3. Ο αδελφός Silver το θέμα
των επισκοπικών χειροτονιών της Εκκλησίας, που δεν απεμπόλησε το Παλαιό
Ημερολόγιο από τους Ρώσους της Διασποράς κατά το έτος 1962.
Όσοι Ορθόδοξοι το 1924 έπαυσαν την «κοινωνία» τους με τους επισκόπους που φράγκεψαν, ναι μεν αποτελούν έκτοτε την «Μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία», ανέμεναν όμως επί μακράν σειράν ετών Σύνοδο Ορθοδόξων επισκόπων να τους αποκόψει και τυπικά από το σώμα της Εκκλησίας. Κατά το διάστημα που μεσολαβεί μέχρι τη σύγκλιση μιάς τέτοιας Συνόδου το Νέο Ημερολόγιο είναι σε υποδικία.
Μιά τέτοια Σύνοδος μέχρι σήμερα δεν συγκλήθηκε. Ούτε είναι δυνατό να συγκληθεί μετά το 1965, που έγινε η Ένωση των Εκκλησιών. Μόνο η Σύνοδος των επισκόπων του Παλαιού Ημερολογίου το 1998 αναθεμάτισε το Νέο. Για το λόγο αυτό, το έσχατο όριο μέσα στο οποίο μπορεί να είναι ανεκτό να βρίσκεται κανένας με το Νέο, κατά ακρότατη οικονομία είναι το 1965.΄Οχι, όμως και μετά το 1965, γιατί στην περίπτωση αυτή γίνεται παπικός και είναι «εκτός Εκκλησίας»!
Το 1962, οι επισκοπικές χειροτονίες του Παλαιού έγιναν από επισκόπους, που βρίσκονταν σε υποδικία. Και οι χειροτονίες αυτές είναι κατά πάντα έγκυρες και υποστατές.
4. Ο αδελφός Silver στη συνέχεια παραθέτει ένα απόσπασμα από παλιότερη καταχώρησή μου. Εγώ έγραψα τα εξής, σχετικά με την αλλαγή του ημερολογίου, που το 1924 προκάλεσε σχίσμα:
«Οι πιστοί στην Ελλάδα, με το σχίσμα αυτό, διασπάστηκαν σε δύο μερίδες. Τους Νεοημερολογίτες και τους Παλαιοημερολογίτες. Το σχίσμα αυτό επηρέασε και τους δύο χώρους, δηλ τόσο το Παλαιό, όσο και το Νέο Ημερολόγιο.
Ο μεν χώρος του Παλαιού Ημερολογίου, περιέλαβε ίσως τα πιό συνειδητά μέλη της Εκκλησίας, που ενδιαφέρονταν για τα θέματα της πίστεως. Κατ’ ανάγκην περιχαρακώθηκαν οι άνθρωποι αυτοί σε μιά «κλειστή κοινωνία», λόγω του διωγμού τους που άρχισε να υφίσταται από την κρατούσα Εκκλησία. ΄Ετσι, προφυλάχτηκαν από το ορατό φράγκεμα, που επεδίωκαν σκοτεινά κέντρα. Οι αξιόλογες αυτές δυνάμεις, κατ’ ουσίαν παροπλίστηκαν σε μιά ιδιαίτερα κρίσιμη για την Ορθοδοξία περίοδο, που ήταν αναγκαία η συστράτευση όλων των πιστών για την άμυνά της».
Όσοι Ορθόδοξοι το 1924 έπαυσαν την «κοινωνία» τους με τους επισκόπους που φράγκεψαν, ναι μεν αποτελούν έκτοτε την «Μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία», ανέμεναν όμως επί μακράν σειράν ετών Σύνοδο Ορθοδόξων επισκόπων να τους αποκόψει και τυπικά από το σώμα της Εκκλησίας. Κατά το διάστημα που μεσολαβεί μέχρι τη σύγκλιση μιάς τέτοιας Συνόδου το Νέο Ημερολόγιο είναι σε υποδικία.
Μιά τέτοια Σύνοδος μέχρι σήμερα δεν συγκλήθηκε. Ούτε είναι δυνατό να συγκληθεί μετά το 1965, που έγινε η Ένωση των Εκκλησιών. Μόνο η Σύνοδος των επισκόπων του Παλαιού Ημερολογίου το 1998 αναθεμάτισε το Νέο. Για το λόγο αυτό, το έσχατο όριο μέσα στο οποίο μπορεί να είναι ανεκτό να βρίσκεται κανένας με το Νέο, κατά ακρότατη οικονομία είναι το 1965.΄Οχι, όμως και μετά το 1965, γιατί στην περίπτωση αυτή γίνεται παπικός και είναι «εκτός Εκκλησίας»!
Το 1962, οι επισκοπικές χειροτονίες του Παλαιού έγιναν από επισκόπους, που βρίσκονταν σε υποδικία. Και οι χειροτονίες αυτές είναι κατά πάντα έγκυρες και υποστατές.
4. Ο αδελφός Silver στη συνέχεια παραθέτει ένα απόσπασμα από παλιότερη καταχώρησή μου. Εγώ έγραψα τα εξής, σχετικά με την αλλαγή του ημερολογίου, που το 1924 προκάλεσε σχίσμα:
«Οι πιστοί στην Ελλάδα, με το σχίσμα αυτό, διασπάστηκαν σε δύο μερίδες. Τους Νεοημερολογίτες και τους Παλαιοημερολογίτες. Το σχίσμα αυτό επηρέασε και τους δύο χώρους, δηλ τόσο το Παλαιό, όσο και το Νέο Ημερολόγιο.
Ο μεν χώρος του Παλαιού Ημερολογίου, περιέλαβε ίσως τα πιό συνειδητά μέλη της Εκκλησίας, που ενδιαφέρονταν για τα θέματα της πίστεως. Κατ’ ανάγκην περιχαρακώθηκαν οι άνθρωποι αυτοί σε μιά «κλειστή κοινωνία», λόγω του διωγμού τους που άρχισε να υφίσταται από την κρατούσα Εκκλησία. ΄Ετσι, προφυλάχτηκαν από το ορατό φράγκεμα, που επεδίωκαν σκοτεινά κέντρα. Οι αξιόλογες αυτές δυνάμεις, κατ’ ουσίαν παροπλίστηκαν σε μιά ιδιαίτερα κρίσιμη για την Ορθοδοξία περίοδο, που ήταν αναγκαία η συστράτευση όλων των πιστών για την άμυνά της».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου