Δεν συνιστά ποινικό αδίκημα η διακοπή του ελληνικού εθνικού ύμνου
Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Η ηθική απαξία ως προς τον εθνικό ύμνο της πατρίδας μας πράγματι αποτελεί την επίσημη στάση της ελλαδικής συντεταγμένης Πολιτείας, καθότι η δόλια διακοπή (διά φωνασκιών, παραγωγής θορύβων διά χειριζόμενων μηχανημάτων αναπαραγωγής ήχου ή διά παρεμβολής έτερων ισχυρών θορύβων) ή η ηχητική παρεμπόδιση δημόσιας ανακρούσεως του εθνικού μας ύμνου δεν συνιστούν ποινικό αδίκημα.
Εν ολίγοις, το ίδιο το ελληνικό κράτος έχει αφήσει αρρύθμιστη νομικά την περίπτωση κατά την οποία ο εκάστοτε επίδοξος δράστης θα διακόψει ή θα παρεμποδίσει ηχητικώς, διά παντός πρόσφορου και ικανού μέσου, ήτοι διά φωνασκιών, παραγωγής εκκωφαντικών θορύβων ή μουσικής, τη δημόσια ανάκρουση του εθνικού ύμνου, στο πλαίσιο οιασδήποτε επίσημης τελετής.
Οπερ σημαίνει, επί τη πράξει, ότι αν ο τυχόν δράστης πράττει εσκεμμένα την ως άνω πράξη ως εκδήλωση μίσους και περιφρόνησης προς τον ιερό εθνικό μας ύμνο, η Αστυνομία δεν νομιμοποιείται να τον συλλάβει, διότι δεν στοιχειοθετείται ποινικό αδίκημα. Ο δράστης, λοιπόν, φεύγει και κινείται ανάμεσά μας ανενόχλητος, παρότι έχει διαπράξει από ηθικής σκοπιάς τη βδελυρή και ανόσια αυτή πράξη, η οποία εν τέλει είναι σαφώς ηθικώς επιλήψιμη, όμως ποινικά δεν κολάζεται, διότι δεν έχει ρυθμιστεί από τον ποινικό νόμο οικεία διάταξη η οποία να το προβλέπει. Το αξιοπερίεργο, όμως, είναι το θεμελιώδες και μείζονος σημασίας «κενό» ελλείψεως νομικής προστασίας του ελληνικού εθνικού μας ύμνου από κακόβουλες προσβολές. Τουναντίον, υπάρχει ρητή ποινική διάταξη η οποία εξασφαλίζει αποκλειστικά στο άρθρο 155 του Π.Κ. την προστασία του εθνικού ύμνου άλλων εθνών κρατών.
Η ως άνω παραδοξότητα και η κραυγαλέα αντίφαση διά ένα τόσο καίριο ζήτημα ουδέποτε έχουν τεθεί και ουδέποτε έχουν προφανώς απασχολήσει τα ελληνικά κοινοβουλευτικά κόμματα.
Εν κατακλείδι, μόνον διά της απλής ανάγνωσης και της κατ’ άρθρο ανάλυσης των οικείων διατάξεων του Ποινικού Κώδικα αντιλαμβάνεται κανείς ότι η αντεθνική κερκόπορτα έχει εισαχθεί ήδη εις τη νομοθεσία, μη αφήνοντας περιθώρια διά ενδυνάμωση της εθνικής μας συνειδήσεως, εφόσον επισήμως η ίδια Πολιτεία, αφενός μεν, δεν σέβεται προφανώς τον εθνικό μας ύμνο και, αφετέρου δε, ούτε θεωρεί αυτόν άξιο προστασίας από τελεσθείσα αξιόποινη πράξη τρίτου, ήτοι τον εθνικό μας ύμνο ως σύμβολο άρρηκτα συνδεδεμένο με τη ζώσα παράδοσή μας, την Ιστορία, τον πολιτισμό και την ταυτότητά μας.
*Δικηγόρος
Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Η ηθική απαξία ως προς τον εθνικό ύμνο της πατρίδας μας πράγματι αποτελεί την επίσημη στάση της ελλαδικής συντεταγμένης Πολιτείας, καθότι η δόλια διακοπή (διά φωνασκιών, παραγωγής θορύβων διά χειριζόμενων μηχανημάτων αναπαραγωγής ήχου ή διά παρεμβολής έτερων ισχυρών θορύβων) ή η ηχητική παρεμπόδιση δημόσιας ανακρούσεως του εθνικού μας ύμνου δεν συνιστούν ποινικό αδίκημα.
Εν ολίγοις, το ίδιο το ελληνικό κράτος έχει αφήσει αρρύθμιστη νομικά την περίπτωση κατά την οποία ο εκάστοτε επίδοξος δράστης θα διακόψει ή θα παρεμποδίσει ηχητικώς, διά παντός πρόσφορου και ικανού μέσου, ήτοι διά φωνασκιών, παραγωγής εκκωφαντικών θορύβων ή μουσικής, τη δημόσια ανάκρουση του εθνικού ύμνου, στο πλαίσιο οιασδήποτε επίσημης τελετής.
Οπερ σημαίνει, επί τη πράξει, ότι αν ο τυχόν δράστης πράττει εσκεμμένα την ως άνω πράξη ως εκδήλωση μίσους και περιφρόνησης προς τον ιερό εθνικό μας ύμνο, η Αστυνομία δεν νομιμοποιείται να τον συλλάβει, διότι δεν στοιχειοθετείται ποινικό αδίκημα. Ο δράστης, λοιπόν, φεύγει και κινείται ανάμεσά μας ανενόχλητος, παρότι έχει διαπράξει από ηθικής σκοπιάς τη βδελυρή και ανόσια αυτή πράξη, η οποία εν τέλει είναι σαφώς ηθικώς επιλήψιμη, όμως ποινικά δεν κολάζεται, διότι δεν έχει ρυθμιστεί από τον ποινικό νόμο οικεία διάταξη η οποία να το προβλέπει. Το αξιοπερίεργο, όμως, είναι το θεμελιώδες και μείζονος σημασίας «κενό» ελλείψεως νομικής προστασίας του ελληνικού εθνικού μας ύμνου από κακόβουλες προσβολές. Τουναντίον, υπάρχει ρητή ποινική διάταξη η οποία εξασφαλίζει αποκλειστικά στο άρθρο 155 του Π.Κ. την προστασία του εθνικού ύμνου άλλων εθνών κρατών.
Η ως άνω παραδοξότητα και η κραυγαλέα αντίφαση διά ένα τόσο καίριο ζήτημα ουδέποτε έχουν τεθεί και ουδέποτε έχουν προφανώς απασχολήσει τα ελληνικά κοινοβουλευτικά κόμματα.
Εν κατακλείδι, μόνον διά της απλής ανάγνωσης και της κατ’ άρθρο ανάλυσης των οικείων διατάξεων του Ποινικού Κώδικα αντιλαμβάνεται κανείς ότι η αντεθνική κερκόπορτα έχει εισαχθεί ήδη εις τη νομοθεσία, μη αφήνοντας περιθώρια διά ενδυνάμωση της εθνικής μας συνειδήσεως, εφόσον επισήμως η ίδια Πολιτεία, αφενός μεν, δεν σέβεται προφανώς τον εθνικό μας ύμνο και, αφετέρου δε, ούτε θεωρεί αυτόν άξιο προστασίας από τελεσθείσα αξιόποινη πράξη τρίτου, ήτοι τον εθνικό μας ύμνο ως σύμβολο άρρηκτα συνδεδεμένο με τη ζώσα παράδοσή μας, την Ιστορία, τον πολιτισμό και την ταυτότητά μας.
*Δικηγόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου