Είναι χτισμένη σαν αετοφωλιά, σ' ένα πανύψηλο βράχο, που έχει ύψος πάνω από 200 μ. περίπου. Καθώς ο προσκυνητής την αντικρίζει απ΄ τον απέναντι αμαξιτό δρόμο, έχει την εντύπωση ότι βρίσκεται στα Μετέωρα. Και η εντύπωση αυτή γίνεται ακόμη εντονότερη όταν αρχίσει κανείς ν' ανεβαίνει τα εκατό περίπου σκαλοπάτια που οδηγούν στο ναό της Μεγαλόχαρης.
Εξαιτίας αυτής της εντύπωσης ο Θεόδωρος Μαραγκός, διακεκριμένος θεολόγος από την Δήμητρα, έβαλε, στο πολύ ωραίο βιβλίο που έχει γράψει για τη Μονή, τον τίτλο: “Το ΜΕΤΕΩΡΟ ΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ” (Αθήνα 1999).
Όταν ανεβούμε τα εκατό περίπου σκαλοπάτια, που αναφέραμε, φθάνουμε στο ναό της Θεοτόκου. Πρόκειται για ημισπηλαιώδη ναό. Ο μισός δηλαδή είναι σπηλιά και ο άλλος μισός είναι κτιστή προέκταση του στομίου της σπηλιάς.
Η τραχιά φυσιογνωμία του τοπίου και το δύσβατο και απροσπέλαστο σχεδόν του εδάφους έχει τροφοδοτήσει πολλούς θρύλους και παραδόσεις σχετικά με την εύρεση της εικόνας της Θεομήτορος και την κτίση του μοναστηριού. Κατά μια παράδοση, η εικόνα της Παναγίας, που λέγεται ότι είναι μια από τις έντεκα του Απόστολου Λουκά,
ήταν στο σημείο όπου
σήμερα είναι το εκκλησάκι της Αγίας Άννας στην Κάτω Κλειβωκά, στη θέση Μπέλκος, όπου στην προχριστιανική περίοδο λατρευόταν η θεά Αλουσία Δήμητρα. Στο σημείο αυτό υπήρξε μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων Καλαβρύτων. Το μοναστήρι αυτό διαλύθηκε και ο ναός κατεστράφη επί τουρκοκρατίας και πιθανότατα κατά την απόβαση του Ιμπραήμ πασά στην Πελοπόννησο κατά τα έτη 1825-1828.
Για την τύχη της θαυματουργής εικόνας δεν υπάρχει κανένα επίσημο στοιχείο.
Κατά μιαν άποψη, οι Χριστιανοί, οι οποίοι ήξεραν καλά τα κατατόπια και τις ασφαλείς κρυψώνες, μετέφεραν την εικόνα στη σπηλιά, όπου την έκρυψαν, και από το δύσβατο και μυστικό μονοπάτι πήγαιναν και προσεύχονταν. Κατά άλλη άποψη-παράδοση και θρύλο, λέγεται ότι η εικόνα ευρέθη μετά από σχετικό όνειρο από χωρικό, που καταγόταν από το διπλανό χωριό Δήμητρα Αρκαδίας.Το εκκλησάκι κατασκευάστηκε στο τέλος της περασμένης εκατονταετίας από τον Κοντοβαζαινίτη Σοφιανόπουλο, εγκαταστημένο στο Κάιρο της Αιγύπτου. Το κλιμακοστάσιο κατασκευάστηκε δέκα χρόνια αργότερα με δαπάνη του ιδίου. Από την κτίση του και μετά, το μοναστήρι λειτούργησε σαν γυναικεία μονή. Τη μεγαλύτερη ακμή του γνώρισε επί ηγουμενίας της Μοναχής Μακαρίας Καρρά. Σήμερα, στο μοναστήρι διακονεί μία μόνο μοναχή, η Χριστοδούλη, η οποία βρίσκεται εκεί από το 1953.Γιορτάζει την Παρασκευή του Πάσχα, της Ζωοδόχου Πηγής. Στα παλαιότερα χρόνια η γιορτή συνδυαζόταν με λαμπρά πανήγυρη στα Φραγκάλωνα και θεωρείτο ένα από τα μεγαλύτερα θρησκευτικά και κοσμικά γεγονότα όλων των γύρω χωριών. Δυστυχώς, αυτό το έθιμο εξέλειψε και περιορίστηκε μόνο σε προσκύνημα στη χάρη της. Τελευταία καθιερώθηκε άλλη μια γιορτή στις 23 Αυγούστου, στα εννιάμερα της Παναγίας, με μια προσπάθεια αναβίωσης του παλιότερου εθίμου.
Στη σεπτή και θαυματουργή αυτή εικόνα της Παναγίας μας προσφεύγουν οι Χριστιανοί, όχι μόνο από τις κοντινές αλλά και από μακρινές περιοχές, προκειμένου να την προσκυνήσουν και να προσευχηθούν. Σ' αυτήν καταθέτουν τον πόνο τους, τους καημούς τους, τις αγωνίες τους, τα αιτήματά τους. Σ' αυτήν ακουμπούν την ψυχή τους και από αυτήν, την Μητέρα του Υιού του Θεού και Μητέρα όλων μας, αντλούν δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσουν τον ανηφορικό και δύσκολο δρόμο της ζωής. Με δυο λόγια το Μοναστήρι της Παναγίας της Κλειβωκάς αποτελεί, όπως και κάθε άλλο μοναστήρι, αληθινή πνευματική όαση, όπου μπορεί να προστρέχει ο κουρασμένος στρατοκόπος της ζωής προκειμένου ν' αναβαπτισθεί στο αγιοπνευματικό φως του.
Όμως το λαμπρό αυτό αγιοπνευματικό Μετέωρο της Γορτυνίας, η Ι. Μονή της Παναγίας της Κλειβωκάς, αντιμετωπίζει σήμερα σοβαρό κίνδυνο. Γιατί; Γιατί η Γερόντισσα Χριστοδούλη, που επί δεκαετίες υπηρετεί με γρανιτένια πίστη και υποδειγματική ευλάβεια την Παναγία μας, είναι πλέον πολύ μεγάλης ηλικίας. Είναι ανάγκη επομένως να βρεθούν πρόσωπα, δηλαδή Μοναχές, οι οποίες θα προσφερθούν να συνεχίσουν να κρατούν ανοιχτό το Μοναστήρι και αναμμένη την καντήλα της Παναγίας..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου