Ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας μὲ ὅσους ἄλλαξαν τὸ Ἡμερολόγιο τὸ 1924, τοὺς ἔθεσε ἐκτὸς Ἐκκλησίας; -- Του πατέρα Νικολάου Δημαρά

1. Ὅσοι ἄλλαξαν τὸ Ἡμερολόγιο-Ἑορτολόγιο τὸ 1924, προβάλλουν τὸν ἰσχυρισμὸ, ὅτι αὐτοὶ εἶναι πλέον ἡ Ἐκκλησία. Ὅσοι ἔμειναν πιστοὶ στὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο-Ἑορτολόγιο, λένε, ὅτι τάχα ἔφυγαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Εἶναι ὀρθὸς, ὅμως, αὐτὸς ὁ ἰσχυρισμός ἤ παντελῶς ἀνυπόστατος καί συκοφαντικός;

         Εἴδαμε ἤδη, ὅτι κατὰ τοὺς Πατέρες, ὅσοι τὸ 1924 ἔπαυσαν τὴν κοινωνία μὲ τὸν Χρυσόστομο Παπαδόπουλο καὶ τοὺς λοιποὺς ἐπισκόπους, δὲν ἔφυγαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.

         Ἑπομένως, αὐτὸ ποὺ ἰσχυρίζονται ὅσοι ἄλλαξαν τὸ Ἡμερολόγιο-Ἑορτολόγιο, ὅτι ὅσοι ἔμειναν πιστοὶ στὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο δὲν ἔπρεπε νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὑπονοῶντας, ὅτι αὐτοὶ εἶναι πλέον ἡ Ἐκκλησία, δὲν πρέπει νὰ θεωρηθεῖ ὅτι ἀνταποκρίνεται στὴν πραγματικότητα. Μὲ τὸν ἰσχυρισμὸν αὐτόν, ὅσοι δέχτηκαν τὸ φράγκικο ἡμερολόγιο προσπαθοῦν νὰ δημιουργήσουν ἐντυπώσεις σὲ βάρος ὅσων ἔπαυσαν τὴν κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς ἐπισκόπους.

      Θέλουν νὰ περάσουν τὸ μήνυμα, πὼς       αὐτοὶ πλέον εἶναι «ἐντὸς Ἐκκλησίας»,     ὅσοι δὲ ἔμειναν πιστοὶ στὸ Παλαιὸ Ἑορτολόγιο εἶναι τάχα «ἐκτὸς Ἐκκλησίας».

         Τὸ πρόβλημα, λοιπόν, γιὰ ὅσους τὸ 1924 ἄλλαξαν τὸ Ἡμερολόγιο, ἀλλὰ καὶ ὅλους τους Οἰκουμενιστὲς γενικότερα, εἶναι, ὅτι «ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας», εἶναι ἐπιταγὴ τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς στὶς περιπτώσεις, ποὺ ἕνας, ἢ περισσότεροι ἐπίσκοποι ἀποκλίνουν ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ Παράδοση.

-----------------------

Ο/Η xristianorthodoxipisti.blogspot.gr είπε...

Αφού λοιπόν : Ὁ Μέγας Βασίλειος εἶναι ξεκάθαρος στόν α΄ Κανόνα Του γιά τούς σχισματικούς (ὥς οἱ Νεοημερολογίτες), καί πολλῷ μᾶλλον γιά τούς αἱρετικούς, (ὥς οἱ Οἰκουμενιστές): «ἡ μέν ἀρχή του χωρισμοῦ διά σχίσματος γέγονεν. Οἱ δέ τῆς Ἐκκλησίας ἀποστάντες, οὐκέτι ἔσχον τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ’ ἑαυτούς˙ ἐπέλιπε γάρ ἡ μετάδοσις τῷ διακοπῆναι τήν ἀκολουθίαν.......
ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΔΥΝΑΜΕΙ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ??

 

         2. Τὰ ἄτομα αὐτά, γιὰ νὰ ἐξουδετερώσουν τὸ μοναδικὸ σὲ ἀποτελεσματικότητα αὐτὸ ὅπλο τῆς Ἐκκλησίας σὲ βάρος τῶν ἐπιδιώξεών τους, προσπαθοῦν ν’ ἀχρηστεύσουν τοὺς Κανόνες, ποὺ προβλέπουν τὴν παύση τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι ἀποκλίνουν ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη.

 

         Εἶναι γνωστό, πὼς δύο εἶναι αὐτοὶ οἱ Κανόνες, ὁ 31ος Ἀποστολικὸς καὶ ὁ 15ος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου.

         Ὁ πρῶτος προβλέπει τὴν διακοπὴ τῆς κοινωνίας γιὰ λόγους «εὐσεβείας καὶ δικαιοσύνης».

         Ὁ δεύτερος, γιὰ κηρυσσόμενη δημόσια αἵρεση.

         Τὸ σκεπτικό τους εἶναι, ὅτι τάχα ὁ 15ος Κανόνας τῆς Πρωτοδευτέρας κατάργησε τὸν 31ο Ἀποστολικό, γιατί δῆθεν ἤθελε νὰ περιστείλει τὰ σχίσματα, ποὺ προκαλοῦνταν ἀπὸ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ Κανόνα αὐτοῦ.

         Ἰσχυρίζονται δηλ. ὅτι, ἐπειδή, ἐξ αἰτίας τοῦ 31ου Κανόνα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, δημιουργήθηκαν ὁρισμένα σχίσματα, μὲ τὸν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας καταργήθηκε τάχα ὁ 31ος Ἀποστολικός!!! ...

         Δηλαδή, ὅταν ἕνας νόμος ἤ κανόνας παραβιάζεται, πρέπει ὁ νόμος ἢ ὁ κανόνας αὐτὸς νὰ καταργεῖται;

         Ὄχι, βέβαια!

 

         Ἔχουμε κατ’ ἐπανάληψη ἐξηγήσει, ὅτι ὁ 15ος Κανόνας τῆς Πρωτοδευτέρας δὲν καταργεῖ τὸν 31ο Ἀποστολικό, ἀλλὰ τὸν συμπληρώνει.

 

         Ἄλλωστε, ἀρκετὰ χρόνια, πρὸ τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ὁ ἅγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων στίς “Ἐξαγγελίες” του -(βλ. τεύχη 27 καί 28 τῶν «Ἁγίων Κολλυβάδων»)-, τότε ποὺ δὲν ὑπῆρχε τὸ σχίσμα μεταξὺ τῶν ἁγίων Ἰγνατίου καὶ Φωτίου, διατύπωσε τὶς ἴδιες ἀκριβῶς θέσεις μὲ τὸν 15ο Κανόνα. Διακήρυξε ὅτι:

         «εἰ δὲ τινες ἀποσταῖέν τινος, οὐ διὰ πρόφασιν ἐγκλήματος, ἀλλὰ δι’ αἵρεσιν ὑπὸ Συνόδου ἡ ἁγίων Πατέρων κατεγνωσμένην, τιμῆς καὶ ἀποδοχῆς ἄξιοι, ὡς οἱ Ὀρθόδοξοι».

 

         Ἡ ἀντίθεση ὅσων τάχθηκαν μὲ τὸ Νέο ἢ Φράγκικο Ἡμερολόγιο-Ἑορτολόγιο, καὶ γενικὰ τῶν ὑποστηρικτῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κατὰ τῆς «διακοπῆς τῆς κοινωνίας» τῶν πιστῶν ἀπὸ τὸν παραβάτη ἐπίσκοπό τους, δείχνει καθαρὰ, τὸ πόση βαρύνουσα σημασία γιὰ τὴν ἀκεραιότητα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔχουν οἱ δύο αὐτοὶ Ἱεροὶ Κανόνες, ὁ 31ος Ἀποστολικὸς καὶ 15ος τῆς Πρωτοδευτέρας.

 

         3. Ἂν τυχὸν δεχθοῦμε τὴν ἄποψη, ὅτι μὲ τὸν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας καταρ-γήθηκε ὁ 31ος Ἀποστολικός, τότε οἱ περιπτώσεις ποὺ ἀπομένουν γιὰ κανονικὴ «διακοπὴ τῆς κοινωνίας» ἐκμηδενίζονται. Εἶναι μόνον δυνατή ἡ διακοπή τῆς κοινωνίας, ὅταν κηρύσσεται δημόσια μία αἵρεση, ποὺ προηγουμένως ἔχει καταδικαστεῖ εἴτε ἀπὸ Συνόδους, εἴτε ἀπὸ Πατέρες.

 

         Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ στὴν Κωνσταντινούπολη, κακῶς διέκοψαν τὴν κοινωνία μὲ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριο, ὅταν πρωτοάκουσαν νὰ κηρύσσεται ἡ αἵρεσή του στὸ ναὸν τῆς Ἁγίας Σοφίας, προτοῦ ὁποιαδήποτε Σύνοδος τὴν καταδικάσει. Ἤ ὅτι κακῶς ἔκαναν ἐπί ἑκατόν εἴκοσι χρόνια οἱ Ὀρθόδοξοι Εἰκονόφιλοι πού διέκοψαν τήν κοινωνία πρός τούς αἱρετικούς Εἰκονομάχους, καί μάλιστα πρό συνοδικῆς διαγνώμης, πού τούς δίωκαν γιαὐτό καί τούς ἐξόριζαν, ὑπβάλλοντάς τους σέ φρικτά βασανιστήρια καί σέ θάνατο. Ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική δικαίωσε τούς Ὀρθόδοξους Εἰκονόφιλους καί ἀναθεμάτισε τούς Εἰκονο-μάχους.

         Ἀλλὰ καὶ σήμερα οἱ πολυάριθμες αἱρέσεις, ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἐξαπατήσουν τοὺς Ὀρθο-δόξους, συνήθως, ποτὲ δὲν ἔχουν καταδικαστεῖ ἀπὸ Συνόδους ἢ Πατέρες! Ἂν, λοιπὸν, ἕνας κληρικὸς προσχωρήσει σὲ μία ἀπ’ αὐτές, θὰ πρέπει, σύμφωνα μὲ τὸ πιὸ πάνω σκεπτικὸ τῶν ὀπαδῶν τοῦ Νέου ἡμερολογίου καὶ γενικότερα τῶν διαφόρων Οἰκουμενιστῶν, οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ νὰ κοινωνοῦν μαζί του!

 

         4. Ἐκ παραλλήλου, τὰ ἴδια αὐτὰ ἄτομα, περιορίζουν καὶ αὐτὴ τὴν ἔννοια τῆς «αἱρέσεως».      Τί κάνουν;

 

         Ἰσχυρίζονται, πὼς τάχα οἱ Πατέρες θεωροῦν ὡς «αἵρεση», μόνο κάθε ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ Παράδοση, ποὺ ἔχει προηγουμένως καταδικαστεῖ ἀπὸ Συνόδους!

         Τό ὅτι οἱ Πατέρες δὲν θεωροῦν ὡς αἱρετικοὺς μόνον ὅσους ἔχουν καταδικασθεῖ ἀπὸ Συνόδους ἢ ἁγίους Πατέρες, φαίνεται καθαρὰ, ἀπὸ ὅσα λέγει ὁ 15ος Κανόνας τῆς Πρωτοδευτέρας. Ὁ Κανόνας αὐτὸς τονίζει ὅτι ὅσοι:

 

         «ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν κοινωνία ἀπὸ τὸν ἐπικεφαλῆς τους ἐξ αἰτίας κάποιας αἵρεσης, ἡ ὁποία ἔχει καταδικασθεῖ ἀπὸ τὶς ἅγιες συνόδους ἢ τοὺς Πατέρες,... αὐτοὶ ὄχι μόνο δὲν θὰ ὑποβληθοῦν στὴν προβλεπόμενη ἀπὸ τοὺς κανόνες ποινή, ἐπειδὴ ἀπέχουν ἀπὸ τὴν «κοινωνία» μὲ τὸν ὀνομαζόμενο ἐπίσκοπο πρὶν ἀπὸ τὴν συνοδικὴ ἀπόφαση, ἀλλὰ καὶ θὰ θεωρηθοῦν ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους ἄξιοι τιμῆς, ποὺ τοὺς ἁρμόζει. Γιατί δὲν καταδίκασαν ἐπισκόπους, ἀλλὰ ψευτοεπισκόπους καὶ ψευτοδιδασκάλους».

 

Μερικοί, μάλιστα, παρουσιάζουν ὡς «πατερικὴ διδασκαλία γιὰ καταδικασμένους αἱρετικούς», ἀπόψεις τῶν Πατέρων, ποὺ οἱ ἴδιοι οἱ Πατέρες δὲν φαίνεται, ὅτι τὶς συνδέουν μὲ προηγούμενη καταδίκη. Ἀναφέρουμε μερικὲς περιπτώσεις, ὅπως οἱ ἴδιοι τὶς ἐκθέτουν.

 

         α. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος λέγει:

«ἀγάπα πάντα ἄνθρωπον. Καὶ εἰρήνευε μετὰ πάντων, χωρὶς αἱρετικῶν. Ὁ γὰρ αἱρετικὸς λύκος ἐστὶ τῆς τοῦ Χριστοῦ ποίμνης, καὶ τοῦ Ἀντιχρίστου Πρόδρομος».

 

         Ποῦ, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἀναφέρεται σὲ καταδικασμένους αἱρετικούς; Ὁμιλεῖ γενικὰ γιὰ κάθε αἱρετικό, χωρὶς νὰ κάνει διάκριση, ἂν ἔχει προηγουμένως ἢ ὄχι καταδικαστεῖ ἀπὸ Σύνοδο.

 

         β. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνὸς γράφει:

         «Πάσῃ δυνάμει, τοίνυν, φυλαξώμεθα, μὴ λαμβάνειν μετάληψιν

αἱρετικῶν, μήτε διδόναι. Μὴ δῶτε τὰ ἅγια τοῖς κυσίν, ὁ Κύριος φησί, μηδὲ ρίπτετε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν, ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, ἵνα μὴ μέτοχοι τῆς κακοδοξίας καὶ τῆς αὐτῶν γενώμεθα κατακρίσεως».

 

         Ποῦ, ὁ ἅγιος Δαμασκηνὸς ὁμιλεῖ γιὰ καταδικασμένους αἱρετικούς; Καὶ αὐτὸς ὁ ἅγιος ὁμιλεῖ γενικὰ γιὰ κάθε αἱρετικό.

 

         γ. Ὁ ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης δια-κηρύττει:

         «Ἡ παρὰ τῶν αἱρετικῶν κοινωνία οὐ κοινὸς ἄρτος, ἀλλὰ φάρμακον, οὐ σῶμα βλάπτον, ἀλλὰ ψυχὴν μελαῖνον καὶ σκοτίζον».

 

         Ποῦ, ὁ ἅγιος Θεόδωρος ἀναφέρει γιὰ καταδικασμένους αἱρετικούς;

 

         δ. Ὁ ἅγιος Ἀναστάσιος Σιναΐτης ἀποφαίνεται:

         «Οὔτε ἐντολῶν τήρησις, ὀρθοδοξίας ἀπηλλαγμένη, παντελῶς ὀνήσειεν τὸν ἄνθρωπον».

 

         Ποῦ, ὁ ἅγιος Ἀναστάσιος ὁμιλεῖ γιὰ αἱρετικοὺς καταδικασμένους; Πουθενά!

 

         Κατά τόν Ἅγιον Νικόδημον τόν Ἁγιορείτην στήν ἑρμηνεία του στόν ΛΑ΄ Ἀποστολικόν Κανόνα:

         «Ὅσοι χωρίζονται ἀπό τόν ἐπίσκοπό τους πρό συνοδικῆς ἐξετάσεως, διατί αὐτός κηρύττει δημοσίᾳ καμμίαν κακοδοξίαν καί αἵρεσιν, οἱ τοιοῦτοι, ὄχι μόνον εἰς τά ἀνωτέρω ἐπιτίμια δέν ὑπόκεινται, ἀλλά καί τήν πρέπουσαν εἰς τούς Ὀρθοδόξους τιμήν ἀξιώνονται, κατά τόν ιε΄τῆς α΄ καί β΄».

         Ὁ Μέγας θεολόγος καί ἄριστος ἑρμηνευτής τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἐπιμένει καί στήν ἑρμηνεία του στόν ΙΕ΄ τῆς Α΄ καί Β΄ Συνόδου:

         «ἐάν δέ οἱ ρηθέντες πρόεδροι ᾖναι αἱρετικοί, καί τήν αἵρεσιν αὐτῶν κηρύττουσι παρρησίᾳ, καί διά τοῦτο χωρίζονται οἱ εἰς αὐτούς ὑποκείμενοι, καί πρό τοῦ νά γένῃ ἀκόμη συνοδική κρίσις περί τῆς αἱρέσεως ταύτης, οἱ χωριζόμενοι αὐτοί, ὄχι μόνον δέν καταδικάζονται, ἀλλά καί τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς Ὀρθόδοξοι, εἶναι ἄξιοι, ἐπειδή, ὄχι σχίσμα ἐπροξένησαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν μέ τόν χωρισμόν αὐτόν, ἀλλά μᾶλλον ἠλευθέρωσαν τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τό σχίσμα καί τήν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν. Ὅρα καί τόν λα΄ Ἀποστολικόν».

 

Ὁ Μέγας Βασίλειος εἶναι ξεκάθαρος στόν α΄ Κανόνα Του γιά τούς σχισματικούς (ὥς οἱ Νεοημερολογίτες), καί πολλῷ μᾶλλον γιά τούς αἱρετικούς, (ὥς οἱ Οἰκουμενιστές):

 

«ἡ μέν ἀρχή του χωρισμοῦ διά σχίσματος γέγονεν. Οἱ δέ τῆς Ἐκκλησίας ἀποστάντες, οὐκέτι ἔσχον τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ’ ἑαυτούς˙ ἐπέλιπε γάρ ἡ μετάδοσις τῷ διακοπῆναι τήν ἀκολουθίαν. Οἱ μέν γάρ πρῶτοι ἀναχωρήσαντες, παρά τῶν Πατέρων ἔσχον τάς χειροτονίας, καί διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν αὐτῶν, εἶχον τό χάρισμα τό πνευματικόν, οἱ δέ ἀπορραγέντες, λαϊκοί γενόμενοι, οὔτε τοῦ βαπτίζειν, οὔτε τοῦ χειροτονεῖν εἶχον ἐξουσίαν, οὔτε ἠδύναντο χάριν Πνεύματος ἁγίου ἑτέροις παρέχειν, ἧς αὐτοί ἐκπεπτώκασι˙ δι’ ὅ ὡς παρά λαϊκῶν βαπτιζομένους τούς παρ’ αὐτῶν ἐκέλευσαν, ἐρχομένους ἐπί τήν Ἐκκλησίαν, τῷ ἀληθινῷ βαπτίσματι τῷ τῆς Ἐκκλησίας ἀποκαθαίρεσθαι.»

 

 

         Νά ἀναλύσουμε περισσότερο, τό τί ἐννοεῖ ὁ Μέγας Βασίλειος στόν α΄ Κανόνα του πού ἔχει οἰκουμενικήν ἰσχύν, γιατί ἐπικυρώθηκε ἀπό ὅλες τίς Οἰκουμενικές Συνόδους:

         “οἱ δέ ἀπορραγέντες, λαϊκοί γενόμενοι, οὔτε τοῦ βαπτίζειν, οὔτε τοῦ χειροτονεῖν εἶχον ἐξουσίαν, οὔτε ἠδύναντο χάριν Πνεύματος ἁγίου ἑτέροις παρέχειν, ἧς αὐτοί ἐκπεπτώκασι˙”

         Γράφει ὁ Οὐρανοφάντωρ, ὅτι ὅσοι σχίσθηκαν ἀπό τήν Ἐκκλησία δέν ἔγιναν σχισματικοί, ἐπειδή κάποια σύνοδος τούς κήρυξε σχισματικούς, ἀλλά ὅτι ἀπό μόνοι τους ἀποσχίσθηκαν - ἀπερράγησαν (ἀπερράγησαν=ἐνεργητική φωνή).

         Οἱ τοιοῦτοι ἔγιναν λαϊκοί, (λαϊκοί γενόμενοι=ἀπό λόγου τους μετέστησαν στήν τάξη τῶν λαϊκῶν) καί δέν τούς ἔκανε κάποια σύνοδος λαϊκούς.

         Ὡς λαϊκοί πού ἔγιναν, ἑπομένως, οὔτε νά βαπτίζουν πλέον μποροῦσαν, οὔτε νά χειροτονοῦν, οὔτε σέ ἄλλους μποροῦσαν νά μεταδίδουν τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἐπειδή ἀκριβῶς ἐξέπεσαν ἀπό αὐτήν τήν ἐξουσία. Δέν τούς πῆρε κάποια σύνοδος τήν ἐξουσία, ἀλλά ἐξέπεσαν μόνοι τους (ἐκπεπτώκασι=ἐνεργητική φωνή).

 

Καθένας, λοιπόν, κληρικὸς ἢ λαϊκός, ποὺ ἀποκλίνει δημόσια καί φανερά σὲ θέματα Πίστεως εἶναι αἱρετικός, ἐφ' ὅσον κηρύσσει ἐπ' ἐκκλησίαις τήν αἴρεσή του, καί ἐκπίπτει τῆς ἱερωσύνης (ὁ ἱερεύς), ἄσχετα ἀπό τό ἂν προηγουμένως ἔχει καταδικασθεῖ

ἀπὸ Σύνοδο, ἢ ὄχι!

 

Ἡ Οἰκουμενική, λοιπόν, Σύνοδος κάνει διάγνωση τῆς ἤδη ἐπελθούσης σήψεως καί τῆς αὐτοαποκοπῆς τῶν αἱρετικῶν ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, τούς ὁποίους καί ἀναθεματίζει.

(Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, Τριώδιον, σελ. 146, ἔκδ. β΄ Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐν Ἀθήναις, 1993)

 

Βλ. καί Ἰω. Ρωμανίδη, Δογματική, τόμος Β΄):

 

 "τοῖς οὖν ἀνεπιστρόφως τῇ πλάνῃ ταύτῃ κατεχομένοις, καί πρός πάντα λόγον θεῖον καί πνευματικήν διδασκαλίαν τά ὦτα βεβυσμένοις, ὡς ἤδη, λοιπόν, σεσηπόσι καί τοῦ κοινοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἀποτεμοῦσιν ἑαυτούς, ἀνάθεμα".

 

         (Ἀπό ἄρθρο τοῦ θεολόγου καί νομικοῦ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Κ. ΣΑΚΑΡΕΛΛΟΥ μέ ἡμετέραν ἐπιμέλειαν, μέ πολλές ἀναγκαῖες συμπληρώσεις καί ἑρμηνεῖες τῶν Πατέρων στούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας καί μέ ἀρκετές θεολογικές καί κανονικές ἐπισημάνσεις, ἀλλά καί φιλολογικές διορθώσεις.)