Η χαρά και ο πόνος, το γέλιο και το δάκρυ, η ευφροσύνη
και η οδύνη χαρακτηρίζουν δύο καταστάσεις εντελώς αντίθετες, αλλά και
αδιάρρηκτα συνδεδεμένες μέσα στην καθημερινή μας ζωή. Αποτελούν τις δύο όψεις
του αυτού νομίσματος. Και θα ήταν άκριτο αλλά και αδύνατο να εξαλείψουμε ή έστω
να παραβλέψουμε την μία από από αυτές τις δύο όψεις, διότι θα καπηλεύαμε έτσι
το νόμισμα, θα αχρηστεύαμε την ζωή. Επιφανείς και άσημοι, σοφοί και απλοϊκοί, άγιοι και άγριοι γεύονται
αναπόφευκτα και τον πόνο και την χαρά. Ακόμη και ο θεάνθρωπος Κύριός μας
υποτάχθηκε σ΄ αυτή την πραγματικότητα. Η ζωή του, που φανερώνεται στον κόσμο με
την ταπείνωση της ενανθρωπήσεως του Θεού και καταλήγει στην δόξα της
αφθαρτοποιήσεως του φθαρτού σώματος και της αθανατοποιήσεως του θνητού
ανθρώπου, σηματοδοτείται από τον σταυρό και την δόξα και περνά από το Πάθος
στην Ανάστασι.
Αλλά ο πόνος
και η χαρά του Ιησού Χριστού έχουν κάτι το μοναδικό. Προσφέρονται στον κάθε
άνθρωπο, που θα ήθελε να τα οικειοποιηθεί και να τα αξιοποιήσει, ως αντίδοτο
του ανθρωπίνου πόνου. Κάτι περισσότερο· γίνονται ο μετασχηματιστής, που και την
χαρά τελειοποιεί και μονιμοποιεί, αλλά και την λύπη μεταλλάσει και μεταστοιχειώνει
σε χαρά. Κοινή και τραγική η μοίρα της ανθρωπότητος μετά την πτώση του πρώτου
ανθρώπου. Ο καθένας γεννιέται με το κλάμα, συναντιέται με το κακό, πληγώνεται
από την αδικία, χτυπιέται από τον πόνο. Αν στην πορεία του εγκολπωθεί την πίστη
στον αναστημένο Χριστό, βαδίζει με το φως της ελπίδος. Αν όχι, παραπαίει στο
σκοτάδι της απογνώσεως. Σήμα της ελπίδος και τρόπαιο της αληθινής χαράς ο
ζωηφόρος σταυρός του Ιησού Χριστού. Ποτισμένος από το αίμα του Θεανθρώπου και
φωτισμένος από την δόξα της Αναστάσεώς του λαμπρύνει με τις ανταύγειές του όλη
την γη και δείχνει στην πονεμένη ανθρωπότητα ότι «ιδού ήλθε δια του σταυρού
χαρά εν όλω τω κόσμω».
Είκοσι
αιώνες τώρα ακατάπαυστα προσφέρει η αγία μας Εκκλησία αυτήν την σωστική
αλήθεια. Την χαίρονται και την καρπώνονται όσοι συνειδητά υπακούουν στην φωνή
της, με επιμέλεια παρακολουθούν το πρόγραμμά της και φιλότιμα εγκολπώνονται τον
αγώνα της. Στον εβδομαδιαίο κύκλο κοινωνούμε στην προδοσία και στο Πάθος του
Κυρίου με τη νηστεία και το πένθος της Τετάρτης και της Παρασκευής και
μετέχουμε στην δόξα της Αναστάσεως με την ευωχία της Κυριακής, της εβδομαδιαίας
Πασχαλιάς. Στον ετήσιο κύκλο πάλι, η
νηστεία, η αγρυπνία, η κατάνυξη της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που αποκορυφώνονται
την τελευταία εβδομάδα, τη Μεγάλη, είναι μία συμπόρευση με τον πάσχοντα Ιησού.
Παράλληλα παραπέμπουν άμεσα στην ένδεια, στον μόχθο, στην δυστυχία, στα βάσανα,
στην οδύνη, στον καημό που συντροφεύουν την ζωή μας. Κι ακόμη ο σταυρός του
Χριστού, τα σεπτά πάθη του, στα οποία μετέχουμε με τις ιερές ακολουθίες της
Μεγάλης Εβδομάδος, υπενθυμίζουν ότι κανένας πόνος δεν είναι μεγαλύτερος από τον
πόνο που αυτός βάσταξε. Τέλος ο άδειος τάφος του αναστημένου Κυρίου βεβαιώνει
ότι μετά τον τάφο υπάρχει αληθινή ζωή. Η Διακαινήσιμη εβδομάδα και όλη η
περίοδος του χαρμοσύνου Πεντηκοσταρίου προσφέρουν συμπυκνωμένη την χαρά της
καινούργιας αναστημένης ζωής. Έτσι η Εκκλησία με σοφή παιδαγωγία μορφώνει την
ζωή μας και συμμορφώνεται η ίδια μ΄ αυτήν, για να μας κάνει κατά το δυνατόν
δεκτικούς στη θεία χάρη. Δεν θα ήταν
άστοχο, αν λέγαμε ότι η Μεγάλη Τεσσαρακοστή και στην συνέχεια το Πεντηκοστάριο
παρουσιάζονται σαν ένας συμπιεστής της ιστορίας του ανθρώπου στην σχέση του με
τον Θεό. Μέσα σ΄ ένα διάστημα εκατόν είκοσι ημερών η Εκκλησία συμπίεσε και
συμπύκνωσε τα χαρακτηριστικά της ζωής μας μαζί με τις σφραγίδες του Θεού.
Ετοίμασε ένα πρόγραμμα, όπου εκτυλίσσονται αντιπροσωπευτικά τα παθήματά μας,
διαπλεγμένα όμως και συνυφασμένα με τα πάθη του Χριστού, ποτισμένα από την
εγκαρτέρηση των αγίων, μυρωμένα με την χάρη του Πνεύματος. Παρούσα η πείνα κι η
δίψα με την νηστεία, παρόν το πένθος με την μετάνοια, παρόντα τα δεινά μας όλα
με την προδοσία και τον σταυρό. Αλλά στρωμένο και το τραπέζι της αφθονίας με τα
ελέη του Θεού, ανοιχτή η αγκαλιά της αγάπης και της ειρήνης με την άφεσι των
αμαρτιών, βέβαιη η νίκη κι αληθινή η ζωή της αναστάσεως μέσα στην φωτεινή και
χαρούμενη ατμόσφαιρα του αγίου Πεντηκοσταρίου.
Όσο πιο σωστά πορευόμαστε στην πνευματική μας ζωή, με όσο μεγαλύτερη
συνέπεια σ΄ αυτό το άγιο πρόγραμμα της Εκκλησίας, τόσο πιο πολύ κοινωνούμε στον
τρόπο που μας χαρίζει ο Θεός – τον μοναδικό που υπάρχει – να υπερβούμε τα
αδιέξοδά μας και να βρούμε την λύτρωση. Αν κάποιος κερδίζει, όταν συμμετέχει
στις λατρευτικές συνάξεις αυτών των ημερών, είμαστε μόνο εμείς. Γι΄ αυτό, αποχή
από την Εκκλησία αυτόν τον καιρό δεν σημαίνει μόνο μία απλή παράλειψη· σημαίνει
μία απώλεια σωτηριώδους σημασίας για την ύπαρξί μας, η οποία εναγώνια ζητά κατά
τα άλλα να μάθει τον τρόπο της αιωνίου επιβιώσεως. Η περίοδος του Πάσχα μπορεί
να μας τον διδάξει απλά και σίγουρα, φθάνει να πορευθούμε με υπακοή και
ταπείνωση, χέρι – χέρι με την Εκκλησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου