ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ Ε΄ ΜΕΡΟΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟΝ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΥΠΟ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟΝ:

“Κληρικοὶ ἐγκαλούμενοι ἀπολογοῦνται πρὸς ἀποφυγὴν σκανδαλισμοῦ”

ΤӉ 6ӊ Οκτωβρίου 2023

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ Γ.Ο.Χ.

ΒΑΔΗΣ ΚΑΙ ΒΥΡΤΕΜΒΕΡΓΗΣ

ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Στην μέχρι τώρα συνάφεια των κειμένων που δημοσιεύσαμε ως απάντησιν έχει τεκμηριωθεί ότι οι κακοδοξίες που ανακεφαλαιώνει ο Οικουμενισμός ως σύστημα ετερόδοξων Ομολογιών είναι κατεγνωσμένες αιρέσεις. Γι΄ αυτό και δεν απαιτείται να συγκληθεί Σύνοδος προκειμένου να ξεχωρίσει εμπράκτως δι’ αποτειχίσεως ο ευσεβής την θέσιν του από την Παναίρεσιν. Περί αυτού παραθέσαμε αδιαμφισβήτητα πατερικά χωρία. Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες γνωστές εκ της εκκλησιαστικής ιστορίας για  αποτειχίσεις  πιστών, όπως αυτή των εν Κων/πόλει από τον πατριάρχην Νεστόριον που υποβίβαζε εις χριστοτόκον την Κυρίαν Θεοτόκον, καθώς και παραδείγματα κληρικών, όπως αυτό του Αγίου Υπατίου του ηγουμένου της Μονής των Ρουφιανών που διέκοψαν κοινωνία με αιρετικόν πατριάρχην ή επίσκοπον που κατοχυρώνουν την αποτείχισιν προ συνοδικής διαγνώσεως. Μολονότι υπάρχουν πολλά τέτοια ιστορικά τεκμήρια είναι αναγκαίο εδώ να τονισθεί ότι οι περιπτώσεις των προγενεστέρων αιρέσων είναι διαφορετικές αυτού του Οικουμενισμού, διότι με την Οικουμενική κίνησιν ανακεφαλαιώνονται παλαιές αιρέσεις και συγκεφαλαιώνονται με νέες όλες μαζί, επομένως στο σύνολό του είναι ήδη κατεγνωσμένη Παναίρεσις ο Οικουμενισμός. Στην περίπτωση της σύγχρονης Θρησκείας της “Νέας Τάξεως” δεν έχει να κάνει ο πιστός, κληρικός ή λαϊκός, με τον επίσκοπό του μόνον, αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων ο επίσκοπος μιας επαρχίας ενώ ενδεχομένως στα φρονήματα του να μην σφάλλει, εν τούτοις, όμως κρατά κοινωνία μετά του συγχρόνου αιρεσιάρχου πατριάρχη, καθώς και μίαν διοίκησιν, η οποία ευρίσκεται εις την Παναίρεσιν αποδεχομένη αφ΄ενός αιρετικές αποφάσεις και κοινωνώντας με τους οικουμενιστές αφ’ ετέρου. Τί γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Βρίσκονται οι πιστοί εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν δια της κοινωνίας τους με τοιούτους ποιμένες; Εδώ, σαφώς ισχύει ο λόγος του Ἁγίου Θεοδώρου του Στουδίτου που δίνει την διασάφηνση: «οἱ μέν τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν· οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν, ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (P.G. 99, σ. 1164 Α).

Οπωσδήποτε, προσδοκώμενο και αναγκαίο είναι να συγκληθεί άμεσα μία Οικουμενική ή τουλάχιστον κάποια Πανορθόδοξος Σύνοδος για να αποκατασταθεί η Ορθοδοξία και η εκκλησιαστική τάξις, αυτό όμως δεν αίρει την ευθύνη των κοινωνούντων μετά των Οικουμενιστών. Μέχρις ότου γίνει αυτό, αν τελικά γίνει, μπορεί κανείς να ισχυρίζεται ότι ευρίσκεται εν τη Εκκλησία ενώ ταυτόχρονα συγκαταλέγεται στην Παναίρεσιν δια της κοινωνίας του; Η προοπτική μας στην τελευταίαν ενότητα της απαντήσεως μας προς στους πατέρες, θεολόγους και συνεργάτες του αειμνήστου πλέον Μητροπολίτου Φλωρίνης κυρού Αυγουστίνου θέλει να δείξει το άτοπον να διατείνονται ότι συμφωνούν μαζί μας και ότι δεν συμφωνούν με τα λεγόμενα και πραττόμενα υπό των Οικουμενιστών αλλά τελικώς να κρατούν κοινωνία μαζί τους;

Αν αυτό είναι δυνατόν, γιατί ο Μέγας Βασίλειος λέγει; «οἵτινες τήν ὑγιῆ πίστιν προσποιοῦνται ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δέ τοῖς ἑτερόφροσι, τούς τοιούτους, εἰ μετά παραγγελίαν μή ἀποστῶσι, μή μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλά μηδέ ἀδελφούς ὀνομάζειν» (P.G. 160, σ. 101). «ἐχθρούς γάρ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας, μεγάλῃ καί πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο» (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, P.G. 99, σ. 1049). Έχουμε παρουσιάσει με αρκετά χωρία έως τώρα ότι το πνεύμα της Εκκλησίας είναι να χωριζόμαστε ευθύς αμέσως από την αίρεσι με το που διαπιστώνουμε φρόνημα περί την πίστιν έτερον του ορθοδόξου. Ας δούμε όμως και πάλιν ποιο είναι το πνεύμα των Αγίων Πατέρων:

 

§ «τοῦ τε ἁγίου Ἀθανασίου προστάσσοντος, μηδεμίαν κοινωνίαν ἔχειν ἡμᾶς πρός τούς αἱρετικούς, ἀλλά μήν μηδέ πρός τούς κοινωνοῦντας μετά τῶν ἀσεβῶν» ((Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, Ἔργα, τ. 3, Ἐπιστολαί, Ἐκδ. Ὀρθοδόξου Κυψέλης, Θεσ/νίκη 1987, σ. 448).

§ Ὁ Ἅγιος Μάρκος Εὐγενικός, συνοψίζων ἄριστα τήν ’Ορθόδοξον διδασκαλίαν τῆς ἀποτειχίσεως, λέγει: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καί πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί φεύγειν τούς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι» (P.G. 160, σ. 101).

Μερικά ἀπό τά σχετικά Αγιογραφικά χωρία είναι δηλωτικά για να συνειδητοποιήσουμε την παρακαταθήκη που έχουμε λάβει:

 

§ «Ἐκκλίνατε ἀπ’ αὐτῶν» (Ρωμ. 16:17-18).

§ «ἀφίστασο ἀπό τῶν τοιούτων ... τήν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τάς βεβήλους κενοφωνίας καί ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως, ἥν τινες ἐπαγγελλόμενοι περί τήν πίστιν ἠστόχησαν» (Α´ Τιμ. 6:5, 6:20-21).

§ «μή οὖν γίνεσθε συμμέτοχοι αὐτῶν ... καί μή συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους» (Ἐφ. 5:6-11).

§ «ἀπό παντός εἴδους πονηροῦ ἀπέχεσθε» (Α´ Θεσσ. 5:22).

§ «στέλλεσθαι ὑμᾶς ἀπό παντός ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος καί μή κατά τήν παράδοσιν» (Β´ Θεσσ. 2:15 καί 3:6).

§ «Εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ’ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. 1:8-9).

§ «τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; τίς δέ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαλ; ἤ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου; ... διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε» (Β´ Κορ. 6:14-18).

 

 

Η διακοπή κοινωνίας από φορείς της αιρέσεως, είτε ως πρόσωπα, είτε ως θεσμικά όργανα, όπως οι Σύνοδοι, δηλώνεται εμπράκτως, καθώς γνωρίζετε, με την παύσιν της μνημονεύσεως τους. Η παύσις του μνημονεύσεως όμως, εκλαμβανομένη ως διαμαρτυρία μόνον, χωρίς και την διακοπή κοινωνίας από το σύστημα της αιρέσεως δεν μαρτυρείται εις την εκκλησιαστικήν Παράδοσιν και γραμματείαν. Στο σημείο αυτό καθίσταται αναγκαίο να σημειωθεί ότι θεωρητικός αυτής της απόψεως κατέστη δια συγγραμμάτων και συμβουλών του σε πατέρες και επισκόπους ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος που εισήγαγεν μίαν τοιαύτην θεώρησιν τακτικής, η οποία ιστορικώς είναι άγνωστος και εξεταζόμενη σήμερα πρακτικώς απέδειξε ότι δεν τελεσφόρησε, επειδή όχι μόνο δεν αντιμετώπισε τον Οικουμενισμό αλλά και έγινε αιτία να θεριέψει η Παναίρεσις. Για να αντιμετωπίσουμε όμως τον Οικουμενισμό χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι ο π. Επιφάνιος δεν ομιλεί ουσιαστικά για αποτείχιση αλλά για  μίαν πράξην έσχατης διαμαρτυρίας.  

 

Θεωρώ ότι θα έχετε υπ’ όψιν σας αυτό που επισημαίνεται στον 13ο κανόνα της Α΄& Β΄ Συνόδου, στον οποίο γράφεται: «Τὰς τῶν αἱρετικῶν ζιζανίων ἐπισπορὰς ἐν τῇ τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίᾳ ὁ παμπόνηρος καταβαλών καὶ ταύτας ὁρῶν τῇ μαχαίρᾳ τοῦ Πνεύματος τεμνομένας προῤῥίζους, ἐφ᾿ ἑτέραν ἦλθε μεθοδείας ὁδόν, τῇ τῶν σχισματικῶν μανίᾳ τὸ τοῦ Χριστοῦ σῶμα μερίζειν ἐπιχειρῶν...». Αν θα θέλαμε να συνοψίσουμε τις μορφές του  πολέμου που η Εκκλησία ως πειρασμόν εκ του πονηρού έχει υποστεί στην ροή της ιστορίας θα τις κατατάσσαμε ως εξής. Ζητώ την προσοχή σας για κάτι, το οποίο αν κατανοήσετε θα βοηθήσει πολύ τον αγώνα της Εκκλησίας:

 

1.     Διωγμοί χριστιανομάχων αυτοκρατόρων έξωθεν σε πρώτην φάσιν.

2.      Αιρέσεις κυρίως εκκλησιαστικών ταγών έσωθεν σε δευτέραν φάσιν.

3.     Σχίσματα κυρίως κληρικών και λαϊκών σε τρίτην φάσιν.

4.     Η διακοπή κοινωνίας κατήντησεν διαμαρτυρία αλλάζοντας έτσι τον στόχον της αποτειχίσεως εις την αυτήν φάσιν.

5.     Αναστολή της αντίστασης προς την Παναίρεσιν με εισηγητές κληρικούς και θεολόγους λόγω της αλλαγής της έννοιας της διακοπής κοινωνίας και εισαγωγής άλλης νέας μη αγιοπατερικής θεωρήσεως, ώστε να μην γίνεται εν τη πράξει πλέον ούτε και η διακοπή μνημοσύνου!!!

 

 

Πάντως, επλεόνασαν στην πατρίδα μας θεολόγοι, οι οποίοι δεν αγωνιούν για την παραχάραξιν της Πίστεως. ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί· ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, βλάσφημοι... ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι καὶ τούτους ἀποτρέπου» (Βʹ Τιμ. γʹ, 1,2,5).  Ζητούν μίαν βιωτή ξένην Σταυρού, γι ' αυτό και δεν αρέσκονται στα εντάλματα των Αγίων Πατέρων. Όμως ως λέγει ο Όσιος Θεόδωρος: «παραγγελίαν γάρ ἔχομεν ἐξ αὐτοῦ τοῦ ἀποστόλου (Γαλ.1,8), παρ’ ὅ παρελάβομεν, παρ’ ὅ οἱ κανόνες τῶν κατά καιρούς συνόδων καθολικῶν τε καί τοπικῶν, ἐάν τις δογματίζῃ ἤ προστάσσῃ ποιεῖν ἡμᾶς, ἀπαράδεκτον αὐτόν ἔχειν, μηδέ λογίζεσθαι αὐτόν ἐν κλήρῳ ἁγίων» (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, Ἔργα, τ. 3, Ἐπιστολαί, Ἐκδ. Ὀρθοδόξου Κυψέλης, Θεσ/νίκη 1987, σ. 109). Είναι βασικό να διακρίνει ο πιστός με τον νοερό του οφθαλμό το αυθεντικό, ώστε μην χάσει με το δυνητικό της αποστασιοποιήσεώς του από την αίρεσιν την Σωτηρία του. «πᾶς ἄνθρωπος, τό διακρίνειν παρά Θεοῦ εἰληφώς, κολασθήσεται, ἐξακολουθήσας ἀπείρῳ ποιμένι, καί ψευδῆ δόξαν ὡς ἀληθῆ δεξάμενος· τίς γάρ κοινωνία φωτί πρός σκότος;» [Μεγάλου Ἀθανασίου, Patrologia Graeca (P.G.), Τόμος 26, σ. 1321]. Η αρετή σαφώς και είναι αρεστή στον Κύριο. Αν όμως περιοριζόμαστε εις την αρετήν  και τα ωραία πνευματικά λόγια χωρίς να κρατούμε την Ομολογίαν της Ορθοδόξου Πίστεως, τότε εξάπαντος θα στερηθούμε την Χάριν που μας σώζει. Δεν είναι σπουδαίος επομένως, εκείνος που ενώ λάμπει από την αρετή, εντούτοις δεν κρατά την δια Πίστεως Χάριν που μας ανακαινίζει, μας φωτίζει και μας θεώνει. Μήπως, στην Εκκλησία η αποστολή μας είναι να βιώνουμε κάποια προσκοπικού είδους τελείωσιν; Γι' αυτό οι Πατέρες είναι κάθετοι: «Πᾶς ὁ λέγων, φησί, παρά τά διατεταγμένα, κἄν ἀξιόπιστος ᾖ, κἄν νηστεύῃ, κἄν παρθενεύῃ, κἄν σημεῖα ποιῇ, κἄν προφητεύῃ, λύκος σοί φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος» (Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, P.G. 160, σ. 101).

 

 

Αυτό επισημαίνεται, διότι είναι διαπιστωμένο ότι η λογική του π. Λαυρεντίου στο δημοσίευμα, όπως και όλων όσων δεν έχουν αποτιχιστεί, καθώς και του π. Θεοδώρου Ζήση, όπως μαρτυρεί ο χαρακτήρας της “αποτειχίσεως” του εκπορεύεται από κάπου. Υπάρχει μία πηγή. Αν δούμε, το σκεπτικό τους προσεκτικά, δεν μπορούν να το κρίψουν, άλλωστε μας το λέγουν κιόλας είναι αυτό του π. Επιφανίου!!! Διαπιστώνουμε δηλαδή, ότι η θεωρητική διδασκαλία ουσιαστικά κατά της αποτειχίσεως του π. Επιφανίου που άφησε εις τα συγγράμματά του και εις τις εισηγήσεις του προς πατέρες και δη επισκόπους με την γνωμάτευσίν του και την συμβουλευτικήν που ήσκησε οδήγησε την Εκκλησία σήμερα σε ένα τραγικό αδιέξοδο. Και ενώ εμείς καλοπροαίρετα αυτό θέλουμε να επισημάνουμε, κατηγορούμαστε για εξύβρισίν, διότι θέλουμε να εξετάζουμε τα πράγματα σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες σε έναν αιώνα και σε έναν κόσμο που δεν θέλει πλέον να σκέπτεται πολύ περισσότερο δεν θέλει να ακολουθεί τους Πατέρες. Ακόμη   διαπιστώνουμε να δημουργείται ως μη ώφειλε φόβος και ανησυχία σε μερίδα κληρικών και θεολόγων -και αυτό ακριβώς είναι που επιβεβαιώνει με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο ότι ισχύουν τα παραπάνω- για την κατάθεσιν της εξαγωγής συμπερασμάτων που αποκαλύπτουν την αλήθεια. Διότι γνωρίζουν πολύ καλά οι μη αποτεχισμένοι, ότι εφόσον δεν ισχύει το θεωρητικό μέρος της διδασκαλίας του π. Επιφανίου θα χρειαστεί να ξεβολευθούν, αφού δεν θα έχουν θεολογικά ερείσματα και ακατάγνωστο πλέον θεωρητικό συμπαράστασης!!! Σε μια τέτοια περίπτωσιν τα εκκλησιαστικά πράγματα σαφώς παίρνουν πλέον μία άλλη τροπή, μαχητική και υπεύθυνον. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο π. Επιφάνιος ως ο εισηγητής μιας τακτικής που δεν υποτάχθηκε στο πνεύμα και την Παράδοσιν των Αγίων Πατέρων δημιούργησε περέκλισιν δια της συμβουλευτικής του δράσεως, ώστε να παύσει ο αποτείχισις μετά την θάνατο του αιρεσιάρχη Αθηναγόρα, οπόταν μας ομιλούν τώρα και για Παράδοσιν του τρόπου αυτού της αποτειχίσεως που αποδείχθηκε σκέτη αποτυχία!!!

 

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο π. Επιφάνιος ήτο μυστικός σύμβουλος περί αυτής της τακτικής εις την αποτείχισιν των τριων μητροπολιτών Αμβροσίου, Αυγουστίνου και Παύλου, καθώς και πολλών άλλων και μάλιστα Αγιορειτών. Δεν υπονοείται εδώ ότι είχε κακή πρόθεσιν για την Εκκλησίαν ή ότι εσκεμένως έπραξεν τούτο. Δεν ισχυριζόμαστε κάτι τέτοιο. Εφόσον όμως είναι πλέον διαπιστωμένον το ότι δεν υπέταξε την λογική του στην Παράδοσιν των Αγίων Πατέρων και ενήργησε με τον ψυχικόν του λογισμόν, γιατί εσείς ακολουθείτε κάτι που τελικά αποδείχθηκε ότι έβλαψεν την Εκκλησία; Δεν σας επιτάσσει η κατάστασις σήμερα με τον Οικουμενισμόν να αλλάξετε πορείαν;  Όλα αυτά τα γράφονται επειδή χρειάζεται να επισημανθεί ότι τα σε τέτοια θέματα η στάσις του ενός επηρεάζει την γνώμην του άλλου; Διότι στους καιρούς μας δυστυχώς δεν υπάρχει αγωνιστικό φρόνημα για να ξεβολευθούμε. Και επομένως με ευκολία εξάγει κανείς το συμπέρασμα ότι ενεργεί σωστά ο μη αποτειχιζόμενος ενισχύοντας την πεποίθησίν του από την στάσιν γνωστών, εναρέτων, όταν μάλιστα βρίσκονται και σε ένα περιβάλλον σαν και αυτό του π. Αυγουστίνου ή κάποιων Αγιορειτών ή ενδεχομένως και κάποιων ονομαστών Γερόντων. Προχθές φίλος, σοβαρός άνθρωπος πανεπιστημιακός με πόνο μου είπε; «τον π. Αυγουστίνο τον κατάπιε ο Επιφάνιος». Γνωρίζοντας εκ των έσω την εκτίμησιν που έτρεφε ο Γέροντάς μας και όσοι είχαν σχέση με τον π. Αυγουστίνο προς τον π. Επιφάνιο, γνωρίζοντας επίσης και Αγιορείτες που τον είχαν σε μεγάλη υπόληψιν, συνηγορώ σ’ αυτό, ότι δυστυχώς ο Γέροντάς μας επ’ αυτού επηρεάσθη!!! Γι’ αυτό λέω, ότι οι αντιοικουμενιστές στις ημέρες μας που δεν αποτειχίσθησαν έκαναν την μεγαλύτερη ζημία και βρίσκονται εξ απόψεως ευθύνης στο ίδιον παρονομαστή με τους Οικουμενιστές. Προς τούτο είναι επιτακτική ανάγκη να γνωρίζουν όλοι όσοι δεν βγήκαν εμπράκτως στον αγώνα δι’ αποτειχίσεως ότι έχουν πάρει στον λαιμό τους πολλούς, οι οποίοι αν έβλεπαν ένα άλλο, οπωσδήποτε αγωνιστικό πνεύμα τώρα θα ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα εις την Εκκλησίαν. Προ της Κολυμβαρίου Συνόδου δεν υπήρχαν τα ίδια δεδομένα. Και για το λάθος όσων διέκοψαν την αποτείχισιν τότε, με τον λογισμόν ότι επί πατριαρχείας Δημητρίου θα αλλάξει το σκηνικό, έχουν οπωσδήποτε ελαφρυντικά της ανθρώπινης αδυναμίας και γνώμης που σφάλλει. Οπωσδήποτε, για να καταννοήσουμε την σκεψιν του π. Επιφανίου και να μην τον αδικήσουμε στην αναφορά μας αυτήν πρεπει να λάβουμε υπόψη μας ότι τα κείμενα που έχουμε υπ’ όψιν μας εγράφησαν γύρω στο 1971. Οι συνθήκες τότε, πριν από μισό και πλέον αιώνα, ήταν διαφορετικές από τις σημερινές. Τα γεγονότα όμως, όπως εξελίχθηκαν επί τα χείρω, διέψευσαν τις ελπίδες όσων προσδοκούσαν αλλαγή στα οικουμενιστικά δρώμενα παταγωδώς, γι’ αυτό διερωτώμαι ποιός ο λόγος να συνεχίζουμε εσφαλμένη πορεία, τώρα που βλέπουμε τα αποτελέσματα; Ερωτώ δεν είναι αποτυχία η κίνησις της τότε αποτειχίσεως, εφόσον συνεχίζεται η επέλασις του Οικουμενισμού;

 

 

Όσο για εκείνα που ισχυρίζονται οι δυνητιστές, ώστε να παρουσιάζουν την διακοπή κοινωνίας ως σχίσμα επιβάλλεται τώρα να περάσουμε στην καρδία του ζητήματος, το καυτό αυτό θέμα του περιβοήτου 15ου κανόνος της Α΄ & Β΄ Συνόδου που συγκροτήθηκε επί Μεγάλου φωτίου:

 

Α. Κατ’ αρχήν ο 15ος κανών έχει συνάφεια και σχετίζεται με τους 13ο και 14^ο, επομένως απαγορεύεται να εξετάζεται αποσπασματικώς!!!

 

α. Ποιο είναι τι θέμα του 13ου κανόνος;

§  Η απαγόρευσις της διακοπή κοινωνίας, η οποία εκφράζεται με το να μην μνημονεύει κάποιος κληρικός τον επίσκοπό του: «εἴ τις πρεσβύτερος ἢ διάκονος… ἀποστῆναι τολμήσοι τῆς αὐτοῦ κοινωνίας καὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐν ταῖς ἱεραῖς τῶν λειτουργιῶν εὐχαῖς, κατὰ τὸ παραδεδομένον τῇ Ἐκκλησίᾳ, μὴ ἀναφέροι»

§  Για ποιόν λόγο δεν επιτρέπει την διακοπή κοινωνίας; «ὡς δῆθεν ἐπὶ ἐγκλήμασί τισι τοῦ οἰκείου κατεγνωκὼς ἐπισκόπου, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως καὶ ἐξετάσεως καὶ τῆς ἐπ᾿ αὐτῷ τελείας κατακρίσεως». Όταν δεν υπάρχει αίρεσις και ψάχνει κανείς προφάσεις.

 

β. Ποιό το θέμα του 14ου κανόνος;

Περὶ σχίσματος Ἐπισκόπων ἀπὸ τῶν ἰδίων μητροπολιτῶν.

 

Επομένως, η συνάφεια του 15ου κανόνος που είναι οι 13ος και 14ος αναφέρονται:

α. Στην πρόληψιν και αντιμετώπισιν σχίσματος.

β. Στην περίπτωση κατέρου προς ανώτερον βαθμόν ιερωσύνης, συγκεκριμένα πρεσβυτέρου προς επίσκοπον και επισκόπου προς μητροπολίτην.

γ. Με πρόφασιν όχι πραγματικόν λόγον αιρέσεως.

 

Συνεπώς, οι δύο αυτοί κανόνες 13ος και 14ος ορίζουν:

 α. Τον σκοπό να μην γίνει διακοπή κοινωνίας

 β. Στους πρεσβυτέρους και επισκόπου ή του επισκόπου και μητροπολίτη

γ. Έξαίρεσις του κανόνος είναι αίρεσις, εφόσον υπάρχει.

 

Γιατί ξεκίνησα από την συνάφεια όμως;

α. Όταν η συνάφεια ήδη θέτει ως στόχο το να μην δημιουργηθεί σχίσμα είναι δυνατόν ο κανόνας να λέει, αν θα κάνει κάποιος και πως θα κάνει αποτείχιση ή τί χαρακτήρα θα έχει η αποτείχισίς του;

 

β. Όταν οι δύο κανόνες αναφέρονται σε συγκεκριμένους βαθμούς της ιερωσύνης του πρεσβυτέρου και του επισκόπου, είναι δυνατόν ο 15ος κανόνας που αναφέρεται κατεξοχήν στους πατριάρχες να λέει, αν είναι υποχρεωτικός ή δυνητικός για την αποτείχισιν του πρεσβυτέρου;

 

Λοιπόν καταλάβετέ το:

 

§  Δεν είναι αυτό το θέμα του κανόνος!!!

§  Δεν έχει να κάνει ο συγκεκριμένος κανών κυρίως με τους πρεσβυτέρους!!!

§  Και έχει εξαίρεσιν ο κανόνας, όταν όμως υπάρχει θέμα αιρέσεως!!!

 

 Η εξαίρεσις σαφώς είναι το δεύτερο μέρος του κανόνος: «Οἱ γὰρ δι᾿ αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾿ ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οἱ (ΟỦ)sic [Το ( Οἱ ) δεν είναι το σωστό δεν έχω καταλάβει όμως, αν το λάθος είναι τύποις στον κανόνα, όπως δημοσιεύεται στο διαδίκτυο ή είναι εσκεμένο για να αλλάξουν το νόημα] γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι».

1. Αμφισβητεί κανείς ότι ο κανόνας έχει εξαίρεσιν;

 2. Δεν φαίνεται ότι ο κανονογράφος αντιδιαστέλλει δύο περιπτώσεις διαφορετικές;

 

§ Αυτό είναι φανερό από το νόημα και

§ από την σύνταξιν

§ οι προθέσεις «μεν» & «γὰρ»

§ το (γάρ) εδώ δεν είναι το (διότι), αλλά το (όμως), καλύτερα το βεβαιωτικόν (βεβαίως) που δίνει επίτασιν της αντιδιαστολής του νοήματος του δευτεύρου από το πρώτο τμήμα του κανόνος ως διαφορετικής περιπτώσεως. *Παρατηρητέον ότι περί της αντιθέσεως δεν χρησιμοποιείται ο αντιθετικός σύνδεσμος «δε» ως συμπλήρωμα του «μεν», όπως γίνεται στις περιπτώσεις απλών αντιθέσεων, αλλ’ ο βεβαιωτικός «γάρ», ακριβώς δια να τονισθεί η επίτασις της αντιθέσεως ως προς τα προηγούμενα.

 

§ Τα ρήματα σε παρακείμενο: (ὥρισται) καὶ (ἐσφράγισται) και με αττική σύνταξιν: (ταῦτα μὲν ὥρισται καὶ ἐσφράγισται) δηλώνουν το επιτακτικόν και προστακτικόν του κανόνος!!! Σε αυτό συνηγορεί και ο μέλλοντας με προστακτική σημασία των ρημάτων (ὑποκείσονται) & (ἀξιωθήσονται) του δευτέρου τμήματος, που συνδέονται με το πρώτο τμήμα του κανόνα με αντιθετικούς συνδέσμους. Επομένως, δεν ισχύει αυτό που ισχυρίζονται γι’ αυτόν καθ’ αυτόν τον κανόνα ότι είναι δυνητικός. Τα ρήματα λοιπόν (ὥρισται) καὶ (ἐσφράγισται) καθώς συνδέονται δια ισχυρών αντιθετικών συνδέσμων μαζί με τα προστακτικής σημασίας ρήματα (ὑποκείσονται) & (ἀξιωθήσονται) δεν αφήνουν περιθώρια δυνητισμού εκτός αν δεν γνωρίζουν ούτε ελληνικά!!!

 

“Καὶ ταῦτα” μὲν ὥρισται καὶ ἐσφράγισται περὶ τῶν προφάσει τινῶν ἐγκλημάτων τῶν οἰκείων ἀφισταμένων προέδρων καὶ σχίσμα ποιούντων καὶ τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας διασπώντων. “Οἱ γὰρ” δι᾿ αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες…. οὐχ (ὑποκείσονται), πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις (ἀξιωθήσονται)…

 

Το άτοπον του επιχειρήματος όλων όσων δεν αποτειχίστηκαν και προσπαθούν να στηριχθούν σε αυτόν τον κανόνα είναι ότι ζητούν ο εν λόγω κανόνας να δίνει εντολή ρητώς για αποτείχιση ενώ το θέμα του είναι τελείως διάφορο. Και επιστρέφουμε στην βασική θέσιν: Αν ο κανόνας που θα έδινε εντολή, όπως εσείς το εννοείτε, για την αποτείχιση θα έπρεπε να είναι ένας κανόνας, ο οποίος δεν θα είχε με την συνάφεια των προηγουμένων και να ήταν ένας άλλος κανόνος ανεξάρτητος ή τουλάχιστον ένας επιπλέον κανόνας σε αυτήν την συνάφεια. Όταν λοιπόν το πρωτεύον θέμα σε έναν κανόνα είναι η μη διακοπή κοινωνίας, οπωσδήποτε τότε είναι πολύ αφελές να περιμένουμε από τον συγκεκριμένο κανόνα να δίνει ρητή εντολή αποτείχισης και έτσι να θέτει υποχρεωτικότητα.

 

Αν δεν δεί κανείς με αυτό το πνεύμα των παραπάνω τα γραφόμενα στον 15ο κανόνα, όπως και ο π. Λαυρέντιος δεν θα κατανοήσει το πνεύμα του κανόνος και γι’ αυτό γράφει: «Ὁ σχετικὸς ἱ. κανὼν τῆς ἁγίας Πρωτο-Δευτέρας Συνόδου δὲν ἐπιτάσσει ὑποχρεωτικῶς τὴν ἀποτείχισι. Ἐὰν ἔτσι τὴν ἐπέτασσε, θὰ ἐπέβαλλε καὶ κυρώσεις στὸν ἀμελοῦντα. Φιλοτιμεῖ τὸν πιστό, ἐπιβραβεύει τὸν ἀγωνιζόμενον, ἀφήνει ὅμως περιθώριο στὴν κρίσι καὶ τὴν δύναμιν ἑκάστου».

 

Έχω ήδη απαντήσει με τα προαναφερόμενα:

§  Σε αυτήν την ενότητα και

§  Με όσα έχω γράψει στις προηγούμενα τμήματα.

 

Δεν φείδομαι όμως του κόπου να απαντήσω ακόμα πιο συγκεκριμένα με τα κάτωθι:

Ἂς ἀκούσουμε πρώτα τον Ἃγιο Νικόδημο τον Ἁγιορείτη τον ἑρμηνευτή και συγγραφέα τοῦ Ἱεροῦ Πηδαλίου, που μᾶς λέει στα «Προλεγόμενα εν γένει περί των ιερών Κανόνων» ότι:

 

§ η΄ «εκείνο, οπού (δασεία και περισπωμένη) οι κανόνες φανερώς ου γράφουσι, τούτο εκ των ομοίων των εν τοις κανόσι γεγραμμένων, πρέπει να κρίνεται και να συμπεραίνεται, και όρα την ερμηνείαν του ιε΄ της ς΄· ή και εκ των συγγραμμάτων των κατά μέρος Πατέρων, ή και εκ της διακρίσεως του ορθού λόγου. (πείτε μας αν κανείς από τους δυμητιστές κρίνει τον κανόνονα έτσι π. Λαυρέντιε)!!!

 

§ θ΄ «πάντα τα σπάνια και οικονομικά, και τα εξ ανάγκης, ή τινός πονηράς συνηθείας, και απλώς ειπείν, πάντα τα παρά κανόνας γινόμενα, νόμος, και κανών και παράδειγμα της Εκκλησίας ουχ υπάρχουσι, και όρα την ερμηνείαν του ξη΄ αποστολικού. Πλήν και της οικονομίας ταύτης και ανάγκης παρελθούσης, πάλιν οι κανόνες κρατούσιν· όρα την υποσημείωσιν του μς΄και τον ιγ΄ κανόνα της α΄.

 

§ ι΄ «τα περισσότερα επιτίμια, τα υπό των κανόνων διοριζόμενα, τρίτου προσώπου όντα, προστακτικού (προσώπου εννοεί) μη παρόντος, εξ ανάγκης χρειάζονται και β΄πρόσωπον παρόν (όπερ εστίν η σύνοδος) δια να ενεργηθούν· και όρα την υποσημείωσιν του γ΄ αποστολικού. [ἐδῶ και στην ὑποσημείωση τοῦ Γ’ Ἀποστολικοῦ κανόνα στο Ιερόν Πηδάλιο, μιλάει για τους κανόνες τῶν Συνόδων που ἒχουν θεσπιστεῖ γιά την εὐταξία και την κατάσταση τῆς Ἐκκλησίας, και ὂχι γιά τα δόγματα τῆς Ἐκκλησίας (ὃροι τῆς πίστεως) ἢ τους σπάνιους δογματικούς κανόνες τοῦ Πηδαλίου, (Βλέπε Ὑποσημείωση 3α’ στα Προλεγόμενα), γι’ αὐτό και λέγει “τα περισσότερα ἐπιτίμια” και δεν λέγει ὃλα τα ἐπιτίμια, που ὁρίζονται ἀπό τους κανόνες, ἀκριβῶς γιατί ἐξαιρεῖ τους σπάνιους στο Ἱ. Πηδάλιο δογματικούς κανόνες), τα ὁποῖα δεν χρειάζονται β’ πρόσωπο για να ἐνεργηθοῦν, κατά τον Ἀπόστολο (βλέπε παρακάτω) που λέγει: «Αἱρετικὸν ἄνθρωπο μετὰ πρώτη καὶ δεύτερη νουθεσία να ἐγκαταλείπεις. Να ξέρεις ὃτι ἓνας τέτοιος ἂνθρωπος ἒχει διαστραφεῖ καὶ ἁμαρτάνει και είναι αυτοκατάκριτος» (Τιτ.3,10-11) Δεν λέει ότι πρέπει να γίνει Σύνοδος να τον καταδικάσει ως αιρετικό].

 

§ Ο 15ος Κανόνας είναι υποχρεωτικής ισχύος, ως νόμος της Εκκλησίας, όπως τον ερμηνεύει ορθά και ο μεγάλος κανονολόγος Νικόδημος Μίλας, ως εξής: «и церковно-служители вправе и даже обязаны тотчас отделиться от подлежащего епископа (και οι κληρικοί έχουν το δικαίωμα και ακόμη και την υποχρέωση να απομακρυνθούν άμεσα από την κοινωνία με τον επίσκοπο)».

 

§ Ὁ γνωστός ἑρμηνευτής τῶν ἱερῶν Κανόνων Βαλσαμών (βλ. Πηδάλιον), ἑρμηνεύων ἐξ ἀντιθέτου τόν 15ον Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου, γράφει ὅτι οἱ πιστοί ἔχουν ὑποχρέωσιν ν’ ἀποτειχίζωνται ἀπό αἱρετικούς ἐπισκόπους, χωρίς ν’ ἀναμένουν συνοδικήν ἀπόφασιν. Διότι ὁ ἐν λόγῳ Κανών χαρακτηρίζει εὐθέως τούς αἱρετικά κηρύττοντας «ἐπισκόπους» ὡς «ψευδεπισκόπους» καί «ψευδοδιδασκάλους» καί ἐπαινεῖ τούς ἀποτειχιζομένους ἀπό αὐτούς, δείχνοντας ἔτσι ὅτι αὐτή εἶναι ἡ ὀρθή στάσις πού πρέπει νά ἔχουν οἱ Ὀρθόδοξοι ἔναντι τῶν αἱρετικῶν «ἐπισκόπων» (βλ. Γ.Α. Ράλλη καί Μ. Ποτλῆ, Σύνταγμα τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων, Τόμος Β΄, σ. 695). Βεβαίως, ἡ ἑρμηνεία αὐτή τοῦ Βαλσαμῶνος λέγει ἁπλῶς τό ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΝ, δεδομένου ὅτι ὑπάρχουν πάμπολλα χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων, καθώς καί πράξεις Ἁγίων, πού εἶναι γνωστές στούς Ὀρθοδόξους, τίς ὁποῖες βεβαίως ἀποστρέφονται οἱ Οἰκουμενισταί, ὡς νά μήν εἶναι καταγεγραμμένες μέ λεπτομέρειαν εἰς τήν Ἐκκλησιαστικήν Ἱστορίαν. (O 15ος Κανόνας τῆς ΑΒ΄ Συνόδου -- Σχόλιο του κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου @ 1 Οκτωβρίου 2019 - 11:39 π.μ.)

 https://orthodox-voice.blogspot.com/2019/10/o-15.html

 

Επομένως, να ρωτήσουμε τους δυνητιστές ότι εφόσον οι κανόνες: 13ος και 14ος, καθώς και το ήμισυ του 15ου Κανόνος της Α' & Β' Συνόδου, εις τους οποίους αναφερθήκαμε παραπάνω ως συνέχεια της απαντήσεώς μας, έχουν ως θέμα τους την απαγόρευσιν της διακοπής Κοινωνίας εις τήν Εκκλησίαν για ζητήματα δευτερογενή που δεν αφορούν αίρεσιν τινά, τα οποία μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα στις σχέσεις των κληρικών εκείνων που βρίσκονται σε διαφορετικό βαθμό ιερωσύνης ή και έχουν κάποια διαφορετικά οφφίκια, εξάγεται από αυτό ότι η αποτείχισις, όταν γίνεται εξ αιτίας αιρέσεως είναι σχίσμα; Ο 15ος κανών στο 2ο μέρος του γράφει την μοναδικήν εξαίρεσιν προς διακοπήν κοινωνίας και μάλιστα επαινετήν, χωρίς αυτή να αποτελεί Σχίσμα εν τη Εκκλησία, εφόσον ο πρόεδρος μιας Εκκλησίας κηρύττει κατεγνωσμένην Αιρεσιν. Πώς λοιπόν σε μία νόμιμον Αποτείχισιν η διακοπή  Κοινωνίας παρουσιάζεται ως δήθεν Σχίσμα; Αυτό είναι  το πρώτον που επισημαίνουμε και είναι βασικόν!!!

 

Δεύτερον, πράγματι η Εκκλησία στο παρελθόν δέχθηκε κληρικούς   (Επισκόπους και ιερείς) που συγκοινώνησαν νωρίτερα ή και ανήκαν για κάποιο χρονικό διάστημα εις την Αίρεσιν του Αρείου αλλά όλους αυτούς τους δέχτηκε ξανά στους κόλπους της ως πεπτωκότες και μετανοούντας,  έτσι τους ενέταξε στο σώμα της, όχι χωρίς προϋποθέσεις. Αυτοι οι κληρικοί σαφώς:

 

■ δηλωσαν πρώτα ΜΕΤΑΝΟΙΑ

■ αναθεμάτισαν με λίβελο την αίρεση του Αρείου και μετά συγχωρέθηκαν, χάριν της ενότητος της Εκκλησίας.

Η Σύνοδος μπορεί μεν να τους συγχώρησε δεν αποδέχθηκε όμως την στάσιν τους ως ορθή, όταν ακολουθούσαν την αίρεση.

Τρίτον να σημειώσουμε ότι όλες οι Οικουμενικές Σύνοδοι εκφώνησαν το “ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ” μόνο στους αγωνιστές της Πίστεως και σε κανέναν άλλον που συμβιβάστηκε εν καιρώ αγώνος με την αίρεση δεν εκφωνήθηκε το “αιώνια η μνήμη”. Και μόνο που επαίνεσε τους αγωνιστές, εννοείται ότι εκείνων την στάση επικύρωσε, οι οποίοι εις τον καιρόν του αγώνος υπέστησαν τα πάνδεινα έως και αυτού του μαρτυρίου.

 

Εκείνο όμως με το οποίο θέλω να κλείσω το θέμα σε τούτη την ενότητα είναι ότι η υποχρεωτικότητα της διακοπής κοινωνίας δεν εξάγεται από την ανάγνωσιν μόνο ενός κανόνος, -θα τολμήσω να πω- ούτε μόνο από κάποιους κανόνες, αλλά αποτελεί συνισταμένη πολλών αιτιών, λόγων και παραμέτρων. Επιθυμώ λοιπόν να καταστήσω σαφές ότι η Εκκλησία έχει ως κριτήριο για πως θα ενεργούμε τα κάτωθι:

§  Την Θεόπνευστην Γραφήν

§  Την ερμηνείαν αυτής υπό των Αγίων Πατέρων

§  Τα υπό των ιερών Κανόνων διατεταγμένα

§  Το διακύβευμα προς αποτίμησιν των καταστάσεων

§  Την αναζήτησιν του πνεύματος των γραφομένων στους κανόνενες

§  Την πείραν εκ της πορείας της Εκκλησιαστικής Ιστορίας

§  Τα παραδείγματα από τα Συναξάρια των Αγίων

§  Τις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε ιστορικής φάσεως

§  Την διάθεσιν των ετεροδόξων που μετέχουν εις τον Διάλογον

§  Την σκοπιμότητα των ταγών που διεξάγουν τον Διάλογον.

Με αυτά, και πάλι όχι μεμονωμένα αλλά συνεξετάζοντάς τα από όλες τις πλευρές και μελετώντας επισταμένως τα εκκλησιαστικά ζητήματα απαιτείται να αποφασίζουμε για ένα τόσον κρίσιμο θέμα, όπως αυτό της διακοπής κοινωνίας με όσους εξόκειλαν στην Παναίρεσιν του Οικουμενισμού εξαιτίας σειράς εκπτώσεων: όπως δια αντικανονικής συκλήσεως της Συνόδου το 2016 στο Κολυμπάρι, με αποσπασματική Συμμετοχή από το σώμα της Ιεραρχίας κάθε τοπικής Εκκλησίας, με περιορισμένη Ψηφοφορία που έγινεν μόνον από πατράρχες και Αρχιεπισκόπους (10 πρόσωπα), και συνιστά θεσμική εκτροπή, δια Συνοδικής Διακηρύξεως που αφορούσε δογματικήν αλλοτριώσιν στην εκκλησιολογία, με δεσμευτικές αποφάσεις για τις τοπικές Εκκλησίες που δεν συμμετείχαν, πράγμα που θα έχει ακατάσχετες εξελίξεις με πολλά επαγομένα αποτελέσματα, αφού θα προωθηθούν σκοπιμότητες με κανονιστικές διατάξεις ιδίας εμπνεύσεως και όχι συνοδικότητος, καθώς και με ορισμένη στοχοθεσία για αματάκλητη πορεία που θα οδηγήσει στην απώλεια της Χάριτος και επομένως τελικά θα έχει σωτηριολογικές συνέπειες, θα κριθούμε ως ένοχοι εν ημέρα της Κρίσεως, διότι δεν πράξαμε το καθήκον μας!!!

 

 

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ!!!