Πολύ-οργανική ανεπάρκεια -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Ο θαυμαστός μας κόσμος, μεταβάλλεται άρδην και ράγδην, ήδη βαίνουμε προς την συμπλήρωση περίπου δύο ετών, όπου σήμανε παγκόσμιος συναγερμός μετά  την έκρηξη της πανδημίας, παγκοσμίως, ένας οικουμενικά ανεξιχνίαστος ιατρικώς, ιός ο οποίος πλήττει  εκ βάθρων το ανθρώπινο είδος.

Η εξέλιξη αυτή, ή δια του προσχήματος της πανδημίας, ή άλλως με όχημα αυτή, επέφερε δομικές αλλαγές εις τον παραδοσιακό τρόπον τινά τρόπο της ζωής μας, ως προς την άσκηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών μας.

Ο πυρήνας της προσωπικότητάς μας και οι, συν αυτής, μείζονες εκφάνσεις της, αποψιλώνονται επί μακρόν, χάριν της αποκλειστικής προτεραιότητας της δημόσιας υγείας, με αποτέλεσμα, εισέτι και η ελεύθερη και απρόσκοπτη μετακίνησή μας, ή είσοδό μας, σε περίκλειστους χώρους να εξαρτάται από απόδειξη, ότι δεν πάσχουμε προληπτικά προς περιστολή διάδοσης του ιού καθοιονδήποτε τρόπο.

Η λήψη μέτρων, προς σκοπό την συλλογική προστασία ως πραγμάτωση της κοινωνικής αλληλεγγύης, υπό το φως της αρχής της αναλογικότητας και της ισότιμης συνεισφοράς ως προς την προστασία του συνόλου, ένεκεν της επιτακτικής ανάγκης του δημοσίου συμφέροντος, υπόκειται και ελέγχεται από ένα εύλογο μέτρο.

Εν άλλοις λόγοις τα λαμβανόμενα, υπό το κράτος, μέτρα, επιβάλλεται κατά το δέον, να εξυπηρετούν ανυπερθέτως την δημόσια υγεία, με απόλυτη προτεραιότητα το σύνολο της κοινωνίας και όχι  μόνον τους ημέτερους-ομογνωμονούντες, τιμωρώντας τους αντιφρονούντες, ή ακυρώνοντας, μια μερίδα σοβαρών πολιτών, οι οποίοι εύλογα και επιστημονικά διατυπώνουν έναν θεμιτό προβληματισμό.

Για να αποσαφηνίσω επί αυτού, οι ακραίες φωνές εκατέρωθεν δεν συνιστούν μονάδα μέτρησης, πλην όμως η Πολιτεία δέον όπως εύρει τρόπο ειρηνικού χειρισμού τους (ακόμη και αυτών) και όχι να επιστρατεύει μέτρα ποινικής καταστολής ή την προσφιλή μέθοδο, της συλλήβδην απαξίωσης όποιων δεν συμφωνούν προς την κυβέρνηση, στιγματίζοντας τους και εξοβελίζοντας τους, τιμωρητικά αποκλείοντας τους από την κοινωνία.

Η Δημοκρατία δεν εξελίσσεται τοιουτοτρόπως και συν τοις άλλοις αποδεικνύει ότι πρόκειται δια μία κυβέρνηση ευρισκόμενη σε πανικό, όπου προσφεύγει εις την εύκολη δια αυτήν, ήτοι την  «σιδηρά-δρακόντεια»,  λύση της ποινικής καταστολής, της αστυνόμευσης του ιδιωτικού βίου καθώς και του συλλογικού εκφοβισμού, ιδρύοντας, τρόπον τινά, τα πάλαι ποτέ «Γκούλαγκ» του Σιδηρούν Παραπετάσματος, ή σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εις τα οποία με πιστοποίηση φρονημάτων, κρατούνται, οι αντιφρονούντες, μέχρι ότου αποκηρύξουν όποιες απόψεις τους ή τάσεις τους.

Η διολίσθηση προς τον νεοπαγή ολοκληρωτισμό του μεσοπολέμου κείται εγγύς, υπό τον μανδύα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, καθότι η έλλειψη δημοκρατικού διαλόγου, η ανεύρεση τρόπου διαχείρισης των μαζών ή άσκησης της πειθούς, πέραν από τον επάρατο κοινωνικό διχασμό, καταλείπει υπέρμετρα ανεπανόρθωτα και δυσχερή αναστρέψιμα «τραύματα» εις την κοινωνία, θραύοντας την συνοχή του κοινωνικού ιστού, με αποτέλεσμα να απαιτηθεί ικανό διάστημα ίνα επουλωθούν, οι όζουσες αυτές «πληγές» εις το μέλλον.

Η καταβαράθρωση της σφαίρας του ιδιωτικού των πολιτών, η ποινικοποίηση του πλουραλισμού, των ελευθέρως διακινούμενων απόψεων καθώς και η εξουδετέρωση των μη ομοφρονούντων, δεν συνιστούν απειλή για την κοινωνία, αλλά μία πρόκληση για σύνθεση απόψεων και δημιουργία μίας πιο ισορροπημένης κοινωνίας, με όλες τις αντιθέσεις γνώμες και με αμοιβαίο σεβασμό προς αυτές, με σκοπό την κατεύθυνση προς το κοινό καλό της κοινωνίας.

Όταν «ο άλλος γίνεται η κόλαση μας» και ο μοναδικός τρόπος ίνα τον χειριστείς είναι να τον φυλακίσεις παραδειγματικά ή να το φιμώσεις ποιώντας επίδειξη ισχύος ως «εξουσία», ήδη η δημοκρατία πνέει τα λοίσθια εκκωφαντικά και το σύστημα έχει καταστεί αρτιοσκληρωτικά αντιλαϊκό, ένεκεν της θεσμικής βίας την οποία κατάφωρα και απροκάλυπτα, το κατ’ ουσίαν αδύναμο Κράτος εκδηλώνει.

Η ειδοποιός διαφορά, ενός αντιδημοκρατικού καθεστώτος από το δημοκρατικό είναι ότι το δεύτερο, δεν τρέμει την αντίθετη άποψη, δεν θεσπίζει παντού ακαταδίωκτα για να θωρακίσει την έλλειψη επιχειρημάτων, δεν φοβάται την ευθεία αντιπαράθεση, ή την ανεξάρτητη και απροσωπόληπτη δικαιοσύνη, δεν σφετερίζεται κατά το δοκούν την λαϊκή κυριαρχία, εξυπηρετώντας αλλότρια υπερεθνικά συμφέρονται καίτοι έρχονται σε μετωπική σύγκρουση με το δημόσιο συμφέρον, δεν εξουδετερώνει τους αντιφρονούντες, δεν καταργεί το διάλογο, μα προπάντων, δεν καταργεί την πολυφωνική ενημέρωση, αντικαθιστώντας την, με τους παραμορφωτικούς φακούς της φαιάς προπαγάνδας, των καθεστωτικών, τελούντων εν διατεταγμένη υπηρεσία, μέσων μαζικής ενημέρωσης, τα οποία υπακούουν πειθήνια εις τα άνωθεν κελεύσματα, αντί τριάκοντα αργυρίων.

Εν κατακλείδι, η πολιτική ασφυξία, το έλλειμα διαλόγου, συνιστούν αντικειμενικά παθογένειες του πολιτικού συστήματος, οι οποίες εάν δεν αντιμετωπιστούν παραχρήμα και εν τη γενέσει τους, μετατρέπονται σε ένα πυώδες απόστημα, μία λοιμώδη νόσο, η οποία με γεωμετρική ακρίβεια και νομοτέλεια θα οδηγήσει το πολιτικό σύστημα  σε σηψαιμία και εσχάτως σε πολύ-οργανική ανεπάρκεια.

Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς

Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω