Υπάρχουν χριστιανοί, ποὺ ἀντιμετωπίζουν σοβαρὰ προβλήματα
καὶ θέλουν νὰ καταφύγουν σὲ ἐνάρετους κληρικοὺς καὶ μοναχούς, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦν
ἀπό αὐτά. Ἀναζητοῦν τὴ λύση ἔξω ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους, ξεχνώντας ὅτι ὁ Χριστὸς
πολλὲς φορὲς ἔλεγε ὅτι ἡ πίστη σώζει. Ἡ φράση του «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε» ἦταν
ἀποκαλυπτική. Τὸ θαῦμα γινόταν, γιατὶ προϋπῆρχε ἡ πίστη καὶ ἡ καλὴ προαίρεση. Ἐναγωνίως
θέλουν νὰ ἀναθέσουν τὴν ὑπόθεσή τους στὸ Θεὸ μέσῳ κάποιου ἄλλου.Ἡτακτικὴ αὐτὴ
θυμίζει τοὺς παραβάτες τοῦ ποινικοῦ κώδικα, οἱ ὁποῖοι ἀναθέτουν σὲ κάποιον καλὸν
δικηγόρο νὰ τοὺς ὑπερασπιστεῖ καὶ νὰ τοὺς ἀπαλλάξει. Οἱ ἴδιοι παραμένουν ἀπρόθυμοι
νὰ βιώσουν τὸ πρόβλημά τους πνευματικὰ καὶ ἀναποφάσιστοι νὰ ἀλλάξουν τρόπο ζωῆς.
Τὸ θέμα εἶναι σοβαρό. Ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸν Θεὸ μέσῳ τῆς
μετανοίας του καὶ τῆς προσευχῆς του. Οἱ ἄλλοι εἶναι ἀπὸ ἔξω καὶ δὲν μποροῦν νὰ ἀντικαταστήσουν
οὔτε τὸ Θεό, οὔτε τὸν ἴδιο. Βοηθητικὸ καὶ παρηγορητικὸ ρόλο μποροῦν νὰ παίξουν.
Δὲν ἀρνεῖται κανεὶς τὴν μεγάλη ἀξία, ποὺ ἔχει ἡ προσευχὴ ἑνὸς ἐνάρετου ἀδελφοῦ ἢ ἡ συμβουλή του στὴν κατάλληλη ὥρα. Ἀλλὰ κυρίως πρέπει ὁ ἴδιος, ὁ ἐν θλίψει καὶ πόνῳ εὑρισκόμενος ἀδελφός, νὰ στραφεῖ στὸν Θεὸν καὶ νὰ ζητήσει τὸ ἔλεός του, ἐγκαταλείποντας κάθε ἁμαρτωλό, ποὺ ἔκανε μέχρι τότε στὴν καθημερινή του ζωή. Καὶ νὰ μὴ λησμονεῖ ὅτι τὰ δυσάρεστα αὐτὸν τὸν πνευματικὸ σκοπὸ ὑπηρετοῦν. Ἕνας ἁγιορείτης μοναχός, ἀναφερόμενος στὸ θέμα αὐτό, ἐπισημαίνει καὶ τὰ ἑξῆς: «Πολλοὶ προσκυνητὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους συχνὰ ἀναζητοῦν μεγάλους ἁγίους. Μᾶς γράφουν, μᾶς τηλεφωνοῦν, ἀναζητώντας χαρισματούχους, ποὺ θὰ τοὺς ἀπαλλάξουν σύντομα ἀπὸ τὰ μεγάλα τους προβλήματα. Ὑπάρχει μία αἴσθηση ὅτι ὅλα μποροῦν νὰ λυθοῦν ἀμέσως, δίχως κανένα δικό τους μόχθο. Ὑπάρχει μία μαγικὴ ἀντίληψη γιὰ τὴν ἁγιότητα. Οἱ ἄνθρωποι τῆς εὐδαιμονίας, τῆς κοσμικότητος καὶ τῆς ὑπερκαταναλώσεως θέλουν γρήγορες κι εὔκολες λύσεις. Νὰ μὴ καθυστερήσουν στὴν προσευχή, νὰ μὴ ἀγωνισθοῦν διόλου, νὰ μὴ ταπεινωθοῦν καθόλου. Ἕνας Γέροντας θαυματουργός, χαρισματοῦχος, προορατικὸς εἶναι ὅ,τι τὸ καλύτερο γιὰ τὴν περίπτωσή τους. Τοὺς Ἁγίους καὶ τὸν Χριστὸ δηλαδὴ τοὺς θέλουμε καὶ τοὺς ἔχουμε γιὰ ὥρα ἀνάγκης, γιὰ νὰ περνᾶμε μόνο καλά. Ἂν δὲν τὸ πετύχουμε, τρέχουμε καὶ στοὺς μάγους καὶ στὰ μέντιουμ, ὁπουδήποτε, ἀρκεῖ ν᾽ ἀπελευθερωθοῦμε ἀπὸ τὸ πρόβλημά μας τάχιστα» (Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου, Χριστὸς χριστιανοῖς χαρὰ χαρίζει, Ἐκδόσεις ΤΗΝΟΣ, 2008, σελ. 40–41). Ἡ ἔλλειψη ἱκανῶν καὶ ἐνάρετων ἐφημερίων συντελεῖ στὴ διαιώνιση τοῦ προβλήματος. Ἂν ὁ ἐφημέριος τῆς ἐνορίας ἦταν ταπεινὸς καὶ θεοφοβούμενος, οἱ ἄνθρωποι ποὺ ὑποφέρουν θὰ ἐμπιστεύονταν σ᾽ αὐτὸν τὰ προβλήματά τους καὶ ἡ λύση τους θὰ ἦταν εὐκολότερη, γιατὶ ὁ πνευματικός τους πατέρας θὰ ἦταν πολὺ κοντά τους. Παράλληλα ὅμως καὶ οἱ πιστοὶ πρέπει νὰ ἀποκτήσουν ἐμπιστοσύνη στοὺς ἐφημερίους τους, οἱ ὁποῖοι εἶναι οἰκονόμοι τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μὴ τοὺς θεωροῦν κατώτερους ἀπὸ τοὺς ἱερομονάχους καὶ μοναχούς.
Δὲν ἀρνεῖται κανεὶς τὴν μεγάλη ἀξία, ποὺ ἔχει ἡ προσευχὴ ἑνὸς ἐνάρετου ἀδελφοῦ ἢ ἡ συμβουλή του στὴν κατάλληλη ὥρα. Ἀλλὰ κυρίως πρέπει ὁ ἴδιος, ὁ ἐν θλίψει καὶ πόνῳ εὑρισκόμενος ἀδελφός, νὰ στραφεῖ στὸν Θεὸν καὶ νὰ ζητήσει τὸ ἔλεός του, ἐγκαταλείποντας κάθε ἁμαρτωλό, ποὺ ἔκανε μέχρι τότε στὴν καθημερινή του ζωή. Καὶ νὰ μὴ λησμονεῖ ὅτι τὰ δυσάρεστα αὐτὸν τὸν πνευματικὸ σκοπὸ ὑπηρετοῦν. Ἕνας ἁγιορείτης μοναχός, ἀναφερόμενος στὸ θέμα αὐτό, ἐπισημαίνει καὶ τὰ ἑξῆς: «Πολλοὶ προσκυνητὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους συχνὰ ἀναζητοῦν μεγάλους ἁγίους. Μᾶς γράφουν, μᾶς τηλεφωνοῦν, ἀναζητώντας χαρισματούχους, ποὺ θὰ τοὺς ἀπαλλάξουν σύντομα ἀπὸ τὰ μεγάλα τους προβλήματα. Ὑπάρχει μία αἴσθηση ὅτι ὅλα μποροῦν νὰ λυθοῦν ἀμέσως, δίχως κανένα δικό τους μόχθο. Ὑπάρχει μία μαγικὴ ἀντίληψη γιὰ τὴν ἁγιότητα. Οἱ ἄνθρωποι τῆς εὐδαιμονίας, τῆς κοσμικότητος καὶ τῆς ὑπερκαταναλώσεως θέλουν γρήγορες κι εὔκολες λύσεις. Νὰ μὴ καθυστερήσουν στὴν προσευχή, νὰ μὴ ἀγωνισθοῦν διόλου, νὰ μὴ ταπεινωθοῦν καθόλου. Ἕνας Γέροντας θαυματουργός, χαρισματοῦχος, προορατικὸς εἶναι ὅ,τι τὸ καλύτερο γιὰ τὴν περίπτωσή τους. Τοὺς Ἁγίους καὶ τὸν Χριστὸ δηλαδὴ τοὺς θέλουμε καὶ τοὺς ἔχουμε γιὰ ὥρα ἀνάγκης, γιὰ νὰ περνᾶμε μόνο καλά. Ἂν δὲν τὸ πετύχουμε, τρέχουμε καὶ στοὺς μάγους καὶ στὰ μέντιουμ, ὁπουδήποτε, ἀρκεῖ ν᾽ ἀπελευθερωθοῦμε ἀπὸ τὸ πρόβλημά μας τάχιστα» (Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου, Χριστὸς χριστιανοῖς χαρὰ χαρίζει, Ἐκδόσεις ΤΗΝΟΣ, 2008, σελ. 40–41). Ἡ ἔλλειψη ἱκανῶν καὶ ἐνάρετων ἐφημερίων συντελεῖ στὴ διαιώνιση τοῦ προβλήματος. Ἂν ὁ ἐφημέριος τῆς ἐνορίας ἦταν ταπεινὸς καὶ θεοφοβούμενος, οἱ ἄνθρωποι ποὺ ὑποφέρουν θὰ ἐμπιστεύονταν σ᾽ αὐτὸν τὰ προβλήματά τους καὶ ἡ λύση τους θὰ ἦταν εὐκολότερη, γιατὶ ὁ πνευματικός τους πατέρας θὰ ἦταν πολὺ κοντά τους. Παράλληλα ὅμως καὶ οἱ πιστοὶ πρέπει νὰ ἀποκτήσουν ἐμπιστοσύνη στοὺς ἐφημερίους τους, οἱ ὁποῖοι εἶναι οἰκονόμοι τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μὴ τοὺς θεωροῦν κατώτερους ἀπὸ τοὺς ἱερομονάχους καὶ μοναχούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου