξεκαθαρίζει το τοπίο γύρω από
την κατάσταση αυτή. Ελπίζουμε να λάβει τέλος η παραπληροφόρηση και η
παραφιλολογία. Οσοι κρύβονταν πίσω από τον Αγιο, καιρός να σταματήσουν. (…)». (ΠΗΓΗ: Ἱστολόγιον «PANAYIOTIS TELEVANTOS», ΤΡΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ, ἄρθρον τοῦ
Θεολόγου κ. Ἀνδρέα Κυριακοῦ, http://panayiotistelevantos.blogspot.com/2015/01/blog-post_192.html
).
Σχόλιο δικό μας: Μετὰ τὴν κοίμησιν τοῦ ἁγίου Γέροντος Παϊσίου
ὁ καθένας δύναται νὰ λέει ὅ,τι θέλει ἢ μπορεῖ νὰ λέει κυρίως ὅ,τι τὸν συμφέρει.
Ἀλλὰ ὅμως τὰ γραπτὰ μένουν! Συνεπῶς φαίνεται ξεκάθαρα μὲ τὰ προηγούμενα γραπτὰ,
ὅτι ὁ ἅγιος Γέρων διαχωρίζει, γραπτῶς, ἀπόλυτα τὴν θέσιν του ἀπὸ τὸν γ. Ἰωσήφ
καὶ τὴν νεο-Βατοπαιδινὴ συνοδία του.
Ὁ ἱερέας Δ. Κ. ἀπὸ τὴν Λεμεσόν, ὁ ὁποῖος ἐκείνη τὴν
περίοδο ἦτο καθηγητής εἰς τὴν Ἀθωνιάδα Σχολὴν, μᾶς δίνει τὴν δική του σοβαρὴν
μαρτυρία:
«Μὴν τοὺς ἀκοῦτε, διότι ὅλα αὐτὰ ποὺ
διαφημίζουν περὶ τῆς δῆθεν ἰδιαιτέρας σχέσεως ποὺ εἶχαν μὲ τὸν ἅγιο Παΐσιον εἶναι
ὅλα παραμύθια. Ἁπλῶς, τὸν ἐπισκέπτονταν ὅπως ὅλοι μας, ἀλλὰ δὲν ἦταν στὴν ὑπακοή
του, διότι ἔκαναν τὰ δικά τους καὶ μετὰ ἔβαζαν μπροστὰ τὸν ἅγιο Γέροντα, γιὰ νὰ
ἀποκτοῦν περισσότερη αἴγλη στοὺς ὀπαδούς τους».
Ἀλλὰ ὅμως καὶ μετὰ θάνατον ἔρχεται ὁ ἅγιος Γέρων Παΐσιος,
ἐμμέσως πλήν σαφῶς, γιὰ νὰ διαχωρίσει εὐκρινῶς τὴν θέσιν του ἀπὸ τὰ δῆθεν
«πνευματικοπαίδια» του ἐκεῖνα τῆς Ἱ.Μ.Β.
Μελετώντας τὸ συγκλονιστικὸ βιβλίο «ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΜΕ
ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΪΣΙΟ» τοῦ συγγραφέως
κ. Μιχάλη Μιχαήλ, ὁ ὁποῖος γνώρισε τὸν ἅγιο μετά τὸν θάνατόν του, τοῦ ὁποίου
μάλιστα τὸ βιβλίον προλογίζεται ἀπὸ τοὺς σεβασμιώτατους Μητροπολῖτες Ἐδέσσης,
Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας κ. Ἰωὴλ καὶ τὸν Τριμυθοῦντος κ. Βαρνάβα (πρώην Ἱερομόναχο
Σταυροβουνιώτη), βλέπουμε ὅτι ὁ ἐν λόγῳ συγγραφέας του βρῆκε θαυμαστὴν καὶ ἠθικὴν
συμπαράσταση ἀπὸ τὸν κεκοιμημένο ἅγιο Γέροντα Παΐσιο, ἐνῶ ὁ πρῶτος βρισκόταν
φυλακισμένος σὲ κάποια ξένη χώρα. Στὴν ἐν λόγῳ συνταρακτικὴ καὶ ἀληθινὴ αὐτὴ ἱστορία
ὁ κ. Μιχάλης Μ. μὲ θαυμαστὸ τρόπο, ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὶς φυλακὲς τῆς ξένης
χώρας, ὅπου καὶ ἐκρατεῖτο ἄδικα, ἐνῶ παράλληλα ὁ ἅγιος Γέροντας τοῦ ζητεῖ ἐπιτακτικὰ
μόλις ἐπανέλθει στὴν Κύπρο νὰ ὑπάγει ἀμέσως στὴν Ἱ.Μ.Σ. γιὰ νὰ προσκυνήσει τὸν
Τίμιο καὶ Ζωοποιὸ Σταυρὸ καὶ νὰ ἐξομολογηθεῖ σὲ ἱερομόναχο τῆς Μονῆς μας.
Ὁ Ἅγιος Γέρων Παΐσιος ἐγνωρίζετο μὲ τὸν Γέροντά μας, ὁ ὁποῖος
μάλιστα τὸν ἐπισκέφθηκε καὶ στὴν Παναγούδα. Ὁ ἅγιος Γέρων ἔλεγε στοὺς Κύπριους
προσκυνητὲς ποὺ πήγαιναν κοντά του: «Γιατί ἔρχεσθε κοντά μου, ἀφοῦ ἔχετε τὸν
Γέροντα Ἀθανάσιο στὸ Σταυροβούνι;».
Εἶναι ἀπορίας ἄξιον μᾶλλον, σύμφωνα μὲ τὴν προηγούμενη ἀκλόνητη
ἱστορία-μαρτυρία ποὺ παραθέσαμε, ποὺ ὁ Γέρων Παΐσιος μετὰ θάνατον παρέπεμψε κατὰ
τὸ 2005 σὲ «ἄγνωστό» του Πνευματικὸ τῆς ἱερᾶς Μονῆς μας (διότι ὁ Γέροντάς μας ἐκείνην
τὴν συγκεκριμένη περίοδο δὲν μποροῦσε νὰ δέχεται κόσμο γιὰ ἐξομολόγηση), ἀντὶ νὰ
ἀποστείλει τὸν ἄνθρωπο στοὺς τόσο γνωστούς του, ἐννοῶ τὰ δῆθεν «πνευματικοπαίδια» του καὶ τοὺς δῆθεν
φίλους του, ὅπως π.χ. τὸν μητροπολίτην Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιον ἢ τὸν Ἡγούμενο
Βατοπαιδίου π. Ἐφραίμ. Γιατὶ ἆρά γε ὁ Γέρων Παΐσιος δὲν τὸν ἀπέστειλε στοὺς νεο-Βατοπαιδινοὺς
ποὺ ἦταν τρόπο τινά καὶ «πνευματικά» του τέκνα;
Στὸ ἴδιο βιβλίο «ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΪΣΙΟ»
στὴν σελίδα 173 παραγγέλλει καὶ λέει ὁ ὅσιος Γέροντας Παΐσιος στὸν πρωταγωνιστὴ
τῆς ὑποθέσεως: «… καὶ ὅταν θὰ πᾶμε στὴ Νῆσο τῶν Ἁγίων νὰ μὴν ξεχάσεις… πρῶτα
στὸ Σταυροβούνι, νὰ προσκυνήσεις, μετὰ νὰ ἐξομολογηθεῖς καὶ τὴν ἑπομένη νὰ
κοινωνήσεις».
Στὴν σελίδα 190, γράφεται: «Θὰ πηγαίναμε στὸ Σταυροβούνι!
Στὴ διαδρομὴ ὁ Γέροντας Παΐσιος μοῦ ἔδωσε τὶς τελευταῖες ὁδηγίες καί, ὅπως μοῦ
εἶχε ἀναφέρει, ὅταν θὰ ἀσπαζόμουν τὸν Τίμιο Σταυρὸ ἐκεῖνος θὰ ἔφευγε… Σκύβοντας
νὰ προσκυνήσω τὸν Τίμιο Σταυρό, αἰσθάνθηκα νὰ φεύγει ἕνα κομμάτι τοῦ ἑαυτοῦ
μου, σὰν κάτι νὰ “ξεκολλοῦσε” ἀπὸ πάνω μου… Ζήτησα νὰ ἐξομολογηθῶ γιὰ πρώτη φορὰ
στὴ ζωή μου ἀπὸ τὸν Ἱερομόναχο Β., ὅπως μὲ συμβούλευσε ὁ Γέροντας. Μετὰ ἀπό μία
«ἐκ βαθέων» ἐξομολόγηση τὴν ἑπόμενη ἡμέρα κοινώνησα τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων…».
Ο ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΕΛΑΒΕ ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ;
Στὴν σελίδα 72 τοῦ ἴδιου βιβλίου ποὺ ἐξιδανικεύει τὸν
βίον καὶ τὴν πολιτεία τοῦ Γέροντα Ἰωσήφ εἰς βάρος τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας, ὁμιλεῖ
ὁ ὅσιος Γέρων Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστὴς πρὸς τὸν νέο Ἰωσήφ (τὸν Βατοπαιδινό) καὶ τοῦ
λέει:
« “Ναί, παιδί μου, εἶναι θέλημα Θεοῦ νὰ μείνεις
κοντά μας” . Ἀργότερα ἔγινε γνωστὸ [ἀναφέρει ὁ συγγραφέας π. Ἐφραίμ
Βατοπαιδινός] ποιάν ἀποκάλυψη δέχθηκε ὁ σεβαστὸς Γέροντας ὥστε νὰ πεισθεῖ νὰ
δεχθεῖ τὸν νεαρὸ Σωφρόνιο [γ. Ἰωσήφ Βατοπαιδινό] ὡς πρῶτο ὑποτακτικό του. Εἶδε ἕνα
πουλάκι νὰ πετᾶ καὶ νὰ κάθεται στὸν ὦμο τοῦ π. Σωφρονίου. Καθὼς ὁ Γέροντας τὸ
κοιτοῦσε παραξενεμένος, τὸ πουλάκι αὐτὸ ἄνοιξε τὸ στόμα του καὶ ἀντὶ νὰ κελαηδήσει,
ὅπως κάνουν ὅλα τὰ πουλάκια, ἄρχισε νὰ θεολογεῖ. Μὲ αὐτόν τὸν τρόπο τὸν
πληροφόρησε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ὅτι ὁ νεαρὸς Σωφρόνιος θὰ ὡρίμαζε πνευματικὰ κάτω ἀπὸ
τὴν δική του καθοδήγηση, θὰ γινόταν σκεῦος τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ λάμβανε
τὸ χάρισμα τῆς Θεολογίας· αὐτὸ καὶ ἔγινε».
Ὁ Ἀρχιμανδρίτης
καὶ Καθηγούμενος Γέρων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Δοχειαρίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὁ κυρὸς π.
Γρηγόριος (ἐκοιμήθη προσφάτως) μᾶς πληροφορεῖ τὰ ἀμέσως ἑπόμενα, τὰ ὁποῖα
σχετίζονται μὲ τὰ προηγούμενα. Παραθέτει δηλαδή ἀπομαγνητοφωνημένα τὰ διαβόητα
καὶ κακόδοξα λεχθέντα του γ. Ἰωσήφ, καὶ παραθέτει ὁ πρῶτος σχόλια ἐντὸς τῆς παρενθέσεως:
«Ἄλλο εἶναι τὸ ζῶν, ἄλλο εἶναι τὸ ἔμψυχον. Ἔμψυχον
γίνεται (τὸ ἔμβρυον) κατὰ τὴν Παλαιὰν Διαθήκην, κατὰ τὴν Γραφήν, γίνεται
μετὰ τὴν ἐξεικόνισίν του, ὅταν πάρη τὴν μορφή, κατάλαβες;…γίνεται στὸν τρίτον μῆνα.
Τότε λειτουργεῖ καὶ ἡ καρδιά του, κτυπάει, καὶ λειτουργεῖ ὁ ἐγκέφαλος, ἔχει ἀποκτήσει
τὸν χαρακτῆρα τῆς προσωπικότητος. (Ἑπομένως πρὶν τὸν τρίτο μῆνα, ἐφόσον δὲν
εἶναι ἔμψυχο, ἐπιτρέπεται ἡ ἔκτρωση!!!) Ἐὰν εἶναι ἀπὸ κεῖ καὶ ὕστερα, αὐτὴ
εἶναι ζωντανό. Δηλαδὴ ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ὅμως εἶναι ἄδηλο δὲν ἔχει ὅραμα…
(Ὄχι μόνον εἶχε τὶς ἀπόψεις του, ἀλλὰ καὶ εἰρωνευτικὰ
μνημόνευε τοὺς ἱερομονάχους τοῦ Σταυροβουνίου, ποὺ στεροῦσαν τὴν θεία Κοινωνία
σὲ αὐτοὺς ποὺ πρὶν τὸν τρίτο μῆνα ἔκαναν ἔκτρωση.) Τώρα οἱ παπᾶδες
λένε, οὔ, οὔ, οὔ, ἂν ἀκούσης τοὺς παπᾶδες τὶ λένε. Ἔχει καὶ κάποιους ἐκεῖ στὸ
Σταυροβούνι, μὲ τὶ δογματισμοὺς ὁμιλοῦν… Ὡρισμένοι παπᾶδες στὸ Σταυροβούνι λένε
ὅτι εἶναι φόνος νὰ προβῆ κάποιος σὲ ἔκτρωση μετὰ ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα τῆς
σύλληψης καὶ τρομοκρατοῦν τὸν κόσμο.»
Καὶ ἐπειδὴ οἱ νέο-Βατοπαιδινοὶ προσπάθησαν ἀνεπιτυχῶς νὰ ἀμφισβητήσουν
ὅτι διεκήρυττε αὐτὰ τὰ ἀθεολόγητα καὶ πλανεμένα πράγματα ὁ γ. Ἰωσήφ, φέρνουμε ὡς
μάρτυρες τοὺς λαϊκοὺς προσκυνητὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ φίλους τῆς Ἱερᾶς Μονῆς
Σταυροβουνίου, τὸν ἐκ Λεμεσοῦ κ. Χριστάκη Βρουλλίδη (ἐπιχειρηματία) καὶ τὸν κ. Κωνσταντῖνο
Χασάπη, οἱ ὁποῖοι μαζὶ μὲ ἄλλους ἀκόμη προσκυνητὲς ἐπισκέφθηκαν μεταξὺ τοῦ
1996-1998 καὶ ἠχογράφησαν τὸν γ. Ἰωσήφ. Τὰ ὁποῖα παράδοξα λόγια του μᾶς τὰ ἔφεραν
οἱ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ὥστε νὰ τὰ ἀκούσουμε καὶ ἐμεῖς οἱ Μοναχοὶ τῆς Ἱ.Μ.Σ. Οἱ ἴδιοι
ἀδελφοί προσκυνητὲς κατέχουν καὶ διαθέτουν μάλιστα φωτογραφικὸ ὑλικὸ ποὺ εἶναι
μαζὶ μὲ τὸν γ. Ἰωσήφ, ὅπου ἡ ἀναμνηστικὴ φωτογραφία δείχνει στὸ τραπεζάκι του ὅτι
βρίσκεται καὶ τὸ κασετοφωνάκι! Συνεπῶς ἀποδεικνύεται μέσῳ τῶν ἀψευδῶν λαϊκῶν
μαρτύρων ὅτι, ὅχι μόνον ἡ φωνὴ εἶναι τοῦ γ. Ἰωσήφ, ἀλλὰ ὅτι καὶ ἠχογραφήθηκε ἐν
γνώσει του.
Ἰδιαίτερα στὸ ἐν λόγῳ σημεῖο ὁ «ἔχων τὸ χάρισμα τῆς
Θεολογίας» γ. Ἰωσήφ ὁ Βατοπαιδινὸς ἔρχεται,
δυστυχῶς, σὲ διαμετρικὴν ἀντίθεσιν μὲ τὴν ὀρθόδοξη Πατερικὴ Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας
καὶ τὴν Συμφωνία τῶν Θεοφόρων Πατέρων. Τέτοιου εἴδους συγκεκριμένο καὶ
σοβαρότατο θεολογικὸ ὀλίσθημα, τέτοια μεγίστη καὶ συγκεκριμένη κακοδοξία ὁλκῆς
δὲν ἐξέφρασε οὐδέποτε κανένας ἅγιος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας.
Δειγματοληπτικὰ νὰ ἀναφερθοῦμε ἐπ’ αὐτοῦ στὰ λεχθέντα καὶ
γραφέντα τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Αἰμιλιανοῦ, πρώην Ἡγουμένου τῆς Σιμωνόπετρας τοῦ Ἁγίου
Ὄρους:
«Οἱ Ἅγιοι Πατέρες λένε: Ὅ,τι ἔκανε ὁ Οὐράνιος Πατὴρ στὸν
πρῶτο ἄνθρωπο, τὸ ἴδιο κάνει καὶ κατὰ τὴν γέννηση κάθε ἀνθρώπου, μὲ τὴν διαφορά,
ὅτι τότε δημιούργησε πρῶτα χοῦν καὶ κατόπιν τοῦ ἐνεφύσησε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ἐνῶ
τώρα τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἰσέρχεται στὸν ἄνθρωπο ἅμα τῇ συλλήψει. Ἀπὸ τὴν
πρώτη, δηλαδή, στιγμὴ τὸ ἔμβρυο ἔχει ζωὴ καὶ εἶναι ἄνθρωπος, διότι λαμβάνει τὸ ἐμφύσημα
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…» (Λόγος περὶ Νήψεως, Ἑρμηνεία στὸν Ἅγιο Ἡσύχιο, Β΄ ἔκδοση,
σελ. 5).
Μία ἄλλη αἱρετικὴ διδασκαλία τοῦ γ. Ἰωσήφ ποὺ προβάλλεται
στὴν Ἱστοσελίδα «Vatopedi.gr», ἕνα βίντεο ποὺ τιτλοφορεῖται «Τέκνα Θεοῦ
γενέσθαι», σὲ ὁμιλία τοῦ ἴδιου γέροντα ἡ ὁποία ἔγινε στὸ Συνοδικὸ τῆς Ἱ.Μ.Β., ἀναφέρεται
μεταξύ ἄλλων ὡς ἑξῆς:
«Ὅταν λοιπόν, ὅπως εἶπα, κρατήσωμεν τὴν πρακτικὴν ἔτσι ἀνθιστάμενοι
στὴν ἔννοιαν, στὴν κροῦσιν τοῦ παραλόγου, τότε ἀρχίζει ὁ φωτισμὸς στὸν νοῦν,
ξυπνάει ὁ νοῦς καὶ δὲν πλανᾶται ἄκοπα στὸν ἄσκοπον μετεωρισμόν. Ὅταν ἡ θεία
Χάρις αὐτὸ τὸ διαπιστώσει, ὅτι ὁ νοῦς αὐτὸς ἐξύπνησε καὶ πῆρε τὴ θέση του σὰν
πρόσωπο καὶ νοῦς εἶναι τὸ πρόσωπο, τότε ὑποτάσσεται ἡ Χάρις εἰς τὸν νοῦν,
μυστήρια μυστηρίων, κι ἄλλοτε σᾶς τὸ εἶπα αὐτό, ἀλλὰ σᾶς τὸ εἶπα
συγχωνευμένα. Δὲν εἶναι παράξενα τοῦτα. Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου ποὺ εἶναι
πρόσωπον καὶ τὸ κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν, εἶναι ὑπεράνω τῆς Χάριτος.
Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄκτιστος ἐνέργεια μέσῳ τῆς ὁποίας κατασκεύασε τὰ πάντα
καὶ τὰ διοικεῖ. Ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι ἐργαλεῖο, ὁ νοῦς εἶναι
πρόσωπον, τόσον τὸ κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ φόρησε ὁ Θεὸς
Λόγος καὶ τὸ ἔχει ἀχώριστα στὴν αἰωνιότητα τῆς Δόξης Του, ὁ Πατὴρ τοῦ μέλλοντος
αἰῶνος».
Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι τῆς Κύπρου σχολιάζουν ἀντιρρητικά, ἀντιαιρετικὰ
καὶ κριτικὰ τὰ προηγούμενα κακόδοξα λεχθέντα τοῦ γ. Ἰωσήφ:
«Ἀποτελεῖ αἱρετικὴ θέση [ἡ διδασκαλία τοῦ γ. Ἰωσήφ]
περὶ τῆς Θείας Χάριτος. Ὅπως τότε οἱ Βαρλααμῖτες θεωροῦσαν τὸ ἄκτιστον
Φῶς, ὡς “χεῖρον νοήσεως”, ἔτσι καὶ ὁ π. Ἰωσὴφ Βατοπαιδινὸς θεωρεῖ ὅτι “ὁ νοῦς
τοῦ ἀνθρώπου ποὺ εἶναι πρόσωπον καὶ τὸ κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν, εἶναι ὑπεράνω
τῆς Χάριτος”, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ ξεκάθαρα αἱρετικὴ καὶ βλάσφημη διδασκαλία. Ἡ
δικαιολόγηση ποὺ προβάλλει ὅτι αὐτὴ (ἡ Θεία Χάρις) εἶναι ἐργαλεῖο, ἐνῶ ὁ νοῦς εἶναι
πρόσωπον, τόσον τὸ κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν, καθιστᾶ ἐπιβεβλημένη τὴν ἀνασκευὴ
τῆς κακοδοξίας αὐτῆς, χωρὶς τὶς συνήθεις ἰδιοτελεῖς δικαιολογήσεις. Οἱ Ὀρθόδοξοι
Χριστιανοὶ ποὺ ἐπισκέπτονται στὴν ἱστοσελίδα ποὺ ἐπιγράφεται Valtopedi.gr (Ἱ.Μ.Β.), προτρέπονται
νὰ μὴν ἐκλαμβάνουν τὴν διδασκαλία αὐτὴ ὡς Ὀρθόδοξη».
Ὁ Θεολόγος κ. Βασίλης Χαραλάμπους μᾶς παραθέτει μιὰ ἄλλη
αἱρετικὴ διδασκαλία τοῦ γ. Ἰωσήφ. Τὸ κείμενό του τιτλοφορεῖται ὡς ἑξῆς: «Η περί
‘ΠΛΗΡΩΣΕΩΣ ΕΝΟΧΗΣ’ θέση του π. Ιωσήφ Βατοπαιδινού, παραπέμπει στο Ανσέλμειο
Σωτηριολογικό πρότυπο» (‘Βλάσφημη και απαράδεκτη’ χαρακτήρισε τη δικαιική
θέση του Ανσέλμου Καντερβουρίας, ο πατήρ
Ιωάννης Ρωμανίδης).
«Στην ιστοσελίδα Vatopedi.gr, πολύ πρόσφατα αναρτήθηκε
βίντεο που τιτλοφορείται ‘’Ο σκοπός της ζωής’’,
με ομιλία του π. Ιωσήφ Βατοπαιδινού, που έγινε στο Συνοδικό της Ιεράς
Μονής Βατοπαιδίου, στο οποίο μεταξύ
άλλων αναφέρει ότι «Η αυτοαλήθεια και
αυτοζωΐα που κατέβη εδώ και εσφάγη, εσταυρώθη και πλήρωσε με το
αίμα του τη δική μας ενοχή…».
Τι άλλο παραπέμπει αυτή η αναφορά, εκτός από τη δικαιική θεώρηση τόσο της
αμαρτίας, όσο και της σωτηρίας;
Αυτή η αναφορά από μέρους του
π. Ιωσήφ Βατοπαιδινού, έχει γίνει με
διαφορετικό λεκτικό, αλλά με την ίδια σημασία και άλλες φορές σε βίντεο
αναρτημένα στο διαδίκτυο. Αυτός είναι
ο ‘απλανώς διδάξας’;».
Να δανειστούμε τα λόγια από το σύγγραμμά, «Η ικανοποίηση
της θείας δικαιοσύνης κατά τον Άνσελμο Καντερβουρίας – Θεολογική προσέγγιση από
Ορθόδοξη άποψη», του καθηγητού κ. Δ. Τσελλεγίδη, «Με την προσφιλή μέθοδο
του «sola ratione»* ο Άνσελμος επιχειρεί να αποδείξει ότι η ενανθρώπηση
επιβαλλόταν να γίνει για τρεις θεολογικούς λόγους που είναι οι εξής: α) η
αναγκαιότητα αποκαταστάσεως της ανθρωπίνης φύσεως, β) η αναγκαιότητα
εξοφλήσεως της ενοχής για την αμαρτία του ανθρώπου, και γ) η ανικανότητα
του ανθρώπου για την εξόφληση της ενοχής».
Τα λόγια του εν λόγω καθηγητή, καταρρίπτουν από μόνα τους, τη
λανθασμένη θέση του π. Ιωσήφ Βατοπαιδινού.
Η θέση του Ανσέλμου Καντερβουρίας (1033-1109) περί
κληρονομικής ενοχής εξ αιτίας του προπατορικού αμαρτήματος και η ως εκ
τούτου συνεπαγόμενη αναγκαιότητα εξόφλησης της ενοχής για την αμαρτία του
ανθρώπου, με την περί ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης (satisfactio),
καταρρίπτεται από την Ορθόδοξη διδασκαλία. Ακόμα
και ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ στο σύγγραμμά του «Εinführung in das
Christentum», χαρακτηρίζει την ανσέλμεια
δικαιική θεώρηση «ωμό μηχανισμό δικαίου».
Για ποιο λόγο να προβάλλεται στην ιστοσελίδα Vatopedi.gr
(και μάλιστα Ιεράς Μονής), βίντεο που αναφέρει
ότι «Η αυτοαλήθεια και αυτοζωΐα που κατέβη εδώ και εσφάγη, εσταυρώθη
και πλήρωσε με το αίμα του τη δική μας ενοχή…»; Η περί ενοχής αναφορά του π. Ιωσήφ Βατοπαιδινού, δεν παραπέμπει στην
ανσέλμεια σωτηριολογία, όπου κυριαρχεί η δικαιική έννοια της σωτηρίας;
Δηλαδή αντί να προβάλλεται στην ιστοσελίδα Vatopedi.gr, η
πατερική περί λύτρου θεώρηση, προβάλλεται αλλοτρόπως η ανσέλμεια δικαιική
σωτηριολογία; Ποιος ο λόγος της μη
ανασκευής της λανθασμένης θέσης του π.
Ιωσήφ Βατοπαιδινού;
Η λανθασμένη θέση του π. Ιωσήφ Βατοπαιδινού, σαφώς παραπέμπει στην
ανσέλμεια σωτηριολογική θεώρηση, περί αναγκαιότητας εξόφλησης της ενοχής. Τα λόγια του π. Ιωσήφ Βατοπαιδινού ότι «ο ίδιος ο Θεός Λόγος μας έβαλε μέσα εις τον
δρόμο της Πατερικής ορολογίας. Δεν
αρνούμαι τίποτα, μας έδωσε την ικανότητα να γράψομε με λεπτομέρεια όλη την
Πατερική ορολογία… », ποσώς δεν τον καθιστούν ‘’απλανώς διδάξαντα’’.
*«sola ratione» - τη μέθοδο με «μόνη τη λογική» που
χρησιμοποιεί ως αποδεικτική μέθοδο ο
Άνσελμος Καντερβουρίας». [Πηγή: Ἱστολόγιον «ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ», http://apologitikaa.blogspot.com/2015/08/blog-post_42.html
].
Στὸ βιβλίο γιὰ τὸν γ. Ἰωσήφ μετὰ τὴν σελίδα 312 ὑπάρχει ἡ
φωτογραφία 36 στὴν ὁποία εἰκονίζεται ὁ νῦν μητροπολίτης Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιος, ὁ
γ. Ἰωσήφ Βατοπαιδινὸς καὶ ὁ μητροπολίτης Ἱερισσοῦ κυρὸς Νικόδημος. Κάτω ἀπὸ τὴν
φωτογραφία γράφει ἡ λεζάντα: «Ὁ Γέροντας δίνει τὴν εὐχή του κατὰ τὴν
χειροτονία σὲ ἱερέα (1982) τοῦ π. Ἀθανασίου (νῦν μητροπολίτη Λεμεσοῦ)
ποὺ ἔγινε στὸν Ἱ. Ν. Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στὴν Μεγάλη Παναγιὰ Χαλκιδικῆς ἀπὸ
τὸν μητροπολίτη Ἱερισσοῦ κυρό Νικόδημο».
Γνωρίζουμε ὅτι ὁ Λεμεσοῦ ἔχει γεννηθεῖ τὸ 1959, ἡ
χειροτονία του σὲ ἱερέα ἔγινε στὴν ἠλικία τῶν 23 χρονῶν.
Ἆρά γε τί λένε οἱ ἱεροὶ Κανόνες περὶ τοῦτου;
Ὁ ΙΔ΄ ἱερὸς Κανὼν τῆς Ἁγίας Στ΄ (6ης ) Οἰκουμενικῆς
Συνόδου διδάσκει μὲ κάθε σαφήνεια:
«Ὁ τῶν ἁγίων καὶ θεοφόρων ἡμῶν Πατέρων κρατείτω κανὼν καὶ
ἐν τούτῳ, ὥστε πρεσβύτερον πρὸ τῶν τριάκοντα ἐτῶν μὴ χειροτονεῖσθαι, κἂν
πάνυ ᾖ ὁ ἄνθρωπος ἄξιος, ἀλλ’ ἀποτηρεῖσθαι. Ὁ γὰρ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἐν τῷ
τριακοστῷ ἔτει ἐβαπτίσθη, καὶ ἤρξατο διδάσκειν· ὁμοίως μήτε διάκονος πρὸ τῶν
εἰκοσιπέντε χρόνων, ἢ διακόνισσα πρὸ τῶν τεσσαράκοντα ἐτῶν χειροτονείσθω»
(ΠΗΔΑΛΙΟΝ, σελ. 231).
Καὶ ἀποροῦμεν: εἶναι δυνατό ἕνας Γέρων Ἰωσὴφ ποὺ λέγεται ὅτι
εἶναι «σκεῦος τῆς Χάριτος» τοῦ Θεοῦ καὶ εἶχε μάλιστα τὸ «χάρισμα τῆς Θεολογίας»
νὰ παραβιάζει καὶ νὰ διαγράφει τὶς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καὶ
Τοπικῶν Συνόδων, τὶς θεόπνευστες ἀποφάνσεις τῶν Θεοφόρων Πατέρων καὶ νὰ
δίνει ἀντικανονικὰ τὴν εὐλογία του στὰ πνευματικά του παιδιά, ὥστε νὰ
χειροτονοῦνται παρ’ ἡλικίαν;
Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ μᾶς συμβουλεύει:
«Φυλαχθεῖτε, παραγγέλλει ὁ Κύριος, ἀπὸ τοὺς ψευδοπροφῆτες,
ποὺ σᾶς ἔρχονται ντυμένοι σὰν πρόβατα, ἀπὸ μέσα ὅμως εἶναι λῦκοι ἁρπακτικοί.
Θὰ τοὺς καταλάβετε ἀπὸ τοὺς καρπούς τους. Οἱ ψευδοπροφῆτες εἶναι πάντοτε ὕπουλοι,
καὶ γι’ αὐτὸ ὁ Κύριος τονίζει ὅτι πρέπει νὰ προσέχουμε πολὺ γιὰ νὰ μὴ μᾶς πλανήσουν.
Τοὺς ψευδοπροφῆτες τοὺς καταλαβαίνουμε ἀπὸ τοὺς καρπούς τους, δηλαδὴ ἀπὸ τὸν
τρόπο ζωῆς τους, ἀπὸ τὰ ἔργα τους, ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα τῆς δραστηριότητάς τους.
Ἂς μὴ μᾶς ξεγελοῦν τὰ ὡραῖα λόγια τους, οὔτε ἡ βελουδένια φωνή τους, ποὺ
δείχνουν τάχα τὴν πραότητα, τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἀγάπη τους. Ἂς μὴ μᾶς ξεγελοῦν
τὸ γλυκὸ χαμόγελο, ποὺ παίζει στὰ χείλη τους, οὔτε ἡ διαχυτικότητα καὶ ἐξυπηρετικότητα,
ποὺ καθρεφτίζονται στὸ φωτεινό τους βλέμμα. Ἂς μὴ μᾶς ξεγελοῦν ἡ φήμη τους,
φήμη ποὺ μὲ τόση μαεστρία ἁπλώνουν οἱ ἴδιοι γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους ἀνάμεσα στοὺς
ἀνθρώπους, οὔτε οἱ ἔπαινοι, οἱ ἐπιδοκιμασίες καὶ οἱ ἐντυπωσιακοὶ
χαρακτηρισμοὶ μὲ τοὺς ὁποίους τοὺς στολίζει ὁ κόσμος. Ἂς παρατηροῦμε τοὺς
καρπούς τους. (ΕΡΓΑ 2, ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ Β΄, Οἱ εὐαγγελικὲς ἐντολές, σελ.
347).
Συνεπῶς καὶ ἐν
κατακλεῖδι, ὁ Γέρων Ἰωσήφ μετὰ τῆς διαβόητης Βατοπαιδινῆς συνοδίας του, σύμφωνα
μὲ τὰ προειρημένα ἀποδεικτικὰ καὶ ἀντιρρητικὰ ἀποκαλυπτικά στοιχεῖα, γνωστὰ ἢ ἄγνωστα,
ἆρά γε τί μέρος τοῦ λόγου εἶναι: προφῆτες ἢ ψευδοπροφῆτες;
Διαλέγετε και
παίρνετε…!
Τοῦ Μοναχοῦ Ἱλαρίωνος Σταυροβουνιώτη
Ἔγγραφον ἐν τῇ 14 Σεπτεμβρίου 2018
Παναγιώτης
Π. Νούνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου