ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑΝ ΤΟΥ 1821 -- Μὲ πίστιν εἰς τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ ἀπετίναξαν τὸν ζυγὸν δουλείας •

ΗΓΝΟΗΣΑΝ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΓΚΕΛΛΑΡΙΟΥ ΜΕΤΤΕΡΝΙΧ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΩΝ ΜΑΣ ΕΧΑΡΙΣΑΝ ΤΗΝ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ. •«ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο ΛΑΟΣ Ο ΓΙΝΩΣΚΩΝ ΑΛΑΛΑΓΜΟΝ».

Τοῦ μακαριστοῦ Μιχαὴλ Τσώλη

Τὰ φλογερὰ συνθήματα τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος τοῦ 1821 γιά τὴν Πίστη καὶ τὴν Πατρίδα ὅπως: «Γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστη τὴν ἁγία καὶ τῆς Πατρίδος τὴν Ἐλευθερία» καὶ «Ἐλευθερία ἢ θάνατος» ἀποτελοῦν ἀδιάσπαστη συνέχεια τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια. Οἱ Ἕλληνες στὴ μακραίωνη ἱστορία τους, Πίστη καὶ Πατρίδα τὰ εἶχαν πάντα μαζί. Καὶ ἔβαζαν πρῶτα τὴν Πίστη, «Ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν», καὶ ἔπειτα τὴν Πατρίδα. Οἱ ἀγωνιστὲς τῆς Ἐθνεγερσίας πιστεύουν ἀκράδαντα ὅτι βοηθὸς καὶ συμπαραστάτης στὸν ὑπὲρ πάντων ἀγῶνα τους εἶναι ὁ Θεός. Αὐτὸν ἐπικαλοῦνται καὶ παρακαλοῦν μὲ τὶς προσευχές τους νὰ γίνει σύμμαχός τους. Ὅλα τὰ μηνύματα τῶν ὁπλαρχηγῶν καὶ ἱερωμένων ποὺ καλοῦν τοὺς Ἕλληνες σὲ ἐξέγερση κατὰ τῆς τυραννίας τοῦ Τούρκου κατακτητῆ διαπνέονται ἀπὸ πίστη στὸ Θεό. Ὑψώνουν τὸ Σημεῖον Του, τὸν Τίμιο Σταυρό. Δοξολογοῦν τὸ ὄνομά Του.

Χτυποῦν καμπάνες καὶ σήμαντρα, ἀλαλάζουν ἀπὸ πόθο λευτεριᾶς καὶ ὁ Ἐλευθερωτὴς Θεὸς τοὺς ἐνδυναμώνει. «Μακάριος ὁ λαὸς ὁ γινώσκων ἀλαλαγμόν...» Ἐπιβεβαιώνεται στοὺς ἀγωνιστές μας ὁ μακαρισμὸς τοῦ ψαλμοῦ ποὺ ὑπογραμμίζει: «Μακάριος ὁ λαὸς ὁ γινώσκων ἀλαλαγμόν. Κύριε ἐν τῷ φωτὶ τοῦ προσώπου σου πορεύσονται. Ὅτι καύχημα τῆς δυνάμεως αὐτῶν Σὺ εἶ, καὶ ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου ὑψωθήσεται τὸ κέρας ἡμῶν». (Ψαλμ. πη´ 16 - 17). Δηλαδή, μακάριος, εὐτυχὴς εἶναι ὁ λαὸς ποὺ μπορεῖ καὶ ξέρει νὰ σὲ δοξολογεῖ πανηγυρικά, μὲ ὁλόψυχη καὶ μὲ ὁμόθυμη διάθεση, μὲ ἀλαλαγμό, μὲ ἰαχὲς ὑμνολογικές• Κύριε αὐτοὶ θὰ πορευτοῦν στὸ δρόμο τῆς ζωῆς τους καταλαμπόμενοι ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ προσώπου Σου. Διότι τὸ καύχημα τῆς δυνάμεώς τους εἶσαι Σύ, καὶ μὲ τὴν εὐμένειά Σου θὰ ὑψωθῆ ἡ δύναμή μας. Ἡ πίστις τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821 τὸ ἀκαταμάχητον ὅπλον τους Τὸ θρησκευτικὸ φρόνημα τῶν ὁπλαρχηγῶν τῆς Ἐθνεγερσίας, ἡ πίστη τους στὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ διατυπώνεται καὶ ὁμολογεῖται παντοῦ στά λόγια τους, στὰ συνθήματά τους, στὶς προσευχὲς καὶ στὶς διακηρύξεις τους: Ὁ Ρήγας Φεραῖος στὸ Θούριό του τονίζει: «Ἐλᾶτε μ᾽ ἕνα ζῆλον σὲ τοῦτον τὸν καιρὸν νὰ κάμωμεν τὸν ὅρκον ἐπάνω στὸν Σταυρόν». Ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης ἐπισημαίνει στὸ ἐπίσημο ξεκίνημα τῆς Ἐπαναστάσεως ὅτι ὁ ἀγώνας εἶναι γιὰ τὴν Πίστη καὶ τὴν Πατρίδα καὶ προτρέπει: «Μάχου ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος. Εἶναι καιρὸς ν᾽ ἀποτινάξωμεν τὸν ἀφόρητον ζυγόν, νὰ ἐλευθερώσωμεν τὴν Πατρίδα, διά νὰ ὑψώσωμεν τὸ σημεῖον δι᾽ οὗ πάντοτε νικῶμεν, λέγω τὸν Σταυρόν, καὶ οὕτω ἐκδικήσωμεν τὴν Πατρίδα καὶ τὴν Ὀρθόδοξον ἡμῶν πίστιν». Ὁ Θ. Κολοκοτρώνης καὶ ὁ Παπαφλέσσας σ᾽ ἕνα κείμενο ἐθνεγερτικό, ποὺ συνυπογράφουν, ἐπικαλοῦνται καὶ θεωροῦν βεβαία τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ: «Ἀδελφοὶ κάτοικοι Ἀρκαδίας, ἡ ὥρα ἔφτασε, τὸ στάδιον τῆς δόξης καὶ τῆς ἐλευθερίας ἠνοίχθη... Ὁ Θεὸς τοῦ παντὸς μεθ᾽ ἡμῶν ἔσεται. Τρέξατε ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος...». Σὲ ἐπαναστατικὴ προκήρυξη, Ὕδρας, Σπετσῶν καὶ Ψαρῶντοῦ 1821 πρὸς Κλῆρο καὶ Λαὸ ὑπογραμμίζονται καὶ τὰ παρακάτω: «Ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ οὐρανίου Βασιλέως καὶ τὰ ἐπίγεια ὅπλα ὁμοῦ κατὰ τῶν βλασφημούντων τὸ πανάγιον ὄνομα τοῦ Ὑψίστου καὶ τῶν βεβηλούντων τοὺς θείους ναούς του... Ἐγερθῆτε Χριστιανοὶ ἥρωες. Ὁ Κύριος τῶν δυνάμεων εἶναι μεθ᾽ ἡμῶν...». Ὁ Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης μὲ ἀκράδαντη πίστη στὴν συνέργεια τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου εἰς τὴν ἱερὰν μεταχείρισίν μας, διότι δὲν ἀγωνιζόμεθα εἰς ἄλλο ἢ μὴ διά τὴν ἀπόκτησιν τῶν δικαιωμάτων μας καὶ διά νὰ κάμωμεν νὰ λάμψη ἡ εὐσέβεια... Ὁ Θεὸς μεθ᾽ ἡμῶν ἐστι». Ὁ Ὀδυσσέας Ἀνδροῦτσος πιστεύει ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση εἶναι θεῖο θέλημα καὶ τονίζει: «Ἤτανε ἀπὸ τὸ Θεὸ γραμμένο ν᾽ ἀδράξουμε τὰ ἅρματα μία ἡμέρα καὶ νὰ χυθοῦμε κατεπάνω στοὺς τυράννους μας, ποὺ τόσα χρόνια ἀνελεήμονά μᾶς τυραγνεύουν...». Ὁ Κωνσταντῖνος Κανάρης κάνοντας λόγο γιὰ τὸ μεγάλο κατόρθωμά του, τῆς πυρπόλησης τῆς τουρκικῆς ναυαρχίδας ὁμολογεῖ αὐτὸ ποὺ προηγήθηκε: «Μία δύναμη μὲ ἅρπαξε ἀπὸ τὴ λιτανεία πρὶν φύγουμε ἀπὸ τὰ Ψαρὰ γιὰ τὴ Χίο. Μία δύναμη θεϊκὴ μὲ γιγάντωσε». Στὴν Διακήρυξη τῆς Προσωρινῆς Διοικήσεως τῆς Ἑλλάδος ὁμολογεῖται εὐγνωμοσύνη τῶν ἀγωνιστῶν στὸ Θεὸ ὡς ἑξῆς: «Ἕλλληνες ὁμοφώνως πρέπει νὰ κράξωμεν «ΤΙΣ ΘΕΟΣ ΜΕΓΑΣ ΩΣ O ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ!». Ἀλλὰ ἀπὸ τὴν πραγματικὴν βεβαιότητα ὅπου ἔχομεν αὐτῆς τῆς θείας ἀντιλήψεως ἐγκαρδιούμενοι, πρέπει νὰ τρέξωμεν μὲ ἀδελφικὴν ὁμόνοιαν, διά νὰ ἐξομοιώσωμεν τὰ κατὰ τὴν ξηρὰν ἔργα, μὲ τὰ κατὰ τὴν θάλασσαν...». Κρεμάλας διὰ τοὺς «ξεροκέφαλους ἀντάρτας» ὀρέγεται ὁ μισέλλην Μέττερνιχ Τὰ πάντα ὅμως τὸν καιρὸ ἐκεῖνο ἦταν ἐναντίον τῆς Ἐπαναστάσεως τῶν Ἑλλήνων. Δυσμενῆ ἦταν τὰ δεδομένα ποὺ ἐπικρατοῦσαν στὴν Εὐρώπη. Ἡ Ἱερὰ Συμμαχία τοῦ Καγκελλαρίου Μέττερνιχ τάχθηκε ἀμέσως κατὰ τῆς Ἐπαναστάσεως τῶν Ἑλλήνων ὀνομάζοντάς την «ἠχοῦν κενόν», δηλαδὴ ἕνα τίποτα! Ὁ ἴδιος μὲ μία προκλητικὴ δήλωσή του ἐξωθοῦσε τοὺς τυράννους σὲ ἀντίποινα μὲ κρεμάλες κατὰ τῶν ἐπαναστατημένων: «Ἐπιτέλους, ἔλεγε, κι ἂν κρεμαστοῦν 400 - 500 χιλιάδες ξεροκέφαλοι ἀντάρτες, γιὰ νὰ διατηρηθεῖ ἡ πολιτικὴ τάξη στὴν Εὐρώπη δὲν θὰ χαθεῖ ὁ κόσμος...»! Αὐτὴν τὴν ὑποκρισία καὶ ἀναλγησία ἐξουσιῶν τῆς Εὐρώπης ἐλέγχει καὶ στιγματίζει μὲ τὴν γενναία πατριωτικὴ ποίησή του ὁ Ἐθνικός μας ποιητὴς Ἀνδρέας Κάλβος τονίζοντας: Ἡμεῖς διά τὸν Σταυρὸν Ἀνδρείως ὑπερμαχόμεθα Καὶ σεῖς ἐβοηθήσατε Κρυφά τούς πολεμοῦντας Σταυρὸν καὶ ἀλήθειαν... Ἀπευθυνόμενος στοὺς ἀγωνιστὲς τῆς Ἐθνεγερσίας ὁ ποιητὴς ὁμολογεῖ ὅτι ὁ Μοναδικὸς Προστάτης τους εἶναι ὁ Θεός. Τὸ ξίφος σφίγξατ᾽ Ἕλληνες Τὰ ὀμμάτια σας σηκώσατε Ἰδοὺ - εἰς τοὺς οὐρανοὺς Προστάτης ὁ Θεὸς Μόνος σᾶς εἶναι. Οἱ πιστοί, Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, πρόγονοί μας μὲ ἡρωικοὺς ἀγῶνες καὶ θυσίες κατάφεραν τελικὰ νὰ κατεβάσουν τὴν ἡμισέληνο τῶν τυράννων καὶ νὰ ἀνεβάσουν σὲ κάστρα, πόλεις καὶ χωριὰ τὸ ἱερό μας σύμβολο, τὴν Σταυροφόρο Σημαία τῆς Ἐλευθερίας. Ἐμεῖς οἱ ἀπόγονοί τους ἐκφράζοντας τὴν ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη στὸ Λυτρωτὴ μας Ἰησοῦν Χριστὸν ἂς Τὸν δοξολογοῦμε καὶ τιμοῦμε συγχρόνως αὐτοὺς ποὺ «πρωτοσπείρανε τῆς λευτεριᾶς τὸν σπόρο» καὶ πότισαν τὴν ἱερὴ τούτη γῆ μὲ τὸ αἷμα τους. Ναί, θεόπνευστο Ψαλμῳδέ, ὁμολογοῦμε: «Μακάριος ὁ λαὸς ὁ γινώσκων ἀλαλαγμόν...».