Ἡ ἐποχὴ μας εἶναι
μοιχαλίδα καὶ ἁμαρτωλή. Οἱ ἄνθρωποι, ἐννοῶ τοὺς βαφτισμένους χριστιανούς,
ντρέπονται νὰ ὁμολογήσουν τὴν πίστη τους στὸ Χριστὸ καὶ νὰ μιλήσουν γιὰ τὴ
διδασκαλία Του. Τὸ φαινόμενο αὐτὸ δὲν εἶναι σημερινό. Ἀπὸ παλιὰ ὑπῆρχαν
χριστιανοί, ποὺ δὲν ὁμολογοῦσαν τὴν πίστη τους, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ Χριστὸς εἶχε
πεῖ: «Ὅποιος, ζώντας μέσα σ᾽ αὐτὴ τὴ γενιὰ τὴν ἄπιστη καὶ ἁμαρτωλή, ντραπεί γιὰ
μένα καὶ γιὰ τὴ διδασκαλία μου, θὰ ντραπεῖ γι᾽ αὐτὸν κι ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου, ὅταν
ἔρθει μὲ ὅλη τὴ λαμπρότητα τοῦ Πατέρα του, μαζὶ μὲ τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους» (Μάρκ.
η´ 38). Ἔθεσα τὸ θέμα στὸ Νήφωνα κι ἐκεῖνος εἶπε: «Ὁ Χριστὸς μᾶς τὸ εἶπε τόσο
καθαρά. Δὲν φτάνει νὰ πιστεύεις ἢ νὰ διαβάζεις τὸ Εὐαγγέλιο. Χρειάζεται νὰ ὁμολογεῖς
τὴν πίστη σου καὶ νὰ ὑπερασπίζεσαι τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Στὴν ἐποχὴ μας οἱ
ἄνθρωποι ἀποφεύγουν κάτι τέτοιο, γιατὶ ὑπολογίζουν τὶς ἀντιδράσεις τῶν κοσμικῶν
καὶ ἀθρήσκων. Ἔξω στὴν κοινωνία σπάνια ν᾽ ἀκούσεις κάποιον νὰ ὁμολογεῖ πίστη στὸ
Χριστό.
Ἐνῶ συχνότατα δηλώνουν πολλοὶ ὅτι δὲν εἶναι θρῆσκοι, δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ τοὺς κληρικοὺς καὶ δὲν ἀποδέχονται τὰ δόγματα. Μόνο τὴν περὶ ἀγάπης διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ δέχονται, ἀλλὰ μὲ τὸ δικό τους τρόπο. Δηλαδή, οἱ ἄλλοι νὰ τοὺς δείχνουν ἔμπρακτη ἀγάπη, οἱ ἴδιοι ὅμως νὰ παραμένουν ἀπαθεῖς καὶ ἀδιάφοροι!». «Δυστυχῶς, οἱ χριστιανοὶ εἶναι ἄτολμοι νὰ ὁμολογήσουν τὴν πίστη τους καὶ οἱ ἄπιστοι εἶναι τολμηροὶ νὰ δηλώσουν τὴν ἀπιστία τους. Καλλιεργήθηκε ἕνα ἀντιχριστιανικὸ πνεῦμα στὴν κοινωνία καὶ γι᾽ αὐτὸ ὅποιος λέει ὅτι πιστεύει στὸ Θεό, θεωρεῖται καθυστερημένος καὶ τὸν ἀντιμετωπίζουν οἱ πολλοὶ μὲ οἶκτο! Ἀντίθετα τὸν ἀντίχριστο τὸν προσέχουν οἱ πολλοί, γιατί κομίζει κάτι νέο, ποὺ θὰ ὠφελήσει τὸν κοινωνικὸ σύνολο καὶ θὰ διαλύσει τὰ κακῶς κείμενα! Ἂν μάλιστα τύχει νὰ ἔχει καὶ μερικοὺς τίτλους, νὰ εἶναι δηλαδὴ συγγραφέας, φιλόσοφος, διανοητής, καθηγητὴς πανεπιστημίου κ.λπ., τότε τὸν θεωροῦν αὐθεντία καὶ ἀποδέχονται κάθε λόγο του», εἶπα. «Βέβαια, ὁ πολὺς κόσμος δὲν παρακολουθεῖ τοὺς ἄθεους στοχαστὲς οὔτε καὶ τοὺς ἐμπιστεύεται. Εἶναι ἐπιφυλακτικὸς καὶ ἀπέναντι στοὺς πολιτικούς, οἱ ὁποῖοι δηλώνουν ἄθεοι. Δὲν τοὺς ἐμπιστεύεται. Ἐκεῖνοι, ὡστόσο, βρῆκαν ἕνα καθησυχαστικὸ καὶ παραπλανητικὸ ἐπιχείρημα, τὸ ὁποῖο συχνὰ ἀπευθύνουν ἐμμέσως στὸ λαό: «Ἐμεῖς δὲν πιστεύουμε στὸ Θεό, ποὺ δὲν ὑπάρχει, οὔτε δεχόμαστε τὶς ἠθικὲς ἐντολές. Ὅμως σεβόμαστε τὸ πιστεύω τοῦ λαοῦ». Θέλουν δηλαδή οἱ ἄπιστοι νὰ καθοδηγήσουν καὶ νὰ ὑπηρετήσουν τὸν πιστὸ λαό! Ἐδῶ χρειάζεται ἡ ἀνατροπή. Οἱ χριστιανοὶ νὰ ξεπερνοῦν στὴν τόλμη τοὺς ἄπιστους. Νὰ ὁμολογοῦν τὴν πίστη τους, νὰ τὴν ἐπιβεβαιώνουν μὲ τὴ ζωὴ τους καὶ ν᾽ ἀποκαλύπτουν τὴ δολιότητα τῶν ἄθρησκων καὶ τὴν πλάνη τῶν αἱρετικῶν καὶ εἰδωλολατρῶν». «Οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ πρέπει νὰ ὁμολογοῦν τὴν πίστη τους κι ἐνώπιον τῶν ὑποκριτῶν καὶ τῶν οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι συνήθως ἔχουν τὰ ἀνώτερα ἀξιώματα στὴν Ἐκκλησία καὶ νοθεύουν τὸ περιεχόμενο τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ, περιφρονώντας καὶ τοὺς ἱεροὺς κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Νομίζω ὅτι καὶ σ᾽ αὐτὴ τὴν περίπτωση χρειάζεται τόλμη, καὶ μάλιστα αὐξημένη, γιὰ νὰ διαλύεται ὁ φόβος, ποὺ ἐμπνέουν οἱ κρατοῦντες καὶ οἱ θιγόμενοι», εἶπα. «Προσωπικὰ χαίρομαι τοὺς τολμηροὺς χριστιανούς, ποὺ ἐλεύθερα ἐκφράζουν τὴ γνώμη τους. Εἶναι ἀσυμβίβαστοι καὶ ἀρνοῦνται τοὺς διπλωματικοὺς ἑλιγμοὺς ἀλλὰ καὶ τοὺς καιροσκοπισμούς. Τὰ τῆς πίστεως θέματα δὲν τὰ ἀντιμετωπίζουν μὲ ἐπιπολαιότητα καὶ μειωμένο ἐνδιαφέρον. Γι᾽ αὐτοὺς εἶναι σοβαρότατα καὶ ἀδιαπραγμάτευτα. Ἰδιαίτερα τὸ ἔργο τῶν οἰκουμενιστῶν στὶς μέρες μας εἶναι προκλητικὸ καὶ πρέπει ν᾽ ἀνακοπεῖ καὶ μάλιστα μὲ τρόπο δυναμικό. Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ μερικοὶ Μητροπολίτες εἶναι πρωταγωνιστὲς τοῦ οἰκουμενισμοῦ, δὲν σημαίνει τίποτα σπουδαῖο γιὰ τοὺς ἀληθινοὺς χριστιανούς. Κανεὶς δὲν μᾶς εἶπε ὅτι οἱ Πατριάρχες καὶ οἱ Μητροπολίτες δὲν κάνουν λάθη ἢ δὲν σκανδαλίζουν μὲ τὶς καινοφανεῖς θεωρίες τους καὶ τὶς προδοτικὲς γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη ἐνέργειές τους. Ἐπιμένω ὅτι οἱ χριστιανοὶ πρέπει νὰ ὁμολογοῦν τὴν πίστη τους κι ἐκτὸς κι ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας», εἶπε μὲ τρόπο ἀπερίφραστο ὁ Νήφων.
Ἐνῶ συχνότατα δηλώνουν πολλοὶ ὅτι δὲν εἶναι θρῆσκοι, δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ τοὺς κληρικοὺς καὶ δὲν ἀποδέχονται τὰ δόγματα. Μόνο τὴν περὶ ἀγάπης διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ δέχονται, ἀλλὰ μὲ τὸ δικό τους τρόπο. Δηλαδή, οἱ ἄλλοι νὰ τοὺς δείχνουν ἔμπρακτη ἀγάπη, οἱ ἴδιοι ὅμως νὰ παραμένουν ἀπαθεῖς καὶ ἀδιάφοροι!». «Δυστυχῶς, οἱ χριστιανοὶ εἶναι ἄτολμοι νὰ ὁμολογήσουν τὴν πίστη τους καὶ οἱ ἄπιστοι εἶναι τολμηροὶ νὰ δηλώσουν τὴν ἀπιστία τους. Καλλιεργήθηκε ἕνα ἀντιχριστιανικὸ πνεῦμα στὴν κοινωνία καὶ γι᾽ αὐτὸ ὅποιος λέει ὅτι πιστεύει στὸ Θεό, θεωρεῖται καθυστερημένος καὶ τὸν ἀντιμετωπίζουν οἱ πολλοὶ μὲ οἶκτο! Ἀντίθετα τὸν ἀντίχριστο τὸν προσέχουν οἱ πολλοί, γιατί κομίζει κάτι νέο, ποὺ θὰ ὠφελήσει τὸν κοινωνικὸ σύνολο καὶ θὰ διαλύσει τὰ κακῶς κείμενα! Ἂν μάλιστα τύχει νὰ ἔχει καὶ μερικοὺς τίτλους, νὰ εἶναι δηλαδὴ συγγραφέας, φιλόσοφος, διανοητής, καθηγητὴς πανεπιστημίου κ.λπ., τότε τὸν θεωροῦν αὐθεντία καὶ ἀποδέχονται κάθε λόγο του», εἶπα. «Βέβαια, ὁ πολὺς κόσμος δὲν παρακολουθεῖ τοὺς ἄθεους στοχαστὲς οὔτε καὶ τοὺς ἐμπιστεύεται. Εἶναι ἐπιφυλακτικὸς καὶ ἀπέναντι στοὺς πολιτικούς, οἱ ὁποῖοι δηλώνουν ἄθεοι. Δὲν τοὺς ἐμπιστεύεται. Ἐκεῖνοι, ὡστόσο, βρῆκαν ἕνα καθησυχαστικὸ καὶ παραπλανητικὸ ἐπιχείρημα, τὸ ὁποῖο συχνὰ ἀπευθύνουν ἐμμέσως στὸ λαό: «Ἐμεῖς δὲν πιστεύουμε στὸ Θεό, ποὺ δὲν ὑπάρχει, οὔτε δεχόμαστε τὶς ἠθικὲς ἐντολές. Ὅμως σεβόμαστε τὸ πιστεύω τοῦ λαοῦ». Θέλουν δηλαδή οἱ ἄπιστοι νὰ καθοδηγήσουν καὶ νὰ ὑπηρετήσουν τὸν πιστὸ λαό! Ἐδῶ χρειάζεται ἡ ἀνατροπή. Οἱ χριστιανοὶ νὰ ξεπερνοῦν στὴν τόλμη τοὺς ἄπιστους. Νὰ ὁμολογοῦν τὴν πίστη τους, νὰ τὴν ἐπιβεβαιώνουν μὲ τὴ ζωὴ τους καὶ ν᾽ ἀποκαλύπτουν τὴ δολιότητα τῶν ἄθρησκων καὶ τὴν πλάνη τῶν αἱρετικῶν καὶ εἰδωλολατρῶν». «Οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ πρέπει νὰ ὁμολογοῦν τὴν πίστη τους κι ἐνώπιον τῶν ὑποκριτῶν καὶ τῶν οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι συνήθως ἔχουν τὰ ἀνώτερα ἀξιώματα στὴν Ἐκκλησία καὶ νοθεύουν τὸ περιεχόμενο τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ, περιφρονώντας καὶ τοὺς ἱεροὺς κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Νομίζω ὅτι καὶ σ᾽ αὐτὴ τὴν περίπτωση χρειάζεται τόλμη, καὶ μάλιστα αὐξημένη, γιὰ νὰ διαλύεται ὁ φόβος, ποὺ ἐμπνέουν οἱ κρατοῦντες καὶ οἱ θιγόμενοι», εἶπα. «Προσωπικὰ χαίρομαι τοὺς τολμηροὺς χριστιανούς, ποὺ ἐλεύθερα ἐκφράζουν τὴ γνώμη τους. Εἶναι ἀσυμβίβαστοι καὶ ἀρνοῦνται τοὺς διπλωματικοὺς ἑλιγμοὺς ἀλλὰ καὶ τοὺς καιροσκοπισμούς. Τὰ τῆς πίστεως θέματα δὲν τὰ ἀντιμετωπίζουν μὲ ἐπιπολαιότητα καὶ μειωμένο ἐνδιαφέρον. Γι᾽ αὐτοὺς εἶναι σοβαρότατα καὶ ἀδιαπραγμάτευτα. Ἰδιαίτερα τὸ ἔργο τῶν οἰκουμενιστῶν στὶς μέρες μας εἶναι προκλητικὸ καὶ πρέπει ν᾽ ἀνακοπεῖ καὶ μάλιστα μὲ τρόπο δυναμικό. Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ μερικοὶ Μητροπολίτες εἶναι πρωταγωνιστὲς τοῦ οἰκουμενισμοῦ, δὲν σημαίνει τίποτα σπουδαῖο γιὰ τοὺς ἀληθινοὺς χριστιανούς. Κανεὶς δὲν μᾶς εἶπε ὅτι οἱ Πατριάρχες καὶ οἱ Μητροπολίτες δὲν κάνουν λάθη ἢ δὲν σκανδαλίζουν μὲ τὶς καινοφανεῖς θεωρίες τους καὶ τὶς προδοτικὲς γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη ἐνέργειές τους. Ἐπιμένω ὅτι οἱ χριστιανοὶ πρέπει νὰ ὁμολογοῦν τὴν πίστη τους κι ἐκτὸς κι ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας», εἶπε μὲ τρόπο ἀπερίφραστο ὁ Νήφων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου