ΕΙΣ ΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟΝ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑΝ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΟΥ -- Τοῦ Ἀρχιμ. Παϊσίου Παπαδοπούλου, Ἱ. Μ. Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ Δήμου Φιλώτα

 Ἐπειδὴ τὸν τελευταῖο καιρὸ ὑπάρχει διάχυτη ἀνησυχία γιὰ τὴν ἐπικείμενη ἔκδοση τῆς κάρτας τοῦ πολίτη καὶ ἐπειδὴ πολλὰ διατυπώνονται, στὸν ἔντυπο καὶ ἠλεκτρονικὸ τύπο, ἀκόμη καὶ σὲ ὁμιλίες, ἐκφράζοντας ἀσυμφωνία, ἀφοῦ οἱ ἀπόψεις διίστανται, φανερώνοντας τὴν πνευματικὴ σύγχυση καὶ ἀντιπαράθεση ποὺ ὑπάρχει γιὰ τὸ θέμα, θέλοντας νὰ συνεισφέρουμε ἐποικοδομητικὰ στὴν ὅλη διερεύνηση τοῦ ζητήματος, κρίνουμε ὅτι πρέπει νὰ ἐπισημανθοῦν κάποια σημεῖα πάνω στὰ ὁποῖα θὰ πρέπει νὰ διαλεχθοῦμε.

Ἡ Ἐκκλησία πάντοτε διακρίνεται γιὰ τὴν διάθεσή της γιὰ διάλογο, διότι δὲν ἔχει μόνο χαρακτήρα συνοδικὸ, ἀλλὰ τὴν ἐκφράζει καὶ ὁ διάλογος ποὺ κάνει μὲ τὰ παιδιὰ της μέσα σὲ πνεῦμα ἐλευθερίας. Σ' αὐτὴ τὴν προοπτικὴ θὰ ἤθελα νὰ ἐπισημάνω, γιὰ τὸ θέμα τῆς ἠλεκτρονικῆς κάρτας τοῦ πολίτη, ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχει ἡ ἀλήθεια σὲ δυὸ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες θεωρήσεις, ἀφοῦ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ ὁδηγεῖ τὴν Ἐκκλησία «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» εἶναι ἕνα καὶ ἑνοποιό. Δὲν μπορεῖ νὰ ἰσχύει γιὰ τὶς κάρτες καὶ τὸ ἕνα καὶ τὸ ἄλλο. Ὑπάρχει ἀντικειμενικὴ ἀλήθεια, στὴν ὁποία μποροῦμε νὰ φτάσουμε μὲ τὴ δική μας ἀγαθὴ προαίρεση, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴ φώτιση τοῦ Θεοῦ. Χωρὶς νὰ παραθεωρήσουμε λοιπὸν τὶς πολλὲς παραμέτρους τοῦ ζητήματος –μιὰ καὶ παρουσιάζει πολλὲς πτυχές, ὅπως: θεολογική, νομική, τεχνική, πολιτική, οἰκονομικὴ καὶ ὄχι μόνο– θὰ ἑστιάσουμε τὸ φακὸ τῆς θεώρησής μας σὲ σημεῖα ποὺ ὁ τρόπος προσεγγίσεως τοῦ θέματος δὲν εἶναι Χριστοκεντρικός. Ἤδη ἀπὸ δημοσιεύματα γίνεται ἀντιληπτὸ ὅτι λανσάρονται ψευτοδιλήμματα τοῦ τύπου: «Ἐμεῖς περιμένουμε τὸν Χριστὸ ἢ τὸν Ἀντίχριστο;» ἀλλὰ καὶ ὅλοι ὅσοι θέλουν νὰ ἐνημερώνονται, ἔχοντας τὴν καλὴ ἀνησυχία, χαρακτηρίζονται ὡς «νοσηρὰ ἄτομα», «φοβικοὶ χριστιανοὶ» καὶ πολλὰ ἄλλα τέτοια, ποὺ δηλώνουν προκατάληψη, ἐμπάθεια καὶ ἔλλειμμα στὸ δικαίωμα ἔκφρασης τοῦ κάθε προσώπου. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἔλεγε ὁ Γέροντας Παΐσιος: «Δὲν εἶναι ἄλλο ἐδῶ καὶ ἄλλο ἐκεῖ. Δὲν εἶναι

πνεῦμα συγχύσεως, ἀλλὰ ἀγάπης, εἰρήνης... Ὅταν οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι χτυπιοῦνται, αὐτὸ σημαίνει ὅτι βρίσκονται ὑπὸ τὴν ἐπίδραση πολλῶν ἄλλων πνευμάτων, ποὺ δὲν ἔχουν σχέση καμμιὰ μὲ τὸ ἕνα Ἅγιο Πνεῦμα». Ἂν λοιπὸν θέλουμε νὰ δοῦμε ἀντικειμενικά τό θέμα τῆς κάρτας τοῦ πολίτη, χρειάζεται νὰ βγάλουμε τὸν ἑαυτό μας, τὸ ἐγώ μας, ἀπὸ κάθε ἐνέργεια καὶ νὰ ἀφήσουμε νὰ

ἐνεργήσει ὁ Θεὸς ρίχνοντας ἐμεῖς τὸ βάρος κυρίως στὴν προσευχή. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο βῆμα. Ὅταν ἐκ προοιμίου εἴμαστε προκατηλειμμένοι καὶ ἔχουμε ἰδιοτέλεια, ὅταν δὲν ἀναφερόμαστε στὸν Θεὸ διὰ προσευχῆς καὶ νηστείας, θεωρῶντας κάτι δεδομένο, καὶ κλείνουμε τὴν πόρτα στὸν ἀδελφό μας γιὰ διάλογο, βάζοντάς του ταμπέλα, εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ πλανηθοῦμε. Ἀλήθεια, ποιὸς διάλογος γίνεται γιὰ νὰ τὸν παρακολουθήσει ὁ πιστὸς λαὸς ἀνοιχτὰ σὲ κάθε τοπικὴ κοινωνία-ἐκκλησία; Δὲν πρέπει οἱ προεστῶτες τῶν κατὰ τόπους ἐκκλησιῶν νὰ ἀκοῦνε καὶ νὰ ἐκφράζουν τὸ ποίμνιό τους στὴν Ἱ. Σύνοδο; Γιατί δὲν καλοῦνται οἱ δυὸ πλευρὲς νὰ μιλήσουν μὲ ἐκπροσώπους τους ἐνώπιον τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ὥστε νὰ ἀφήσουμε τοὺς χριστιανοὺς νὰ ἐκφράσουν τὶς ἀπόψεις τους καὶ νὰ ἀποφασίσουν οἱ ἴδιοι γιὰ τὸ τί θέλουν, ἀλλὰ τοὺς φέρνουμε πρὸ τετελεσμένων γεγονότων, κηρύττοντας οἱ ἱεροκήρυκες ἄκαιρα, ὅτι οἱ ἠλεκτρονικὲς ταυτότητες δὲν ἔχουν πρόβλημα καθὴν στιγμὴ περιμένουμε τὴν ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας; Ἂν περιμένουμε, γιατί ἤδη ἀναστέλλουμε τὴν καλὴ ἀνησυχία τῶν πιστῶν μὲ κηρύγματα προδιαγεγραμμένα; Ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία δὲν ἀποφάσισε ἀκόμη, –τουλάχιστον σὲ αὐτὴ τὴ φάση, διότι παλαιότερη ἀπόφαση ὑπάρχει– εἶναι ἔντιμο αὐτό; Εἶναι αὐτὸ σεβασμὸς στὴν μέλλουσα ἀπόφαση τῆς Ἱ. Συνόδου; Ἐπίσης, μπορεῖ ἡ Ἱ. Σύνοδος νὰ μὴ ἔχει ἀκόμη ἀποφανθεῖ γιὰ τὸ ζήτημα τῆς κάρτας, ὅμως ἤδη ἔχει ἐκφράσει τὴν ἐπιφύλαξή της (καὶ ἄρα ἔχει ἐπισημάνει τὸ πρόβλημα, ποὺ ἁπλῶς μελετᾶ πῶς θὰ τὸ διαχειριστεῖ), τὸ ὁποῖο «θὰ συνεχίσει νὰ παρακολουθεῖ μὲ ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον ἀναμένοντας τὸ νομοθετικὸ πλαίσιο γιὰ τὴν τελικὴ τοποθέτησή της». Συνεπῶς πῶς δικαιολογεῖται ὁρισμένοι νὰ διακηρύσσουν ἐκ τοῦ ἄμβωνος ἀπὸ τώρα, ὅτι δὲν ὑπάρχει πρόβλημα μὲ τὴν κάρτα; Καὶ γιατί δὲν μπορεῖ νὰ ἐκφρασθεῖ ἀπὸ τὰ βήματα τῶν ἐνοριῶν στὴν τοπικὴ ἐκκλησία καὶ ἡ ἄλλη ἄποψη;