Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΣΕΙΟΜΕΝΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ -- Αθωνικά άνθη

Πανταχόθεν αι ειδήσεις, επίσημοι και δημοσιογραφικαί, συγκλίνουν εις μίαν διαπίστωσιν ότι σοβαρά κρίσις σοβεί εντός του παπικού παραπετάσματος. Το μέτρον της κρίσεως αυτής έδωσεν, αφ΄ ενός η Σύνοδος των Επισκόπων του παρελθόντος Οκτωβρίου και αφ΄ ετέρου τα εν ανησύχω σπουδή λαμβανόμενα «αμυντικά» μέτρα υπό της Κουρίας του Βατικανού. Ο παγκόσμιος τύπος ασχολείται από μηνών με τας εκδήλους επιθέσεις των παπικών αξιωματούχων και θεολόγων, αποκορύφωμα των οποίων υπήρξεν η αξιοθρήνητος δήλωσις του πάπα, «με ασυνήθως δριμείας εκφράσεις, ότι η εξουσία του προέρχεται εκ Θεού και δια τον λόγον αυτόν δεν είναι δυνατόν να διαμφισβητηθή, έστω κατ΄ ελάχιστον»! Εν τούτοις η κρίσις υπάρχει, ως απαίτησις μιας θεολογικής αναθεωρήσεως και προ παντός, ως αξίωσις επανόδου εις το Συνοδικόν σύστημα διοικήσεως. Εν άλλοις λόγοις, βάλλεται καιρίως ο παπικός θεσμός, σαθρά θεμέλια του οποίου αποτελούν το Πρωτείον και το αλάθητον.
Αλλ΄ η κρίσις αυτή, καθ΄ ην συγκρούονται δύο ρεύματα, συντηρητικόν και προοδευτικόν, δεν είναι τίποτε περισσότερον μιάς ασθενούς σεισμικής δονήσεως. Επομένως το παπικόν οικοδόμημα, όσον και αν είναι εσωτερικώς σαθρόν, ως εκ της φύσεώς του, χρειάζεται κάτι πλέον μιάς ασθενούς σεισμικής δονήσεως, δια να καταρρεύση. Ο διάσημος Ρώσος θεολόγος π. Σέργιος Μπουλγκάκωφ είχεν είπει παλαιότερον, ότι «δια να αφαιρεθούν το πρωτείον και το Filioque από την λατινικήν Εκκλησίαν, πρέπει να γίνη τεκτονικός σεισμός»! Και τοιούτος σεισμός δεν φαίνεται επικείμενος εις το άμεσον μέλλον, εκτός εκτάκτου θείας επεμβάσεως. Και πράγματι. Εν μακροχρόνιον ψεύδος, επιβληθέν ως αλήθεια επί τόσους αιώνας εις την συνείδησιν των Λατίνων, δεν εκριζούται πολύ εύκολα.

Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά, που εκσπά ομοία κρίσις εις τους κόλπους του παπισμού. Εις την ιστορίαν της ταλαιπωρημένης υπό του εωσφορικού πνεύματος ρωμάνας Εκκλησίας, αι κρίσεις αυταί κατά των υπερφιάλων παπικών αξιώσεων, είναι γνωσταί από των πρώτων σχεδόν χρόνων του δυτικού Χριστιανισμού. Αλλά και από πλευράς Ανατολικής, πολλάκις εστιγματίσθησαν αι παπικαί τάσεις προς κυριαρχίαν εφ΄ όλης της Εκκλησίας. Αυτός ο Μ. Βασίλειος απέλπιδα άφηνε φωνήν· «ούτε ίσασι την αλήθειαν και μαθείν ου θέλουσι». Και το αίτιον; Η «παπική οφρύς», ως έλεγεν ο Μ. Βασίλειος. Ματαίως ο άγγελος της «προκαθημένης της αγάπης» ρωμαϊκής Εκκλησίας υπενθύμιζε· «μνημόνευε ουν πόθεν πέπτωκας και μετανόησον». Το αμάρτημα υπήρξε μέγα· η εωσφορική υπερηφάνεια. Διο και ο μέγας Σέρβος Θεολόγος π. Ιουστίνος Πόποβιτς τοποθετεί την πτώσιν του παπισμού μετά την πτώσιν του Αδάμ και του Ιούδα. Ό,τι εσύριξεν ο όφις εις τα ώτα των πρωτοπλάστων, το ίδιον είπε και εις τους παπιστάς: «Έσεσθε ως θεοί» επί γης. Σεις είσθε η αρχή της Εκκλησίας. Σεις διεδέχθητε τον πρίγκιπα των Αποστόλων Πέτρον. Χωρίς τον πάπαν Εκκλησία δεν υπάρχει. Ο πάπας είναι η πηγή πάσης ιερατικής και κοσμικής εξουσίας…». Και αιφνιδίως, «ο πρώτος μεταξύ ίσων» καθιστά εαυτόν κυρίαρχον της Εκκλησίας. Και ο εωσφόρος δίδει εις τας χείρας του πάπα, τον Σταυρόν και το ξίφος, τα αλληλοαναιρούμενα, προς μείζονα διακωμώδησιν. Όλα τα άλλα ήσαν συνέπειαι. Η ιστορία του παπισμού είναι ιστορία πτώσεως μιάς τοπικής Εκκλησίας. Αι κακοδοξίαι, αι Ι. Εξετάσεις, αι Σταυροφορίαι, η κατάλυσις του Βυζαντίου και όσα ειδεχθή εγκλήματα διέπραξεν ο παπισμός, όλα ταύτα πηγάζουν από το εωσφορικόν πρωτείον μεθ΄ ου συνδέεται το αλάθητον.

Όσα σήμερον συμβαίνουν εν τοις κόλποις του Ρωμαιοκαθολικισμού, κατά βάθος, αποτελούν συνέχειαν των καταπνιγεισών αντιδράσεων, φιλελευθέρων πνευμάτων, εν τω πελάγει της υπερπαπικής Β΄ Βατικανής συνόδου. Όσων κληρικών δεν ηκούσθη εν τοις δώμασι της συνόδου εκείνης η φωνή, ήδη διατυπούται δημοσιογραφικώς. Είναι, όπως απεκλήθη, η φωνή της «σιωπώσης Εκκλησίας» εν τοις κόλποις του λατινισμού, ήτις ταράσσει τον ύπνον της Κουρίας. Τι δύναται να προκύψη; Άγνωστον. Είπομεν ότι η μακραίων πλάνη έχει ρίψει βαθείας τας ρίζας εις την συνείδησιν των εν τη Δύσει πιστών. Αλλά οι καιροί σήμερον δεν είναι όμοιοι εκείνων, καθ΄ ους πάσα ελευθέρα εκδήλωσις, κατά του δαιμονιώδους παπικού θεσμού, συνετρίβετο εν τη γενέσει της. Και τούτο δεν αγνοείται από τους ενδιαφερομένους. Εάν δεν διέβλεπε κίνδυνον η Κουρία, ουδέποτε θα άφηνε να εκτεθή το παπικόν κύρος, δια των «ασυνήθους δριμύτητος εκφράσεων» του πάπα. Αυτό και μόνον είναι ικανόν να αποκαλύψη την έκτασιν του αντιπαπισμού, όστις κινείται όπισθεν των παραπετασμάτων του Βατικανού. Αλλ΄ εάν ακόμη δεν κατέσεισε το σεσαθρωμένον οικοδόμημα «τεκτονικός σεισμός», τούτο δεν εμποδίζει το ευχάριστον της κρίσεως απροσδιορίστων συνεπειών. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να παρουσιάζωνται αξιωματούχοι του πάπα, με ανεγνωρισμένον θεολογικόν κύρος, αρνούμενοι την αυθεντίαν, το Πρωτείον, το αλάθητον, και αξιούντες επιστροφήν εις το Ευαγγελικόν Συνοδικόν Πολίτευμα, όπερ μόνη η αγία Ορθοδοξία μας διετήρησεν ανόθευτον. Πιθανόν λοιπόν να ευρισκώμεθα εις τον πρόλογον ενός «τεκτονικού σεισμού». Ποίος, πλην του Θεού, δύναται να γνωρίζη; Ό,τι όμως «εκ μέρους» γνωρίζει πας Ορθόδοξος, είναι ότι ο παπισμός, ως έργον του σατανά, θα πέση και ότι η «πτώσίς του θα είναι μεγάλη»!

Επιχαίρομεν δια την πτώσιν; Όχι μόνον, αλλά και εκτενώς δεόμεθα του Κυρίου. Ποίος σώφρων Ορθόδοξος δεν εύχεται, αφού η αγία Εκκλησία μας αδιαλείπτως δέεται; Πώς να μη ευχώμεθα, εφ΄ όσον η πτώσις του εωσφορικού Πρωτείου συνεπάγεται αυτόματον εμπεριχώρησιν της Ρωμαϊκής Εκκλησίας εν τοις κόλποις της Μιάς, Αγίας Εκκλησίας; Όλαι αι κακοδοξίαι από το Πρωτείον προήλθον. Πρωτείον σημαίνει νόσον πνευματικήν, υποχώρησιν εις το πνεύμα του εωσφόρου. Εάν η νόσος της υπερηφανείας δεν προσέβαλλε την καρδίαν του Ρωμαίου Ποντίφηκος, ουδεμίαν αίρεσιν θα είχομεν. Αι αιρέσεις εγεννήθησαν από την αυτοαπομόνωσιν και την αυτάρκειαν. Επομένως η άρσις του Πρωτείου, θα οδηγήση ασφαλώς εις ταπεινόφρονα υποταγήν του παπισμού εις την διαφυλαττομένην διδασκαλίαν της Εκκλησίας. Και ούτως αφ΄ εαυτής θα απελευθερωθή η Ρωμαϊκή Καθέδρα από το αλάθητον, το Filioque, το ράντισμα, το Καθαρτήριον, τον ουμανισμόν, τον ορθολογισμόν, δι΄ ων κατέστη αιρετική, και θα επανέλθη εις την οικογένειαν των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, «ιματισμένη και σωφρονούσα» πλέον. Και ο Χριστός θα καταλάβη την θέσιν Του, αφ΄ ης τον εξετόπισεν ο πάπας. Και εντεύθεν θα έχωμεν την ποθουμένην ένωσιν. Αυτή είναι η μόνη οδός ενώσεως. Η οδός της αληθείας. Ούτω θα αποκατασταθή η αγάπη. Θα σταματήσουν οι ανταγωνισμοί και αι πικρίαι και η εχθρότης. Αι ιεραποστολαί, εσωτερική και εξωτερική, θα αποδίδουν τους καρπούς των, αφού το σκάνδαλον του σχίσματος θα έχη εκλείψει. Και θα εξαφανισθή από προσώπου της γης ο ύπουλος ουνισμός. Ο προτεσταντισμός δε, δεν θα παραμείνη ανεπηρέαστος. Επί του σημείου τούτου θα αποκατασταθή η ένωσις: εις «Ό,τι πάντοτε, πανταχού, υπό πάντων επιστεύθη». Δηλαδή επί της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, η οποία καλύπτει την ανωτέρω αρχήν, επί της Ορθοδοξίας… Πρέπει να καταστή εναργής συνείδησις υπό πάσης της Ορθοδόξου Εκκλησίας ότι ο παπισμός, δεδουλωμένος εις το εωσφορικόν πνεύμα της πλάνης, ως τοιούτος θα πέση. Δεν είναι δυνατόν να αφήση ο Χριστός μίαν τόσον πολυάνθρωπον τοπικήν Εκκλησίαν, εις την εξουσίαν του Σατανά. Ποίαν σημασίαν έχει, ότι ήδη διέτρεξε μίαν χιλιετηρίδα εν τω σκότει της αιρέσεως: «Χίλια έτη εν οφθαλμοίς Κυρίου, ως ημέρα μία». Διατί απιστούμεν; Τι πταίουν τόσα εκατομμύρια λαού επί τόσους αιώνας, να στερούνται των αγαθών της πίστεως εις Χριστόν; Ποίος γνωρίζει, με ποίους τρόπους μυστικούς εργάζεται ο παντεχνήμων Λόγος, προς ανάνηψιν των αιρετικών; Αλλά απαραίτητο να βοηθήσωμεν και ημείς εξ ανθρωπίνης πλευράς. Πρέπει να συνεργασθώμεν δια την σωτηρίαν των αδελφών μας. Αυτό όμως προϋποθέτει ότι γνωρίζομεν την μακαριότητά μας, ως ευρισκομένων εντός της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας. Και ότι είμεθα βέβαιοι δια την δυστυχίαν των πλανωμένων εν ταις οδοίς της πλάνης. Χωρίς την γνώσιν αυτήν, πως θα γίνωμεν ιεραπόστολοι εις τους αιρετικούς; Και, δυστυχώς, από την έλλειψιν ζωντανής αισθήσεως της Ορθοδοξίας μας, δεν βλέπομεν και τόσον πλανωμένους και οικτρούς τους αιρετικούς. Ου μην, αλλά και τους θαυμάζομεν και τείνομεν προς μίμησίν των! Το φαινόμενον τούτο παρετηρήθη και μεταξύ ηγετών και ποιμένων της Εκκλησίας μας. Και αντί να εγκαυχώνται ταπεινοφρόνως δια την αγίαν Ορθοδοξίαν μας και να δίδουν δόξαν τω Θεώ, διότι πλέομεν εις το θείον φως της σωζούσης πίστεως, εκλιπαρούν ένα θεολογικόν διάλογον, τουλάχιστον επί ίσοις όροις, από τους αιρετικούς!...

Πρέπει να ομολογήσωμεν ότι έχομεν και ημείς την «κρίσιν» μας. Κρίσιν ποιμένων και θεολόγων. Δεν έχει, βεβαίως, σημασίαν, αν τελικώς δεν θα δυνηθούν να βλάψουν την Εκκλησίαν του Χριστού. Βέβαιον όμως είναι ότι φθείρουν το ορθόδοξον φρόνημα του λαού μας και στερεώνουν τους αιρετικούς εις τας πλάνας των. Αλλά ελησμονήσαμεν. Το να είναι τις Ορθόδοξος ποιμήν και θεολόγος είναι μέγα πράγμα. «Γενναίας δείται ψυχής», κατά Χρυσόστομον. Που να εύρωμεν τους γενναίους; Που είναι οι Πατερικοί; Που οι Μάρτυρες της πίστεως; Φοβούμεθα μήπως ευρισκόμεθα εις τας εσχάτας ημέρας. Απαισιοδοξούμεν; Αλλά πώς να ερμηνεύσωμεν το φαινόμενον της τόσον εκτεταμένης αφασίας, της μειοδοσίας εν τη πίστει, της απουσίας ζήλου υπέρ της ευσεβείας, της βαθείας σιωπής, ήτις διαδέχεται τα αιρετικά κηρύγματα «Ορθοδόξων» ποιμένων; Που είναι αι αστραπαί της Ορθοδόξου Θεολογίας; Ας αφυπνισθώμεν. Ας στραφώμεν προς τους Αγίους Πατέρας, «ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής», μιμηθώμεν την πίστιν. Είναι φοβερά η ευθύνη των ποιμένων και θεολόγων μας σήμερον έναντι του Θεού και της Εκκλησίας και των αιρετικών. Ας βοηθήσωμεν τον λαόν μας, δια να κρατήση και αυξήση την πίστιν του. Και ας βοηθήσωμεν τους αδελφούς μας, οίτινες κατέστησαν από αιώνας αιρετικοί. Και ο μόνος τρόπος βοηθείας είναι η επίδειξις ορθοδόξου βίου και ορθοδόξου πίστεως. Ούτω μόνον θα αποδείξωμεν ότι αγαπώμεν τον Θεόν και τον άνθρωπον. Και ούτω θα πείσωμεν ότι έξω της αγίας μας Ορθοδοξίας δεν υπάρχει σωτηρία. Ούτω λοιπόν «λαμψάτω το φως του Χριστού έμπροσθεν των ανθρώπων…».